De herfst komt vroeg dit jaar: een maandje vroeger dan gebruikelijk zijn de okkernoten al allemaal van de bomen gevallen. Onze “oogst” is ongeveer dubbel zo groot als vorig jaar, want toen (het eerste jaar dat we hier wonen) stond er maar aan één van de twee notenbomen vruchten, dit jaar deden ze het allebei goed. Wel zijn er bij de vruchten van één van de bomen erg veel die niet helemaal gesloten zijn, en die gaan erg snel schimmelen. Komt wel meer voor in natte zomers, naar ’t schijnt …

Voor degenen die zich afvragen wat de zwarte smurrie is die aan de noten hangt: dit zijn resten van de bolster. Zo zien vers geraapte noten er nu eenmaal uit. Na een badje in een emmer en een paar weken drogen in wind en zon, ziet het er allemaal wat meer uit zoals je ze in de winkel kan vinden.

Ik zie dan ook geen enkel probleem om deze notenberg op te gaan krijgen: hier in huis wonen er al twee ijverige notenkrakers, en ook in de familie geen gebrek aan liefhebbers. Anderen lijken er meer moeite mee te hebben: zo leert een rondje bij de Vlaamse bloggers bijvoorbeeld dat Koen Fillet ten einde raad met zijn nootjes de open haard aansteekt, of dat Gerda
ze in zakjes hangt aan haar poort voor de voorbijgangers die ervan lusten, of dat MissFluffy ze voedert aan haar bonte specht …

Na de melkplassen, boterbergen en andere landbouwoverschotten, lijkt Europa dus nu weer op een okkernotensurplus af te stevenen. Voer voor “De Bedenkers”: maak eens een auto die rondrijdt op notenolie…

Dauwdruppels op een wasdraad, dauwdruppels op de draad die een ondernemende spin erover heeft gegooid. Soms moet dat niet meer zijn…

Dewdrops on a washing line, dewdrops on a thread a busy spider has thrown over it. Sometimes these kind of simple things can hold so much beauty!

Tried quite a few shots, but it’s the one with least focus and the smallest DOF (depth of field) that captured the poetry of the moment best.

Het proces Hans van Temsche (de jongeman die twee jaar geleden met een shotgun door Antwerpen wandelde en een Turkse vrouw en een Afrikaanse oppas met kindje neerkogelde) is in volle gang. De debatten woeden nu volop of het hier ging om een gestoorde persoonlijkheid (een autistisch asperger-syndroom dat tot sociale onaangepastheid zou geleid hebben, waardoor hij emotionele problemen met agressie te lijf zijn gegaan) dan wel om een koelbloedige racist met een death-wish zou gaan.

Rudi Goossens in de Morgen: “Eén dag voor hij op moordtocht vertrok, zei Van Themsche tegen enkele klasgenoten dat hij ‘elke marouf’ die zijn pad zou kruisen overhoop zou knallen. […] Voor wie nog twijfelde, waren er ook de berichten over de twee exemplaren van Mein Kampf die hij in zijn bezit had. Over de racistische beltoon op zijn gsm. Over zijn Blut und Ehre-mes. Een cynicus zou kunnen opwerpen: wat moet een mens eigenlijk nog meer doen voor hij zich racist mag noemen?”

Die beltoon trok wel mijn aandacht: Van Temsche zei hierover dat dit “maar een zwanske” was. In het Journaal kregen we dit “zwanske” te zien via een fragment uit American History X. Een vet zwijn (gespeeld door Ethan Suplee) in een te kleine Dodge schreeuwt doorleefd en op de tonen van de “Battle Hymn of the Republic” zijn witte superioriteit uit:

In die context is “The White Man Marches On” inderdaad nog mogelijk ironisch op te vatten: American History X is dan ook een – erg goede – anti-racistische film, maar dan wel een die eerst de racistische neo-nazi’s heel erg geloofwaardig neerzet, en die dus vreemd genoeg ook door racisten met een schroef los wel graag wordt bekeken zonder de boodschap echt mee te krijgen.

