Denderleeuw, you’re doing it wrong. Eh, ik bedoel: u doet het verkeerd.
Lees ik daar vanmiddag in de krant het artikel “Denderleeuw buigt zich over Vlaams Manifest”:

De gemeenteraad van Denderleeuw buigt zich vandaag over het Vlaams Manifest. Dat manifest, een initiatief van de N-VA, moet de verfransing van Denderleeuw tegengaan. De goede spoorverbinding met Brussel zorgt ervoor dat heel wat mensen uit de Brusselse rand zich in Denderleeuw vestigen. Volgens burgemeester De Dier brengt dat verfransing met zich mee. “We moeten er evenwel alles aan doen om het Vlaamse karakter van onze gemeente veilig te stellen.”

Als maatregelen wordt er blijkbaar gedacht aan:

• nieuwkomers door te verwijzen naar het Huis van het Nederlands;
• taalcursussen te promoten;
• te reageren op klachten over anderstalige reclameborden;
• de gemeentelijke gebouwen permanent te bevlaggen;
• langs de invalswegen borden te zetten met “Denderleeuw, een Vlaamse gemeente!”;
• alle verenigingen aan te schrijven met de vraag om het manifest na te leven (vb. Nederlandstalige voetbaltrainingen);
• handelaars te vragen om hun klanten steeds in het Nederlands aan te spreken;
• handelaars aan te moedigen om nieuwe winkels een Nederlandstalige naam te geven;

Qua waslijst aan manifest overbodige maatregelen kan dat tellen. Want dat is natuurlijk allemaal dweilen met le robinet (franstalige kraan) open.
De bron van le mal (franstalig kwaad) wordt er immers niet mee weggenomen. De goede treinverbinding!

Daarom: Denderleeuw, schaf dat manifest maar al af, en in één trek de treinverbinding. Sloop dat station! Geen effectievere dam tegen de horden envahisseurs (franstalige inwijkelingen) dan van uw goede treinverbinding een héle slechte te maken.

Nagekomen bericht:
How, zeg: echt schandalig, de suggestie dat ik deze oplossing zou voorstellen uit persoonlijk belang. OK, dat zou betekenen dat mijn trein er niet meer zou stoppen en dat ik zo dus sneller op het werk en thuis zou zijn. Neeneen, dat is uit pure vlaamsvoelendheid, jong. Hand op het leeuwenhart!

Vlam! Daar ging ze.

Anti-sociaal. De race naar de lege stoel. Een plaats, mijn koninkrijk voor een plaats. Plaats genoeg was er, maar ge kunt uw competitiviteit niet genoeg inoefenen voor het geval het eens daadwerkelijk druk zou zijn. Als ze LinkedIn had, ik endorste haar voor people shoving-skills. Het eerste in de coupé, victorie was de hare. Niet dat ze daar veel vreugde leek uit te scheppen.

Vwak! Het raampje open.

Anti-sociaal. In plaats van eens rond te vragen, of de andere mensen het misschien ook warm vonden en of ze er misschien bezwaar tegen hadden dat ze voor enige koelte zou zorgen middels het openen van een raampje. Na een kort debat en een kleine stemming (zeven pro open raam, 6 tegen want het is buiten toch frisjes en een verkoudheid is rap opgelopen meneer, 14 onthoudingen want het zal aan onze reet roesten laat mij gerust ik wil slapen gelijk elke avond) waren wij daar collectief heus wel uitgekomen.

Schmack! haar tas op de zetel.

Doorzichtige tactiek van de antisociale. De tas komt daar niet te staan omdat ze te zwaar is om in het bagagecompartiment te tillen, of te lomp om tussen te benen onder de stoel te schuiven, of te kostbaar om ergens in het middenpad gestald te worden. Die staat daar om andere mensen, dieren, en ander ongedierte op afstand te houden. Een praktijk die faalt bij zeer druk verkeer, maar die je maar al te vaak ziet slagen als het wat rustiger blijft.

Schlock! Een boek op haar schoot.

Anti-sociaal. Het was immers geeneens Fifty Shades of Grey, maar een ouderwets romantisch flutromannetje. Doe eens sm-fantasieën gelijk iedereen, zeg.

