Hoera, hij is af. De eerste kamer, van onze hoogstpersoonlijke The Block “De verbouwing van de zolder”-edition.
En dus werd wat hier van de zomer eindelijk begon met de installatie van dakramen, ondertussen stillekens maar zekerkens afgewerkt van dit (een kamer met planchetten boven en opzij, en zonder raam, ongeïsoleerd):

naar dit (een kamer met een gapend gat en algehele wanorde erin):

naar dit (onze slaapkamer, nu):

Zelfs al is dat dezelfde kamer, het maakt nogal een verschil. En voor geen geld. De planchetten zijn dezelfde als voorheen, met lik verf. De nieuwe vloer zijn een laag isolatie en OSB-platen die liggen boven de lelijke balatum. De plafond is dezelfde als voorheen. Het grootste verschil komt door de afwerking rond de Veluxen. Doe-het-zelf gedaan, en al!

Al een geluk dat we in onze “The Block” niet af te rekenen hebben met deadlines, concurrerende koppels, Hans Otten noch Sanchez, schreeuwerige bellemannen, talloze onderbrekingen voor reclame, lelijke dialecten, keuringen op het “loftgevoel”, Prot noch Bie.
Want zo maak zelfs ik – Roger van het derde knoopsgat – kans op een kamerprijs.

Vorige week woensdag verhaalde ik u over de saga der uitblijvende Veluxen. Ik ging er al een roman over schrijven, getiteld "Dakramen waarop gewacht werd".

Maar wanhoop was nog niet op zijn plaats. Er was nog licht, aan het einde van de (licht)tunnel. Want de volgende dag blies de wind alle regenwolken behendig rond Balegem heen, kon er opeens worden doorgewerkt, en was de klus dus geklaard net voor de werkmannen (Goma-dakwerken) op vrijdagmiddag op bouwverlof vertrokken. Nog niet alles is gedaan (er moet nog een lichttunnel worden gestoken, en zonwering langs de buitenkant), maar daar waar er ’s morgens nog maar één kapotte Velux in ons dak zat, was dat ’s avonds veranderd in 7 stuks, nieuw glas.

We hebben de Veluxen in duo laten plaatsen. 3 keer 2. Zo hebben we én veel licht tot ver in de kamer én een uitzicht.
Het onderste raam komt tot ongeveer 60 cm boven de grond (wordt nog wat minder als er vloer gaat liggen), zodat je gemakkelijk kan buitenkijken, ook als je neerzit. En vermits deze ramen (type GHL) zowel langs onder (met hendel) als langs boven (met klep) kunnen opengezet worden, kan je dat zonder stokken of afstandsbedieningen toch makkelijk doen (de bovenste langs onder, en de onderste langs boven openzetten dus).

Twee dakramen van 1m14 bij 1.18 levert alleszins een behoorlijk grote glaspartij, en veranderde de donkere zolder in een klap in iets dat er al half bewoonbaar uitziet. En de uitzichten zijn wel mooi: een kamertje krijgt het mooiste overzicht over de tuin (iets zegt met dat dat de master bedroom wordt alwaar de ouders hun residentie gaan nemen), eentje kijkt uit op twee paardeweien. Een derde kijkt in de bomen, maar eenmaal de blaadjes gevallen heeft ook die een weids zicht.

Velux – The Sequel, kreeg dus een happy end.
En nu is het weer aan mij. Eerste werk: de opgebroken kamer terug dichtmaken, zodat we die weer kunnen gebruiken als opslagruimte. En dan isoleren, en dan chape gieten, en dan, en dan en dan….

Damn. Het was hier vandaag steek-eens-een-paar-Veluxen-in-uw-dak-dag. Fase 1 van het groot verbouw-eens-uw-zolder project.

Allang gepland (de offerte is van januari), maar zoals dat gaat met mannen-die-Veluxen-in-daken-komen-steken werd dat al eens uitgesteld, en nog eens, en nog eens.
Maar nu ging het er van komen.

Kinderen en vriendin waren al naar de oma geëvacueerd. Want de man-die-Veluxen-ging-steken ging al om 6 uur ’s morgens komen.
Ik gisterenavond de binnenmuren al vakkundig neergehaald.
En deze morgen opgestaan om 6 uur en al.

Maar noppes.
De man-die-de-Veluxen-ging-steken zag vanmorgen dat het teveel regende.
Morgen, zegt hij, dan is het dakraamdag.

Hopla, dan maar de rest van de week weer eens omgooien en herplannen. En de vingers kruisen zo hard vingers maar gekruist kunnen worden, want volgende week begint het bouwverlof.

Bouwen en verbouwen, het is en blijft een oefening van veel talenten: geduld, planning, planningswijziging, flexibiliteit, aanpassingsvermogen, aandringtalent, anger management en telefoonnummerherhaling, om er maar een paar te noemen.

Maar nu zit ik hier dus in een leeg huis. Zonder vriendin, zonder kinderen. Zonder vervoer en met verlof zonder schoon weer. En gesloopte binnenmuren.
Veel luxe is daar niet aan dus, aan het wachten op een Velux.