Effe verder kijken, en het wordt al snel duidelijk dat je al een erg ziek gevoel van humor hebben om dit frisse lied als je ringtone te nemen:

De lyrics van “The White Man Marches On” zijn echt heel grappig (niet dus)…

“My eyes have seen the glory of the trampling at the zoo.
We’ve washed ourselves in niggers Blood and all the mongrels, too.
We’re taking down the Zog machine Jew by Jew by Jew.
The white man marches on.”

Die “zog machine” is uiteraard niet de weblog van Michel Vuijlsteke, wel “an antisemitic conspiracy theory according to which Jews secretly control a country, while the formal government is a puppet regime. This expression is often used by various antisemitic groups including neo-Nazis in the United States and Europe, ultra-nationalists such as Pamyat in Russia and right-wing groups in Poland and Sweden.”
En een “mongrel” is een term die komt uit de hondenwereld en zoiets betekent als een bastaard, hond van gemend ras. Slik

De auteur van die frisse lyrics is dan ook een heel erg grappig sujet: hij opereert onder het pseudoniem “Johnny Rebel” ( ). Zijn Wikipedia-entry zeg genoeg: “Johnny Rebel is the pseudonym of Cajun/country musician Clifford Joseph “Pee Wee” Trahan (born 1938). Trahan has used this pseudonym most notably on racist recordings issued in the 1960s […] His songs frequently use the racial epithet nigger and often voice sympathy for Jim Crow-era segregation and the Ku Klux Klan. Nearly all his songs serve as platforms for denigrating African Americans and the civil rights movement.”

Allez, ik ben weer wat wijzer (en ouder, en verdrietiger). En hoop van u hetzelfde.

De schapen hebben in hun wei gezelschap gekregen van 3 takken. Bedoeling is dat dat ooit knotwilgen worden.

De geplante takken zijn wel iets kleiner dan mag voor een nieuwe knotwilg: aangeraden wordt een tak van ongeveer 8 centimeter doormeter en 2,5 meter lengte van een gezonde wilg te zagen, en ongeveer tot aan het grondwaterniveau in de grond te steken.
Die van mij zijn weliswaar van ongeveer de juiste lengte, maar zeker niet dik genoeg. Ze zijn afkomstig van de schietwilg achteraan rechts op de foto, maar de takken van de juiste afmetingen zaten hier allemaal op 10 meter hoogte, en zo’n hoge ladder heb ik (nog) niet.
Ik zal dus nog wat meer geduld moeten hebben dan je voor een knotwilg sowieso al nodig hebt.

Het vormen van een knotboom is niet zo moeilijk: volgende twee jaren de zijscheuten die er (hopelijk) gaan aankomen afknippen. Dan de kroon wat uitdunnen en vanaf het derde jaar op twee meter hoogte de kroon af beginnen te snijden. Dat afsnijden aan de kroon moet je dan verder elke 3 tot 6 jaar herhalen (anders worden de takken te zwaar en kunnen de wilg in twee scheuren). Positief is wel weer dat een knotwilg zo gemakkelijk een een jaar of zestig kan worden, dus zelfs als ik de eeuw haal zal ik er nog altijd van kunnen genieten.

Knotbomen (zoals wilg, es of andere snelgroeiende soorten) waren vroeger economisch van grote waarde: de scheuten werden voor alles en nog wat gebruikt: van huizenbouw tot mandenvlechtwerk, klompen of waterwerken, het werd allemaal gemaakt van deze zogenaamde wilgentenen (de afgezaagde scheuten). Nu is hun waarde eerder landschappelijk (zo’n wilgenrij langs een beekje, ’t is typisch des Lage Landen) en ecologisch (een knotwilg is een paradijsje voor uilen, vleermuizen, varens, insecten en andere vogels).

