Vandaag in ’t Verre Oosten geweest. Figuurlijk, want Turnhout ligt zonder twijfel oostwaarts en is een flink stuk rijden als je vertrekt in Balegem. En letterlijk, want de zaak waar we uitgenodigd waren voor een etentje met de familie heet ook ” ’t Verre Oosten“.

De inrichting in ’t Verre Oosten in Turnhout getuigt beslist van goede smaak. Een groot deel van die smaak is zeker terug te voeren tot de vorige eigenaars: in dit pand in de Warandestraat zat toen “De Weerelt”, een erg smaakvol restaurant met fusion-wereldkeuken. Jammer dat die daar nu weg zijn! Binnen het mooie decor met massief-houten vloeren en hoge plafonds zijn er mooie Aziatische ornamenten aangebracht met als showcase een enorme Chinese rode lampion boven het eetbuffet. In tegenstelling tot bij een recente inval in Aalst, viel er in dit wokrestaurant geen kinderarbeidend spleetoogje door het plafond.

’t Was mijn eerste kennismaking met zo’n wokrestaurant, nochtans een beetje de nieuwste trend in het populaire restaurantwezen (tienstiens, dat is nu al de tweede Aziatische invasie waar ik deze week mee geconfronteerd wordt!). Het gaat daarbij om een goedgevuld buffet waaruit je � volont� zelf kan opladen op een bordje, dit dan overhandigt aan een stevig zwetende Oosterse medemens, die het dan in een oogwenk op zijn grill of in sidderend hete wok klaarstoomt. Keuze te over: soepen, klaargemaakte warme voorgerechten, koude voorgerechten, op de tepanyaki te grillen vis/vlees/ribbetjes… en uiteraard te wokken reepjes vis/vlees/groentjes met saus naar keuze, met achteraf nog een ijsje of een stuk fruit. Dit wordt dan aangeboden aan een vaste prijs (hier: 19� per persoon, of 26� met wijn en frisdrank inbegrepen).

In Nederland kan je werkelijk geen straathoek meer omslaan zonder daar op een zo’n buffet-wokrestaurant te stuiten. Een klassieke (en veel goedkopere) Chinees moet je al veel verder zoeken. De formule van “all-you-can-eat” voor een vooraf bepaalde prijs valt daar blijkbaar erg in de smaak. Hier zal er zeker ook een markt voor zijn, en zal het er de komende jaren zeker vol mee gebouwd worden.

Mijn verdict: goed voor een keer, maar ik vind een restaurantervaring toch interessanter in de klassieke formule “menu, watertanden, moeilijke keuze, hoopvol afwachten, lekker gerecht, tevreden gevoel”. Al dat heen en weer geloop, het aanschuiven, het personeel dat enkel dingen komt weghalen, en vooral de enorme hitte die die gloeiende wokvuren in een vol restaurant zowat iedereen rood deden aanlopen … deden alle af aan een fijn etentje. Op de kwaliteit van het gebodene viel echter niks af te dingen. En door het massale aanbod kan je met verschillende kleine schotels lekker vari�ren.

Plaats: Warandestraat 36, 2300 Turnhout
Reserveren: Tel 014 705071, mail info@tverreoosten.be

Gisterenavond, Maudje ligt al in haar bed. Daan (nu 2 jaar en 9 maanden) drentelt nog wat rond. We maken het gezellig.
Ik zeg “Zal ik een muziekje opzetten?”.
“Ja, Hoepie!” roept hij.

Een druk op de knop brengt de nieuwe Imac tot leven, F9 laat me zien dat iTunes nog open staat, een zwaai aan Coverflow (eindelijk kan ik daarvan genieten na mijn frustraties met iTunes op Windows) en daar zie ik al iets wat me aanstaat.

Amy Winehouse begint aan haar verhaal over hoe ze haar in rehab probeerden te laten gaan. Met als clou dat ze “No, no no” zei.

Daantje hoort het even aan.
Kijkt me aan. Vragend. Lachje.
Vraagt “Papa, heeft jij geen ziekje om voor te zingen?” (vertaald uit het peuters: heb je geen muziekje waarop ik mee kan zingen).
“O zo eentje…”.
Waarna ik op zoek ga naar wat Bob de Bouwer en MegaMindy en andere “brol” die wel op zijn goedkeuring kunnen rekenen.

Dacht hieraan terug toen ik deze middag wat orde probeerde te brengen in mijn recent ge�mporteerde iTunes bibliotheek (3,371 nummers, 18,52 Gb.).
En Daantje zijn indeling is zo gek nog niet.
Weg met die onhoudbare indelingen in “rock”, “postrock”, “pop”, “poprock”, “indierock”, “hard”, “Alternative” undsoweiter… De grenzen zijn toch nooit goed te leggen.
Mijn nieuwe indeling voor “genre” wordt:

• “Muziek om te zingen” (zijn kinderliedjes dus)
• “Muziek om te dansen”(daarin alle muziek die op een feest zou kunnen, van Soulwax tot Moloko tot the Chemical Brothers)
• “Muziek om te freaken” (daarin alle “moeilijke muziek”, vb. Beefheart, harde jazz, the Mars Volta … Nu nog vrij leeg, maar eens ik al mijn op zolder gestapelde cd’s en lp’s – Scraping Foetus of the Wheel, Coil, Psychic TV, Einst�rzende Neubuten etc, etc … – zal importeren een goedgevulde categorie)
• “Muziek om te luisteren” (singer-songwriters, lounge, lichte jazz, de meeste dames: Feist, Carla Bruni, en dus ook Amy Winehouse …)

Dat zijn eigenlijk alle categori�n die ik nodig heb. In combinatie met een ingevuld jaar en een beoordeling, kan ik daarmee alle smart playlists maken die ik nodig heb. Met dank aan Daan.

Pietel geeft – behulpzaam, gedienstig als altijd – aan inbalans 10 tips, “10 elementen die er voor zorgen dat je blog veel bezoekers krijgt. Nu, dat van die veel bezoekers kan hij – Vlaamse a-blogger met hoofdletter A – weten…
Ik, ik kan aan zo’n vraagstuk alleen maar mijn ervaring toevoegen: hierbij dus, 10 propere tips om je bezoekers weg te jagen, geschreven vanuit de praktijk:

1. Reageer nooit. Beschouw bloggen als een eenrichtingsstraat, van jou naar een anoniem publiek. Behandel vragen in je reacties met stilzwijgen, of als het écht niet anders kan met de nodige dédain. Hou u ook ver van “stokjes” en laat een eventueel voorzetje dat in uw richting geworpen wordt rustig verrotten op de bodem van een diepe vergeetput.
2. Vergeet te focussen. Schrijf blogposts over alles en nog wat, zonder dat er voor een toevallige bezoeker ook maar enige samenhang tussen de verschillende posts te detecteren valt. Switch moeiteloos van knotwilgen naar een esoterische cd-bespreking, van web 2.0 software naar een Turnhouts restaurant, van humor naar politiek. Het publiek dat àl deze dingen tegelijk interessant vind, het bestaat!
3. Haat blogrolls. Beschouw linkuitwisselingen als een infantiel “vriendschapsschriftje”. Negeer consequent alle verzoeken om een linkuitwisseling in je inbox, of reageer met “Vraag het aan uw moeder“.
4. Blog in twee talen. Verwar de toevallige google-bezoeker met nederlandse posts voor en achter een engelstalig hoogstandje, en vice versa. Vermijd op die manier dat een toevallige bezoeker een touw kan vastknopen aan de bedoeling van dit alles. Een gebrek aan inzicht in de geheimen der dt-regels of de opbouw van een fatsoenlijke engelse zin mogen ook niet ontbreken.
5. Maak een goedkope indruk. In plaats van je site vol te pleisteren met famfamfam-icons gejat uit een fancy wordpress-theme, streef minimalisme na. Laat op die manier een koude en kille indruk, zodat eventuele bezoekers zich zeker niet al te zeer thuis zouden voelen.
6. Begin pas te bloggen als je bijna 40 bent. Wees op die manier te jong voor het Auschwitz van blogland seniorennet, maar ook te oud voor de “real world” van blogland zatte Vrienden. Val tussen stoelen, en blijf daar liggen.
7. Wijd Weid uit. Schrijf nooit een blogpost in 5 regels als je het ook in 50 regels kan doen. Je publiek heeft écht al de tijd om al je vreemde gedachtenkronkels te volgen. Ze genieten met volle teugen van al je uitwijdingen uitweidingen.
8. Staar naar uw navel. Kom nooit buiten. Blog over wat je in de krant leest (en wat iedereen dus al gelezen heeft) of over wat je op internet vond (en wat iedereen dus al gevonden had) of over wat je bezig houdt (jou en niemand anders dus).
9. Schrijf niet over tetten. Tetten zijn een confronterend gegeven als je schoonfamilie meeleest op je blog. Tetten in schoonfamilieverband zijn weliswaar geen absoluut taboe, maar toch meer iets voor als er wat alcohol is gevloeid en de tongen wat losser.
10. Kies je moment slecht. Schrijf uw blogposts op zaterdagmorgen om 1 uur ’s nachts, als je een avondje alleen thuis bent en uw madam op de lappen is na een kralenworkshop en jij de kindjes in bed hebt moeten stoppen en ze al twee keer zijn wakker geworden en je al drie Duvels ophebt en probeer uw post toch nog af te krijgen voor ge gaat slapen al vallen uw ogen al redelijk toe. Op zo’n momenten ben je op je scherpst!

