Vandaag is het dag van de zorg voor mijn vriendin (opendeurdag bij de Tandem, voor de geïnteresseerden). En dus is de zorg voor de drie kleine persoonlijkheden hier ten huize deze dag voor mij. Ja zo zijn ze wel, die w…

Doet er mij aan denken. Inhaaldag van de wijvenweek, is het ook vandaag. En ik heb wat in te halen. Gemist:

• woensdag: “Moh kijkt nu. We zitten hier met een mening”.
• donderdag: “Dromendag”
• vrijdag: “Zelfcensuur”
• zaterdag: “Het multitaskende superwijf – stoefdag”

Hop: Dat ik tegen het teveel aan meningen ben. Meer zelfs, droom van een wereld waar niemand nog een mening heeft, omdat we het eens zijn. En zelfs al had ik in afwachting daarvan hier of daar nog een mening, dan zelfcensureerde ik ze, omdat ik van mening ben dat je consequent moet zijn in dingen. Een consequente houding die best best het bestoefen waard is. Zo dan.

Of misschien een amendement indienen. Kunnen we inhaaldag van de wijvenweek niet veranderen in afhaaldag? Voor mij een Amoorie en een Ysabje, een SuzieQew, een disfunctionele huisvrouw, een Fake Plastic Ruby, een Lieve en een An, de verzamelde meisjes van Oona, en natuurlijk Lilith en Ilse. Met looksaus.

Mijn top 10 van een uurtje speeddiagonaal de wijvenblogs bijlezen. Allemaal mevrouwen/meisjes/madammen met wie ik met graagte eens mee aan een tafel zou belanden. Als Zooey Deschanel eens niet kan.

Allez hup, dag 1 van de wijvenweek is nauwelijks verteerd, of daar is dag 2 al. Thema: Guilty Pleasures en Kleine Kantjes.

Kleine kantjes, daar kan ik kort over zijn. Heb ik niet. Muhahaha. Alles aan mij is XXL. Muhaha. En zelfs als er al bepaalde kantjes iets minder groot geschapen zouden zijn dan verwacht, nog altijd de strohalm dat het niet de grootte van de kantjes is die er toe doet, maar wat ge er mee doet. Muhaha.

Over dus naar de Guilty Pleasures. Calvinistische moraal, dat elk pleziertje ook weer schuld moet inhouden. Dat elke praline moet smaken naar de extra gram op de weegschaal. Genieten gelijkstellen aan ons afhouden van de Heer. I plead not guilty, your honour, i plead pleasure.

Alhoewel. Soms voel ik me toch ook wat schuldig. Als ik op deze blog zit te wijvenweken, en zo mijn vijf Zooey Deschanel Tumblrblogs weeral eens een beetje veronachtzaam. Of als ik met mijn kinderen speel, en dan geen tijd heb om de Zooey Deschanel Wikipedia-pagina van wat nieuwe feiten te voorzien. Als ik een of andere nieuwe cd iets te veel speel, en zo weeral She&Him brutaal links laat liggen. Als ik een rommelen in de tuin en aan het eind van de dag weeral de kans gemist heb om een poster bij te hangen op mijn Zooey Deschanel slaapkamertje. Als ik komeneten op televisie kijk en zo die avond maar twee keer naar 500 days of Summer kan kijken.

Er wordt aangebeld, vier jaar na datum, dat het weer van dattum is. Hoor: dat gezucht en getik, gewrijf en geschuif: het zijn 300 vrouwenblogs die ontwaken na een vierjarige winterslaap, die worden opgepoetst, aangezwengeld na de stilte. Want de klaroen heeft geschald, The Rallying Hymn Of The Republic Der Bloggende Dames heeft geklonken: het is weer Wijvenweek.

Na het synchroonmenstrueren van vrouwen die lang samenwerken of -leven, een nieuw mysterie der natuur: het synchroonbloggen der wijvenblogs. Hoera ook.

Want een beetje oorlog kan natuurlijk niet zonder collaborateurs. Mannen in deze. Die blij zijn dat er nog eens wat beweegt in bloglândia. Die een wijf in zich hebben huizen. Of niet ontevreden waren over de blogpostjes die dat bij de vorige editie opleverde.