Mijn eigen redenen om ze te zetten:
– ik vind knotters mooi, in al hun lompigheid
– ik hoop dat er zo nog meer vogels tot bij het huis zullen komen, omdat er een “corridor” van knotwilgen tussen het bos en het huis ontstaat
– fijne aanmaakhoutjes voor de haard
– omdat ze ontzettend veel drinken, wordt de wei in de natte periodes hopelijk wat minder drassig…

Grappig: Ivan Denboom in zijn post “Zoef” : “Al enkele maanden doorkruis ik de stad met een helblauw Hamax-kinderzitje achterop mijn fiets. En sindsdien hoor ik vooral het zachte motorgeluid van een auto die vertraagt, van 4e naar 3e (soms naar 2e) schakelt, wacht tot er geen tegenliggers meer zijn en me dan met een wijde boog passeert. De automobilist kijkt dan even achterom en is dan meestal teleurgesteld als hij of zij enkel een rugzak ziet zitten in het fietsstoeltje. Dus, beste fietser, als uw leven u lief is: koop een kinderzitje, monteer het op uw fiets en u hoeft niet langer met de daver op het lijf rond te fietsen in de stad.”

Subjectief gevoel misschien, maar het deed me wel terugdenken aan een studie rond fietshelmen die een tijd geleden heel wat controverse veroorzaakte: Dr. Walker van de universiteit van Bath kwam toen tot de bevinding dat automobilisten minder ruimte geven aan fietsers die een helm dragen dan aan fietsers zonder bescherming: “Dr Ian Walker, a traffic psychologist from the University of Bath, used a bicycle fitted with a computer and an ultrasonic distance sensor to record data from over 2,500 overtaking motorists in Salisbury and Bristol. […] He found that drivers were as much as twice as likely to get particularly close to the bicycle when he was wearing the helmet. Across the board, drivers passed an average of 8.5 cm (3 1/3 inches) closer with the helmet than without“.

Vraag me trouwens af of daarom brommer- en motorrijders niet zo vaak bij ongelukken betrokken zijn. Ze zien er wellicht veel te stoer en veilig uit met hun motorpakken en integraalhelmen, en dus houden automobilisten er niet genoeg rekening mee. Conclusie: alle Hell’s Angels dringend uitdossen in een Harley Davidson balletpakje, alle Ducati-snelheidsduivels in hun blootje op de motor, alle BMW-cruisers in pampers op tocht, alle Vespisti op het zadel in een chirobroek en “hello kitty”-helmpje …

De Gucht in de Zevende Dag:
“CD&V moet onder de communautaire lat, MR moet onder de lat en de N-VA kan maar best plat op de buik gaan liggen om onder de lat door te kunnen.”

Hoe De Wever reageerde:
“Geen communautaire buiklanding!“, met als inhoud “De Gucht is een onnozelaar die zelf kweetniehoeveel ervaring met het keineigveel op de buik landen heeft en hij ondermijnt de onderhandelingspositie van de Vlaamsche partijen” (de Morgen over deze reactie: “… dat zowel CD&V als N-VA in hun reactie alleen op de man speelden en de bal onvermeld lieten, doet denken dat zelfs zij weten dat De Gucht gelijk had.“)

Hoe De Wever had moeten reageren:
“Zijt blij dat het N-VA’s Bart de Wever is en niet Spirit’s Geert Lambert die hier op de buik gaat landen“.

Wij wonen rustig. Ik denk wel dat je dat mag stellen als je woont in Balegem, een dorpje tussen Oosterzele en Zottegem en Zwalm, de rand van de Vlaamse Ardennen. En dan nog op een rustig plekje in Balegem: in een straal van 500 meter rond ons huis liggen er niet meer dan 10 andere huizen. Wel veel velden, bos. Aan een baantje waar maar één auto tegelijk door kan. Een stiller baantje dan die op het Oost-Vlaams fietsknooppuntennetwerk. Vaak is het hier dan ook zalig stil, niks meer dan een vogeltje dat de stilte doorbreekt met z’n gefluit….

Maar soms, soms wil dat niet zo lukken. Zeker niet op een zaterdag, want dan lijkt iedereen tegelijk zijn best te doen om zijn voorgenomen karweien snelsnel af te werken.