Nee serieus. Bloggen zou geen race om ter meest moeten zijn. Wel om ter best. Bloggen omdat het je het graag doet, omdat je iets te vertellen hebt, en dan zien waar je uitkomt. Creatief in je boodschap, niet alleen in je SEO. Linkhoer spelen of google-fuik zijn leidt tot niks (alhoewel, zo’n Bongo-bon is toch niet echt niks, natuurlijk).

Streef naar “bezoekers”, niet naar “trafiek”. “Content is king” op ’t internet, als je goeie hebt pikt men die op den duur vanzelf wel op. Volg dus niet de waan van de dag (nog een “Tokio Hotel” post, iemand?). Schrijf liever iets dat volgende week, volgende maand, misschien volgend jaar, wie weet langer nog interessant kan zijn (mijn oude site The Belgian Pop & Rock Archives doet het nu – al zés jaar na de laatste bijwerking – nog altijd wreed goed, maar dat zal met mijn blogposts wellicht niet het geval zijn…).

Deze week roept Time in een themanummer de Iphone uit tot “uitvinding van het jaar 2007”.
Huh?
En wat dan met november en december? Ligt het menselijk genie toevallig die twee maanden stil? Hebben alle bedenkers afgesproken om in november en december enkel nog aan uitrusten van het uitvinden in de andere tien maanden te besteden? Gaan ze twee maanden niet in bad, om nu vooral geen eureka-moment te hebben? En als ze al een nieuw idee hebben, sparen ze het dan zorgvuldig op voor de bedenkersbeurs van januari of zo? Boutade: wie heeft dat uitgevonden?

Case in point: de Iphone. Een schoon apparaat. Sexy en al. Ik heb twee weken geleden de eerste werkende mogen aanraken, en het moet gezegd: er is over de interface nagedacht. De webbrowser werkt fantastisch. En het marketingplan – namelijk: verdien niet aleen aan de verkoop van de telefoon maar pluk een rijke telecomoperator nadien ook nog 24 maanden kaal; Apple krijgt van AT&T per geactiveerde klant naar verluidt 18 dollar per maand, gedurende 2 jaar – is ook redelijk geniaal. Uitvinding van het jaar dan maar? Maar wat als in de hoofdkwartieren van Nokia nu net een revolutionaire en nog sexier dan sexy gadget ligt te wachten? Of als de Gphone, het google-operating systeem voor mobieltjes, de echte omwenteling in de telecomindustrie blijkt te gaan betekenen (telefoneren �n je apparaat worden gratis, als je er de targeted advertising bij neemt)? Waar sta je dan volgend jaar?

Neen, het opbod aan lijstjes loopt uit de hand. Steeds vroeger en vroeger begint men overzichten te spuien van beste cd’s (stop dus met zingen, nu!), boeken (geen uitgaves meer na de boekenbeurs), films (ga twee maanden op vakantie, Quentin, en lanceer dan uw film aub) of blogs (als je er nu nog aan denkt een blog te beginnen, vergeet het, “beste nieuwe blog van het jaar” had je er al voor oktober moeten zijn).

Hier past wat Vlaamsche retoriek: dit loopt werkelijk de spuigaten uit. Wij eisen dan ook de onverwijlde stopzetting van het publiceren van lijstjes. Net als een Halloween-ornamenten in de zomervakantie, Kerstversiersels in november of Sinterklazen gesignaleerd in oktober, kan dit niet langer. Een moratorium moet er komen, anders gaat deze bom barsten…

Laten we met z’n allen (wellicht moet dit op het niveau van de UNO beslist worden) een verbod op lijstjes afspreken. Enkel in de kerstvakantie, de laatste week van het jaar, mogen er “best of the year”-lijstjes opgesteld worden. Zodat iedereen die week dan ook niks anders te doen heeft dan lijstjes publiceren, lijstjes lezen, restjes kalkoen op te eten en zich zat te zuipen. En we dan met een vers lijstje goeie voornemens het nieuwe jaar in kunnen.

Deze week in Humo (HUMO, Hu-MO, HU-mo, hummmoooo …): een sticker. Met een grappige tekst en tekening van jeroom. Kerstman betrapt op heterdaad in de schouw, neergeknuppeld en de tekst “In godsnaam, geen eindejaarsgedoe v��r 15 december”. En een interview met Sven Pichal van Peeters&Pichal op Radio1 en over hun actie en “meldpunt ongewenste eindejaarssfeer”.

Deze week op Humo punt be (humo PUNT be, HUMO punt BE …): een schone reclamebanner, eentje voor Carrefour. “Klik hier en dit jaar komt de Kerstman vroeger!”

Dit had een geval van superieure Humo-ironie kunnen zijn, biting the hand that feeds you en zo.
Het had ook een erg ge�nspireerde Carrefour topic-advertentie kunnen zijn. Slimme adverteerder speelt gevat in op op een actueel thema en zo.
Helaas pindakaas. Het is gewoon een acuut geval van meegesleept worden door de stroom waar je tegen probeert in te roeien.

Wat leren wij onze kinderen?
Daantje (1ste peuterklasje) leerde net het liedje “Papegaai is ziek”, zo staat op het briefje van de juf dat hij elke week meekrijgt. De tekst en de noten van de aangeleerde liedjes staan er ook soms bij, zodat wij ouders wat kunnen inpikken op de “scholing” die onze peuter in het klasje krijgt. Dat liedje kende ik nog niet. Lees even mee…

Papegaai is ziek en hij moet sterven

“Amai, straffe binnenkomer”, zouden de Jommekeslezers van Man Bijt Hond zeggen. Niet alleen is er een papegaai ziek, hij is ook nog ten dode opgeschreven! Niks meer aan te doen. Ge kunt de jeugd niet vroeg genoeg voorbereiden op het feit dat alles eindig is, dat afscheid nemen erbij hoort, niks voor altijd is en zo… maar dit moet toch wel hard aankomen. Je kent die papegaai nog maar drie woorden en je weet al dat je hem moet loslaten. Of zou het aanloopje naar de heerlijke Dead Parrot-sketch van Monty Python zijn?