En toch, ik heb het me al beklaagd, bij het lezen van de thema’s.

Maandag 12 maart – Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten.
Dinsdag 13 maart – Guilty pleasures en kleine kantjes.
Woensdag 14 maart – Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.
Donderdag 15 maart – Dromendag.
Vrijdag 16 maart – Zelfcensuur.
Zaterdag 17 maart – Het multitaskende superwijf.
Zondag 18 maart – Inhaaldag.

Ik heb vandaag dus gezocht. Naar de beautyqueen in mijn diepste gedachten. Niet gemakkelijk, oppervlakkig als ik ben. En toch gevonden, onderin de bodemlooste put van de laagste mijnschacht van de onderste lift van mijn lower class bestaan van mijn onderbewustzijn van mijn laagste driften van mijn diepste gedachten. Daar zat ze, mijn beautyqueen.

Was het toch wel niet Zoooey Deschanel zeker. Niet onknap. Grappig. Muzikaal. Onafhankelijk. Puppy eyes. Stijl. Proper op haar eigen. Ik kon het slechter getroffen hebben.

Het laatste loodje in de wijvenweek, want op zondag rustte God (m/v) en mag er gefreewheeld worden. Of ingehaald, want op zaterdag moest er ook nog gewerkt worden, en wel rond het thema “wat mannen niet begrijpen”.

Cool, want daar kan ik kort over zijn.
Niks.

Er is gewoon niks wat mannen niet begrijpen.

Voor elke lul die niks begrijpt van PMS, de maandelijkse moeilijke dagen of andere dameskwalen, is er wel een doctor in de gynaecologie die er de ins en de outs van kent.
Voor elke vrouw die niet begrijpt waarom Hij die tikkende tijdbom van een kinderwens niet hoort, is er wel een brave ziel met ballen vol goesting en spermatozoïden die er een moord voor zouden doen om nageslacht te verwekken.
Voor elke tooghanger die zijn houten kopt breekt over de vraag waarom vrouwen in godesnaam sàmen naar het toilet gaan, is er wel een socioloog die inziet dat daar ongedwongen geroddel en cosmetica-uitwisseling kan gebeuren.
Voor elke houten Klaas die niet snapt wat er leuk is aan het marteltuig genaamd dansvloer, is er wel een pèt-rick swei-zie of andere salsagod die het voor alle mannen verbrodt door wel te kunnen en dus willen dansen.

Kortom: mannen zijn met minstens 3 miljard.
En er zit er zeker eentje tussen die alles begrijpt dat jij wil dat hij zou begrijpen.

O, en voor ik het vergeet: er is dus ook niks dat vrouwen niet begrijpen.

Voor elke bitch die niet begrijpt dat mannen ook gevoelens hebben, is er wel een begrijpende met inlevingsvermogen dat haar eigen aura overstijgt.
Voor elke vrouw die niet snapt waarom mannen beesten zijn, jagers die moeilijk bij één vrouwtje kunnen blijven, is er wel eentje die even hard geniet van het gaan als van het komen van haar nieuwe prooi.
Voor elke ongevoelige die niet snapt waarom mannen als ze ziek zijn ook altijd doodziek zijn, is er wel een Florence Nightingale met een zachte hand en zoete woordjes.
Voor elke vrouw die denkt dat ze goed communiceert door mysterieus en dubbelzinnig te zijn, van haar nee’s een misschien maakt, van haar ja’s een zucht en van haar misschiens een verplichting, is er ergens wel eentje die ook zegt wat ze bedoelt.
Voor elke vrouw die niet begrijpt waarom Hij zo weinig complimentjes uitdeelt en vliegend eczeem krijgt van het moeten uitspreken van evidenties als “en ik hou ook van jou, schat”, is er wel eentje dat aan al die kleffe onzin geen nood heeft en genoeg heeft aan een blik in zijn ogen, een aai, een lach.

Kortom: vrouwen zijn met minstens even veel.
En er zit er zeker eentje tussen die alles begrijpt dat jij wil dat zij zou begrijpen.

