Eerder van de week een beetje aan het spelen geweest met het “jailbreaken” van de iPhone.
De app store is dan wel een fantastisch idee is dat Apple en developers een hoop geld opbrengt en zal opbrengen, schoon en wel. Maar het is ook een al te gecontroleerde omgeving is, die echt innovatieve (mogelijk wat illegale) initiatieven en applicaties af gaat remmen. I’m with Kottke on that one. Apple moet niet alles controleren wat er op mijn iPhone kan komen of niet komen, IMHO.

Hooray dus voor de hacker-community die een schone Pwnage-tool op de wereld losliet. Helemaal niet moeilijk te installeren, en zelfs zonder veel risico want via iTunes kan je met één druk op de knop “restore” terug gaan naar de iPhone zoals hij uit de fabriek kwam.
Samen met deze jailbreak komen er op je iPhone op deze manier twee platformen om – naast de app-store van Apple dus, want de apps die je daar downloadde of kocht blijven gewoon werken – apps te downloaden: Installer 4.0 (Installer was de manier om op de iPhones van de eerste generatie apps te zetten, en de uit Amerika geïmporteerde iPhones hier op het GSM-netwerk te krijgen) en Cydia (een concurrerende installer, maar of je het ene of het andere platform beter vind is voer voor specialisten – Installer zit nog in erg beta-stadium, Cydia lijkt al iets gelikter en afgewerkt).

Behalve de voldoening van “aha, het kan gekraakt”, leek het mij wel nog een theoretische oefening. Want behalve wat nuttige instellingen via BossPrefs kon je er tot vorig weekend nog niet veel programma’s mee binnenhalen. Vandaag kwamen er echter ineens twee apps uit die dit jailbreaken meer dan de moeite maken:

TuneWiki (installeren via Cydia, “featured packages”)
Een alternatieve manier om in de muziekcollectie van de iPod op de iPhone te bladeren, met als interessantste extra’s dat terwijl de song speelt de lyrics van de song over het scherm rollen – de ideale karaoke machine dus, maar ook de ideale manier om te weten te komen wat er juist alweer gezongen werd – en dat je kan switchen tussen het luisteren naar de song of het bekijken van de video ervan op YouTube.

Qik (installeren via Cydia, sections en dan “Multimedia”)
Al langer bekend op andere GSM’s met camerafunctionaliteit, kwam vandaag ook uit in een versie voor de iPhone. Live streamen van een video is niet meer werk dan de app opstarten en op “record” klikken. Het geluid en beeld worden doorgesluisd naar de Qik-site, waar ze live of na het stoppen van de opname door anderen kunnen bekeken worden. Werkt enkel als je in 3G-bereik of in het bereik van een WiFi-netwerk-bereik.
Nadelen: het eet gulzig van je batterij-inhoud en je kan de video op de iPhone zelf niet zien, vermits de website waar ze op terechtkomen flash-gebaseerd is. Je kan wel doorposten naar YouTube – nog niet geprobeerd omdat er iets mis zat met de authorization – dus met wat vertraging zal je er via die weg wel aankunnen… De resolutie is natuurlijk ook niet fenomenaal, geen HD-video hier.

Voorbeeldje: Senne de hond apporteert:

Allez, en avant la musique. Nu mèt video en lyrics dus!

Of toch, de muziekvideo’s van tegenwoordig verlichten de zeden.

Soms naakt maar in het gezelschap van enige geïnspireerde censuurbalkjes – zoals in het nieuwe project van Norman Cook (herinner u Fat Boy Slim, The Housemartins…) genaamd The BPA – The Brighton Port Authority. Toe Jam, een verdomd aanstekelijke track, met zang van David – Talking Heads – Byrne.

Soms complêtement en ongegêneerd “artistiek verantwoord naakt” (omdat het verhaal van de video erom vroeg, omdat het verhaal van de video er zorgvuldig naar toe werd geschreven, of gewoon omdat de verkoopcijfers wat begonnen tegen te vallen) zoals het geval bij de Russische al-dan-niet-lesbische meisjes Lena Katina and Yulia Volkova van t.A.T.u. voor hun nieuwe single Beliy Plaschik (vertaald “witte jurk”, of net niet):

En soms gewoon 100% vrolijk zonder kleren – blote piemels en kutjes en al – zoals in de video voor “Gobbledigook“, de imposante eerste single uit het nieuwste, 4de album van het briljante Sigur Ròs dat de ongetwijfeld eveneens sexy titel “Med Sum I Eyrum Vid Spilum Endalaust” meedraagt.

Nu ja, grenzen zijn er om verlegd te worden – zie bijvoorbeeld ook recent de video’s voor N.E.R.D.’s nieuwste “Everyone Nose (all the girls standing in the line for the bathroom)” met beelden uit het café waar Tom Boonen geflikt werd – of de ultra-gewelddadige maar toch bangelijk knappe clip bij het nummer “Stress” van de Franse band Justice.

Ofwel is de crisis in de muziekindustrie nu al zo diep dat ze gewoon geen geld meer hebben om nog kleren voor de figuranten te betalen.
Dan is het misschien ook niet toevallig dat alledrie de blootvideo’s nostalgie naar de jaren zeventig uitstralen (“that seventies show”-achtig enthousiasme in Toe Jam van the BPA, “Walden”-achtige hippie-naaktloperij in “Gobbledigook van Sigur Ròs, en het betere IJzeren Gordijn militarisme in t.A.T.u.’s Beliy Plaschik), toen er wel nog geld met sloten werd verdiend.