Maak een appelmoes al van conserven

Huh? Het wordt nog vreemder. Omdat we hier te maken hebben met een stervende papegaai, moet er ineens appelmoes gemaakt worden? Wordt hij daar dan terug beter van, of zo? En geen appelmoes van in de kelder opgeslagen appeltjes, neen eentje van “conserven”. Wordt dat hier gesponsord door Marie Thumas of wa? Is een appelmoes van conserven dan het wondermiddel? One spoon of tinned applesauce a day keeps the doctor away?.
En trouwens, wat valt er nog te “maken” aan appelmoes van conserven. Dat zit daar toch al in. Opendoen en uw appelmoes is toch al klaar en zo?
Veel vragen. Weinig antwoorden. En weet je wat dat betekent in het bijzijn van een kleuter die net de eerste wetten der logica begint te zien? “Waarom is da?”, “Waarom ‘pelmoes?”, “Waarom van con-sjeerve?”. Weten die liedjesmakers dan niet dat ze hiermee ouders voor een onmogelijke taak opzadelen? Dat ze later naar Wendy zullen moeten lopen om dat allemaal terug recht te zetten?

voor onze gaai, voor onze gaai

Gaai? Gaai? Is het nu ineens een Vlaamse gaai of wa? Is dat een soort die graag appelmoes eet?

voor onze allerliefste zoete papegaai

Ah, ’t is toch diene stervende papagaai. Die dus niet alleen afgeschreven is, maar ook nog beschikt over de kwaliteiten “allerliefste” en “zoet”. Ja, als je zo’n beest niks dan appelmoes voert …

Papegaaitje leef jij nog?

Ja, dat wil ik nu ook wel eens weten… Susssss-penssss.

Ie-ja Dee-ja

Is dat de papegaai die antwoordt? Dan is ’t goed nieuws: hij kan nog praten. Maar wat zegt hij eigenlijk? Zou hij daarom als terminaal bestempeld zijn, omdat er enkel nog koeterwaals uit komt?

Ja, Mevrouw ik ben er nog

Aha, plots komt hij er luid en duidelijk door! Een laatste stuiptrekking? Zijn bazinneke heeft hem blijkbaar goede manieren aangeleerd met haar “Ja Mevrouw”. En die houdt hij vol tot zijn laatste snik. Mijn gemoed schiet vol.

‘k heb m’n eten opgegeten en m’n drinken laten staan

Dit stukje wordt gezongen in ��n adem en op ��n toon, wat terecht aangeeft dat die papegaai nu serieus aan het zeuren is geslagen. Wij wilden gewoon weten of hij nu al dood was of niet (moeten we voor een papegaai Rendac bellen of mag die in de tuin begraven worden?) en hij begint over zijn culinaire avonturen. Seffens gaat hij nog uitweiden (thanks (db)) over op welk stokske hij toen zat en waar hij zijn laatste kakske heeft laten vallen… Maar dat willen wij allemaal niet weten. “Wanneer ga jij nu dood?”, d�t wil de zingende kleuter te weten komen…

Ie-ja Dee-ja

Oei, hij begint terug wartaal uit te slaan

Boem!

Is dat die papegaai die morsdood van zijn stok naar beneden valt? “Boem Paukeslag” zou Van Ostaaijen zeggen. In de versie op Wikipedia is het laatste woordje “Poef!”. Wat een sisser! Onze Balegemse versie is toch veul krachtiger.
Maar wat lees ik daar nog op wikipedia? “Bij de laatste Poef prik je het kind voorzichtig in de buik of in de zij. Na een aantal malen zingen leren ze het moment waarop de Poef zal komen, wat doorgaans een hoop hilariteit geeft.”. Ah, dus dat die papegaai dood gaat, dat moet dus voor hilariteit zorgen. ’t Was dus maar om te lachen? Oef.

Ja ja, d�t leren we onze kinderen.

1 jaar na datum, wordt Maudje vandaag 1 jaar.

Een jaar van veel vertedering, lachjes, gilletjes, rollebollen, rommel maken en groeien.
Jammer genoeg ook een jaar vol slapeloze nachten, van afgebelde afspraken omdat je lastig deed of ergens last van had, van kwaaltjes en pijntjes, van honger en dorst, slaap of geen zin in slaap, van huilen en honger om aandacht.

Maar het gaat beslist de goeie kant uit: je hebt je slaapritme te pakken, je eet de oren van onze kop, je groeit uit je kleren en je kan ons al duidelijk maken wat er scheelt (honger, dorst, slapen, spelen, gedaan, joepie, kus, dada …). Je werd de laatste weken precies een nieuw kindje, een rustiger…
Dat gebleit zullen we over een paar jaar wel terug vergeten zijn, meisje.

Gelukkige verjaardag!!!

Groene specht, in het gazon op zoek een maaltijd. Deze soort is echt verzot op mierennesten, zeker van die gemene rode bijters. Ze steken er hun lange snavel in en zuigen er dan 1 voor een de mieren, larven en ander “lekkers” uit. En blijkbaar zitten er in mijn “pelouse” nogal wat mieren… Good for her!

Lang rondgelopen met het gedacht dat dit een bonte specht was, maar mijn vogelkennis blijkt weeral niet erg groot 🙁 . De bonte specht (Dendrocopos major) is precies nog een stuk bonter dan den deze, nu overduidelijk herkend als een groene specht (Picus viridis).

Zij (ik zie geen rood onder z’n oog, iets dat alleen de mannetjes zouden hebben) zit de laatste weken constant in de buurt van het huis, maar was toch erg moelijk te fotograferen. Buitenkomen zonder dat ze het hazepad koos was onmogelijk. En zelfs behoedzaam in de buurt van het raam komen, was al voldoende om haar te laten schrikken. Nu is ze blijkbaar al wat geruster, en kon ik haar van achter het raam toch al in beeld krijgen.

Als vogelfotograaf heb ik dan ook nog een lange weg af te leggen. D’r zullen nog heel wat jaren passeren eer ik een foto van het ijsvogeltje ga kunnen maken: die passeert wel dagelijks maar na 10 seconden is hij al weer weg. Toch als wij in de buurt zijn… En om nu in een schuilhut met de camera in aanslag te gaan zitten wachten…

Een fameuze stapel pannekoeken, voor Maudje’s eerste verjaardagsfeest.
Of waren het nu pannenkoeken?

Ik heb ze toch maar met ��n pan gebakken (dat heeft me wel twee uur gekost, maar is toch minder stress dan twee pannen in de gaten houden…), dus pannekoek lijkt logisch. Engels is toch simpeler: a pancake is a pancake. En om nu “flensjes” te gaan zeggen. Flensjes, dat klinkt maar half zo lekker als een pannenkoek/pannekoek. Beetje slap, lusteloos. Fletsjes.

Taalnet to the rescue: De offici�le spelling is pannenkoek; het Witte Boekje (van Onze Taal) rekent ook pannekoek goed, omdat veel mensen dat (nog steeds) gewoner vinden. Dat kan zijn omdat ze aan een koek denken die in ��n pan wordt gebakken, of � en dat lijkt ons een heel plausibele reden � omdat pannekoek een heel vast begrip is geworden waarbij je op z’n minst niet meer letterlijk aan een koek denkt.

Google to the test: Pannenkoeken: 906.000 results. Pannekoeken: 230.000 results.

P.S. Ze zien er lekkerder uit dan ze waren. Beetje taai…

Stash, de mannen van Sadness (u weet wel, dat triestig slepend nummer waaraan in 2005 niet te ontsnappen viel), hebben een nieuwe plaat. Een een nieuw singleke “All that’s left”
Schoon! Ik vind echt een knap nummer (thx Dikkie voor het signalement).

Ogen toe, en het is wel h�lemaal iets van David Gray. Gunther Verspecht heeft helemaal zijn intonatie, klankkleur, tristesse te pakken. Maar er zijn slechtere referenties dan David Gray (“White ladder” is een van mijn favoriete platen aller tijden).

Kijk eens diep in mijn ogen… … en zeg me: kijk ik scheel, of niet?

Ikke vind van niet. Maar de dokter van Kind en Gezin dacht het en mama had ook iets in de mot en papa wist niet wat hij ervan moest denken (hij ziet zelf een beetje scheel) en ik wist het ook niet goed maar ik dacht van niet.