Zo waren deze zaterdag onder andere bezig:

• Twee mannen met kettingzagen, een stuk of 10 knotwilgen aan het kortwieken.
• Het zoontje van de buren die zijn voorliefde voor minitractors met motor een halve dag liet merken.
• Een andere buurman die de randen van zijn weides met de bosmaaier te lijf ging.
• Een boer die een maïsveld rooide.
• Heelder meutes jagers die de ganse dag onophoudelijk knallen op elke patrijs en fazant die uit maïsvelden als bovenstaande komt gevlucht.
• De honden van heel het dorp die als een gek begonnen te blaffen als er weer eens een ballonvaarder kwam overvliegen of landen in de buurt (rustig weer + zon = gegarandeerd minstens 5 balonnen die hier in de Balegemse weides komen landen).
• Een stuk of 10 overvliegende parasailors (of hoe die dingen ook mogen heten, ’t is een deltavlieger met een motor eraan).

En toen iedereen dan toch bezig was, heb ik zelf maar aan het kabaal meegeholpen: eerst een paplaurier en twee vlierstruiken verhakseld (daarover later meer), en daarna dan ook nog eens het gras gemaaid. Ah ja, want het was nu eens droog na een zonnig dagje…

’t Was ’s avond 7 uur eer hij daar terug was. De rust. De stilte. Een uil riep om meer.

Vanmiddag tegengekomen, een loslopende koe. Omdat onze diepvriezer nog vol steekt, hebben we ze maar op een van de weides van de buren geleid, waar ze nu heftig staat te loeien.

Geen halsbandje met gsm-nummer van de eigenaar te bespeuren. Wel een plakske in haar oor, met nummer van FAVV: 8165. De eigenaar mag ze komen afhalen, 2de weitje bovenaan Terstraeten.

’t is eens wat anders dan een gevonden poesje of pup natuurlijk.

Update 18:00. De eigenaar is gekend. Een boer uit Velzeke, die er straks gaat omkomen.
Update 19:00. De koe is weg. Terug naar zijn koeien-thuis.

Goed nieuws op de site van Groen!-Oosterzele en een afgeleid artikeltje in Het Nieuwsblad: de firma Verlee ziet af van een aanvraag tot uitbreiding van z’n milieuvergunning (wat het een stort voor asbestcement zou maken), en is ondertussen gestopt met het storten van asbesthoudend afval (wat wel kon met de huidige milieuvergunning).

Om het “in my backyard”-gehalte van dit verhaal voor mij duidelijk te maken: een google-map van Balegem met erop aangeduid:

• De steengroeve/stort van Verlee (rood icoon)
• De bewoning dicht in de buurt (roze kleur)
• My crib (icoon huis)
• Fietsroutenetwerk Vlaamse Ardennen (groene fietsjes, om te tonen dat de gezonde lucht die u komt opsnuiven tijdens een fietstochtje misschien wel asbestvezels bevat)
• Scheurbroek (groene brommer – Vorig jaar nog werd daar door acties van omwonenden verijdeld dat er een motorcrosscircuit zou komen, dat zou nog een aanvulling op mijn lijstje van rustverstoorders in de post “De rust van het platteland“)

De historiek van dit verhaal kan je lezen in deze pagina’s:
– Vijf stortplaatsen met asbestvergunning in Vlaanderen (Het Laatste nieuws, 5 juni 2007)
– Een astbeststort, neen bedankt! (Persmededeling Groen!-Oosterzele, 5 juni 2007)
– Onrust over groot asbeststort (Het Nieuwsblad, 6 juni 2007)
– Groen! hekelt dossier over asbeststort (Het Nieuwsblad, 8 juni 2007)

Eind goed, al goed? Ik ben alleszins tevreden dat het ongecontroleerd storten nu zou zijn opgehouden.
Maar is het "gevaar" nu ook definitief weg? Het is niet omdat men "momenteel" geen plannen heeft om zo’n milieuvergunning te vragen, dat men dit niet gaat doen in de toekomst (als de aandacht wat weggeëbt is, of als men op Vlaams/OVAM-niveau terug op zoek gaat naar een stortplaats in Oost-Vlaanderen).

Beslist iets dat elke politicus in Oosterzele nauw in het oog zou moeten houden! Zeker als je het hallucinante verhaal van het stort in Ronse kent…

Hebben we er gisteren afgehaald, want het wordt nu echt te koud ’s nachts om ze nog aan de plant af te laten rijpen.