Om maar te zeggen dat man-vrouw-stereotiepen er zijn om verbrand te worden op een immens groot vreugdevuur.
En zo leefden we allemaal samen. Potjes en dekseltjes (en potjes en potjes en zo natuurlijk ook). Lang en gelukkig.
En toen kwam er een zwijntje met een lange snuit, en was het wijvenweekje uit.

Vandaag luidt het opgelegde thema in de wijvenweek – waaraan deze jongen op vrijwillige basis meedoet om het wijf in zijn lijf ook eens een verzetje te gunnen, niet om zijn seksegenoten te verraden – : “Kinderen”.

Cool, want daar kan ik kort over zijn.

Twee. Zoveel kinderen heb ik hier rondlopen. Eentje van drie jaar – luistert naar de naam Daantje – en eentje van ��n en een sjiek – luistert in het geheel niet naar de naam Maudje.

Vermits ik er een post over moest plegen, heb ik dit stel kinderen vandaag eens oplettend geobserveerd. En het zal u misschien verbazen, maar ik kan niet anders dan mijn teleurstelling rapporteren.
Kinderen zijn namelijk:

• niet in staat tot het invullen van het kruiswoordraadsel van The Times. Zelfs de sudoku was precies te hoog gegrepen;
• slechts in 50% van de gevallen in staat hun gevoeg proper op een toilet te doen. De andere helft piest, poept en kakt zonder verpinken in een gewatteerd broekje;
• soms tamelijk kinderachtig;
• lui. Eentje van de twee sliep van 13:00 tot 18:15. Alhoewel ik ambtenaar ben, ’t zou op mijn werk niet waar zijn;
• bovenmatig ge�nteresseerd in pulpcultuur als TinkyWinky, Lala, Bumba, Musti, Po, Dipsy en Hopla;
• teleurstellend klein. In vergelijking met de gemiddelde volwassene lijken ze te lijden aan dwerggroei
• niet ge�nteresseerd in het lezen van klassieke literatuur (enkel simplistische brol met prentjes in draagt hun goedkeuring weg);
• goedgelovig op het lachwekkende af: ze vertellen zonder ironie dat een hoop geverfde eieren hen bezorgd werd door de paashaas (volgens Snopes toch duidelijk een urban legend);
• onverbeterlijke smekkers en kruimelaars. En voedselweigeraars van alles wat niet op een koek lijkt;
• niet capabel tot het op piano spelen van Eine Kleine Nachtmusik. Enkele atonale composities van Cage of Stockhausen behoren precies wel tot de mogelijkheden;
• bijzonder onhandig: van de helft van de dingen waar ze opkruipen, donderen ze een minuut later dubbel zo snel weer af;
• druk als een Londens metrostation op het spitsuur, zelfs al bevinden ze zich in het landerige Balegem op een druilerige dag in de paasvakantie;
• vermoeiend jong;

Kortom. Kinderen zijn fel overroepen. Bezint eer ge er aan begint, dames.

Aw. Deelname aan Wijvenweek als andersgeslachtige is niet geheel zonder risico’s. Zo word ik hier in mijn eigen comments nu al een “tof wijf” genoemd. Swellegant!

De opdracht voor vandaag luidt: “het huishouden”.
Cool. Daar kan ik kort over zijn.

Want het huishouden, dat is zowat het saaiste dat er bestaat op deze monotone aardkloot. Saaier dan een grap van Geert Hoste over prins Filip, herhaald door Raf Coppens het jaar nadien, en dan naverteld door Nigel Willams in Volt. Zo saai.
Of wacht. Er is nog ��n ding saaier: schrijven over je huishouden.
Of wacht. Er is n�g een ding saaier dan dat: lezen van andermans schrijfsels over het huishouden.

