|
||||||
![]() |
|
Posts in de categorie « photos»:
nov
26
2012
MehdiaEen beetje de tel kwijt, maar ik ben (mede) via m’n blog voor de verandering nog eens op reis geweest deze maand. Persreis naar Oostenrijk, Club-Med-vakantie in Marrakech, autotestrit in Portugal, concert in Parijs … het is al een bijzonder jaar op dat vlak geweest. But keep ‘em vooral coming 😉 Nu heb ik een week in Mehdia gezeten. Een kuststadje in Marokko, net buiten Kenitra, dat op zijn beurt weer een soort voorstad is – een hele grote dan – van de hoofdstad Rabat. Mehdia/Mediyah/Mehdya was nogal slaperig en gezapig, enkel in de maanden juli en augustus barst het kuststadje uit zijn voegen: veel Marokkanen vluchten er dan naartoe voor de hitte van het binnenland, en ook voor “terugkeer-marokkanen” is Mehdia in de zomer een populair plaatsje (mijn advies, blijf er dan weg, ga in sept/okt of april/juni): Deze coastal town (that they didn’t forget to put down, maar wel voorlopig vergaten helemaal af te maken) ligt aan de monding van een rivier: Met daarin ook een vissershaven. Zeer indrukwekkend als de boten terugkomen met een wolk van meeuwen in het zog: Het heeft ook een zéér lang en breed fijn zandstrand. Even buiten het dorp geen bewoning of volk meer in zicht. Twee nadelen aan het strand: de zee is hier een oceaan – zeer wild en met een verraderlijke onderstroom, het is daardoor dan weer wel zeer surfbaar – en het kan zeker in de buurt van het dorp een opkuisbeurt (of drie) gebruiken. Aan de achterkant van het dorp ligt een groot meer, een natuurreservaat Sidi Boughaba, met voer voor vogelliefhebbers: Naast de pier is de grootste overige bezienswaardigheid en flaneeruitstapje van Mehdia de Kasbah (een versterkte burcht): Vlakbij ligt Kenitra, voor alle inkopen: er zijn twee grote warenhuizen à la Carrefour, maar uiteraard ook een centrum vol winkeltjes. Niet echt een souq à la Marrekech, Kenitra is geen oude stad. Ook in Kenitra: als je even naar boven kijkt, bijna op elke lantaarnpaal een ooievaarsnest, ’s avonds ooievaar incluis. En als je naar beneden kijkt zie je vast een kat. Eén grote uitstap maar gemaakt in de wijdere omgeving gemaakt wel, naar Rabat. Veel monumenten, met tombes van Marokkaanse koningen: En een heerlijke wandeling door de soeks. Want dit was zoveel leuker dan Marrakech, waar je om de vijf meter wordt aangeklampt. Hier bijna geen toerist te zien, geen “ali baba”, en bovendien had ik er drie (half)-Marokkaanse gidsen voor het pingelwerk. Goed gegeten, goed geslapen, de zon gezien, en mij eens een weekje voluit met m’n fotomateriaal kunnen uitleven, privé chauffeur, foto-assistentes…
jan
2
2011
SperwerIn 2011 ga ik zijn zoals een roofvogel. Een sperwer zoals er hier een in de tuin zat. Met een arendsoog loerend naar prooi; op het juiste moment vertrekkend met m’n klauwen en vlijmscherpe bek al in aanslag; laag maar pijlsnel zwevend naar het nietsvermoedend vogeltje op de mezenbol; keihard toeslaand en … beng … tegen de ruit vliegend en dan enigszins versuft op een tak nadenkend over wat er zonet gebeurd is. Ja, een roofvogel ga ik zijn. Een schele.