Dus had mama een afspraak gemaakt in het UZ van Gent (waar ik geboren ben) en daar zijn we dinsdag naar toe geweest en daar was een dokter die met lichtjes in mijn ogen scheen en ik moest ook in een zwarte doos kijken naar lijnen. Maar aan het eind van die doos was er ook een piepgaatje en daar keek ik liever naar want daar zat een verpleegster achter dat gaatje. En ze moest lachen van dat ik maar niet naar de lijnen wilde kijken.
En toen zei die dokter van dat lichtje dat ik pseudostrabisme heb en dat is dat mensen denken dat je scheel ziet, maar dat dat eigenlijk niet zo is want dat dat zo lijkt omdat mijn neusbrug een beetje dik is en dat er over mijn rechteroogje (het linkse op de foto hierboven dus) een epicanthus of zoiets zit dat een beetje dikker is en dat je daarom minder oogwit ziet in dat oog en dat je daarom gaat denken dat ik een beetje scheel kijk.
Niet dus!
Want de dokter had gezien dat zijn lichtje op dezelfde plaats in alletwee mijn ogen viel en dat is niet zo bij schele mensen, bij die schijnt het lichtje helemaal niet op dezelfde plaats. En dat dat dus goed nieuws is want nu moet ik geen lapke op mijn ogen dragen zoals mijn mama al schrik voor had.

De dokter zei dat ik over 9 maanden toch nog eens terug moet komen om er nog eens een lichtje in te laten schijnen en naar lijnen in een doos te kijken (niet naar het gaatje), want het schijnt dat dat van die brede neusbrug of dat epidinges er dan misschien al uitgegroeid als mijn hoofdje groter is geworden. Maar voor zeker te zijn en zo, toch nog eens terugkomen dus.

Maar tot dan moogt ge dus niet zeggen dat ik scheel zie! Nikske zingen van “Schele Van der Linden” of roepen van “Schelen otter” of “Esotroop”, of vragen of mijn papa misschien Marc Reynebeau is!

Deze title wordt “Google translate: now also in the Dutch” als je het door de vernieuwde Google Translate haalt. Inderdaad, eindelijk is “Dutch” toegevoegd aan de vertaalmogelijkheden van Google!

Uiteraard “far from perfect” (vertaling “verre van volmaakt”) en enkel van en naar het Engels (mes excuses, amis francophones), maar toch al goed genoeg om mee buiten te komen blijkbaar. Een engelstalige zal hiermee toch wel een goed idee krijgen van wat er ongeveer bedoeld wordt in een nederlandstalige post, en vice versa. ‘k Heb daarom de Google translate onmiddellijk aan de blogposts toegevoegd (zie op de blog, onder de titels van de posts).

Goed genoeg?

Enkele voorbeeldjes van de “kwaliteit” die u mag verwachten (ik heb voor de veiligheid citaten genomen, dan kunnen de fouten toch al niet liggen aan mijn eigen taalonwetendheid). Probeer bijvoorbeeld eens te ontdekken wat er met deze vertaling (uit het Engels naar het Nederlands) bedoeld wordt:

“Pornografie verslaafden hebben een moeilijke tijd herstellen van hun verslaving dan coca�ne verslaafden, sinds cokes gebruikers kunnen krijgen de drugs uit hun systeem, maar pornografische afbeeldingen verblijf in de hersenen voorgoed”, zei Mary Anne Layden. � Pornography echt, in tegenstelling tot andere verslavingen, biologisch veroorzaken directe vrijlating van de meest perfecte verslavende stof. Dat is, veroorzaakt het masturbatie, wat zorgt voor het vrijgeven van de natuurlijk voorkomende opio�den. Het doet wat hero�ne kan niet in werking.”
(origineel in post “The internet is for porn“)

Of omgekeerd (vertaald van het Nederlands naar het Engels)
“The official spelling is pancake; the White Book (Our Language) relies too pannekoek good, because many people (still) normally found. That may be because they think that a cake is baked in a pan, or-and this seems to us a very plausible reason – because pannekoek a very solid understanding has become where you at least not literally a cake to remember.”
(origineel in de post “pannekoeken of pannenkoeken“)

Ze conclusion

Vertaalbureaus en europese tolken zullen dus nog niet dadelijk zonder werk vallen! Zoals Google zelf erkent op z’n blog “While machine translation is not perfect, it’s usually good enough for you to obtain the gist of information in a language you might otherwise be unable to access. … Note that this feature is currently in beta, and we’re very interested in getting your feedback.“

Crocs, daar is het laatste woord nog niet over gezegd. Wie die rubberen klompen niet kent, heeft de laatste jaren duidelijk op een andere planeet gezeten. Wel grappig, hoe in deze geglobaliseerde tijden crocs op een paar jaar tijd de wereld veroverden en echt over�l te zien is.

De stijlpolitie keurt ze af, de zorgsector zweert erbij, de chinese economie dumpt ze op elke straathoek, de Bond Tegen Zweetvoeten juicht ze toe. Meningen als “Crocs: what God wears on his foot” of “I hate Crocs so much, I bought the domain” zijn overal.

Lang heb ik hoofdschuddend van ongeloof weerstaan aan de trend, maar op een schone lentedag stonden hier toch opeens een paar donkerbruine crocs aan de deur. En – it pains me to confess – ’t moet gezegd, het zijn handige dingen, om snel aan te schieten als je de kippen wat graantjes moet gaan geven of kleine werkjes in de tuin te doen.
Op straat zou ik er echter niet graag mee gezien worden. Ik verschiet serieus als ik mensen er buiten hun priv�-omgeving mee zie rondlopen. Cool is bepaald anders.

Wie dacht dat nu de vrieskou aangekomen is het spotten van/met Crocs-dragers weer voor een tijdje de kast in kan, is eraan voor de moeite. De inventieve Amerikaanse ondernemers zijn immers volop aan het diversifi�ren en zoeken nieuwe gaten in de markt. Ze zullen niet rusten eer de laatste mens op aarde in rubber klompen rondloopt. En wat bieden zij nu te koop aan: de Crocs Mammoth?

Verluchtingsgaten �n bont. Slim! En warm! En schoon bovendien!

Ik wil hierbij al op voorhand mijn excuses maken tegen de eerste die ik dit zie dragen. Ik weet nog niet of ik gewoon in een deuk ga liggen, of de slappe lach ga krijgen, of het ga uitproesten of gillend ga wegrennen. Maar noteer nu alvast dat ik niet geheel insta voor de gevolgen van uw aanblik.

Of ben ik nu weer links verzuurd onverdraagzaam tegen de vrije markt bezig?

Photo: Kerygma op Flickr.

Gisteren nog eens een dagje gaan “shoppen zonder iets te kopen” in Gent, ’t is te zeggen: nog eens gaan rondwandelen in de omgeving en winkels die tot vorig jaar nog onze dagelijks decor uitmaakten, maar sinds ons uitwijken naar Balegem nog maar eens in de maand of zo worden aangedaan. Broodje in de Hema, een koffietje in de Mokkabon, frietje op de Graslei, eten in het Magazijn, snuisteren in de Petit Zsa Zsa, een wijntje in het Oeverloze Eiland… for old time’s sake. Gisteren hielden we het wel wat korter: rond half vier terug naar huis, want de klein mannen begonnen moe te worden.

Onze tram hield echter halt in de Koningin Elisabethlaan en kon niet verder. Bleek dat het net de moment was waarop de eerste van de twee post-gebouw torens werden neergehaald (ihkv. Project Gent Sint-Pieters). Te voet verder, waar er al een serieus aantal afbraaktoeristen stond te wachten op de finale knal.

Een vriendelijke mevrouw van Radio 2 dacht er even aan ons te interviewen, maar toen ze hoorde dat we niet echt stonden te wachten op de knal haalde ze toch haar microfoon niet boven en ging ze verder op zoek naar “architectuurstudenten die speciaal hiervoor naar Gent waren afgezakt”.

