In 2011 ga ik zijn zoals een roofvogel. Een sperwer zoals er hier een in de tuin zat.

Met een arendsoog loerend naar prooi; op het juiste moment vertrekkend met m’n klauwen en vlijmscherpe bek al in aanslag; laag maar pijlsnel zwevend naar het nietsvermoedend vogeltje op de mezenbol; keihard toeslaand en … beng … tegen de ruit vliegend en dan enigszins versuft op een tak nadenkend over wat er zonet gebeurd is. Ja, een roofvogel ga ik zijn. Een schele.

Mocht ge een iPhone hebben, raad ik u levendig aan eens de applicatie Hipstamatic te proberen. And don’t just take my word, all the hip(stamatic) kids are doing it…

Het is een camera-app, zoals er ongeveer 8.000 in de appstore zijn te krijgen, en eentje die rare effecten op je foto’s toepast (zoals 7.900 van die 8.000 photo-apps). Maar met een filosofie – een minitieuze poging om een uniek foto-apparaatje te laten herleven – en een schitterende uitvoering.

“The original Hipstamatic was the invention of two Wisconsin brothers, Bruce and Winston Dorbowski. In the winter of 1982 they came up with what their big brother Richard later called “a million dollar idea for bringing photographic art to the masses cheaply” — a camera inspired by the popular Kodak Instamatic (and probably by the Russian Lomo) but made entirely of plastic, right down to the lens. The brothers set up a fabricating shop in a tiny cabin on the banks of the Wisconsin River and got to work. Over the next 18 months they produced just 157 cameras, at $8.25 retail apiece. In the summer of 1984 they were on their way home from signing the lease on a new production facility when they were killed by a drunk driver. Nine years later the family lost most of the brothers’ photos and work archives in a fire, and the Hipstamatic slipped into the half-light of photo history.” #

De app verandert je iPhone dus in een Instamatic-fotoapparaat. Met een zoeker, en een analoog gevoel. Met de mogelijkheid om een film/lens/filter/flits te kiezen. En een gevoel dat de keuzes die je maakt belangrijk zijn: de effecten van lens/flits/filter… zijn niet omkeerbaar, en bepalen dus je resultaat. Of als je dat liever hebt, met de mogelijkheid om verrast te worden (eens shaken maakt je keuzes random).

Een video’tje maakt de werking duidelijk:

Hipstamatic User Interface Demo from Synthetic on Vimeo.

Kost 1€59, maar via wat ingenieuze in-app-purchases van extra lenzen, flitsers, voorzetfilters en film kunt ge er wel nog een paar euro meer aan kwijt zijn.

Een paar van mijn eerste probeersels:

Maud en Daan op weg naar hun slaapkamer boven (Kaimal Mark II Lens / Alfred Infrared Film )

Aankondigingsbord in Brussel-centraal (Helga Viking Lens, BlacKeys SuperGrain Film )

Trein in volle vaart (Jimmy Lens, Alfred Infrared Film)

Instant love.

Voor mij trouwens nog altijd dé reden waarom iPhone-eigenaars zo vaak vol lof zijn over hun slim gerief. Een geslaagde app als deze (zie ook Tweetie, Words with Friends, Spotify, Remote, …) verandert je toestel immers totaal van functie. Alsof je Singer-naaimachine ineens ook goeie milkshakes en deftig krentenbrood zou kunnen maken na het downloaden van een paar extraatjes. Still lovin’ it.

Ongeveer een jaar geleden brandde er voor de deur van mijn werk een auto uit. Ik trok twee foto’tjes, met de crappy camera van de iPhone. En deed eens een experimentje door er een valse tilt-shift effect op los te laten.

Een jaar later zijn deze twee foto’s van mijn meest bekeken foto’s op Flickr (2455 en 6353 keer and counting), en worden ze regelmatig rondgeblogd en in favorieten gestoken.

Straffer nog, onlangs kreeg ik deze vraag:

I was looking at a friend of mine’s blog and saw she
re-blogged a photo of yours that I really like. It’s the picture called “brand! fire! – the tilt/shift version”. This picture is amazing and I want to ask you something: I’m going to be recording an ambient album with a friend of mine and we wanted to know if we could use that picture as the album artwork. We’re going to be putting the album on a net-label to be given out for free, so there won’t be any sort of royalties to it, but you will be credited for the pictures.

Waarop ik uiteraard antwoordde:

Go ahead, you can use it for that.
Once your album goes multi-platinum worldwide megaselling, you’d come back to me on that royalties bit, right?

En als antwoord ontving:

Hahah, of course!
We’ll be sure to give you a t-shirt or something.
Thanks a lot.

Binnenkort dus misschien in een verlaten en nog net niet failliet gegane cd-winkel in uw buurt.

