Ach, pakjes onder kerstbomen, dat is toch ontzettend passé. Het nieuwe gebruik dat iedereen dichter bij elkaar en de wereldvrede binnen bereik gaat brengen is het geven van een boek met nieuwjaar. En alhier is het perfecte materiaal om dit nieuwe gebruik in praktijk te brengen:

Oftewel, qua ongelukkige timing na de kerstcadeauhausse en de boekenbeursmanie kan het tellen (doeme toch) maar het boek van An Olaerts ligt bijna helemaal en eindelijk in de winkel. En dat mag ook buiten Limburg geweten zijn.

Wie haar blog leest, of wie al eens de papieren Vacature doorbladert zijn het geen geheimen: haar spitse wekelijkse stukjes over alles wat van ver of dicht naar werk ruikt. En die zijn nu uitgeselecteerd op een of ander criterium, gebundeld, opgeleukt met illustraties van Klaas Verplancke, en van de titel “Achterwerk” voorzien. Qua kick-ass idee kan dat tellen.

Het is u aangeraden.

Naar aanleiding van deze blog, Facebook- en Twitterbezigheden, krijg ik wel eens de reactie “Amai, dat zou ik niet kunnen, zoveel vertellen over uw eigen, zoveel blootgeven“. En dan onderhoud ik geeneens een echte intieme dagboekachtige lifeblog, bij bloggers die dat doen moet die opmerking wel heel vaak voorkomen.

Aan de mensen die zo reageren, zou ik graag deze column uit The Guardian van Oliver Burkman eens laten lezen. En wel zo graag, dat ik hem eens door de vertaalmolen haal:

De mensen aan wie ik ben het dichtst, I’m guessing, vergelijkbaar met die het dichtst bij je: als je ze praten, meestal over alcohol, zullen ze bijna allemaal te bewijzen onzekerder dan ze ooit zou durven in het openbaar.

Of wacht, misschien toch beter zelf vertalen 😉

De mensen bij wie ik het dichtst sta zijn wel vergelijkbaar, gok ik, met de mensen die het dichtst bij u staan: ze hebben goede en slechte dagen; ze zijn soms vrolijk, soms depressief; af en toe beleven ze een crisis; en als je ze aan het praten krijgt, meestal na wat alcohol, komen ze bijna allemaal onzekerder voor de dag dan ze zich ooit zou durven tonen in het openbaar.

Maar met mijn vage kennissen is het helemaal anders. Afgaand op hun Facebook-updates, hun tweets, hun sporadische e-mails en onze zeldzame gesprekken op feestjes, zijn hun levens een lange reeks van adembenemende reizen, strandvakanties, perfecte bruiloften, spannende nieuwe jobs en schattige baby’s. Ze zijn, kortom, absoluut onuitstaanbaar, en ik zou in een oogwenk ontvrienden, als het niet nòg onuitstaanbaarder zou zijn te leven met het vermoeden dat ze dan achter mijn rug zoveel plezier zouden hebben.

Zelfs al is het goed mogelijk dat mijn vrienden en familie een wel heel rampzalig zootje is, ligt de echte verklaring natuurlijk voor de hand: alleen zij waar ik het meest intiem mee ben, laten mij de de onverbloemde werkelijkheid zien.
Dat is vanzelfsprekend niets nieuws, maar er valt iets voor te zeggen dat dit dezer dagen erger is dan ooit: dankzij Facebook en andere social networking sites is het veel makkelijker geworden om zwakke quasi-vriendschappen te onderhouden, en dus de gepolijste versies van veel meer levens te horen.
“Als ik eens terug naar huis reis, valt het mij altijd op hoeveel verschil er is tussen het Facebook-leven en wat de mensen je face-to-face vertellen“, schrijft blogger Stan James op wanderingstan.com. “Op Facebook zijn ze op een geweldige vakantie geweest … tegen jou bekennen ze dat het een wanhopige poging was hun huwelijk te redden. Op Facebook zijn ze naar allerlei tech conferenties met de beau-monde geweest. Aan jou bekennen ze dat ze al maanden niet meer slapen.“