Huishouden, da’s – in my humble opinion – iets voor huishoudsters (m/v).
En een huishoudster, dat kunnen wij – twee werkende universitairen op universitair niveau – ons niet veroorloven.
Wij werken immers allebei vrijwillig en goed verdeeld slechts 3 dagen op 7. Omdat we kinderen geproduceerd hebben, die wij graag zouden zien opgroeien in plaats van er over te leren in een heen- en weerschriftje van de onthaalmoeder of het oudercontact in de school.
Voor ons dus geen strijkwinkels, poetsvrouwen of thuisbezorgde boodschappen. Wij hebben gekozen voor het halftijdse ploetermoederschap, en het halftijds ploetervaderschap.
Met een huishouden dat we tussen het kindergewoel ternauwernood rechthouden. Achter de feiten aan. Opkuisend waar het te gortig wordt. Opruimend waar er levensgevaar dreigt. Opplooiend waar de stapels het plafond dreigen te bereiken.
Huishouden met tegenzin, want het houdt ons af van een huis uitbouwen. Het houdt ons uit de tuin, vijver en bos die er in onze dromen al in alle groene glorie staan. Het houdt ons van onze “boven” in hout, gyproc en verf te maken tot iets dat lijkt op het plan. Het houdt ons af van het speeltuig dat we willen maken, van onze sauna af te werken, van onze keuken te verven, onze badkamer te vernieuwen, van te spelen, te shoppen, te niksen, te slapen…
Huishouden heeft dus meer gemeen met “hell” dan de beginletter alleen.

Valt er ondertussen iets te leren uit de post van de andere “wijven” over hun huishouden? Welzeker:
1a. Blogster Smiley vraagt zich af hoe haar vrouwelijke medeblogsters het in hemelsnaam doen: de tijd vinden om te bloggen.
1b. Zowat alle vrouwelijke blogsters bekennen vandaag ootmoedig dat ze een huishouden van Jan Steen hebben: chaos alom, slordigheid troef, vuile vloeren, stof overal, ruzie over vuilbakken, etensresten, geen zin in koken, een strijk van weken. Zij die niet klagen, komen ermee klaar dankzij zoemende hulpstukken … Pijnlijk leesvoer.
1 en 1 = 2. Madammen die bloggen zijn dus slecht in ’t huishouden. Niet toevallig, maar OMDAT ze bloggen.
Levensles: wil je dat je was gedaan is, de strijk aan de kant, de kattebak verschoond, de kindjes proper, de vaat spic en span, de badkamer blinkend, de sokken in paartjes … check dan eerst of ze geen blog heeft, voor je afspreekt.

Dat van dat shoppen heb ik wegens acute �n chronische shopallergie even aan de kant gelaten.

De opdracht vandaag in de “wijvenweek” luidt: “de ideale man”.
Cool. Daar kan ik kort over zijn.

Want ik ken hem niet.
’t Is te zeggen.
Ik ben hem niet.
Want als ik het was, dan was ik niet mij.

Dan was ik altijd lief. En nooit boos. Dan gaf ik nooit kritiek. Niet ge�rgerd over kleinigheden en pietlutten. Steeds zen.
Dan was ik altijd handig. Nooit vloekend op een krom geslagen nagel. Niet twijfelend aan het gereedschap.
Dan kookte ik als een chef. Sloeg ik niet in paniek zodra er meer dan 2 dingen tegelijk op het vuur staan. Probeerde ik alle dagen nieuwe dingen uit.
Dan beminde ik als een God. Had ik de ideale penis in real life, niet alleen in Google-zoekresultaten. Wist ik ook na 50 jaar met dezelfde vrouw avond na avond nog te verrassen met een nieuwe versie van het beest met de twee ruggen. Kwam, en deed ik komen, en steeds op het meest perfecte moment.
Dan was ik clean als een pas met Mr. Proper gepoetste badkamertegel. Dan stonken mijn sokken niet. Dan waste ik al mijn onderdelen bij het minste onaangename luchtje. Dan liet ik geen winden, laat staan boeren. Dan was ik altijd presentabel. Ook als ik net uit mijn bed kom. Of net in de tuin gewerkt heb.
Dan was ik sociaal als een roddeltante. Geen angszweet bij de gedachte aan bezoek. Dan was ik een spraakwaterval.
Dan was ik gro(o)t(er). Recht. In plaats van dat magere, kromme lijf van mij. Had ik spierbundels, wasbordje, the lot.
Dan speelde ik muziek voor jou. In plaats van er alleen naar te luisteren.
Dan schreef ik je gedichten. Vereeuwigde je op doek. In plaats van dat alleen in mijn dromen te doen.
Dan wist ik op alles een antwoord. Zeker op de vraag “komt alles goed?”

