Vrijdag een première beleefd: kind in hospitaal.

Weliswaar in het daghospitaal. Voor een geplande ingreep (aan de tanden). Maar toch, het was met volledige narcose, en geen lach: ze had het benauwd gekregen door het nuchter blijven, was nerveus geworden door het wachten, was bang gemaakt door de telkens nieuwe verpleegsters aan de bedrand, werd angstig door de rit op het bed naar het operatiekwartier, en dan paniekerig door het narcosemasker dat op haar mond gedrukt werd. 

Maar gelukkig was er nog beer. Die een naamkaartje kreeg zoals zij, en een hoofddoekje zoals zij, en plakkers op de borst zoals zij. En hij mocht wel bij haar blijven tijdens de operatie. Dat hielp.

Dat wegglijden in de narcose. Snik, “rustig Maudje”, adem, glij, oog dat wegdraait, “slaap zacht, meisje”, geen reactie meer, oog dat dichtvalt, iets als slaap, iets als dood zijn. In 30 seconden is het gepiept. “U mag weggaan meneer, we gaan u roepen als ze bijkomt”. Een vies gevoel, toch. Of spookte die doe-het-zelfmevrouw in Diest die onlangs haar hoogbegaafde kinderen met lachgas de dood injoeg nog door mijn hoofd?

En toen riepen ze me natuurlijk maar terug toen ze al bijgekomen was, in paniek door de half-wakkere staat (waar ben ik, waar is mijn papa, waar is dat buisje aan mijn hand goed voor, waarom doet mijn mond pijn, waar komt die vieze smaak vandaan). Maar kalmeerde ze toch in m’n armen.

En toen werd het mooie meisje het mooie kotsende meisje. De rest van de dag, en de avond, en de nacht. Wel zonder iets te hebben om uit te kotsen (door dat nuchter blijven).

Geen lach dus. Maar, we zijn inmiddels zondag, en het is voorbij. En voorzover we nu kunnen zien/merken allemaal goed gekomen. De première is geweest, en ik hoop dat er geen volgende voorstellingen meer komen.

Zoals al enigzins aangekondigd in de post over de song chart meme, plan ik hier een reeks van blogposts over de “plaatsen” uit mijn verleden/leven.
Aanleiding voor deze reeks was deze post op belgeoblog waarin verteld wordt dat nu ook Genk beschikbaar is via de birds eye view op Virtual Earth, Microsoft’s tegenhanger van de Google Maps. En zoals Tante Annie al terecht opmerkte, deze jongen is – anders dan de subtitel van mijn blog vermeldt – in feite niet van Balegem, maar van Kolderbos, Genk.
Supergedetailleerde luchtfoto’s te zien van de plaatsen waar ik mijn broek sleet op allerlei schoolbanken, waar ik speelde, woonde, waar mijn vader werkte enz… te zien wat er nog hetzelfde was als vroeger, wat er ondertussen al veranderd is… het gaf een lichte shock, moet ik bekennen.
Vandaar deze reeks – die ongetwijfeld even wordt boeiend als mijn leven zelf al geweest is (not). Ego-posten met een achteruitkijkspiegel. En als ik later beroemd en dood zal zijn, weten jullie alvast waar de gedenkplaatjes moeten opgehangen 😉

Deel 1 van deze reeks kan uiteraard niet om op de plaats heen waar het voor mij allemaal begon: de plaats waar ik geboren ben. En dat was hier:

Het Sint-Jans-Ziekenhuis, Weg naar As in Genk. In een van die kamertjes in het grote gebouw centraal rechts moet het gebeurd zijn. Cameraploegen van VT4 noch VTM, van “Het Leven zoals het Is” noch van Vitaya, amateurfilmers noch fotografen waren aanwezig.
Anders dan Oscar uit De Blikken Trommel, was ik me in die eerste minuten van mijn leven niet bewust van wat er rond me heen gebeurde. Ik weet niet of het pijn deed, of het er warm was, wie de gynaecoloog was, zelfs niet wie er op bezoek is gekomen. Vergeef me.

Ik weet zelfs niet meer dat ik op dezelfde plaats een jaar of twee later nog eens terug ben geweest, om een ingeslikte punaise (duimspijker voor onze Nederlandse medemensen) uit mijn slokdarm te laten verwijderen. Het was geen lekkere punaise, zeker?

Ik weet nog een beetje van het weëe gevoel dat ik had toen ik later op dezelfde plaats nog eens terug moest gaan om mijn amandelen te laten trekken. Eenzaamheid. Schreeuwende kinderen. Tekeningen aan de muur.

En nog meer slechte herinneringen toen ik rond de leeftijd van 8 jaar een kleine operatie aan mijn lulletje moest laten doen (voorhuid vastgegroeid aan het eikeltje, naar ’t schijnt komt het meer voor dan je denkt). Met de onderbuik bloot op de operatietafel, met een lieve verpleegster die met watjes en doekjes aan uw gevalletje aan het wrijven ging, en dat alles lang voor erotische gedachten aan dergelijke situatie ook maar in u op zouden komen. Trauma. Wel veel cadeau’s, een spannend boek, en gelukkig toen nog geen cliniclowns in zicht.

Het Sint-Jansziekenhuis ging op die plaats later dicht. Er kwam een kunstschool. Het hospitaal kwam terecht in de bossen van Kattevennen, en heet nu ZOL (Ziekenhuis Oost-Limburg). Daar kwam ikzelf gelukkig nooit te liggen, wel natuurlijk al op bezoek gemoeten bij zieke moeders, vaders, oma’s, nonkels …

Onderaan op een gedraaid beeld van het oude ziekenhuis zie je “Herfstvreugde”: het bejaardetehuis waar mijn lieve oma kwam te liggen nadat ze dement werd. Tot ze niks meer wist. En er stierf, onwetend over wat was of wat zou komen. Veel vreugde was er in die herfst niet meer te vinden.

Geboorte en dood: weeral bewezen dat het dicht bij elkaar ligt. “Birth, School, Work, Death” zongen de ziedende Godfathers al, en uiteraard is dat ook the story of my life:

Volgende aflevering: de papschool.