Met het zachte oktoberweer zijn ze dit jaar bijna allemaal al mooi rood geworden aan de plant zelf. De komende dagen verdwijnen ze allemaal in een paar ketels lekkere tomatensoep en van daar de diepvriezer in. De groene mogen nog een paar weken rijpen op een koele en donkere plaats.

In de serre staan er ook nog volop bloempjes en vruchtbeginsels aan onze paprika’s, maar dat wordt nu wellicht niks meer. Da’s wel jammer: eer dat die plantjes goed vertrokken zijn wordt het alweer te koud …

Naar aanleiding van de “Dag van de Schoenmaker” (Ja Huug, je hebt gelijk, het loopt idd. echt de spuigaten uit met die “dagen van de XXX” tegenwoordig) verspreidde de vzw. Schoeninfo (geen verzonnen naam, die mensen heten echt zo!) een belangwekkende persmededeling: “Liefst 80 procent van de Vlaamse vrouwen rijdt met onaangepaste schoenen in de wagen. Bijna 20 procent van de ondervraagde vrouwen verklaarde soms zelfs barrevoets te rijden, terwijl slechts 13 procent een geschikt paar rijschoenen in de wagen heeft liggen.”

Dit roept heel wat vragen op:
Bijvoorbeeld: uit welke vergeelde editie van Van Dale halen die schoenmakers hun woordenschat? Barrevoets, dat is toch een woord dat je enkel tegenkomt in verhalen over Middeleeuwse boetetochten naar Santiago de Compostela, niet?
Maar ook: wat is er precies zo erg aan blootvoets te rijden (“zelfs barrevoets”, de schoenlappers laten het klinken of enkel kindermoordenaars nog minder sociaal aangepast zouden zijn)? Ook Imke Dielen vraagt het zich vertwijfeld af “Mag ik nu eindelijk na al de discussies eens een deftige reden waarom blootvoets rijden ZO VERSCHRIKKELIJK onveilig is?”

Ik beken: ik doe het zelf heel regelmatig (rijden met blote voeten, that is). Sinds een paar jaar heb ik immers last van een slapende rechtervoet als ik langer dan 10 minuten aan het stuur zit. Sommige vrienden wijten dit aan een slechte bloedsomloop, of aan een vorderende leeftijd, zelf hou ik mijn zelfbeeld hoog door te bewijzen dat die slapende voeten maar zijn beginnen opduiken toen ik ben beginnen joggen/lopen. De reden doet-er-nu-ook-niet-toe, feit is dat ik als er iets kriebelt aan mijn voet, mijn rechterschoen dadelijk uitgooi en zo verder rij… Zonder problemen tot nu toe. En ook in de zomer rij ik liever met blote voeten dan met (te brede) teva-sandalen. Ben ik dan strafbaar?

De Belgische wegcode zegt: “Elke bestuurder moet in staat zijn te sturen, en de vereiste lichaamsgeschiktheid en de nodige kennis en rijvaardigheid bezitten. Hij moet steeds in staat zijn alle nodige rijbewegingen uit voeren en voortdurend zijn voertuig of zijn dieren goed in de hand hebben“. Niks dus over het al dan niet moeten aanhebben van schoenen. Controle hebben, daar gaat het om.

Internationaal is er heel wat verschil in de wetgeving hierrond. In Duitsland was het met FKK-voeten rijden “verboten”, maar sinds kort weer toegelaten. In Frankrijk pieds nus, c’est permis. In Engeland en de VS soms wel, soms niet.

Strafbaar niet dus, maar toch kan het je veel geld kosten als je met blote voeten rijdt: Kijk Uit! stelde het ooit zo: “Het is in de Wegcode niet expliciet verboden om zonder vast schoeisel met een auto te rijden. Maar omdat het bij een ongeval voor discussies kan zorgen, is het toch aanbevolen om vast schoeisel te dragen. … Het is natuurlijk wel mogelijk dat een bestuurder een ongeval veroorzaakt door te rijden zonder vast schoeisel. … In dat geval kan de bestuurder aansprakelijk gesteld worden voor de schade. Over deze feiten moet een rechter oordelen.“. Je verzekering kan het dus tegen je gebruiken. Terecht?