aug
4
2010
Camera Connection KitDe iPad en foto’s bewerken on the road, gaat dat samen? Jazeker, dat gaat samen, via dit omweggetje: Komt tot bij u via de Apple Store (in ruil voor 29 euro, gratis verzonden): Met daarin een pakje: Met daarin twee connectors die passen in de iPad. Een waarin je SD-kaartjes kan steken. Een waar je een USB-kabel op kan aansluiten: Start je de iPad met zo’n dongle eraan en een kaartje erin of een kabel naar je fototoestel eraan, komt er een tab “Camera” bij in de foto-applicatie van je iPad: Een of meer foto’s aantikken en importeren: En enkele seconden erna staat er een kopie van de foto’s in een album “all imported” en “last import” op je iPad. Als je in RAW werkt, naast die kopie ook nog jpeg-versie van de foto’s waarmee je op de iPad verder aan de slag kan. Als je verder werkt op de iPad (bijvoorbeeld opladen naar Flickr), werk je met de jpeg van de foto. Ook de andere EXIF-informatie van de foto is veranderd: Je kan er ook aan met de andere applicaties op je iPad. Hier bijvoorbeeld met de gratis fotobewerkingsapp PhotoPad (snelle tool om bvb te croppen, roteren, contrast of brightness wat bij te werken of aan levels te sleutelen): Zo kwam ik dus tot foto 1 in deze blogpost. Daarnaast kan je de iPad ook gebruiken als opslagmedium voor de RAW-files. Als je de iPad aan een computer hangt, zijn de bronbestanden er immers ook nog. Hier in Aperture, waar de preview van de NEF’s (het RAW formaat op mijn Nikon) wel niet lukte: Maar eenmaal geïmporteerd zijn de foto’s dus wel de originele fotobestanden (met dus de oorspronkelijke bestandsgrootte, resolutie, EXIF informatie en the lot): Deze “iPad Camera Connection Kit” is dus voor mij pretty much exactly what the doctor ordered. Werkt foutloos en goed, tot dusver. Alhoewel het natuurlijk nog een stapje beter ware geweest als die aansluitingen gewoon standaard in de iPad waren ingebouwd. Dat er twee dongles in zitten (USB en kaartlezer) is voor mij dubbel, maar dat komt nog wel ooit van pas. Het zijn immers maar kleine dingen, en ik kan me voorstellen dat er wel eens eentje gaat verdwijnen. De SD-lezer is trouwens interessanter om op reis mee te nemen: spaart de batterij van je fototoestel. En weer een stap richting iPad als ideale tool om mee op vakantie te nemen: in plaats dus van een laptop om email te lezen, wat sites te bekijken en aan ter-plekke-fotobewerking van de vakantiefoto’s te doen, in plaats van een stapel boeken, een stapel dvd’s voor de kinderen, een stapel cd’s voor kinderen en ouderen, in plaats van nagestuurde kranten, én in plaats van een stapel spelletjes voor onderweg).
jul
27
2010
FotoshootVoor in de rijtjes “voor alles een eerste keer” en “dat hebben we ook weer meegemaakt”: de fotoshoot. Van het hele gezin. Door Eugene Hertoghe, een professionele fotograaf uit Gent die de opdracht kreeg voor het maandblad Goed Gevoel (en wel ter illustratie van een interview over vaders die deeltijds werken voor hun kinderen, normaal gezien in het septembernummer). En dus poseerden wij happy family-gewijs op de tuintafel: Riskeerden we ons leven (of toch een natte broek) op de stapstenen van de vijver: Wurmden wij ons op het bankje aan de vijverrand: En etaleerden onszelven in de klim/speelboom: Na afloop wel last van enige kramp in onze kaken. Maar het was voor Goed Gevoel, en – zoals Eugène kwam te zeggen als hij een paar planten in het zicht van zijn Canon platlegde – alles voor de kunst … Zo vijf mensen tesamen fotograferen blijkt toch geen sinecure. Van de meer dan 200 foto’s toch amper een handvol waar iedereen van het gezin “goed op staat”. Eindelijk snap ik waarom zoveel fotografen zich toeleggen op het fotograferen van schaarsgeklede nimfen in lingerie. Dat onderwerp zit tenminste stil. Ook meteen een première, want ik meen dat dit in het 3-jarig bestaan van deze blog de eerste keer dat ik er op sta met mijn façade. Kortom: (u bent een) illusie armer, (ik een) ervaring rijker.
mrt
5
2010
Shoot from the hipMocht ge een iPhone hebben, raad ik u levendig aan eens de applicatie Hipstamatic te proberen. And don’t just take my word, all the hip(stamatic) kids are doing it… Het is een camera-app, zoals er ongeveer 8.000 in de appstore zijn te krijgen, en eentje die rare effecten op je foto’s toepast (zoals 7.900 van die 8.000 photo-apps). Maar met een filosofie – een minitieuze poging om een uniek foto-apparaatje te laten herleven – en een schitterende uitvoering.