“Mijne Kodak” had ik niet bij en voldoende geduld om meer dan een uur te wachten op een ineenzakkend skelet van een gebouw hadden de kindjes ook al niet, zodat het “moment supr�me” aan ons is voorbij gegaan.
Gelukkig stikte het er van de amateur- en professionele fotografen die met de snelheid van het licht hun materiaal op het internet aan het zetten zijn. Zodat ik nu, met wat achterstand, toch nog de afbraaktoerist in mij zijn ogen de kost kan geven: zie hier (photoset Kerygma) of hier (youtube van standpunt sporen, door Huug van Gentblogt) of hier (Youtube van ver standpunt) of hier (photoset Tim op Flickr) of hier (photos van Hullaballoo)….

Voor de liefhebbers, de tweede toren (die vlak langs de straat) wordt volgende week om 15u25 neergehaald. Breng een thermos met warme choco mee…

Eindelijk nog eens nieuw Vlaams drama op de buis vanavond. Nu ja, nieuw. Een film die drie jaar geleden heel wat mensen naar de bioscoop lokte, werd verknipt tot een driedelige televisieserie. Koen de Bouw (hij weer) speelt spoedarts Tom Vansant, op zoek naar zijn verdwenen 15 jarige dochtertje in een Ardeens dorpje.

Elk drama vraagt enige “suspension of disbelief”, maar daar had ik het bij het bekijken van “De Indringer” vanavond toch merkwaardig moeilijk mee:

Film still van de film De Indringer

Koen de Bouw stapt stoer de scene op bij een straf verkeersongeval en komt er Axel Daeseleire tegen als agent. En ik kijk onwillekeurig even na of Koen hier ook een jas draagt van The North Face zoals in Groene Vingers. Of dat Axel nu eerst wat gaat Limburg-bashen tegen Dana Winner of geilen op Evi Gruyaerts latex pakje in de Grote Provincieshow.
Terug in zijn ziekenhuis pinkt onze dokter een oogje naar de sympathieke Ianka Fleerackers, en ik kijk of Kulderzipken niet om het hoekje meekijkt.
Even later moet hij gedwongen op visite bij de psychiater. Gespeeld door Viv Van Dingenen, dus ik vrees elk moment dat ze opnieuw “Brass in Pocket” gaat verkrachten.
En ’t gaat verder. Filip Peeters speelt jachtopzichter Roland Dunewalt, en het duurt twee scenes eer je weer weet waarom je dacht dat die een bril droeg (Hel van Tanger). Of Gunther LesageSteve Aernouts zwaait half-debiel wat met een wapen in het caf�, en je verwacht dat hij niet kan zien en subiet weer gedumpt gaat worden door de Gentse crapuultjes in Any Way The Wind Blows.
Enkel Maaike Neuville was precies een nieuw gezicht. Maar die mocht in deze aflevering niet bepaald veel zeggen.

Natuurlijk kan je niet verwachten dat er voor elke nieuwe serie of elke nieuwe film een volledig nieuwe generatie talent klaar staat om je omver te blazen. Of dat alle acteurs in elke nieuwe film een gedaanteverwisseling � la Jan Decleir kunnen ondergaan. Maar het had hier precies toch iets minder typecasting mogen zijn. Enkel Koen de Bouw (hij weer dus) hield hevig rokend de boel recht.

En dan was het al gedaan. Net toen het sfeertje van het Ardeens dorp wat vorm begon te krijgen waren we blijkbaar aan het 1/3de punt van de film aanbeland. En drie keer goeie kijkcijfers is blijkbaar meer waard dan een leuke kijkervaring. Vlaams drama op de zondagavond? Vanavond toch een beetje een drama.

Tot Bart de Pauw – in herhaling – met zijn geslacht de eer terug wat kwam redden. Daar waren de BV’s (Brusselmans, Meuris …) wel in hun element, en uitstekend gecast als henzelf.

Update 26/11:

Aflevering 2 is ook gepasseerd. Acteerwerk was heel wat sterker, niet? Vooral Maaike Neuville is een revelatie: een perfecte mysterieuze en sexy lolita.
Het eind was echter opnieuw veel te abrupt. Het knappe ritme van de film wordt erdoor gebroken. Jammer dat er de middelen er blijkbaar niet waren om dit tot een volwaardig tv-reeks te monteren / produceren. Dit verhaal verdient beter dan in drie geknipt te worden…

Update 4/12:

Ook aflevering 3 is gedaan. Spannend, en met enkele verrassende plotwendingen. Niet echt onder de indruk geraakt.
Voor degenen die onderweg een steek lieten vallen (opgepast: bevat spoilers als je de film evt. of serie nog niet gezien hebt), zo stak het in elkaar: Tom’s dochter Louise was dus niet verdwenen, ze was dood, pleegde zelfmoord. De missie van dokter/vader Koen de Bouw was dus uit te vinden waarom ze dat in hemelsnaam gedaan had. In het Waalse dorp ontdekt hij in the end dat Charlotte (het vermiste Waalse meisje dat hij terugvond in aflevering 1 en daarna volgde naar haar dorp in Walloni�), eigenlijk de Brusselse Julie is. Ze lijkt een beetje op Charlotte en iedereen in het dorp aanvaardt haar als substituut. Want de echte Charlotte blijkt dood: ze stierf op de dag dat Louise in het dorp op schooluitstap kwam. Tom ontdekt haar lijk in een oude steengroeve, waar ze omkwam. Louise (het dochtertje van de dokter dus) wandelde bij haar schooluitstap in de bossen, zag Charlotte ravotten met de simpele Freddy. In een onduidelijke schermutseling duwde Louise Charlotte (per ongeluk?) het ravijn in. Het meisje werd later dus achtervolgd door schuldgevoel en pleegde daarom zelfmoord. De onknoping van de film komt er als vader Tom en Julie (Maaike Neuville) achtervolgd worden door de boswachter Filip Peeters en zijn zoon Freddy. Tom klopt Freddy een ravijn in, waar die sterft. Boswachter Tom vertelt Tom de waarheid vertelt (ze hadden alles verborgen in het dorp, omdat ze dachten dat Freddy ging beschuldigd worden van de dood van Charlotte).

Dienstmededeling voor de via “de indringer franstalig lied” en andere Google-aangelanden: het lied dat op de fuif gedraaid wordt (“… et j’ai cri�, pleur�, Aline pour qu’elle revienne) is “Aline”, een tearjerker eerste klas van de hand van Christophe. Alhier de Youtube-video uit 1965. Graag gedaan…)

En dan nu … op naar Katarakt

Even diep adem halen, want wat leert een momentopname van ��n dag in de Vlaamse blogosfeer?

Over het (hopelijke) einde van de Steven Feys meme

Dat Huug Steven Feys ontmaskert als zijnde Bram, of was het nu Johan. Asfaltkonijn doet mee. En dan kan de pitbull-Blogoloog uiteraard niet achterblijven… En dat Metatale en hun blog top 100 dus waarschijnlijk aanstichter zijn van deze blogsoap met iets te veel afleveringen.

Dat de Ondernemer in Gent in comments elsewhere zegt dat Netlash niet Metatale is en dan snel overgaat – subtiel afleidingsmanoeuvre Bart – naar de avonturen van zijn kroost op een piratenbrug ergens ten lande.

En Michel dan zegt dat “En zo is alle arrogantie vergeven, en is iedereen (euh, vooral Netlash-slash-Metatale, op welk vlak het al een tijdje verdacht rustig was) er beter van geworden.”
En dat iedereen dan plots als een gek metatale-widgets op zijn site begint te zetten. Vreemde jongens, die bloggers…

Over de Site van het Jaar verkiezing meme

Dat Lilith van Tales from the crib terug is uit Zweden, en een pakske heeft gekregen van een bloglezeres om haar te troosten dat ze d’r niet bij was dit jaar…

Dat i. en Henk nog worstelen met hun al dan niet terecht wel of niet genomineerd zijn voor verschillende beetje wel- beetje niet-belangrijke prijskampen.

Dat Bruno precies een partij slechte paddestoelen heeft afgeleverd gekregen van zijn dealer en nu met schuim op de lippen “rant” over Gerda en Eddie en iedereen die zijn neus op zijn blog binnensteekt, als waren het Hollandse wildparkeerders voor zijn deur.