Aan gebreken dus geen gebrek (voeding voor de stelling van Els “�mannen en vrouwen verschillen amper, maar we willen het niet toegeven�”).
En toch en toch.
Dan was ik niet mij. En ik hou wel van mij te zijn. En sinds er iemand (the one we refer to as “mijn madam” dus) van mij houdt , des te meer.

Ontboezemingen in het kader van wijvenweek. Niet aan te ontsnappen. “If you can’t join them, read them”, is een reactie. “If you can’t join them, do it anyway” een andere.
En vermits ik mij gisteren al afvroeg waarom een wijvenweek tot mannen beperkt zou moeten blijven en Ilse uitnodigde de daad bij het woord te voegen… mijn 5 cent. Gratis voor niks.

“Mijn wijflijf” is de opdracht van dag 1.
Cool, daar kan ik kort over zijn.

1 uur. Zoiets. Zolang is mijn lijf een wijflijf geweest.
De andere 39 jaren en x dagen is het bij man-zijn gebleven, maar in 1984, op het feest van de Genkse jongenschiro was ik een vrouwtje.
Een hoertje meer bepaald.
Elke leeftijdsgroep van de chiro moest een podiumact doen. Wij (Jan Colla was erbij – nu journalist bij Het Belang van Limburg – en Dirk Knaeps – later muzikant, o.m. bij Arbeid Adelt – de rest weet ik niet meer) hadden een geweldige sketch bedacht. Fan-fucking-tastisch van intellectueel niveau, professionele uitvoering en hoogstaande humor. Goed dat de Comedy Cup toen nog niet bestond, we zouden hem anders zeker gewonnen hebben. Ook goed dat Youtube toen nog niet bestond, anders zou ik mij nu wellicht diep schamen:

Cue T.C.Matic. “Putain, putain“. Luid!
Gordijn gaat open.
Hoertje (ik dus) staat op het podium.
Been uitdagend op stoel.
Zwarte netkous.
Jarretel.
Vurig rood kleedje. Kort.
Man 1 passeert, keurt de vleeswaren. Likkebaardt. Doet in mime van hoeveel dat moet kosten. Druipt af.
Man 2 passeert. Gechoqueerd van al dat bloot. Schuddebolt van “nee, nee, hoe is het mogelijk, de zeden van tegenwoordig”. Af.
Man 3 passeert. Lijkt ge�nteresseerd. Doet een bod. Ze onderhandelen. Meer. Minder. Komen tot een vergelijk. Hij betaalt. En vertrekt, neemt de stoel mee.
Zij blijft verbaasd achter.
Fade muziek.
Gordijn dicht.

Afijn. Wij genoten van de verbaasde blikken van het verzameld publiek (in feite zaten wij maar in de Chiro om met de Chiro te lachen).
In de coulissen. Ik nog in mijn meisjeskleren.
Een slungel komt naar me toe. Vraagt: ben jij van de meisjeschiro? En van welke? En hou oud ik ben? En of ik iets wil drinken van hem. Kwijl, kwijl.
“Touche” begod, na een half uur vrouwzijn.
Proestend – wellicht giechelend als een bakvis in zijn ogen – af.
10 minuten daarna, terug in mijn jongenskleren, het drankje gaan halen. De teleurstelling in die ogen!
Iemand een blauwtje laten lopen, in plaats van het te krijgen: dat is de kracht van een vrouwenlijf, zelfs van een mannenlijf in een jurkje, instant.

Ondanks dit “succes” heb ik mij later nooit in de verleiding gevoeld om mijn manlijf in een wijvenlijf te transformeren. Vrouwenkleren aan te trekken. Nooit aandrang gevoeld om te travestieten (of hoe zet je dat in een werkwoord?), laat staan de oljsterse voil jannet uit te hangen. Niks voor mij. Vrouwen trekken teveel aandacht. Zuigen ogen naar zich toe. Hun lijven zijn er om te bewonderen, aan te raken, te strelen, te beminnen, in te kruipen… niet om te imiteren.

