Achtenveertig zeg, vandaag.

Mooie leeftijd wel. Als je me zou vierendelen, zou je zo maar even 4 prachtige vitale slimme jongens van twaalf kunnen maken van me.
Of twee prachtige vitale slimme jongens van twaalf en twee prachtige en even vitale en slimme meisjes van dezelfde leeftijd, gesteld dat dit kunsttrucje met geslachten in de huidige stand der vierendeeltechnologie mogelijk zou zijn.
Al bij al is mijn kennis van het vierendelen duidelijk iets te beperkt om 4 prachtige twaalfjarige slimme jongeren te zorgen. Hoogstens één twaalfjarige met een beperkte kennis van vierendelen en drie absolute nitwits op dat gebied.

Achtenveertig zeg.

Vroeg ‘em deze morgen: Are you talking to me?

Jazeker, I am talking to you. Dat gij een fijne beest zijt. Een beetje lui wel, een beetje te onderdanig misschien. Maar superlief.

Maar wat ik eens wilde zeggen, vragen eigenlijk, is of ge dat van dat weglopen een keer kunt laten? Gisteren ook weer. 10 minuten sneeuw aan het vegen met de poort open, 9 minuten zit je er leuk bij te kijken, maar de tiende minuut, die minuut dat we je niet in het oog hadden, was je dus weer weg. Verschwunden. Op avontuur. 

Jij de tijd van zijn leven. Eenmaal buiten de poort ben je ineens niet meer lui, natuurlijk, en ook niet onderdanig. Stop daar eens mee.

Of als je dan toch ontsnapt, kies dan misschien een keer een vaste plek toe om naar toe te lopen. Nu moet ik hier al het halve dorp afdweilen als ik naar je op zoek ga. Als ik al de plaatsen waar je de vorige keren naartoe bent gelopen op een google map zou zetten, zou je de de straten al niet meer kunnen zien van al de markers. Dat is dus niet zo handig, bij het zoeken.

Afijn je bent dan toch teruggeraakt. Zoals altijd tot nu toe. 
Je zat dus weer op een plaats waar je voordien nog niet had gezeten. Goed voor de sociale contacten wel. Vroeger dacht ik: in een dorp als Balegem raak je wel geïntegreerd via de kinderen en hun ouders aan de schoolpoort. Ik dwaalde. Geraak geïntegreerd via alle mensen die je al een keer terug naar hier brachten.

Afgesproken? Jij stopt daarmee, en dan stop ik met talking to you. Toch via een blog. Want dit leest toch geen hond.

Er was er een jarig, hoera, hoera. En toen moest er feest zijn. Maar ons huis is een puinhoop, er wordt hier zwaar gewerkt aan onze zolder door alle dagen uit het Meetjesland aangevoerde busladingen werkmannen.
En er was een voorstelling, op ongeveer dezelfde dag. Die heette “Gelukkige verjaardag (met taart)”.

En dus was 1 en 1 twee, en deed Maud een feestje voor klasgenootjes in het in het nagelnieuwe culturele centrum van Oosterzele. 
En speelden als hetpaleis Wannes Capelle (die van het Zesde Metaal), Riet Muylaert (die van Jackobond) en Tom Pintens (die van het lang vervlogen Flowers for Breakfast en heel lang bij Zita Swoon en nu vooral bij Roosbeef) verjaardagliedjes voor haar (Maud) en een andere jarige (Wout).

Een wereldreis aan de hand van verjaardagsliedjes. Onverstaanbaar wegens in vreemde talen, maar natuurlijk ook universeel wegens feestmuziek. Heel mooi, oordeelde het grut, en ook vader.

En was er taart in de lobby, en vieze wereldwinkelcola, achteraf. En het was allemaal wat vroeger gedaan dan gedacht, maar gelukkig ook mooi maar koud weer en de buitenspeeltuin vlakbij. En werd er daar nog een paar uur geravot.

Een gelukkige verjaardag (met taart) was had by all. De zesde. Nog maar. Al.

Ik vond mijn tweet erover nog wel grappig. Ik was de enige.

Morgen eerst een man of 4 over de vloer, en dan een kinderfeestje. Ga ik ook eens weten hoe het voelt Josje van K3 te zijn.
— houbi (@houbi) november 13, 2012

Nothing, just watching some pictures on mah iPad, dressed as a fairy.

What’s that you’re saying? Posing for your Nintendo?

Don’t see the point, really. Ok then. If you insist.

Oh, and now that pic is on there, huh?

640×480? Not impressed. Back to mah iPad.

Week 2 van het 366 project, en het was al wat moeilijker. Maar dat gaat beteren, ik voel het. Dan gaat mijn leven zich op allerlei plaatsen afspelen waar de fotogeniekheid van afdruipt, gaan de meest fotografiewaardige mensen zich voor mijn lens van hun kleren ontdoen en zal ook het licht optimaal beginnen meespelen in het u bezorgen van de meest waanzinnige foto’s. Ondertussen moet u het met deze doen:

Zaterdag (14/366) So that’s where they’re hiding

Vrijdag (13/366) Tandenpoets

Part 3/5 van het dagelijkse avondritueel. Pyamaatjes aan, glaasje warme melk drinken, tandenpoetsen, verhaaltje lezen, instoppen. If it works for them, it works for us 😉

Donderdag (12/366) Wijlen mevrouw spitsmuis

Nu nog een spitse opmerking vinden om bij deze foto te plaatsen.

