Soms gaan er (het laatste schaap vorige zomer, wat kippen in de winter …) Maar soms komen er ook bij.

Soms van de bakker (gratis een dertigtal guppies gekregen, en dan mijn oude aquarium maar opgezet, een koppel wat grotere vissen en waterplanten van Eurotuin erbij gezet et voilà. Verwacht u binnen afzienbare tijd aan oproepen als “wie wil er gratis enige guppies hebben?” want de eerste miniguppy die er eerst nog niet was is al gesignaleerd).

Soms van de kippenkweker in Merelbeke (drie bruine leghennetjes gekocht, want twee hanen voor twee kippen was niet echt een optimale verhouding meer).

En soms komen ze hier gewoon aanwaaien. Zoals dit superschattig wild konijntje, dat onze tuin blijkbaar heeft uitgekozen om te komen wonen. Houdt zich meestal schuil, maar ’s morgens vroeg en bij valavond komt het en plein public grasjes eten.

Welkom wipstaart, pak wat ge wilt, er is genoeg voor iedereen. Maar van wat er in de groententuin gezaaid en geplant is blijft ge toch liever af, deal?

Toen we het kochten was het zo. Een huis (links), een garage (onder), een serre’tje ook. Qua tuin alleen wat bomen en struiken rond de oprit. Jonge hagen rondom. En veel gras. Een meter of zestig diep, een meter of veertig breed, allemaal gras.

En dan waren we zes jaar verder. In die tijd een speeltuig erbij gemaakt (bovenaan links), een trampoline ingegraven (bovenaan midden), een schapenwei afgebakend met kastanje voor twee schapen, later ook kippen (rechts boven), een groententuin begonnen (onderaan midden), een bessentuin (onderaan rechts), een bloemenwei (rechts midden), en dan nog een stuk of wat borders geplant (de gele stukken).

Heel wat minder gras dus al. En een groot stuk van het overblijvende gras voor de schapen. 

Maar toen gingen de schapen dood. Een eerste een jaar of vier geleden. Het tweede deze zomer. En hadden we de keus. Nieuwe schapen. Of een andere indeling van de tuin. We kozen het tweede.

En nu is het zo.

De kippen verhuisd. De schapenomheining weg. Drie hoogstam fruitbomen in de afbakening van die kippen. Resultaat: niet meer kijken dwars op de omheining. En zo werd het perspectief ineens heel anders. Van zo:

Is het perspectief nu zo.

Maar wel te veel gras, nu dus. Maaien van klus van een half uurtje, karwei van een uur geworden. Zeker dus de bedoeling dat het middenstuk zich de komende jaren gaat opvullen. De border in het midden wordt dan een border langs twee kanten, met wat groenblijvende planten in het midden. En de bloemenwei mag zich vrijelijk uitbreiden.

En dan, op termijn, is m’n droom er ook wat water in te krijgen. Zoiets. 

Een vijvertje/poel bijgevuld met water dat uit de kelder van de garage komt (er staat daar een dompelpomp in, en als die eens twee dagen afligt staat er 10 centimeter water in die kelder, water genoeg dus), en een soortement beekje dat het teveel aan water gezapig naar beneden afvoert. En dan uitkomt beneden in de vijver die daar al is. 

En dan is hij ongeveer zoals ik hem zag, zeven jaar geleden. Toen hij nog gewoon een grasveld met een haag rond was.

Kijk, kijk, wat er hier staat te blinken:

Een nieuwe tuintafel. Superpractisch. En design en al (’t is een Belgische designklassieker uit 1994, de Gargantua van Dirk Wynants en Extremis). Met een megaparasol (de inUmbra, van ’t zelfde merk). Schoon gerief, niet? ’t Is zomertijd.