Zoals James opmerkt, maken mensen al lang de fout om zichzelf te vergelijken met tv-sterren, denken ze die volledig te kennen, zelfs al kennen ze alleen maar een zorgvuldig geëditeerde presentatie. Maar met quasi-vrienden is dit nog erger: omdat dit mensen zijn die we effectief ooit ontmoet hebben is het nog moeilijker te onthouden dat we niet het volledige beeld zien. Het is als een onophoudelijke stroom van nieuwjaarsbrieven aan oma, trots kraaiend over de triomf van kleine Jessica in het derde jaar trombone. En je kunt het die quasi-vrienden niet eens verwijten: in de semi-publieke wereld van Facebook en co gaan ze hun teleurstellingen en diepste verdriet toch niet onthullen, wel?

Gelijkaardige problemen van perspectief zie je wel meer. Het veel bestudeerde “impostor syndrome“, bijvoorbeeld, berust op het feit dat je nooit de zelftwijfel achter andermans prestaties kan kennen, alleen die achter je eigen prestaties. Hetzelfde geldt voor organisaties: bedrijven en regeringen lijken wel ultra-professioneel – totdat eens iemand er binnen kan kijken en blijkt dat bijna niemand er enig idee heeft van wat ze precies aan het doen zijn.

Niet dat die quasi-vriendschappen helemaal negatief zijn. Sociologen hebben al aangetoond dat “zwakke verbanden” even cruciaal zijn voor het laten bloeien van sociale netwerken als sterke banden; meer quasi-vrienden betekent misschien ook meer werkaanbiedingen; meer kansen om hechte vriendschappen te smeden, of de liefde van je leven tegen te komen.
Misschien is alles wat we nodig hebben een technische verbetering, om te tonen onder elke tsjirpende statusupdate, of als permanente ondertitel bij televisieuitzendingen: “Vergeet het niet: deze persoon heeft zijn zaakjes ternauwernood onder controle“.

Kortom, liefste vrienden, u ziet een tong, maar misschien toch niet het achterste ervan. Soms staat het achterste van de tong er wel, maar dan tussen zoveel uitgestoken tong dat u al heel opmerkzaam moet zijn.
U leest wat u mag lezen, en leest er maar in wat u er van wil maken.

Ik zou natuurlijk mijn homepage kunnen uitlenen aan Music For Life, maar misschien is er een betere manier.

Gisteren, omstreeks half zes, peinsde Marieke_XK op twitter:

Denken, denken denken….#actiemfl10

waarop ik dacht

DenkenForLife!

Waarmee dan weer iets bedacht was, dat misschien zou kunnen werken:

Iemand zit met een probleem.

vb. Hoi, ik ben Jan en ik zoek een goeie loodgieter in Gent, mijne wc sjast niet meer goed door.

En heeft daarvoor wel een cent veil, de inzet

vb. 25€

Waarna dat getweet wordt

#CrowdsourcingForLife: Wie kent er een goeie loodgieter in Gent. 25€ voor #mfl10. http://bit.ly/link

Waarbij de link dan gaat naar een simpele blogpost alhier:

Crowdsourcing for Life: Loodgieter

Wie kent er een goeie Loodgieter in Gent voor Jan. Zijn wc sjast niet meer goed door 

Reageer hieronder. Als Jan een antwoord op zijn vraag krijgt dat hem tevreden stelt, stort hij 25€ voor Music For Life

En gij (ja gij!) dat dan kunt retweeten / op uw Facebook zetten / vertellen aan uw vriendjes… als gij denkt dat er in uw kennissenkring iemand zit die een steengoede loodgieter in Gent, eventueel gespecialiseerd in niet goed doorsjassende wc’s, kent

RT #CrowdsourcingForLife: Wie kent er een goeie loodgieter in Gent. 25€ voor #mfl10. http://bit.ly/link
of beter nog:
@jefke Had jij geen goeie loodgieter? Geef deze mens eens een tip, ’t is voor #mfl10: http://bit.ly/link

En er dan misschien reacties komen, the wisdom of the crowds in actie:

Hey, ik heb dat ook een keer gehad, een wc die niet goed doorsjaste. En toen heb ik er een 1,5liter fles cola ingegoten. De volgende dag liep dat weer door als een trein.