Maar het kan altijd nog straffer. Zo werd ik attent gemaakt op volgend filmpje, waarin Nick Harmer – bassist van de Amerikaanse mega-groep Death Cab for Cutie – door Current TV aan het woord wordt gelaten over het leven “on the road” en zijn passie voor het genre der tilt-shift:

Dat waar hij tussen minuut 1:40 en 2:10 zo passievol over spreekt, dat is dus mijn foto’tje, genomen met een crappy iPhone-camera, een jaar geleden.

En dat vind ik dus Woot!, dat dat zo’n mens aan de andere kant van de wereldbol inspireert en enthousiasmeert. En dat ge geen dure apparatuur of lenzen moet hebben om effect te sorteren.

Daantje (4) nam een van de voorbije dagen eens mijn fototoestel ter hand. Ik liet het oogluikend toe. Het resultaat van zijn blik rondom, zijn kijk op de wereld, ziet ge hieronder.

En nu kunt ge lachen. En zeggen dat het niet scherp staat, of onhandig gekadreerd is. Da’s juist.
Maar ik vind het sterk werk. En geestig.
Zoals een kindertekening vaak interessanter is dan die een volwassene. Ongefilterd, rauw en bruut, en nog niet zo beïnvloed door de beeldtaal die we allemaal dag in dag uit ingelepeld krijgen, of de techniek die we onder de knie krijgen.

Zijn zusje	Zijn hond en zijn poes
Zijn waterbaan	Zijn tractor met watertank
Zijn zandbak	Zijn zus (eerste poging)
Zijn zus (tweede poging, waarbij de zus in kwestie al op weg was om het resultaat te komen checken)	Zijn zus (derde poging)
Zijn fiets	Zijn fiets (tweede poging, voor zus er definitief mee weg reed)
De parasol	Zijn oogluikend toelatende papa
De auto	Zijn glijbaan

Vandaag via Huug volgende uitspraak van die andere Daan (Daan Stuyven dus) in Humo deze week gevonden:

Als kind observeer je en probeer je te begrijpen, maar je mist techniek om de finesses goed in te schatten en te anticiperen op wat komt. Later beheers je die techniek wél, maar dan speel je het kind kwijt. En hoeveel je ook verdient, hoeveel succes je ook hebt, hoeveel warmte je ook krijgt van mensen die je dierbaar zijn, dat primaire geluk kan je nooit meer ervaren. Fucking tragisch.

Overigens: in het wintercircus Mahy (in Gent, vlakbij de Vooruit, in het straatje waar de Polé Polé cafés elkaar verdringen) exposeert Stephan Vanfleteren van 4 september tot 3 december met “Portret“. Als ge bewijs wilt dat ook volwassenen sterk kunnen fotograferen, weet ge waar ge naartoe kunt…

Geen paniek, ik heb niet de bedoeling wijlen het programma met Walter Capiau de al even wijlen Armand Pien te doen herleven. Wel ben ik gisteren om een microlens naar de fotowinkel geweest, maar met een macrolens teruggekomen.
Ik ging immers om de nogal hoog aangeschreven Nikkor AF-S 105mm f/2.8g IF-ID VRII Micro lens om iets preciezer te zijn, maar kwam met de iets minder hoog aangeschreven, en gelukkig ook een pak minder dure Sigma 105mm f/2.8 EX DG Macro voor Nikon terug.

Wat ik inleverde:
– VR (een stabilitiesysteem), wat in sommige omstandigheden tot 4 stops zou kunnen opleveren
– Silence Wave Motor, de Nikkor is een pak stiller bij het auto-focusen dan de Sigma
– Lengte, de Sigma wordt langer hoe dichterbij je focust. Bij de Nikkor is dit mechanisme volledig intern.
– Gevoel, de Nikkor voelt gewoon steviger aan. De Sigma iets plastiekeriger

Wat ik won:
– 400 euro

Voor de rest ongeveer dezelfde eigenschappen:
– mooi lichtsterk
– 1:1 vergroting (wat het onderwerp van de foto even groot in het echt als op film
– allebei 105 mm, wat je toelaat om 1:1 vergroting te krijgen op ongeveer 30cm van het onderwerp
– fantastische scherptediepte, detail, bokeh …

Eerste probeersels, een bij:

(groot: http://farm3.static.flickr.com/2546/3780637928_c177fbb3e1_o.jpg)

Update: ondertussen geïdentificeerd als een zweefvlieg ipv een bij: “Veel zweefvliegen bootsen vliesvleugeligen zoals wespen, bijen, of hommels na door felle kleuren, overeenkomstige patronen of lichaamsbeharing op bepaalde plaatsen. Dit is geen toeval; het lijken in kleur, vorm en/of geluid op andere, gevaarlijkere dieren heet mimicry en komt bij zeer veel diergroepen voor. Zweefvliegen zijn net als andere vliegen het eenvoudigst te onderscheiden van vliesvleugeligen doordat ze twee vleugels hebben en geen vier, zoals alle bijen, wespen en hommels. Een zweefvlieg heeft vaak geen taille, vliesvleugeligen vaak wel. Vliegenogen zijn bijna rond en vullen een groot deel van de kop, ogen van vliesvleugeligen zijn langwerpig (ze lijken nijdig te kijken) en vullen minder groot deel in van de kop. Ten opzichte van de veel zwaardere hommels, bijen en wespen zijn zweefvliegen heel wendbaar en hebben ze het vermogen perfect stil te hangen, te ‘zweven’; vandaar ook hun naam.”

