|
||||||
![]() |
|
Posts met de tag « Vorst nationaal»:
nov
16
2008
Hoe was Sigur Ròs, vanavond?Omdat ik vanavond naar Sigur Ròs ga, in het Vorst Nationaal, wilde ik wel eens wilde weten of het goed gaat zijn. Daarom hier alvast de bespreking: Het voorprogramma: Sigur Ròs dan: De setlist: En ook: De bissen: Kortom. Dit zal goed gaan zijn, vanavond, meer dan goed. Een ongelooflijk intens optreden. Van het schoonste dat ik al gezien zal gezien hebben. Kippenvel van voor naar achter en terug. Een meeslepende trip. Vorst zal even een parochiezaal op een Ijslandse ruigte worden. En wij de kindjes van Heima, die ademloos toe zullen kijken. —- En nu maar hopen dat ik morgen kan bevestigen dat het dit was. En nog meer. Dat mijn droom van een droom van een concert geen utopie was, maar echt. Great expectations. Met dank aan alle Fransen die de voorbije dagen een concertbespreking van Sigur Ròs neerpenden. En Smintjens. —-
mei
10
2008
Portishead in VorstKorte versie (getwitterd vlak na het concert):
Iets langere versie (2 dagen na datum): Op 17 februari schreef ik alhier: “Als ik van één nieuws wel helemaal warm en zacht en week vanbinnen wordt, is het wel van de aangekondigde terugkeer in 2008 van Portishead. Een nieuw album “Third” (inderdaad het derde, meer dan 10 jaar na het vorige), een tour, een concert in Brussel.“. Dat concert, dat was dus donderdagavond, en ik had kaartjes. Ik was nochtans niet wild van “Third”, die langverwachte terugkeer. Ondanks hoge verwachtingen vond ik het geen meesterwerk, in de zin van dat dit me geen reeks songs lijkt die over 10 jaar nog erg dicht in het geheugen zullen liggen. Zeker niet slecht, maar tot op heden voor mij niet het effect zoals Humo schrijft:
Het was dus eigenlijk niet met zo hoge verwachtingen dat ik richting Vorst Nationaal trok. Het was uitverkocht, en bloedheet. Met een voorprogramma (Kling Klang) dat zat al uit te freaken als de beesten toen we binnenkwamen. Thanks, but no thanks, en dus gingen we maar een half uurtje aanschuiven voor drank (het was dus écht wel heet daarbinnen). Geopend werd met “Silence”, net als op Third. Sfeer meteen gezet. Donker en broeierig. Heet, zoals de zaal dus. Maar met Beth’s stem beetje verloren in het geweld. Meteen gevolgd door Hunter, weer net als op “Third”. Flirtend met vals, maar altijd weer op zijn pootjes, en vanaf dat moment zat het concert goed. Glory box, Roads, Mysterons, Sour Times… gelukkig bleek hun nieuwe koers hun niet af te houden van het spelen van perfecte versies van die ouwe songs. Hoogtepunt was toen Beth Gibbons enkel met gitaar en bas als achtergrond een kippenvelversie neerzette van “Wandering Star”. In De Morgen van vandaag gewaagt recensent Gunther Van Assche van “Portishead benadert perfectie in Vorst Nationaal” en geeft het concert het maximum van 5 sterren.
De man van de Standaard had een geheel andere mening:
Mijn mening zit daar ergens tussenin. Het was juist omdat een aantal van de nieuwe songs (Silence, Nylon Smile, The Rip) een beetje bleekjes afstaken tegen de oude klassiekers, dat die zo’n impact kregen. De verdienste van de nieuwe songs (en dan zeker “Hunter”, “Machine Gun” en “Roads”) is dan dat ze niet geheel afgingen, maar zich staande wisten te houden. Vandaar dus mijn conclusie: het was daar warm (of zei ik dat al?), warm, niet als een fleece (zacht en behaaglijk), maar als zo’n mohair dekentje met van die prikhaartjes. Af en toe stak het. En het was prachtig! |
![]() |