En Jan dan misschien een antwoord heeft op zijn probleem

Hoi allemaal. Ik heb dat geprobeerd van die cola, en mijn wc sjast nu weer door als in zijn beste dagen. Bedankt allemaal. Loodgieter uitgespaard! Ik stort 100 in plaats van 25€ voor Music For Life…

En iedereen content is. En we zo’n tellerke kunnnen bijhouden. +100. Ka-ching.

So, whaddayathink. Is dit een goed idee, of helemaal niet. Crowdsourcing for life.

Dat dus alleen kan werken als er een crowd is.
Oproep: Wilt gij meezoeken naar oplossingen? Wilt ge de vragen helpen verspreiden? Laat het weten (in de comments, op twitter, per mail …).

En dus ook alleen kan werken als er vragen binnenkomen.
Oproep: Worstelt ge met een vraag, en heb je een cent over voor een interessant/goed antwoord? Stel ze aan dirk.houbrechts@gmail.com

Als er in 2010 al één internettrend te detecteren valt, dan is toch het wel Chatroulette. Tussen haakjes: een trend die geen een van de 60 trendwachters in het rapport van Netlash – mezelf incluis – had zien aankomen.

Zo hadden we dus al de wetenschap achter het nexten op chatroulette, en Merton op Chatroulette, en Ben Folds Ode aan Merton, en Facebookroulette, de Chatroulette Eye Vagina (SFW), chatroulette for news, Chatroulette Bingo en Manroulette.

Maar waar blijft Blogroulette?

Ik stel het me zo voor: Een random bloglezer connecteert met een random blogschrijver. En samen kunnen ze dan een eindweg chatten over wat de een van de ander vindt. “Bo-ring”, bijvoorbeeld, ik zeg maar wat. Met uiteraard een grote “Next”-button voor beide, als het geen spek is naar de bek. Voor babyblogster die valt op een blotevrouwenblogslezer. Of voor de gadgetblogger die gekoppeld wordt aan een modeblogverslindster.

De URL is wel al ingenomen: http://blogroulette.com. Blijven steken in de planningsfaze of goeie bedoelingen, not unlike 99% van de blogs op het internet. Het waardige alternatief: http://blawgroulette.com is nog vrij.

Afijn, wie maakt het? En snel, vooraleer de internetfad van de tsjètroelèt zijn momentum verliest.

Zodat Merton eens wat pianoimprovisaties kan maken op blogteksten. Deze post bijvoorbeeld, zou hij misschien zo bezingen:

Smart guy with a stupid plan,
Or is it a stupid guy with a smart plan?
Or is it a stupid guy with a stupid plan?
It is a guy. It is a plan.
But something’s definitely stupid here…

Next.

De grappigste mop die ik over Tiger Woods en zijn affaires al hoorde gaat als volgt:

What’s the difference between Tiger Woods and Santa Claus?
Santa stops at three Ho’s.

Dacht ik aan, toen de kerstman aan mijn deur klopte vanmiddag. Om te zeggen dat ik een beetje kerstman mag spelen. Een blogstokje, in natura.
Sony Music Belgium geeft de blogosfeer via de reclameregie 10 CD’s, als kerstcadeau. Om te krijgen, en om te geven. Ontroering en Jingle Bells, all over.

Het gaat daarbij om volgende tien schijven:

• Alicia Keys – The Element of Freedom
• Britney Spears – The Singles Collection
• Foo Fighters – Greatest Hits
• Ke$ha – Animal
• Leona Lewis – Echo
• Susan Boyle – I Dreamed A Dream
• Whitney Houston – I Look To You
• Shakira – She Wolf
• Kathleen – In symfonie
• The Ditch – In this world

Vermits ik aan het begin van dit stokje zit, mag ik er eentje uit kiezen. En ik kies deze:

Foo Fighters – Greatest Hits. Het beste wat er tussen zit, volgens mijn eigen. "All My Life", "Everlong", "The Pretender", "Learn To Fly", "Times Like These", "Monkey Wrench"… Mijn autoradio kijkt er verdikke al naar uit eens over bijna verlaten wegen te zoeven in de nacht, met deze cd op een als hoog te classificeren volumestand.

