Als ge afgaat op naakte cijfers, bestaat er op deze hele wereld niks talentvollers dan de Britse madam Susan Boyle. 10 miljard keer werd er inmiddels naar haar “Britain’s got talent” gekeken.
Maar de laatste keer dat naakte cijfers enige indruk op mij maakten, was die keer dat <gecensureerd> . Ik zie alleen de format, de orchestratie. Paul Potts in een jurk. Talent voor op een cruiseschip. En over een 20 miljard YouTube views of zo krijgt u wellicht ook evenveel kokhalsneigingen als mij als Susan weer weergalmt.

Maar gelukkig is er ook talent waar ik wel danig van onder de indruk geraak.

Neem nu de Nederlandse student Tim Smit. Die met een shoestring budget een kortfilm in elkaar stak die smaakt naar een complete filmavond. Met sequels. What’s inside the box?

(Meer over zijn project in dit interview met De Wereld Draait Door. Gevonden via @clopin.)

Of de drie gezusters Ross. Die kunnen niet alleen zingen. Maar ook nog iets anders. The fun starts na de eerste minuut.

Of Kutiman, waar ik het eerder al over had. Of Carousel, een film die de geneugten van een breedbeeld-tv met ambient light op wel erg overtuigende wijze weet te promoten. Of deze twee verse ouders die als geboortegeschenk aan hun kindje laten zien hoe het gemaakt werd.

Kijk eens, Susan Boyle, als gij dit alles kon en nog wat meer, dan stond ik paf. You could colour me impressed. Nu ben ik eigenlijk vooral onder de indruk van uw wenkbrauwen. Talent zat.