De app verandert je iPhone dus in een Instamatic-fotoapparaat. Met een zoeker, en een analoog gevoel. Met de mogelijkheid om een film/lens/filter/flits te kiezen. En een gevoel dat de keuzes die je maakt belangrijk zijn: de effecten van lens/flits/filter… zijn niet omkeerbaar, en bepalen dus je resultaat. Of als je dat liever hebt, met de mogelijkheid om verrast te worden (eens shaken maakt je keuzes random). Een video’tje maakt de werking duidelijk: Hipstamatic User Interface Demo from Synthetic on Vimeo. Kost 1€59, maar via wat ingenieuze in-app-purchases van extra lenzen, flitsers, voorzetfilters en film kunt ge er wel nog een paar euro meer aan kwijt zijn. Een paar van mijn eerste probeersels:
Instant love. Voor mij trouwens nog altijd dé reden waarom iPhone-eigenaars zo vaak vol lof zijn over hun slim gerief. Een geslaagde app als deze (zie ook Tweetie, Words with Friends, Spotify, Remote, …) verandert je toestel immers totaal van functie. Alsof je Singer-naaimachine ineens ook goeie milkshakes en deftig krentenbrood zou kunnen maken na het downloaden van een paar extraatjes. Still lovin’ it.
nov
4
2009
LibellullenAltijd gedacht dat een libel een libelle was. Gebrainwashed door een jeugd vol rondslingerende damesbladen, wellicht. Maar dat in het Frans een libel een libelulle is, dat staat wel vast. Toch zeker als ge ze op deze manier in de tuin aantreft, op knuffeldag: Wie van de twee hier de lul is, weet ik nog niet. Het mannetje, on top, of het vrouwtje, dat hier zo liefdevol wordt vastgehouden. De theorie:
Het standje dat daarna volgt en waarin ik deze twee doing the dirty aantrof is wel bekend, dat heet het paringsrad. De theorie:
De soort libel is na enig zoekwerk volgens mij de Bruinrode Heidelibel (Sympetrum striolatum). Een veel voorkomende soort. Een échte libel, geen waterjufferke. Meer info hier of hier. Dat ze in deze tijd van het jaar – voor de meeste insecten toch al een periode waarin ze op de terugweg zijn – nog druk bezig zijn aan nageslacht, blijkt ook normaal. Als ze in de herfst eitjes leggen overwinteren die in het water of de modder. Op naar een nieuwe generatie libellekens voor volgend jaar dus. Zo, genoeg ge-libel-luld.
nov
2
2009
Woot!Ongeveer een jaar geleden brandde er voor de deur van mijn werk een auto uit. Ik trok twee foto’tjes, met de crappy camera van de iPhone. En deed eens een experimentje door er een valse tilt-shift effect op los te laten. Een jaar later zijn deze twee foto’s van mijn meest bekeken foto’s op Flickr (2455 en 6353 keer and counting), en worden ze regelmatig rondgeblogd en in favorieten gestoken. Straffer nog, onlangs kreeg ik deze vraag:
Waarop ik uiteraard antwoordde:
En als antwoord ontving:
Binnenkort dus misschien in een verlaten en nog net niet failliet gegane cd-winkel in uw buurt. Maar het kan altijd nog straffer. Zo werd ik attent gemaakt op volgend filmpje, waarin Nick Harmer – bassist van de Amerikaanse mega-groep Death Cab for Cutie – door Current TV aan het woord wordt gelaten over het leven “on the road” en zijn passie voor het genre der tilt-shift: Dat waar hij tussen minuut 1:40 en 2:10 zo passievol over spreekt, dat is dus mijn foto’tje, genomen met een crappy iPhone-camera, een jaar geleden. En dat vind ik dus Woot!, dat dat zo’n mens aan de andere kant van de wereldbol inspireert en enthousiasmeert. En dat ge geen dure apparatuur of lenzen moet hebben om effect te sorteren.