Nog beter, en wederom omdat ik in het begin van dit stokje zit: ik mag er ook een uit deze lijst kiezen en die uitdelen aan een andere blogger. En ik koos: Alicia Keys voor Ine van Monuments en Matuvu en nu ook Nomadz. Die een jaar op wereldreis vertrekt, om te werken. Thuiswerken op locatie. Rondzwervend doordoen met wat ze hier al deed. Ze heeft het in een mooie presentatie gegoten voor Barcamp3:

En als "bon voyage" krijgt zij dus deze:

Geen flauw idee of de muziek te pruimen is, ik kies het voor de titel: "The Element of Freedom".

En nu mag Ine dus op haar beurt een CD weggeven aan wie zij wil. Ze kan nu nog kiezen uit deze cd’s, en ongeveer 300.000 kwispelstaartend klaarstaande blogs.

• Alicia Keys – The Element of Freedom door Dirk gegeven aan Ine van Nomadz
• Britney Spears – The Singles Collection door Mick gegeven aan Sofie
• Foo Fighters – Greatest Hits ingepalmd door Dirk van houbi.com
• Ke$ha – Animal door Zofie gegeven aan Boskabout
• Leona Lewis – Echo
• Susan Boyle – I Dreamed A Dream door Ine gegeven aan Mick van Mick!
• Whitney Houston – I Look To You door Boskabout gegeven aan Ms Powder
• Shakira – She Wolf door Gammet gegeven aan FortuneandFame
• Kathleen – In symfonie door FortuneandFame gegeven aan Bart Claeys
• The Ditch – In this world door Ms Powder gegeven aan Gammet

Benieuwd of voor elke van deze cd-dekseltjes een passend blogpotje gaat gevonden worden. Ine, ’t is aan u.

Derde! Een dikke proficiat aan de winnaars (ik weet niet precies wàt het vertelt over de blogosfeer, maar het vertelt iets) en een nog dikkere merci aan iedereen die voor dit blogding stemde. U was met velen, maar het kan natuurlijk beter. Volgend jaar, bijvoorbeeld. Mijn plan is al klaar.

Weggooien wat niet scoort (de scherpzinnige tirades van Mensbrugghe, de zelfrelativerende kinderliefde van Kerygma, de redactievergaderingen ten huize Plasky, de linkliefde van Appelogen, de intelligentie van Michel, de inside information van de mediaminister, of de geborduurde miniatuurtjes van Kruimels) en leentjebuur spelen bij wat het wel doet.

Het roer gaat hier dus om. Een nieuwe naam, een nieuwe start. Eerst dacht ik aan “door een roze … eh … ik zou het duizend keer zeggen … daarstraks had ik hem nog“, maar koos toch voor het simpelere “door de bril van Jos“.

En krijgt u dus voortaan uw blogposts in dosissen van twee regels per keer. Met foto’s van wat de kinderen die avond gegeten hebben erbij. De eerste mockup is al af.

Tot volgend jaar, afspraak op het podium!

Bloggers zijn klein wild. En het jachtseizoen is precies open.
Soms onterecht, soms wat terecht.

Onterecht, zoals in Nederland, waar Buma/Stemra (de Nederlandse SABAM) vorige week haar tarieven voor muziekembeds (vb. muziekvideo’s van YouTube) op blogs bekendmaakte. Draconisch. “Muziek ter verfraaiing van een website al dan niet geplaatst door middel van embedded files, waarbij muziek slechts een ondersteunende rol speelt.” gaat er 130€ voor 6 files, 650€ voor 30 files kosten. Voor een jaar. Exclusief BTW. Waanzin, en dan bedoel ik niet dat ze er beter de BTW al meteen in verrekend hadden.

Terecht, zoals in de Amerika, waar de Federal Trade Commission (FTC) vandaag een richtlijn heeft uitgevaardigd, waarbij bloggers verplicht worden om “material connections” tussen adverteerders en henzelf als “endorsers” openbaar te maken. Betalingen en giften voor bespreking vallen daaronder. En niet-naleving kan zwaar beboet worden (tot $11000 per blogpost).
Dat vind ik dan weer een gezond principe – alhoewel er daar tal van vragen bij te stellen zijn. Als blogger: hebt ge iets gekregen om over te schrijven, zeg dat dan duidelijk. En als adverteerder: strooit ge iets rond, geef dan duidelijke richtlijnen over hoe vermeld moeten worden bij een eventuele bespreking. En als zelfregulering niet lijkt te werken (integendeel, in de Amerikaanse bloggerswereld is PPP – Pay per Post – opgang aan het maken), mag er daartegen opgetreden worden, zonder dat dit m.i. het recht op vrije meningsuiting in gevaar brengt.