Een spin:

(groot: http://farm3.static.flickr.com/2431/3778227125_18e1f75b50_o.jpg)

Update: ondertussen geïdentificeerd als een hooiwagen: “Hooiwagens hebben net als spinnen acht poten, die bij hooiwagens vaak zeer lang zijn. Ze onderscheiden zich van de spinnen doordat beide delen van het lijf niet ingesnoerd zijn en zozeer met elkaar vergroeid zijn dat ze een geheel lijken te vormen. Bovendien zijn ze niet in staat om spindraden te maken en hebben ze doorgaans maar één paar ogen. Ook hebben hooiwagens geen gifklieren.”

Een vlinder (of is het een mot?):

(groot: http://farm3.static.flickr.com/2556/3778226887_b28f5c1afc_o.jpg)

Update: ondertussen geïdentificeerd als een zandoogje

Met dank aan Bart voor de updates…

Na al de slechte pers die bio het vorige jaar heeft gekregen (denk maar aan berichten als dat scharreleieren dioxines bevatten, aan Test-aankoop onderzoeken die vertellen dat spaarlampen niet bepaald een vooruitgang zijn, aan de strijd tegen de klimaatopwarming die maakt dat kernenergie weer in zicht komt als middel om CO2-uitstoot te beperken, aan de vaststelling dat biobrandstoffen de voedselprijzen de hoogte zouden injagen, aan de wetenschap die twijfelt over de zin van de 90 km/uur smog-regeling, of aan de droeve mededeling dat de spruiten door de strenge vorst allemaal om zeep zijn …), kon 2009 op groengebied alleen maar beter worden.

En inderdaad, daar komt de eerste reden al aangewaaid uit Amerika. Groenten, dat is dus ongelooflijk sexy. Heet zelfs:

“Studies hebben aangetoond dat vegetariërs betere sex hebben“, zegt de PETA.
Zo heet zelfs dat het obsceen werd, vindt NBC: PETA’s ad—which features a bevy of beauties who are powerless to resist the temptation of veggie love—was deemed too hot for the Super Bowl. NBC rejected the video because of concerns over “rubbing pelvic region with pumpkin,” a woman “screwing herself with broccoli,” and more!“.
Go veg dus. Doe het voor uw selder.

Daar kan geen naakt rondstoeiende Maaike Neuville in slagerij Vangenechten (in de schitterende televisieserie Van Vlees en Bloed, gesponsord door de vleesindustrie) tegenop:

Of misschien toch? Hmmm. Groenten 1 – Vlees 2.

Maar daar blijven de groene argumenten het niet bij. Want er is naast hete vrouwen nòg een reden om uw properste paar geitenwollen sokken aan te trekken: naakte vrouwen.
Nee – Mevr. Mieke Vogels en Vera Dua – ge moogt uw kleren aanhouden.
Ik had het over de exemplaren in dit filmpje:

Wat een doorslaggevend argument! “If you don’t know what’s in your knickers, should you be wearing them?“. Eat that, Marie Jo en La Fille d’O.
Lingerie is namelijk mede verantwoordelijk voor de uitstoot van heel wat CO2. Dat reist maar de hele wereld rond – ok, toegegeven het weegt wel niet veel, maar toch – en bij de productie van de stofjes worden er bijzonder veel pesticiden gebruikt (in ontwikkelingslanden sterven jaarlijks ongeveer 20.000 mensen aan de gevolgen daarvan) en is er onnoemelijke veel water nodig (water waar de lokale bevolking doorgaans zelf een enorm tekort aan heeft). Meer op http://www.morethanprettyknickers.com/.

Er blijven ecologisch bewuste vrouwen met een geweten (mannen eigenlijk ook, maar – dat is geweten – die hebben toch geen geweten) dus slechts twee opties over: home-grown eetbaar ondergoed (eat that, Marie Jo en La Fille d’O …), of gewoon alles uitlaten natuurlijk.

En, een betere wereld begint bij uzelf, hoe dikwijls moet ik dat nu nog zeggen.
Niet langer bh’s en slipjes wassen met Biotex dus, maar groene, eerlijke, heerlijke biosex.
Met biogroenten én biovlees.