Gekocht in een soort opwelling van tuinvreugde, lage rentestand, teruggave van de belastingen en gebrek aan verre reisplannen deze zomer met de nieuwe baby. En vergeet niet, geld moet rollen – anders geraken we met z’n allen zeker niet uit de crisis.
Ben ik wel even blij dat ik geen sp.a politicus ben, de kritiek zou hier niet van de lucht zijn (Toen ik me afvroeg of ik deze aankoop wel zou bloggen, herinnerde ik me weer de reacties op de luster die Lien ooit kocht – let wel de Dirk in de eerste reacties ben ik niet, wel die van n°26).

Een paar details:

Detail van een zitbank. Deze zijn op vier hoogtes in te haken in de poten, zodat je ofwel een vergroting van het tafelblad krijgt, een bank voor kindjes, of twee standen voor grote mensen.

Detail van de parasol. ’t Is een soort pijp die via een draaimolentje naar boven wordt gehesen, en die met stalen draden de parasol dan straktrekt. Kan naar verluidt tot 8 beaufort aan. QNED.

… en ik kwam daar niemand tegen. Het was nochtans verzameling van tuinbloggers geblazen in die kwekerij van wilde planten en kruiden in Halle.
Weliswaar op een andere dag dan ik er was, dus dat kan wel iets verklaren.
Babybezoek op zondag besliste er zo over. Geen Duizendblad ontmoet dus, Geen Anne-Tanne, geen Chelone, geen eigenwijze tuinier Bart, geen onderdenappelboom, geen Madame Zsa Zsa. Jammer, misschien bij een volgende keer…

Maar daardoor had ik dus wel zin gekregen nog eens naar Ecoflora te gaan, en zagen we gisteren onze kans schoon.

Ik ging dus naar Ecoflora… en ik bracht plantjes mee. 53 stuks, meer bepaald. En nog meer bepaald deze soorten (al deze foto’s zijn van Flickr-enthousiastelingen, ik hoop er volgend jaar mijn eigen foto’s van getrokken te kunnen hebben…):

Blauwe monnikskap (aconitum napellus)

Zonnehoed (echinacea purpurea)

Wede (isatis tinctoria)

Vlasbekje (Linaria vulgaris)

Overblijvend vlas (Linum Perenne)

Wilde judaspenning (lunaria rediviva)

Grote veldbies (luzula sylvatica)

Grote wederik (lysimachia vulgaris)

Muskuskaasjeskruid (malva moschata)

Brunel (Prunella vulgaris)

Wouw (Reseda lutea)

Dagkoekoeksbloem (Silene dioica)

Guldenroede (Solidago virgaurea)

Klein hoefblad (Tussilago farfara)

Mottenkruid (Verbascum blattaria)

Melige toorts (Verbascum lychnitis)

Keizerskaars (Verbascum phlomoides)

Veel kaarsen en toortsen en hoog oprijzend spul. Veel geel ook. Ze mogen dan ook groeien op een zonnig plaatsje, tegen een kastanjeafsluiting waar ze misschien wat steun aan kunnen hebben. Ertussen nog wat papavers en stokrozen zaaien, en dan zou dit stel in theorie een kleurrijk en fris decor moeten vormen langs het pad richting het bos achteraan onze tuin, tegenover de bloemenwei…

Tuinieren. Soms is het stress (gras moet gemaaid, heggen geschoren, moestuinen bewerkt, borders gewied, klimplanten getemd …). En soms is het gelukkig makkelijk.
Hoe meer je probeert de natuur in jouw idee van een propere tuin te dwingen, hoe meer werk je er zal moeten insteken. En hoe meer je de natuur “zijn ding” laat doen, hoe makkelijker. En de resultaten zijn er daarom niet minder om.

Vooraleer ik het bordje “zonder is gezonder”-tuin laat aanrukken, wil ik deze stelling aantonen met onze bloemenwei.
Een stuk grond tussen de schapenwei en het pad naar ons bos. 3 jaar geleden omgeploegd en platgelegd bij de (her)aanleg van het gazon, maar daarna niet ingezaaid met gras. Wel met papavers om het eerste jaar wat kleur te krijgen, en daarna aan de natuur gelaten (met 1 zeisbeurt in het najaar).