Toch wordt het er niet makkelijker op.
Stel bijvoorbeeld dat ik hier eens iets zou willen neerschrijven als “Vanavond twijfelde ik wat ik zou drinken: een watertje, een glaasje wijn, of toch maar iets straffers?“.

Dan zou ik dat statement moeten vergezellen van volgende disclaimer:

Blogger Houbi ontving een uitnodiging voor de hippe lancering van Vitaminwater (nieuw hip drankje, geproduceerd door Glacéau, een bedrijf gelieerd aan de Coca Cola Company) in België, via PR-bureau Xian. Hij ging er niet naartoe omdat hij toen pas terug kwam van zijn reis door Frankrijk. Hij ontving thuis een schone doos met daarin zes smaken vitaminwater, en vond tot nu toe de citrus variant de lekkerste. De rest vond hij tot nog toe eerder water waarin een maand of vijf snoepjes in geweekt hebben.
Blogger Houbi werd voorzien van een Fles Baileys Coffee en 24 mini-flesjes Baileys door The Insiders. Blogger Houbi kan hierover rapporteren en u als lezer vermelden bij de mensen aan wie hij WOM (Word of Mouth) heeft gedaan over dit drankske. Met ijs.
Blogger Houbi ontving van Touring op hun vraag “Naar welk land zou je het liefst op reis gaan” een reisgids van Michelin van het land Frankrijk. Sympatico, en hij kwam bij minstens twee gelegenheden nog donders goed van pas ook.
Blogger Houbi ontving van Carrefour een fles wijn, en zes intacte glazen in het kader van de bekendmaking van Carrefour’s Wijnfestival. Via de reclamehelden van Adhese. In tegenstelling tot wat deze tweet liet uitschijnen, heeft hij zijn fles Tandhi (Witte Zuid-Afrikaanse) niet in een wijnkelder opgeborgen om die daar 10 jaar te laten rijpen, maar heeft hij deze gisteren al voor het grootste deel soldaat gemaakt. Het flessengeluk zal hij zorgvuldig bewaren om de genaamde SvenAdhese in 2019 ook eens te laten proeven.
Blogger Houbi is op het moment van schrijven niet gelieerd aan Buma/Stemra, Sabam, Youtube, VPRO’s 3voor12, Jeff Jarvis of de FTC. Hij sluit evenwel niet uit dat in de toekomst nog ooit te worden, indien de heren of dames ooit de weg naar zijn voordeur of bankrekening vinden.

Zucht. Ik denk dat ik dan maar liever een Duvel drink. Ongesponsord.

Online vriendjes met plannen. Het is wat.
Soms wat aan de verkeerde kant van de personal branding en egotripperij die de sociale media van een mens maken, zoals @ntone’s oproep om hem een jaar lang van kleding te voorzien (nadien gaan de spullen wel naar spullenhulp).
Maar soms ook aan de juiste kant, imho. Zoals @dominiek_be’s idee om een grootse Sinterklaasactie op touw te zetten. Speelgoed inzamelen in heel het land, mensen die in deze crisistijd problemen hebben om een mooie Sinterklaas te geven in kaart brengen via OCMW’s, armoedeverenigingen, vluchtelingenorganisatie e.d.m., en er dan langsgaan met het ingezamelde speelgoed.

Maar, ge gaat het zien: de oproep van @ntone, die gaat het maken. Want: amusant, geeky, en haalbaar. Persvoer.
En die andere oproep, dat grootse plan van een Sinterklaas voor iedereen, dat gaat blijven plakken in de planning. Te groot. Te veel. Te mega. Logistiek en organisatorisch. Zo’n actie zou wellicht bottom-up, jaar na jaar een beetje groter, moeten kunnen groeien. Kan op zo’n korte termijn maar slagen als er dadelijk een paar grote partners instappen. ’t Moet snel gaan.