Dat Pietel een uitdaging mist en gaat stoppen met bloggen en zich op iets anders gaan smijten. Nu weten we tenminste waarom hij niet meer genomineerd was voor site van het jaar: Clickx had al door dat dat daar op z’n laatste benen liep 😉

Dat Imke Dielen een feest met 2000 aanwezigen heeft georganiseerd, en dat ze die nu allemaal gaat spammen met de vraag voor haar te stemmen.

Maar (insert door meme’s opgewekte geeuw here) gelukkig ook over …

Dat Wio van De Portables een kleintje heeft, genaamd Pita. Het arme ding werd verwelkomd met de grappigste geboorteaankondiging ooit “Oh and btw remarks containing the words �erop�, �met�, �alle� and �groentjes� will not be appreciated by the proud parents. Allah snackbar!”

Dat Eve zich werpt op de rechten van het kind met een verbetenheid als was ze nog bezig met een hoederechtregeling voor haar oogappel.

Dat de Eskimokaka’s gelukkig weer veel interessante links zijn tegengekomen en dat Nicodemus een meetling is. Eraan denken hem geen hand te geven bij een eventuele ontmoeting, dat is volgens mij besmettelijk.

Dat Michel een upgrade van Ubuntu installeert en wacht tot dat gedaan is. Lang wacht. H��l lang wacht. Ubuntu upgraden en gras zien groeien, ��n strijd.

Dat Dykes And the City – enigszins toepasselijk – naar Rufus Wainwright gingen, en het fantastisch vonden.

Dat Veerle Pieters de geheimen van een seamless pattern cre�ren in Illustrator kent. Snel bookmarken! Misschien nog ooit bruikbaar als ik behangpapier ga ontwerpen…

Dat iemand van Gent Blogt ging eten in een Surinaams restaurant genaamd Faja Lobi en mij dus weer deed watertanden.

Dat De Bitches zich opwinden over de vreselijke Pizza Hawa� en spaghetti die te zien waren in in Man Bijt Hond en twee Italiaanse restaurants aanraden. Aan hun vaste lezers, die blijkbaar allemaal bewoners van dezelfde stad zijn, want waar dat staat er niet bij…

Dat eMich zijn viral over in ��n hap verorberen van cl�mentinnekes even onderbreekt om zich op te winden over studenten in witte jas op weg naar Sint-Verhaegen. Hij stoort zich hieraan omdat hij ze “altijd beschouwd als aandachtskindjes die absoluut erkenning nodig hebben, op welke belachelijke manier ook“. Cool. Wat misschien ook wel gezegd kan worden van hen die hun eigen bakkes met een volledige cl�mentine in filmen en op ’t internet plaatsen?

Dat Getwist en Gezeur de nieuw gelanceerde e-book-lezer Kindle van Amazon eens onder de loep nam, en die meteen naar het museum verwees.

Dat Kladblog een remake van A for Andromeda heeft gezien. Ikke nog niet, en de bespreking van Kladblog bevat niet echt genoeg “jus” om mij warm te maken voor een bezoekje…

Dat Stew ging kijken naar American Gangster, en wel wat meer info meegeeft.

Dat Lamazone naar Roisin Murphy (die zotte doos in een doorkijkbloes) is geweest, en dat zoiets afgunst kan opwekken bij degene die niet geweest zijn (zoals ik dus).

Dat Lien weer gecharmeerd was van haar kleine uk en middels een paar foto’s ons probeert mee te charmeren.

Dat de Smiling Cobra van Losse Flodders minder stoer is dan zijn nick doet vermoeden, als de dood voor iemand die ballonnen opblaast. Misschien eens voor “Viva Victoria” naar Irak of zo sturen, om zijn angsten te overwinnen?

Dat Vuur weer een woelig weekje dat ze achter de rug heeft, niks meer heeft met een jongen, maar wel met zijn ouders, culinair is klaargekomen en een jeans gekocht heeft. WTG Vuur!

Dat Jos Vorkmans van NoDesktopHero een grappige reclame heeft gezien voor wet suits.

Om ter saaist de Waalse komiek Fran�ois Pirette ontdekte, maar precies niet begreep dat die genadeloos de vlaamse hypocrisie blootlegt.

Dat Clopin plots met andere ogen naar blinde mensen begon te kijken nadat hij er eentje op de trein ontmoette. En dat hij nu ook zijn website eens met de ogen van een blinde gaat bekijken.

Dat Painfully Redundant met nostalgie terugkijkt op de punkgolf van 1994. En dat ik precies een andere punkgolf zou kiezen om nostalgisch naar terug te kijken.

Dat Sereniteit ontdekte dat Merriam-Webster gestart is met een on line Engelstalig beeldwoordenboek.

Dat Smetty de reeks In Europa van Geert Mak online volgt, en ons allemaal adviseert om dat ook te doen… Je specialisme is online onderwijs of het is het niet, h�.

Dat Tante Annie een lange neus heeft en graag van neuzeneuze doet.

Dat Koen Fillet schrok van de reacties op zijn mening over Chuck Berry, maar dat was jammer genoeg niet een even mooie post als die over z’n verjaardag de dag ervoor.

Dat Yet Another Blog (prijs voor de korste vlaamse blogurl) meldt dat er al 23 inschrijvingen zijn voor een blogdrink.

Dat er Youtube video’s werden gepost bij aaiboek (iets over Samimterklaas kapoentje),
bij Buzzing Bees (over Heidi Klum’s boobies), de Communicatiemannen (iets over Miele en hoe goed dat wel suckt zo’n stofzuiger), bij En nu even ernstig (iets over een oude video van U2), One.Point.Zero, De Sloddervossen (over Eddy Wally op Youtube) en bij
Ivan Den Boom (keek naar Sesamstraat).

en, nagekomen want die zaten bij de tuinblogs maar zijn alletwee mee van mijn favoriete blogs:

Dat AnneTanne de aandacht vestigt op een Oxfam-actie voor eerlijke handel “De Groene Sint“. Helaas enkel in Nederland voorlopig.

Dat Bart van Eigenwijze Tuin nu al begonnen is met het voederen der vogelkes. En dat ik dacht dat je daar moest mee wachten tot echt in putteke winter.

Maar helaas ook …

Dat er gisteren eigenlijk niks interessants gepost werd bij aardling, analoog, bnox, Claudia Schiepers, de vlooienfluisteraar, Dikkie, Dominiek, Dramoghe, EddiefromOhio, Fuckhedz, Gigadesign, Goeimorgen, mijnheer/mevrouw, Hanenwurger, Ishku, Cabanier, Ntone, Oker, Polskaya, Tender feelings, Unexpected, Venijntje en helaas ook niet bij Zinloos.

Conclusie

Ooit komt er een dag dat ik me zal afvragen waarom ik dat anno 2007 allemaal interessant en lief en leuk en grappig en ontroerend en �cht en fijn en ook wel soms belachelijk of vervelend of banaal vond. En er zelfs zelf door verleid werd om ook een een blog te beginnen schrijven.
Ooit komt er een dag dat men zich zal afvragen of er ook maar aan ��n ding van al het bovenstaande een touw vast te knopen was, en waarom dat in 2007 allemaal zo belangrijk was dat dit aan het internet moest toevertrouwd worden.
Maar die dag is niet vandaag.

En dat er eigenlijk iemand zou betaald moeten worden om zo’n dagelijks blogoverzicht met veel linkliefde te produceren, dat zou nogal wat feedreader tijd sparen!

En nu?

En eigenlijk was dit allemaal maar gewoon om te zeggen dat iedereen die hierboven gelinkt staat opgenomen is in mijn feedreader en dat die dus in mijn ogen heel regelmatig iets interessants te vertellen heeft.
En dat als ge er niet bijstaat en toch zelf een schone blog meent te hebben, dat ge dat dan maar moet melden, hier in de comments of naar dirk.houbrechts@gmail.com …
En dat als je er wel bijstaat, dat je uiteraard welkom bent om te delen in de linkliefde en van wederzijds te doen. Much appreciated!