Van ver ziet dat er zo uit. Een beetje wild gras met margrieten in, zou je denken. Mwah.

Tot je er langs loopt, en eens goed in kijkt. Een weelde aan bloemen. Soorten in overvloed, “onkruid” dat bewijst dat onkruid niet bestaat. Zoemend van het leven.
Ik vind het prachtig. En ik ken de helft van de namen niet, van die dingen. En u?

Iets wit en elegants	En gele paraplu’s
Duizendblad	En witte en rode klaver
Wikke	En ringelwikke
En boterbloemen	En iets dat lijkt op vergeet-me-nietjes
En nog iets geels	En iets minuscuuls, paars. Lijkt op geraniums.
En veldzuring	En de “echte koekoeksbloem”
En bosandoorn	en nog iets hoog opgeschoten
En inderdaad, ook gras…	…en margrieten

En als ik er volgende maand doorwandel, dan is die bloemenprairie weer helemaal anders. Dan hebben er zich weer andere dingen naar boven gewerkt.

Je kan uitgekiende zadenmengsels kopen voor het aanleggen van zo’n bloemenweide (zeker aan te raden zijn die van ecologische plantenwinkel EcoFlora uit Halle), maar uiteindelijk kost dat veel geld voor iets dat er ook zonder dat inzaaien spontaan komt.
En dat is dan tenminste één stukje van de tuin dat niet te veel werk vergt. Eenmaal per jaar maaien (zie bij eigenwijze tuinier Bart voor de theorie, bij AnneTanne voor de techniek met de zeis), sporadische eens de ongewenste bewoners (netels, distels, jonge boompjes) uittrekken of vermijden dat ze in zaad komen te staan.
En voor de rest genieten van de spontane kracht van de natuur, elke keer als je er langs loopt. Genieten van de weelde van een bloemenwei…

Mensen vragen me wel eens of ik ook af en toe iets serieus doe, zo tussen dat speculaaspasta-verkopen of toekomstvoorspellen of quizzen met blote bv’s in. Het zal u verbazen, maar het antwoord is: ja. Of toch: soms.

Om maar te zeggen dat hier de voorbije weken volop is geboord, gezaagd, geschroefd en geschaafd. Dat er werd gemeten en gepast. Gaten in de grond geboord, en weer opgevuld met snelbeton. Gezeuld werd met zware houten balken en planken. En dat het doel van al dat hard labeur spel en vertier voor de volgende generatie was.

Jazeker, huize H. heeft nu ook een speeltuig. Gemaakt met de balken en planken die een jaar of 15 geleden dienden voor nichten en neven. Getransporteerd vanuit de Kempen (Gierle) naar de Vlaamse Ardennen (Balegem).

Het oorspronkelijke speeltuig was een toren met dak en glijbaan, een loopbrug, een klimrek en een dwarwsbalk met schommels aan. Niet alle grote palen waren echter nog in even goede staat, daarom hebben we hier maar zelf een ontwerp bedacht. Een huisje onder een eerste platform (1 meter 10 hoog), een tafel met banken onder een tweede platform (1 meter 40 hoog) met daaraan de glijbaan. Daartussen een loopbrug.

Dicht bij het huis, want het doelpubliek van dit bouwsel is voorlopig nog wat te klein om al volledig ongesuperviseerd te klimmen en te glijden.

Een schommel hebben we al hangen in het bos. Volgende plan: een takkenhuis of -hut in de fruitboomgaard. En zo wordt dat hier ook langzaamaan een tuin annex kinderparadijsje

Een paar leuke voorbeelden van waar we naar toewillen vind je in AnneTanne’s reeks over kindvriendelijke tuinen, of bij Eigenwijze Tuinier Bart …

I’ll keep you posted…