Vandaar mijn oproep: bekijk de Sinterklaasactie-idee eens een keer, en ga na of gij ergens in dat proces iets kunt betekenen. Al was het dit project onder de ogen brengen van iemand die ergens in dat proces iets zou kunnen betekenen (Uw nonkel die een vervoerfirma heeft, uw neef die een baas heeft die een pakhuis heeft leegstaan…).

En als dat niet lukt, doe dan mee aan MIJN oproep aan de social media. Ik ga voor 1 jaar gratis booze. Please RT.

——

Update: mijn oproep is alvast goed begonnen: Baileys gaat hier binnenkort via TheInsiders een hoop staaltjes afleveren, zo laten ze mij weten. Ik gok dat mijn mening daarover gaat zijn: “Het smaakt naar meer”.

Weet ge wat altijd werkt op het internet? Lijstjes.
Het beste bewijs: een jaar geleden schreef ik in een misantropische bui een antwoord op pietel’s succesrecept voor een bezoekersrijke blog: “10 manieren om uw bezoekers weg te jagen“. Omdat ik begon te denken dat dat mijn specialiteit aan het worden was, en een onbekende blog te blijven het lot van deze letters was. En zie, efkens daarna had iedereen een mening over mijn lijstje, en was ik al niet meer zò onbekend. The rest is history.

Tijd dus voor een nieuw lijstje. Antwoord op de vraag “En schuift dat wat?”.
Want dat willen de mensen blijkbaar weten, als ge een iets of wat goed draaiende blog volschrijft.

9 manieren dus om geld te verdienen met een blog. Uw blogschrijfsels te “monetizen” (puke).

1. Adsense

Contextueel adverteren, tekstlinks, you know the drill. Bekend recept.
Maar: het werkt.
Niet altijd en constant, dus met hoogtes en laagtes, maar in het algemeen werkt het.
Hoeveel? Hangt sterk af van het soort woorden dat Google in je teksten terugvindt en kan koppelen aan adwords die adverteerders gekocht hebben.

De doorbraak in Adsense-kliks en dus inkomsten kwam er hier na het vinden van de WordPress-plugin Who Sees Ads. Deze laat je immers toe te differentiëren in je publiek.
Zo krijgt u, liefste regelmatige blogbezoeker, hier bijna niks van advertenties.
En zo krijgt u, waarde op deze blog aangelande google-zoekende, een wreed duidelijk in-your-face-advertentie.
Waarom? Omdat het Google-publiek aan het zoeken is. Naar iets. En mijn blog misschien het antwoord bevat. Maar het net zo goed kan zijn dat een van de adverteer-links hetgeen is dat ze zochten. In welk geval ook iedereen gelukkig is.

Twee caveats: maak bloginkomen niet volledig afhankelijk van Google-Adsense. Want als ze daar besluiten uw kraan toe te draaien omdat je aan een van de voorwaarden niet voldoet (teveel ads op een pagina geserveerd, te veel op een linkfarm geleken, uw ads niet voldoende van de echte content gedifferentieerd …), heb je geen beroep. En is droog zaad uw deel.
En ook: klik nooit op uw eigen advertenties. NIET doen. Ge moogt zelfs eigenlijk uw bezoekers niet oproepen om van tijd tot tijd eens op een advertentie te klikken. Spijtig. Want soms jeukt het.

Mijn ervaring: In mijn geval gingen de Google-Adsense inkomsten van een whopping 0,67$ in de eerste maand, naar 147$ in de topmaand, 10 maanden later. Niet slecht! Ondertussen lijkt de kredietcrisis toegeslagen te hebben, want het is alweer gehalveerd.