Case 1: De Slimste Mens

Gisteren in “De Slimste Mens” (de populairste tv-quiz van onze contreien die vanavond zijn ontknoping beleeft – onze vingers zijn gekruist voor Annelies Rutten): een fotovraag. Herg�, Wilmots, Philippe Geluck … 10 koppen dus, waar de Slimste Mensen er met verenigde krachten welgeteld 5 van herkenden.
Eric Van Looy vroeg even of ze wel begrepen hadden wat de link was tussen de 10 foto’s. Studio 100-baas Hans Bourlon stotterde “Fransen?” maar de anderen wisten dan toch al “Walen!”
“Ah ja,” zegt Eric “de 10 Walen met werk dus“.
Iedereen strijk.

Case 2: De Laatste Show

Gisteren in den Humo, interview met Dimitri Leue (die volgende week de co-commentator van Frieda van Wijck is in De Laatste Show, dat andere monument van Woestijnvis. Voor de goede orde: met “dat monument” bedoelde ik hier de show, niet Frieda).
Frieda blijkt op het ogenblik van het interview ziek, dus zegt Dimitri “Ze ging een weekje naar Walloni� voor Ter Zake, en lap: z’is al ziek. Natuurlijk een complot van de Walen. Met al die vieze bacteri�n daar!”

Ziede wel…

Woestijnvis lacht dus met de Walen! Met ons belastingsgeld!

En dat van die bacteri�n is dus per-ti-nent niet waar is, h�. Kijk maar op de de grote griepmeting punt nl, “Het virus in kaart gebracht voor Nederland en Belgi�” zegt die site toch, en wat blijkt er op het kaartje:

De griep, dat stopt aan de taalgrens! Er is helemaal geen griep in Walloni� (die paar blauwe stipkes zijn waarschijnlijk Vlamingen op vakantie, of Leterme met een snotvalling op bezoek bij Didier Reynders). Bacteri�n en virussen verkiezen een noeste Vlaming om in te gaan wonen boven zo’n luie Waal!

Bref en j’en passe

Lachen met Walen, zonder arrogant te zijn, het kan dus gelukkig nog altijd, zelfs in deze communautair opgefokte tijden. Misschien zouden we zelfs meer moeten lachen met de Walen, dat zou de boel misschien wat ontmijnen?
Zij lachen overigens ook uitstekend met ons.
L’humour fait la force! Humor maakt macht!

En iemand zou ze daar bij de Grote Griepmeting eens moeten vertellen dat het misschien juister is te spreken van “Het virus in kaart gebracht voor Nederland en Vlaanderen” ofwel de politesse te hebben hun site ook in het Frans aan te bieden…

Persmededeling van E�n & Vlaams Muziekcentrum vandaag: de Zamu Awards veranderen niet alleen van formule (dat was eerder al in de pers verschenen), ze gaan ook van naam veranderen. “De naam MIA staat voor �Music Industry Award� en is een knipoog naar het gelijknamige nummer van Gorki, d� Vlaamse song die zowel door luisteraars van Radio 1, Radio 2, Donna als Studio Brussel gekoesterd wordt.”

Daar gaat mijn kans om aan mijn kleinkinderen ooit nog te vertellen: “Opa, jongen, die heeft nog ooit zo’n Zamu Award gewonnen. Echt waar. En hij kon geen noot muziek spelen!”

Flashback naar maart 2000

Ik was toen ongeveer 2 � 3 jaar bezig met The Belgian Pop & Rock Archives, een site die het verleden van de Belgische coole muziek in kaart probeerde te brengen. Mailtje gekregen dat mijn site genomineerd was in de categorie “media” van de ZAMU’s. In schoon gezelschap van bijvoorbeeld Zita Swoon, Ozark Henry, La�s, Raymond van het Groenewoud, dEUS … Yihaa! En een telefoontje drie dagen voor de uitreiking, of ik toch wel z�ker naar de Ancienne Belgique kon komen. Zeer zenuwachtige Dirk dus, op z’n eentje van Genk naar Brussel. Zaal vol met platenbonzen, managers, en andere genomineerden. Optredens van Daan en Soulsucker. Uitreiking “media” komt dichterbij. Zweet. Tong plakt aan verhemelte. En de winnaar is … The Belgian Pop & Rock Archives.

Presentator van de avond Jan Leyers roept me het podium op. ‘k Krijg een schoon beeldje in de pollen geduwd. Kussen van Gella Vandecaveye en Jan van Rompaey. Jan Leyers duwt me een microfoon onder de neus en vraagt “En zeg nu eens Dirk, waar kunnen de mensen jouw waarlijk fantastische website terugvinden?“. Ik stamel iets als “Euhm, ja, euhm, dat is wee wee wee punt houbi punt com, maar misschien kunnen de mensen beter op het programmaboekje kijken, daar staat het adres geloof ik wel op. En ik wil iedereen hier heel erg bedanken om voor mij te stemmen. Als je bedenkt dat ik dat in mijn eentje vanop een eenzaam zolderkamertje doe en hier win van professionele radioprogramma’s en magazines en zo. Heel erg bedankt!“.

Tot zover mijn kans om iets zinnigs te zeggen tegen de verzamelde muziekindustrie. Iets � la: “Is dat hier niet erg incestueus een prijs toe te kennen in de categorie “media” aan een website die jullie op zijn beurt in het zonnetje zet? De pers die exclusief en positief over jullie schrijft, da’s goeie pers? Aaitje over de bol, zodat deze gek nog wat verder gaat met jullie promo op internet te doen. In plaats van eens zelf een goeie site in elkaar te boksen voor jullie artiesten. Zet bijvoorbeeld eens zelf muziekfragmenten op het internet , in plaats van deze neut SABAM te laten betalen om met miezerige real-audio stukjes te illustreren waar jullie mee bezig zijn.“.
Of iets � la “Over 5 jaar zitten jullie hier niet meer, bende platenbobo’s. Dan zijn dingen als mijn amateursite klein bier in vergelijking met de schokken die online voor jullie inhoudt. Dan zijn the middlemen uitgeschakeld en zitten hier alleen nog de mensen die er echt toe doen: artiesten en songschrijvers. Dan koopt niemand nog een cd, maar haalt iedereen alles van Napster.“…

Niet dus, ik was verguld (net als dat beeldje trouwens, dat van zweethandjes vreselijk afging).
Tot zover mijn 15 minutes of fame.

Eind 2001 stopte ik met de site, om terug een leven buiten het onderhouden van die verdomde website te krijgen (dat leven moet vanavond laat werken, en slaapt nu boven in hun bedjes, en luistert naar de namen Annemie, Daan en Maud btw).
Muziekcentrum Vlaanderen nam de site over (na een rondje tegen elkaar opbieden van de Mine‘s, Skynet’s en Humo’s van deze wereld). En deden er spijtig genoeg nadien niet veel meer mee. Te druk met andere monumentale projecten. De site staat er nu wel nog, maar is toch al serieus ontmanteld (wordt niet aangevuld, geen audio meer, forum en search kapot …).
Wel leuk dat ik nog heel regelmatig mensen tegenkom – hier gisteren nog ene ntone in de reacties bijvoorbeeld – voor wie die site iets betekend blijkt te hebben.

Terug naar de toekomst

Nu worden de Zamu-awards dus MIA’s.

De VRT en Muziekcentrum Vlaanderen hebben 12 categorie�n voor de MIA�s vastgelegd. Negen prijzen worden uitgereikt door de kijkers en luisteraars van E�n, Canvas, Radio 1, Radio 2, Donna en Studio Brussel. Dat zijn: beste song, beste soloartiest, beste groep, beste pop, beste dance/elektronica, beste rock/alternative, beste videoclip, beste populair (lichtere pop, levenslied,�) en beste wereldmuziek (folk, etnisch, rootsmuziek). De Vlaamse professionele muzieksector zelf heeft het laatste woord bij het toekennen van drie prijzen: beste album, beste nieuwkomer en beste live-act.
Een mediajury – muziekspecialisten van de grote Vlaamse kranten en weekbladen en de VRT � selecteert de komende weken uit het Vlaamse muziekaanbod van 2007 vier genomineerden voor elke categorie. Die worden begin januari bekendgemaakt. Pas daarna kunnen het publiek en de muzieksector zich uitspreken over de uiteindelijke winnaars. De uitreiking van de MIA�s zelf gebeurt op 1 februari tijdens een speciale tv-uitzending op E�n.