Woensdag (11/366) Toren

Hij werd uiteindelijk 1 meter 90 en is twee dagen blijven staan. Maar zijn rijk is inmiddels ten einde. Sic transit duplo mundo.

Dinsdag (10/366) Rode kornoelje i̶n̶ ̶d̶e̶ ̶w̶a̶r̶ in bloei

De natuur vindt het warm genoeg voor het begin van de lente, en dus staat er al een hele resem aan dingen en dingens in bloei. Het stond in de krant (het arboretum van Kalmthout gaat nu zelfs al open, anders missen de bezoekers het bloeiseizoen), maar ook voor mijn raam is het moeilijk te negeren.
Al te enthousiaste “Het is Lente”-believers, opgelet evenwel. Sabine heeft dus wel NACHTVORST AAN DE GROND VOORSPELD VOOR DIT WEEKEND. DE IJSMEESTERS IN FRIESLAND HOUDEN ZICH KLAAR. IT GIET OAN #. BERG UW DIEREN EN KINDEREN, DE HORRORWINTER KOMT ER ALSNOG AAN!

Maandag (9/366) Vier op een Rij

Alle vijf op een rij ware beter geweest voor de sujetten op deze foto, maar elk begin is moeilijk.

Zondag (8/366) Opa

Vooruit gaat het niet meer, met opa (al stevig in de zeventig, en stevig op de sukkel ook), maar het zit nu tenminste makkelijk.
Of dit nu een trekzetel (© M. Vuijlsteke) is, geen idee, maar deze is dus wel uitgerust met 3 motoren om optimaal in en uit te kunnen stappen. Uitgerust om uit te rusten dus.
Model is voorlopig, de definitieve wordt op maat gemaakt en laat nog een paar maanden op zich wachten.

Vorige week: 1 tot 7 van 366

Het voordeel van kleine kinderen hebben is de immense liefde die ge daar van terugkrijgt. Hetgeen zich bijvoorbeeld uit in de met zeer veel liefde gegeven cadeautjes die je er van krijgt.
U kan dan ook begrijpen hoe “overcombled with joy” ik was toen ik voor mijn verjaardag in augustus van mijn kinders een bon kreeg “Goed voor een bezoek aan de Efteling”. Traantjes, jom.

Afijn, we hebben het nog wat weten uit te stellen, maar vorige week was het herfstvakantie en viel er niet meer aan te ontsnappen. Een tweedaagse in de Efteling.

Met overnachting in het Efteling Hotel. In de sneeuwwitje suite, nog wel. Met een spiegel die gevraagd – en ongevraagd – begon over wie dat er de mooiste van het land was, met appels op de kamer, en een voorraad lolly’s die nog een paar maanden meegaat.

Niks van te klagen ook, zoals altijd al in mijn Nederlandse ervaring een supercorrecte service en duidelijk uitleg aan de receptie. Enige smet op het hotelblazoen was het avondeten, waar mijn “chateaubriand” steak van een iets minder briljant chateau leek te komen. Mals doch geheel smaakloos. Het ontbijt de volgende dag was dan weer supergoed en uitgebreid. Maar we kwamen dus voor de Efteling.

Twee dagen in de Efteling maakte dat er een zee van tijd was om alle attracties rustig en soms ook een paar keer te doen. De herfstvakantie van de Nederlanders viel een week vroeger dan de onze, dus het was al bij al vrij rustig in het park. Nooit meer dan 5 minuten aan een attractie moeten aanschuiven.

Het was een jaar of drie geleden dat ik er geweest was, er waren intussen enkele nieuwe dingen bijgekomen:

• Raveleijn, een openluchttheatershow met vuurspuwende machinerieën, paarden, ruiters met magische krachten en roofvogels. Hetgeen beter klinkt dan het echt was. Show in een knappe setting, maar wel slap geacteerd.
• Joris en de Draak. Een gigantische houten achtbaan, waarin twee rollercoasters tegen elkaar racen. Zelf niet in gegaan, wegens enkele kinderen te klein die er toch niet in konden, maar degenen die erin gingen vonden hem te snel om er van te kunnen genieten.
• De sprookjesboom. Was al vertegenwoordigd in de shops, maar nu ook in het echt nagebouwd. Zeer mooi, zeer groot, en levend. Het blijkt wel een oude zeur.

Als leukste attractie werd door het gulhartige publiek echter gestemd op een paar oude attracties: de karnavalwagentjes, een soortement verzameling landenclichés waar je gezet op hoempapamuziek vrolijk doorglijdt, de slakken bij het Volk van Laaf, de autootjes, de mini-rollercoaster Vogel Rok en de soepkommen van Mr. Cannibale. Een kindervaderhand is gauw gevuld.

Uit goede bron heb ik dat er nu al wordt uitgekeken naar wat ze mij volgend jaar voor mijn verjaardag gaan geven.