2. Adhese

Een regie die zich heeft toegelegd op blogs met Enchanté.
Een droomsituatie.
Zij doen de promotie, zoeken adverteerders.
En gij moet alleen zorgen voor de trafiek. Ogen. Iets dat ge toch al deed.
En dus is ongeveer iedereen gelukkig.
Mogelijk met uitzondering van uw ogen. Maar gevoelige ogen kunnen zich beschermen. Met adblockers en zo.
Hier geldt wel: je concurreert met de andere blogs. Bij de regie kunnen ze perfect nagaan wie er veel trafiek aanlevert, en ook waar er veel op de ads geklikt wordt.
En ook: niet superveel bedrijven happen toe. Als je ziet hoeveel reclamecampagnes er bij de “big boys” passeren (Adhese doet ook de reclameregie van o.m. De Standaard, Het Nieuwsblad, MSN …), en hoeveel er maar een verlengstukje krijgen naar de Enchanté-heroes. Zij dwalen!
Dus: veel vissers. Maar nog niet genoeg vis.
Niet té veel van verwachten, dus. Maar elke euro die je er aan verdient is eigenlijk heel makkelijk meegenomen.

3. Betalende blogposts

Een interessant gegeven. En wel een omdat het zo simpel is.
Bijvoorbeeld als ik hier zeg: “De Quick Suprême Pepper is terug! Hoera! Dat wordt weer smullen”
Dan levert mij dit euro’s op.
Ka-ching. In the pocket.
In het kader van een “experiment betalende blogposts”. En experimenten, daar doe ik gaarne aan mee.

Mijn ervaring: eerder leende ik ook mijn medewerking aan de John McRoe-campagne rond olie in België (Makro). Geen klachten gehad.
Of ik het systematisch zou willen doen? Neen. Er rijst daar immers een fundamenteel probleem mee van geloofwaardigheid. En da’s alles wat je hebt op het internet. Je lezers moeten al erg vergevingsgezind zijn als je commercieel gewin en blogtalent zo flagrant met elkaar gaat vermengen.
Mogelijke oplossing is deze links duidelijk te laten verschillen van je gewone layout. Zoals in “De Quick (betaalde link!) Suprême Pepper is terug! Hoera! Dat wordt weer smullen.”
Ka-ching.

4. Natura

Buzzer is een in Nederland vrij goed draaiend systeem, waarin vooral aardig met buzzwords gegoocheld wordt. Ze gaan ook proberen onder de Moerdijk wat los te maken, ze zoeken er nu een “country manager België“.
Na een jaar inschrijving in dat systeem, is er hier al één buzzcampagne toegekomen. And all I got was a lousy toothbrush. Maar wel een elektrieken, van Philips. Glad dat uw bijters daarvan worden, jong. Ik ben er wreed content van. Maar denk dat ik hem toch niet ga houden (de “buzzers” kunnen het product tegen korting aankopen na de testperiode). Want waarom iets met elektriek doen, als het even goed met de blote hand kan. Nietwaar, dames?

Een gelijkaardige aanpak (bloggers bestoken met informatie en af en toe een product, in de hoop maar zonder garantie op een positieve pers) lijkt ook in de maak bij Brabantia.

Andere natura zijn dingen als etentjes, cd’s ter bespreking, uitnodigingen voor recepties of conferenties en de zakskes in de pollen van de BGGD‘s. Maar daarvan kan ik voorlopig nog niet meespreken. ‘nuff said?

5. Affiliate programma’s

Een percentje op doorverwijzingen.
In den tijd dat “The Belgian Pop & Rock Archives” floreerde, was dit helaas zowat de enig bestaande manier om als klein website-bouwerke iets te verdienen. In mijn geval was dit naar Proxis, waar ze platen en boeken verkopen. En elkeen die via een link naar Proxis vertrekt en tot een aankoop overgaat, laat iets in uw zakske achter.

Mijn ervaring: de percentages van affiliate-verkoop zijn in het algemeen zo laag dat het de moeite nauwelijks loont. Op zijn best kan je hopen op een gratis cd of boek per maand. Maar wij zijn wij om dat te versmaden?
Vooral interessant voor mensen die zich sterk schrijven in een onderwerp dat vlot online kan gekocht worden (boeken, cd’s, drilboren, real dolls …).

6. Porno

Hier komt het erop aan de bezoeker van zijn site te verleiden zijn broek op de knieën te laten zakken, hem dan naar een louche site door te verwijzen voor meer lekkers, en vervolgens te hopen dat hij daar nog een hand vrij heeft om zijn kredietkaart boven te halen.