Schmeck. Een broodje in haar kas.

Anti-sociaal. Want ik had niks bij om te eten en krijg van andere mensen te zien eten ook altijd zin in iets.

Veel zin, had ik, om haar aan te spreken. Haar uit naam van de medepassagiers en mezelf te verzoeken zich wat socialer op te stellen, of toch op zijn minst haar broodje te delen. Toch niet gedaan. Zelfs geen zeer afkeurende blik, mijn wapen tegen de wat gevaarlijker maar niet supergevaarlijke antisociale, geworpen.
Ik dacht, het is de laatste dag dat ze het nog kan. Morgen is haar rijk uit. Stemming van de verruimde gas-boetes in het parlement. Het zal haar leren.

Eentje voor drummen. Eentje voor bagage op de stoel. Eentje voor eten op de trein. Eentje voor kruimelen. Eentje voor snertliteratuur. Misschien nog eentje voor het weigeren haar naam, op weg naar de stad van de guldensporenslag dan nog wel, te vervlaamsen (wham!). Een slordige 6×350€ goegemeentelijke administratieve sancties op vijf minuten treinrit. Het anti-sociaal zijn zal haar rap vergaan!

Halle en Buizingen en honderd ton verwrongen staal. Erg.
Het ene moment wordt je wakker in een doodstil huis, rij je over doodse wegen naar een stil station, wacht je tussen maandagmorgenzombies op je trein met vertraging, werp je je met doodsverachting naar voor om een zitplaats te bemachtigen, en verdiep je je in dode-bomen-media op weg naar Brussel. En het volgende moment ben je dood. Echt dood. Zo zinloos, allemaal.
Openbaar vervoer, het is altijd een beetje reizen lijden.

Vandaag dook er – tussen de berichten van de treinramp door – in de twitter- en Facebook-kolommen nog meer onvrede met het openbaar vervoer op. Over het ontbreken van mobiele applicaties, die de gebruiker van dat openbaar transport of openbare infrastructuur kan gebruiken om – on the road and as it happens – info te krijgen over zijn trip. Toch is de toestand al niet meer zo dramatisch als een jaar geleden.

1. Trein

NMBS (of http://www.b-rail.be) geeft nog steeds niet thuis, op het mobiele internet.

Als alternatief was er in augustus plots een mooie iPhone applicatie Trein België. Vertrektijden, traject, storingen, routeplanner … allemaal keurig in een applicatie. Tot Infrabel er achter kwam dat dit was gemaakt zonder hun toestemming. En hem prompt uit de iTunes Appstore liet verwijderen. Dag trein.

Maar vandaag ontdekt, er is een alternatief in de appstore. Railteam mobile. Knappe applicatie, en gratis bovendien. En met data voor een groot stuk van Europa.

Ontwikkeld door Railteam – een conglomeraat waarin ook de NMBS participeert. Helaas hier nog niet gekoppeld aan de info over vertragingen, of over de sporen waarop je de trein in kwestie kan terugvinden. Daarvoor zijn er momenteel twee opties die ik ken:

De mobiele versie van www.railtime.be (niet op m.railtime.be, wel op de gewone url).

Een ietwat geliktere versie, met dezelfde data, door een stel Limburgse whizzkids in elkaar getoverd: http://railtime.dockyard.be.

2. De Lijn

De Lijn blijft voorlopig achter. Geen mobiele website, geen app. Al is er ook daar misschien beterschap op komst. Er is al een experimentele mobiele site, die op de iPhone al een beetje werkt: surfen naar http://www.delijnmobile.tk/ geeft op de iPhone dit:

Helaas is de mobiele inspanning beperkt tot het zoekscherm, want de resultaten of foutafhandeling worden gewoon in de Lijn website getoond.
Er is nog veel, veel werk aan de Lijnwinkel.

3. Files

Kan nog beter, maar hopelijk kende u toch het bestaan al van http://www.filebeeld.be. Kaartjes, incidenten, beelden van de traffic-cams langs drukke punten, en de reistijden op de Antwerpse ring verzorgd door het Verkeerscentrum Vlaanderen… Een erg interessante bookmark, die jammer genoeg het bestaan van Waalse wegen straal negeert.