Bijna alle bronnen zijn het erover eens: blootvoets rijden is héél wat minder erg dan rijden met hoge hakken, of flip-flops, of schoenen met zeer harde zolen. Argumenten om blootvoets rijden toch af te raden? Ik vond er vier:

• The Driving Standards Agency advises: “We would not recommend driving barefoot because you don’t have the same braking force with bare feet as you do wearing shoes.” Je zou met blote voeten dus niet even krachtig op je rem kunnen gaan staan als mét schoenen… Doubt it.
• Bij een brand in de motor zouden de bedieningspedalen van de auto snel heet kunnen worden. Met blote voeten ben je dan sneller de pineut dan met een beschermend laagje rubber onder je voeten. Maar er zit toch al rubber op de pedalen?
• Na een ongeval loop je groot risico je te verwonden als je met blote voeten door het glas en verwrongen blik van een autowrak moet. True, true. Maar dat geldt toch ook voor blote handen, armen, knieën…?
• Reukhinder.

Vergeleken met de argumenten pro (je voelt de pedalen perfect aan, fris in de zomer, het houdt je wakker tijdens een nachtelijke rit, je hoeft geen extra paar schoenen mee te nemen als je bvb. met hoge hakken wil rondwandelen …) blijft dat toch redelijk in evenwicht. Denk niet dat ik mijn blotevoetengewoonte dus snel zal opgeven.

De schoenmakers zullen het niet graag horen, maar ze waren dus alweer beter bij hun leest gebleven…

De Morgen publiceert elke dag een column op zijn voorpagina. Waarvoor hulde. De helft van de tijd zijn die stukjes immers van een ontroerende schoonheid, een krop in de keel die ik in de trein wegspoel met een blik op het langszoevende landelijke landschap.

Vandaag bijvoorbeeld:

Of ik, vraagt hij, als ik nú sterf op tv zou komen. Ik glimlach allervaderlijkst van niet. Het stelt hem een beetje teleur. Soms moet hij ook weten waarom wij geen Porsche hebben. En geen Mini Cooper. En geen plasmascherm.
Hij probeert ons te plaatsen. In een begin van een maatschappij. Erg links gaat hij daarbij niet te werk. Geld en dingen en roem – daar tolt zijn verbeelding graag omheen. Ook de helden van zijn meeste vriendjes zijn Audi en BMW. En Nokia. En Ipod.
En Bill Gates. En zichzelf. Veel solidariteit komt er niet uit de moederkoek en de borst. Het paradijs van ons bestaan bloeit in egoïsme. Elke bevalling baart een monstertje van zelfzucht en eigenwaan. Geboren dictators, topmanagers en kunstenaars.
[…]
En toch, ooit moet dat Eden van roem & en rijkdom veranderen in een verzorgingsstaat. Ooit moet Oost-Congo dichterbij liggen dan zijn spiegelbeeld. Ooit moet hij door die spiegel stappen.
Maar nu, dus, groeit er nog een Porsche voor zijn deur in zijn toekomst. Nu hangen de groupies straks aan zijn toonladder van beroemdheid.
En zo, voorlopig, is het goed.

Vooral in de columns waarin hij stilstaat bij het verglijden van de tijd is Bernard Dewulf gegroeid naar een zen-achtige puurheid. Stukjes over afscheid. Over het uit handen geven dat het opgroeien van kinderen is. Zelfs van een verbouwing in huis maakt hij met zijn klare taal een poëtische beschouwing over wat weg gaat, wat is, en wat misschien komen zal.

De andere helft van de dagen zijn die kolommen op de voorpagina echter van de hand van Hugo Camps. Deze voetbalkenner en ex-belangvanLimburg-hoofdredacteur krijgt mij steevast kwaad. Kwaad op een kwast. Negeren zou beter zijn. Als hij een blog had met PageRank 8 zou ik zijn feed nog links laten liggen. Met een Noord-Nederlandse verwaandheid, een gemene trek om de mond en een veel te doorwrochte woordenschat probeert hij meningen als messen te poneren. Maar al wat eruit komt zijn boeren. Lucht. Stinkende wind. Mitrailleert woorden op een rij, en hoopt dat er eens drie in een logische volgorde vallen. Wat zelden gebeurt.