aug
26
2009
KijkDaantje (4) nam een van de voorbije dagen eens mijn fototoestel ter hand. Ik liet het oogluikend toe. Het resultaat van zijn blik rondom, zijn kijk op de wereld, ziet ge hieronder. En nu kunt ge lachen. En zeggen dat het niet scherp staat, of onhandig gekadreerd is. Da’s juist. Vandaag via Huug volgende uitspraak van die andere Daan (Daan Stuyven dus) in Humo deze week gevonden:
Overigens: in het wintercircus Mahy (in Gent, vlakbij de Vooruit, in het straatje waar de Polé Polé cafés elkaar verdringen) exposeert Stephan Vanfleteren van 4 september tot 3 december met “Portret“. Als ge bewijs wilt dat ook volwassenen sterk kunnen fotograferen, weet ge waar ge naartoe kunt…
aug
2
2009
Micro / MacroGeen paniek, ik heb niet de bedoeling wijlen het programma met Wat ik inleverde: Wat ik won: Voor de rest ongeveer dezelfde eigenschappen: Eerste probeersels, een bij: Update: ondertussen geïdentificeerd als een zweefvlieg ipv een bij: “Veel zweefvliegen bootsen vliesvleugeligen zoals wespen, bijen, of hommels na door felle kleuren, overeenkomstige patronen of lichaamsbeharing op bepaalde plaatsen. Dit is geen toeval; het lijken in kleur, vorm en/of geluid op andere, gevaarlijkere dieren heet mimicry en komt bij zeer veel diergroepen voor. Zweefvliegen zijn net als andere vliegen het eenvoudigst te onderscheiden van vliesvleugeligen doordat ze twee vleugels hebben en geen vier, zoals alle bijen, wespen en hommels. Een zweefvlieg heeft vaak geen taille, vliesvleugeligen vaak wel. Vliegenogen zijn bijna rond en vullen een groot deel van de kop, ogen van vliesvleugeligen zijn langwerpig (ze lijken nijdig te kijken) en vullen minder groot deel in van de kop. Ten opzichte van de veel zwaardere hommels, bijen en wespen zijn zweefvliegen heel wendbaar en hebben ze het vermogen perfect stil te hangen, te ‘zweven’; vandaar ook hun naam.” Een spin: Update: ondertussen geïdentificeerd als een hooiwagen: “Hooiwagens hebben net als spinnen acht poten, die bij hooiwagens vaak zeer lang zijn. Ze onderscheiden zich van de spinnen doordat beide delen van het lijf niet ingesnoerd zijn en zozeer met elkaar vergroeid zijn dat ze een geheel lijken te vormen. Bovendien zijn ze niet in staat om spindraden te maken en hebben ze doorgaans maar één paar ogen. Ook hebben hooiwagens geen gifklieren.” Een vlinder (of is het een mot?): Update: ondertussen geïdentificeerd als een zandoogje Met dank aan Bart voor de updates…
jan
28
2009
BiosexNa al de slechte pers die bio het vorige jaar heeft gekregen (denk maar aan berichten als dat scharreleieren dioxines bevatten, aan Test-aankoop onderzoeken die vertellen dat spaarlampen niet bepaald een vooruitgang zijn, aan de strijd tegen de klimaatopwarming die maakt dat kernenergie weer in zicht komt als middel om CO2-uitstoot te beperken, aan de vaststelling dat biobrandstoffen de voedselprijzen de hoogte zouden injagen, aan de wetenschap die twijfelt over de zin van de 90 km/uur smog-regeling, of aan de droeve mededeling dat de spruiten door de strenge vorst allemaal om zeep zijn …), kon 2009 op groengebied alleen maar beter worden. En inderdaad, daar komt de eerste reden al aangewaaid uit Amerika. Groenten, dat is dus ongelooflijk sexy. Heet zelfs: “Studies hebben aangetoond dat vegetariërs betere sex hebben“, zegt de PETA. Daar kan geen naakt rondstoeiende Maaike Neuville in slagerij Vangenechten (in de schitterende televisieserie Van Vlees en Bloed, gesponsord door de vleesindustrie) tegenop: Of misschien toch? Hmmm. Groenten 1 – Vlees 2. Maar daar blijven de groene argumenten het niet bij. Want er is naast hete vrouwen nòg een reden om uw properste paar geitenwollen sokken aan te trekken: naakte vrouwen. Wat een doorslaggevend argument! “If you don’t know what’s in your knickers, should you be wearing them?“. Eat that, Marie Jo en La Fille d’O. Er blijven ecologisch bewuste vrouwen met een geweten (mannen eigenlijk ook, maar – dat is geweten – die hebben toch geen geweten) dus slechts twee opties over: home-grown eetbaar ondergoed (eat that, Marie Jo en La Fille d’O …), of gewoon alles uitlaten natuurlijk. En, een betere wereld begint bij uzelf, hoe dikwijls moet ik dat nu nog zeggen. |
![]() |