Alternatief hier is de iphone app van Touring Mobilis. Kaart met incidenten, Filebarometer, flitsers, reistijden … Erg verzorgd en uiteraard up-to-date.
Nadeel is dat een deel van de info betalend is. Een jaarabonnement kost 19,99€, meer iets voor mensen met een leven op de baan dus.

Hoe het gesteld is met de mobiele apps over het vluchtverkeer, de binnenscheepvaart of de mobiliteit van rolstoelpatiënten weet ik niet uit eerste hand. En dat het bovenstaande vanuit het perspectief van de iPhone-gebruiker is geschreven had u allicht ook al in het snotje. Wat er aan applicaties voor andere mobiele platformen of smartphones (Android, Blackberry …) te krijgen is, weet ik dus niet. Tips welkom.

Volledig mee eens trouwens, met het sentiment dat het hoog tijd wordt dat het openbaar vervoer ook zijn data openbaar maakt. Dan hadden we hier al lang onwijze mashups als http://www.livebus.org/ (live informatie over wachttijden bus in Engeland), of http://www.swisstrains.ch/ (plot realtime info over de locaties van Zwitserse treinen bovenop een google map), http://www.nextbus.com/ (live plaatsbepaling van bussen en metro’s in San Francisco).
Gooi open die API’s en data, en de innovatieve toepassingen komen er vanzelf aan.

Treinen zijn monsters. Mastodonten die niet kunnen uitwijken en remafstanden hebben die eerder in kilometers dan in meters zijn uit te drukken. Logisch dan ook dat je op overwegen, perrons en in de buurt van treinsporen je gedachten er beter bij houdt. Tenzij je graag een morsdode kandidaat voor de Darwin Awards wordt.
Dacht ik. Maar er duikt de laatste maanden zoveel bewijs op van het tegendeel, dat ik begin te twijfelen.

Neem deze nu, stomdronken vrouw valt op het spoor van de metro: :

Enige schade: een kater, van jewelste.

Of deze, vrouw op perron met buggy. Buggy doet wat buggy’s doen, te weten: rollen. Van het perron dus:

Baby komt er naar verluidt met niks meer dan een buil van af.

Of deze, idioot steekt na het neergaan der overweg-slagbomen nog rustig even over. Waarna hij wordt gevolgd door een nog idiotere idioot:

Een schoen. Gewoon een schoen kwijt.

En nu vandaag weer deze, een dubbele narrow escape, een close shave in het kwadraat. Van een spoor-controleur die er zich blijkbaar nauwelijks van bewust is dat op de sporen die hij controleert af en toe ook treinen rijden:

Geen andere schade dan een acute hartstilstand, voor hem en voor iedereen die ernaar kijkt.

Darwin heeft afgedaan, denk ik. ’t Is niet langer “survival of the fittest”. Eerder “survival van klojo’s met hoerenchance”.

Op weg naar het werk. In mijn geval: 5 minuten fietsen, in Balegem-Dorp wachten, 5 minuten boemelen, in Zottegem 8 minuten wachten, een half uur treinen, vijf minuten wandelen. Op een gewone dag geen bezoeking, maar in een winterstorm vandaag geen pretje.
Je fiets schept water. Een spatbord zou eigenlijk geen luxe zijn, bedenk je. Maar je geraakt er. Nat.
Je waait weg op het perron. Maar toch ga je niet in het bewasemde schuilhokje staan. Asociaal in de elementen.
Jij, jij staat pal. De wind om je benen. Regen om je heen. Handschoenen doorweekt. De voeten al klam.
Maar niks kan je raken. Laat de wind maar gieren, de regen maar striemen. Want jij, jij zit in de sklift, in je slecht weer cocon..