Mijn oproep: De Morgen, smijt Hugo Camps buiten. Vraag Dimitri Verhulst (die ook elke week een schitterend stuk plaatst) om de andere dagen voor zijn rekening te nemen. Of als het toch spitant moet zijn, bijvoorbeeld Chris Van Camp of PDW. Maak er desnoods “Dewulf en Dewael” van en vraag de Dewaele-brothers om elke andere dag in dat hokje wat dwaze tekeningskes te plaatsen om hun laatste remixen te promoten… Alles beter dan deze blaas. En ik ben niet alleen met deze mening… Please!!!!

Op dit ogenblik is het zover, de zomertijd wordt wintertijd. Een draai van de klok wordt seffens weer weggezapt, teruggedraaid, vernietigd.

Dit uur is een gratis uur. Ik begin dit te schrijven om twee uur in de nacht van zaterdag op zondag 28 oktober. En als ik de tijd neem, neemt de tijd gas terug, en heb ik gedaan tegen opnieuw twee uur in de nacht van zaterdag op zondag 28 oktober.

Helaas: gratis bestaat niet. Dit gratis uur zal ik toch moeten betalen, willen of niet. Ik koop het op krediet, en krijg de rekening in maart 2008. Met als interest wallen onder de ogen op 30 maart 2008 en de week erna. Dit uur leeft – als onze generatie – op afbetaling. Een uur van deze tijd.

Zomer wordt winter, nu ook in tijd. In de wintertijd die morgen zal zijn, kan ik weer in het morgenlicht naar mijn werk. Maar kom ik in het donker thuis. Pro en contra, voor en tegen, energiebesparing en energieverspilling in één.

Slapen nu, slapen in een nacht die stottert. Een, twee, drie, twee, drie, vier …

– – – – – – –
Update:
Voor de google-snuisteraars die willen weten wanneer ze hun klok moeten verzetten, dit zijn de volgende wisselingen in België:

• 26 oktober 2008: zomertijd wordt wintertijd (klok een uur terug)

• 29 maart 2009: wintertijd wordt zomertijd (klok een uur vooruit)
• 25 oktober 2009: zomertijd wordt wintertijd (klok een uur terug)

• 28 maart 2010: wintertijd wordt zomertijd (klok een uur vooruit – 1 uur minder slapen)
• 31 oktober 2010: zomertijd word wintertijd (klok een uur terug – 1 uur langer slapen)

• 27 maart 2011: wintertijd wordt zomertijd (klok een uur vooruit – 1 uur minder slapen)
• 30 oktober 2011: zomertijd word wintertijd (klok een uur terug – 1 uur langer slapen)

• 25 maart 2012: wintertijd wordt zomertijd (klok een uur vooruit – 1 uur minder slapen)
• 28 oktober 2012: zomertijd word wintertijd (klok een uur terug – 1 uur langer slapen)

Vandaag een enorme kolonie lieveheersbeestjes ontdekt onder de parasol die binnen moest voor de winter. Honderden.

Waarschijnlijk gaat het hier over de Aziatische variant van het bij ons sinds oudsher gekende schattige lieveheersbeestje. Deze soort (voluit “Veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje”) is in onze klimaatzone immers aan een ongekende opmars bezig, en verdringt naar verluidt de hier gekende soorten. Als ik een bladluis (het normale dieet van lieveheersbeesjes) was, dan emigreerde ik sito presto…

In het engels wordt deze soort trouwens “Halloween lady bug” genoemd, omdat ze rond Halloween (vanavond dus) in grote aantallen huizen en gaten in muren opzoeken om daar te gaan overwinteren. Volgens het INBO (Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek), dat er een folder over verspreidt, gaat u een invasie van deze diertjes het best te lijf met een stofzuiger waarna u de beestjes ‘euthanaseert’ door ze een tijdje in de koelkast te stoppen. Gore! Happy Halloween dus…