Betaalt echt wel goed. Heb ik van horen zeggen.
Maar aan porno, daar doe ik niet aan. Af en toe een streepke bloot, dat wel, zelfs al stuit dat hier en daar tegen de borst. Weet ook op dat verschillende andere inkomstbronnen gesloten blijven zodra je lijn van SFW naar NSFW overschrijdt.

7. Leads

Stel dat ge al iets verkoopt. Spullen op e-Bay. Websitedesigns. Of een nieuwe vorm van windenergie.
Dan kan een blog u, mits u dit verkoopweetje tussen soep en patatten al eens laat vallen, vast en zeker leads of prospects (nief klaanten dus) opleveren.
Voorbeeld : nTone die regelmatig blogt en twittert over het opstarten van zijn zaak Eco-Tone. Maar stel dat nTone nu niks anders zou doen dan over Eco-Tone bloggen? Juist: unfollow.
Ander voorbeeld: Michel. Maakt eigenlijk nooit reclame voor zijn winkel op zijn blog. Maar door regelmatig zijn expertise over IA en informatiestromen en websiteprocessen en zo meer ten toon te spreiden, weet ik dat hij top-notch is. En heb ik dus al twee keer mensen die bij mij stonden met een probleem naar zijn bedrijf doorverwezen. Misschien werd het niks. Of misschien heeft hij er zijn nieuwe trekzetel mee kunnen betalen?

Mijn ervaring: geen. Ik heb zelf niks te verkopen. Of zou ik in tuinpoorten gaan doen?

8. Zelf adverteerders zoeken

Gary Vaynerchuck laat zien hoe simpel dat eigenlijk is:

Gewoon de telefoon pakken en bedrijven opbellen, die iets te maken hebben met het onderwerp van uw blog.

Mijn ervaring: daar heb ik ook nog ooit geld mee verdiend, of beter: mezelf voor persoonlijk failliet mee behoed. Toen SABAM aan de deur klopte om een paar honderdduizend frankskes te incasseren voor muziek op Het Belgisch Pop & Rock Archief. Een noodkreet op de site geplaatst. En twee dagen later had ik een adverteerder die de SABAM betaalde. Chris van Camp (nu voor Klara) en haar cultuursite KingKong.be (nu ter ziele), ik blijf u erkentelijk!
In het wilde weg beginnen rondtelefoneren, zou ik niet doen. Ge gaat er m.i. meer energie insteken, dan ge eruit krijgt. Maar hebt ge een gouden tong en goeie verkoopspraatjes, waarom niet?

9. Uw blogreputatie elders verzilveren

De truuk in deze is zo brilliant gevonden worden dat ge op een ander gevraagd wordt iets gelijkaardigs te doen.
Tales from the Crib bijvoorbeeld, heeft haar blog op deze manier op schitterende manier verzilverd: ze werd gevraagd voor Story te gaan schrijven.
Ook ik kreeg via de lolbroek- en vetzakkerij op deze blog al eens een aanbod. Een “column” verzorgen op Radio 1. Het onderwerp bleek wel niet helemaal in mijn straatje te liggen, dus heb ik deze kelk nog aan mij voorbij laten gaan.

Lezingen geven schijnt ook lucratief te zijn. Ik ben dan ook graag bereid deze 9 manieren om geld te verdienen met een blog met de hulp van enkele fijne powerpoint-slides te komen toelichten.

Conclusie

Zo. Ik heb bewust niet op andere sites zitten zoeken wat die erover schreven. Want het stikt op het internet van de “101 ways to monetize your blog” en de “Get Rich Quick by Blogging”. Ik ben dus ongetwijfeld een geldverdienmanier of 20 vergeten. Maar daar had ik dan toch zelf geen ervaring mee…

Er zijn op dit moment eigenlijk best véél manieren om een centje te verdienen met bloggen. Zonder dat het je lezers veel pijn aan de ogen doet.
Maar zeker zo belangrijk: niet alles van waarde kan geld opleveren. Dat mag m.i. ook niet het doel zijn. Lees er deze wijze woorden van Seth Godin maar eens op na.
Maar als ge als uitgangspunt neemt iets interessants te vertellen, dan komt de rest op den duur vanzelf: je publiek, de kritische massa, de faam, de adverteerders, en de centjes … Good luck!

this blog post is an experiment by uMarket.it