Een zitjeslift. Van vier. Maar je zit alleen. Op een dag dat er maar vier van de vierhonderd of zo liften open zijn. Open voor niemand eigenlijk. Want het sneeuwt ijs en de wind guurt van boven naar beneden.
En halfweg naar de top valt de lift stil. Piep. Je kan twee bakjes naar voor zien, en twee naar achter. Niemand, niks. En dan hang je daar. In het niets. Bij min 10, gevoelstemperatuur gevoelig lager. Met geen ander gezelschap dan het koude metaal, de wind die buldert, en de ijssneeuw die tikt op je jas.
En hoe niks je dan kan deren. Want geen vierkante centimeter van je lijf is onbedekt. Je mond in je sjaal. Je onoverwinnelijke skilaarzen klemmen je voeten en je ski’s. Je broek is waterproof. De lift schommelt binnen door ingenieurs nauwkeurig berekende parameters. De laagjes ondergoed en t-shirts en trui en jas doen hun werk. Je muts en je kap maken het stil om je oren. Geen muziek, hier past geen muziek. Hier ben je alleen, tegen de elementen.
En hoe je denkt hier hang ik goed. Ik kan er tegen, zeker nog een uur of zo. En seffens ben ik boven. En wacht mij een piste. Leeg. Vers besneeuwd. Kan ik zoeven in de leegte. Glijden in het niets.

En dan valt dat allemaal nogal mee, daar op dat guur perron, op zwarte maandag. De regen is geen ijssneeuw. Je voeten staan stevig op de grond geplant. Niet half zo onherbergzaam als in de skilift. De beloning is ook wel wat minder, maar ze komt wel. De trein zoeft zacht, naar Brussel.

Mijn verkoudheid laat u later op de week wel weten hoe het met haar gaat.

Emich maakt ons attent op een nieuwe feature bij Google. Als je als zoekterm twee stations ingeeft, ligt er een rechtstreekse link naar de website van de NMBS. Waar je meteen een overzicht krijgt van de eerstvolgende treinen die dat traject doen.
Prakties! Toch als de treinen rijden.

Helaas, helaas. Er moet wel nog wat geschaafd worden aan deze service. Geef je immers mijn dagelijkse reisroute in, namelijk Balegem-Dorp of Balegem-Zuid naar Brussel-Centraal, gaat Google serieus de mist in:

Utrecht-Centraal naar Brussel-Zuid? Pardon? Hoe komen ze daar bij? Balegem onbekend.
Dan hebben we hier in ons dorpje eens van iets veel, namelijk NMBS-stations.

Bij een query “Zottegem Brussel-Centraal”, het traject dat ik doe op dagen met goed weer (dan kan ik met mijn Vespa bollen), loopt het heel wat gesmeerder.
Want niet alleen wordt de correcte reisweg voorgesteld (dat werkt dus alleen met IC-stations), de eerste link is bovendien van een relevantie, je houdt het niet voor mogelijk:

Waarvoor dank.

Als tegenprestatie leg ik hier graag de correcte links voor de query waar ze de mist in gingen: de uurregeling van de treinen tussen Balegem-Dorp en Brussel vindt je hier. Die tussen Balegem-Zuid en Brussel hier.

In Brussel-Centraal geraken was al een beetje een avontuur vanavond, want de Keizerslaan (waar ik werk, naast den Elio) stond vol met trucks volgeladen met muziekinstallaties en tapkranen, schachten, witte jassen, klakken, alcoholwalm en andere studentengein. Beetje tussen gelaveerd, en het rondvliegend bier handig weten te ontwijken. Maar geen nood, ik was nog op tijd, en dus de trein op, richting Zottegem.

Puffend en piepend en zuchtend komen er, als de trein al bijna is vertrokken uit het Noord-station, nog twee dames bijploffen.

Bontmantel allebei, de één een bruin geval (konijn?), de ander zwart (nerts?).
Krollekes in de haren, die duidelijk gisterenavond nog krolspelden gezien hadden.
De een zilvergrijs (eerbied!), de ander pikdonker (geverfd, waarschijnlijk met blauwe of paarse schijn als er ander licht op zou staan).
Dikke koppen, vlezige mond, allebei ook serieus dikke brilleglazen.

“Is dat hier de trein naar Kortrijk?” vragen ze. Niet aan het vriendelijke meneertje dat tegenover hen zit, nee, ze vragen het aan héél de coupé.
“Ja zeker”, mompelen verschillende mensen terug.
“Ah goed. Dan zitten we toch juist.”

2 minuten later.