En ook niet om onder ongenadig neonlicht te analyseren en masochistisch te zelfbekritiseren, zoals gisteren gebeurde. 70 vrouwen die als ze horen over “mijn wijflijf” prompt in een schrijfkramp schieten en onderdelen waar ze ongelukkig mee zijn beginnen op te sommen aan een tempo waarbij zelfs een autist schichtig van zou worden.

“’t Is altijd iets met die wijven“, zong vrouwenkenner Clement Peerens ooit.
Ja, Clement. ’t Is allemaal iet.
Ook nu weer.
Collectief boos omdat een vrolijke frans genaamd Steven Lemmens gewaagd had op Stubru te zeggen dat op de Bwards vooral “wijvenblogs” gewonnen hadden (audio hier) .
“Als ge wijvenblogs wilt, kunt ge ze krijgen“, ging de lollige kromredenering bij Lilith en i., waarna ze prompt een geheim genootschap van dames, madammen, meisjes en kenau’s uitnodigden tot collectieve actie. Een week schrijven over “mijn wijflijf”, shoppen, mannen, het huishouden, kinderen en wat mannen niet begrijpen.

Een klein probleem heb ik maar met deze wijvenweek. Dat ze enkel aan dames/meisjes/madammen hebben gevraagd om mee te doen. Da’s corporatisme, enggeestigheid, vooringenomenheid, seksisme, hokjesdenken en bekrompenheid in één. Precies of een man geen wijvenblog kan hebben. Een ganse blogosfeer die “wijventhema’s” blogt is toch een effectiever antwoord op de negatieve beoordeling over de Bwards dan enkel de vrouwen. Gemiste kans om roldoorbrekend in plaats van rolbevestigend te zijn.

Of toch, ik heb nog een probleem. Met de woordkeuze. Die niet de hunne is, maar wijvenweek had toch beter madammenmaand geheten. Want als knipoog in beperkte kring is dat leuk, maar als hun actie de media haalt geeft deze naamgeving de vooroordelen die ze willen bevestigen net extra aandacht.

Of nog een “quibble”: door per dag een thema op te leggen, wordt het precies een saaie week. Eén post over knotsknieën, cellulitis, blubberbuik of hangborsten, dat kan mijn feedreader wel aan. Maar 70, simultaan? (ja, ik beken: van de 70 blogs die meedoen zitten er toch een stuk of 40 in mijn regelmatig gevolgde feeds. Wijvenzot? Neen, er zitten gewoon veel goeie blogs bij…).

Of misschien nog eentje, nu ik toch bezig ben: dat door niet tot “de wijven” te behoren, ik automatisch terechtkom in het mannenclubje. Dat dan dingen zegt als “Dit is het plan: maandag – de vijf heetste babes. Dinsdag: shotten. Woensdag: mijn ideale vrouw. Donderdag: mijnen hof. Vrijdag: kinderen. Zaterdag: wat vrouwen niet begrijpen. Zondag: tietendag” of “Dat wordt deze week extra chopper docu’s, Mega Structures en Ultimate Survival kijken op discovery channel om de boel te compenseren”. Zelfs met de dikke knipoog die erbij hoort: Thanks but no thanks.

Maar voor de rest: niks dan lof, kudo’s en warme gevoelens voor dit fijne initiatief.

Om af te sluiten, nog eens over naar wat vrouwendeskundige Clement Peerens over deze wijvenweek zou gezegd hebben:

As die van ons her loeten hee
As die van ons her loeten hee, As die van ons her loeten hee
Dan gaat den deze in zijn eentje op café

Ik heb het heur genoeg gezêe (x2)
Schat, as gij weer aa loeten hee
Dan gaat den deze in zijn eentje op café

Al da gezwijg vor den teevee (x2)
Daar doet den deze ni aan mee
Dan gaat den deze in zijn eentje op café

😛