“Is dat hier eerste klas, eigenlijk?”
Nu wel gericht aan de man tegenover, maar luid genoeg zodat toch vooral niemand zou missen dat zij wel degelijk eerste klas kunnen reizen.
“Ah, neen” doet het meneertje.
Ze zijn teleurgesteld.
“Is d’r hier geen eerste klas misschiens?”
“Jawel”, in de volgende wagon” helpt het meisje dat tegenover mij zit.
“We zijn daar gaan zien, en er zijn daar maar vier plaatskes” riposteren ze,
Ik doe mijn duit in het zakje: “De eerste klas is aan de andere kant van die deur daar”.
Dat is de dames te veel moeite.
Dus schmoezelen ze een wijl onder elkaar, het gaat voortdurend over of ze deze trein wel hadden moeten nemen, of de volgende, want dat is zo geen dubbeldekker.

10 minuten later, de trein houdt halt in een veld. Gebeurt wel meer. Onbekend fenomeen voor de dames. Paniek!

“Waar zijn we hier?”, gillen ze. Zo luid dat ook de bovenverdieping van de dubbeldekker het zeker heeft gehoord.
Het meisje tegenover me – inmiddels ingedommeld – is weer de hulpvaardigste, schiet wakker en zegt zonder buiten te kijken “Zottegem”.
Paniek x2.
In Zottegem moeten ze zijn!
Ze frotten zich al recht, klaar om in vliegende vaart met hun oude knoken de trein af te springen.
“Nieënt, nieënt” wordt er van overal geroepen “dat is Zottegem hier nog niet. We staan in een veld, madam. We zijn d’r pas over een kwartierke”.
Allez, weer twee minuten rust.

2 minuten later dus, de trein zet zijn slakkegangetje verder: “ding dong”.
“Dames en Heren, de trein komt aan in Zottegem” vertelt de intercom.
Paniek x3.
“Hoe, zijn we d’r al? Uitstappeeuuuuuh …” roepen ze.
Weer kom ik en een stuk of drie andere mensen er aan te pas om de dames te kalmeren, en hun uit te leggen dat de concucteur wel een beetje optimistisch was, want we zijn pas net “Burst” gepasseerd, en dan is het nog 10 minuutjes”.

Ze schmoezelen verder. Over hoe dat toch wel erg is dat je buiten niks kunt zien. En of dat spiegelglas is in die trein, want ge ziet alleen uzelve. En dat ge zo geen gedacht hebt waar ge zijt.

De grijze krijgt een idee.
“Is d’r hier nog iemand misschiens die in Zottegem eraf moet?”, roept ze. Maat, ik zweer u dat het zo luid was dat ze het ook in de eersteklas-wagon erlangs zullen gehoord hebben.
“Ik bijvoorbeeld”, zeg ik.
“Ah gij moet ook af in Zottegem?” vraagt ze nog eens.
“Ja ja, ik zal u wel verwittigen als we er zijn. ’t Is nog even”.
Ik besluit krant opzij te leggen en mijn ogen dicht te doen. Ik voel koppijn opkomen.

5 minuten later, weer een overweg of zo waar het wat minder snel gaat met de trein
Paniek x4.
“Daar stapt er iemand uit”, roept Zulma naar Euphrasie.
Bleek dat er een madam was die al ruim te vroeg aan de uitgang ging staan (sommige mensen zijn vréémd, jong: eerst zouden ze vechten voor een plaatsje, en dan staan ze al op 5 minuten voor de trein het station binnen is!)
Weer een mens of 4 nodig om hun gerust te stellen.

4 minuten later (precies op tijd, complimenti!), rijden we Zottegem binnen en kan ik de dames de langverwachte mededeling doen “We gaan er zijn”.

Bij het uitstappen ben ik voor hen buiten. Achter me hoor ik ze luidkeels klagen over “dat ze zeker geen hoger trappen dan deze hadden om van de trein te geraken?”. Als ik omkijk zijn er zeker een stuk of 10 mensen bezig de ladies te ondersteunen.

Ja, weinigen hebben het gemist, dat Zulma en Euphrasie (Debby en Nancy zonder humor in het bejaardentehuis) vanavond de trein namen. Van de Nord naar Zottegem. Normaal gezien nog geen half uur. Vandaag ook, maar ’t leek geen klein beetje langer.