Live in prime-time, dus. Misschien een goeie impuls, net nu de belpop in het slop zit…

Grote grutten,
gelieve mij te stutten
want Annelies – Annelies Rutten! –
werd zonder suspens, en in het Gents
welverdiend De Slimste Mens

Annelies, anders dan huppelkutten
of andere domme blonde trutten
die Annelies – Annelies Rutten! –
is geen Babe of Miss misschien,
maar toch mocht ik er graag naar zien

Amnesty Eva had geen chance
Hans Bourlon die had geen kans
Haar tegenstand lag snel in frutten
Toen Annelies – Annelies Rutten! –
begon aan haar finaledans

Hoe lang moet ik mij nog uit gaan putten
in odes aan Annelies – Annelies Rutten! –
vooraleer jullie hier in gaan dutten?
Vanaf nu is ’t ’s avonds weer gezeik:
in De Laatste Show met Frieda van Wijck

(Vrij naar de vrolijke rijmelaars van De Slimste Mens, al waar je de grappigste fragmenten, een compilatie van de finale, de voorbereiding van Hans Bourlon, de meligste grappen van Rik Torfs, de jongensachtigste grollen van Erik Van Looy enz. enz. nog eens rustig kan terug bekijken. Klik daarvoor op het kleine televisie’tje, links onderaan)

Annelies Rutten is ondertussen overal: ze heeft een blog (slim van Het Nieuwsblad dat ze nu zelfs google-adverteren op de naam van hun reporter!). En een stalker. En een Wikipedia entry. En interview in Humo. En foto’s in P-Magazine. En ze is een zoekterm. En ze heeft een naamgenote, getrouwd met ene Jonkhout, op LinkedIn. En een e-mailadres (Zou ik mijne po�zie durven opsturen?). Hmm, hopelijk is haar broer niet Bas Rutten, want die kan precies vreselijk gemeen meppen (YouTube). ‘k Zal het dus maar laten!

Vanmorgen naar de bakker met Daantje. Tussen de velden, naar het dorp. Broek, Diepestraat, Berg, Balegem. Vogeltjes, boerderijen, een haas vlucht weg. De kerktoren blijft stil. Geen mens op de baantjes. Wegenwerken (het dorp ligt open), maar op zondag niet. De bakker nog bereikbaar. Vijf koffiekoeken zeggen, en dan pas welke, zodat ze de juiste zak kunnen kiezen. 8 pistolets. Terug naar huis. Weer tussen de velden. Een kraai krast. Ons straatje. Bij de buren is een schaap ontsnapt. Een oud mannetje was ook al gestopt: “Zeg Irène, ao schoap is deruut”. Met vereende krachten het terug in de wei geleid. Naar de warmte binnen. Sinterklaas is vannacht langsgeweest. Of zwarte Piet. Heeft de Sinterklaasbrieven meegepakt. En een chocolade eitje achter gelaten: tijgertje, winnie de pooh en een kangoeroe. De blik in de ogen van het ventje als hij het ontdekt.

Call me a sentimental old sucker, maar Sinterklaas, zo’n morgenwandeling, het dorp, daar krijg ik dus waterogen en een krop in de keel van. Wim Sonneveld’s “Mijn Dorp” is de schuldige:

“Thuis heb ik nog een ansichtkaart,
waarop een kerk, een kar met paard, slagerij J. Van Der Ven,
een kroeg, een juffrouw op de fiets,
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar het is waar ik geboren ben,
Dit dorp, ik weet nog hoe het was,
de boerenkinderen in de klas,
een kar die ratelt op de keien.
Het raadhuis met een pomp ervoor,
een zandweg tussen koren door,
het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan,
Ik was een kind en wist niet beter,
dan dat ’t nooit voorbij zou gaan.”

Wondermooie tekst. Ontroerend lied. De schoonheid én de vergankelijkheid.

Maar het bestaat nog steeds. En vandaag had ik het, even dat gevoel dat ik in een “ansichtkaart” rondliep. En dat ik hoop dat hij er over twee generaties aan terug zal denken. Hoe hij in Balegem naar de bakker liep. En alles goed leek zoals het was. En dat zijn papa wilde, dan dat dit nooit voorbij zou gaan.

Een schuchter herfstzonnetje priemde door de lucht vanmorgen, en geen eten in huis. E�n en ��n is twee, dus: het huis uit, een wandeling maken in combinatie met een restaurant. Op naar de Zwalm.

Wandelen langs de Zwalm

We reden met de auto naar Munkzwalm (Zwalm zou eigenlijk beter “Zwalmvallei” heten, het bestaat immers uit 12 deelgemeentes – Beerlegem, Dikkele, Hundelgem, Meilegem, Munkzwalm, Nederzwalm-Hermelgem, Paulatem, Roborst, Rozebeke, Sint-Blasius-Boekel, Sint-Denijs-Boekel en Sint-Maria-Latem – en Zwalm z�lf is er dus niet. Dat is de naam van het riviertje dat er zich door gooit, richting Schelde).

We wandelden over het mooie pad langs het riviertje – de Zwalm dus – tot aan een watermolen – bijzonder origineel “de Zwalmmolen” geheten. Een plaats waar we al eerder geweest waren. Deze brasserie bleek in de wintermaanden toch iets chiquer dan we ons meenden te herinneren van de keren dat we er iets dronken tijdens een fietstocht.
En chique gelegenheden, dat zien wij in het bijzijn van een 1- en bijna 3-jarige niet echt zitten. Zoals Michel “Bongo” Vuijlsteke op restaurant in de Ardennen onlangs, geraak ik daar helemaal “gecrispeerd” van, van het zitten in een wat deftiger gelegenheid m�t klein mannen. ’t Is niet dat ze stout zijn, ’t is de ged�chte dat ze elk moment stout of vervelend of lastig zouden kunnen worden, die me er de eetlust ontneemt.

’t Raes’veld

Gejaagd door een gure wind terug naar Munkzwalm dan maar, waar we hoopten iets simpeler te vinden. Noppes. Geen restaurant / taverne / brasserie te bekennen. Terug de auto in, op weg naar Baaigem (waar we nog een gezellig uitziend restaurant wisten, al dikwijls langsgekomen, maar nog nooit waren binnengegaan). Even verder kwamen we langs de weg Eetcaf� het Raesveld tegen, een grote langs binnen helemaal omgebouwde vierkantshoeve. Een goed alternatief, zo bleek.

Op de kaart bij de hoofdgerechten vooral steaks en ribbetjes en wat visjes, maar er zijn ook maandmenu’s (deze maand november was dit: welkomsthapje, Carpaccio van hert met parmezaan, verse vijg en streepje truffelolie, Velout� van pompoen met korstjes, Filet van eend met grondwitloof, kroketjes en sausje gemonteerd met ganzenlever en als afsluiter Normandisch pannenkoekje, gecarameliseerd, met appeltjes en geflambeerd met Calvados – voor 37�) en een leuke suggestiemenu voor 32 �. Het betere taverne-werk dus.
Wij namen steak tartaar ( klassieker, was OK maar net iets te zurig) met lekker frietjes, ribbetjes met aardappel in de schil (naar verluidt heerlijk) en kaaskroket met frietjes (geen klachten, alleen gesmak gehoord). Samen met een Duvel, Rodenbach, water en fruitsap kwam dat op 48�. Een eerlijke prijs, leek me.

Speciaal voor ’t Raes’veld naar Zwalm rijden, dat zou zeker te veel eer zijn. Maar als je er toch naartoe komt (en er zijn redenen genoeg om dat eens te doen), is dit restaurant wel een aangeraden plaats om te gaan eten. In de zomer is er ook een groot terras, en een speelwei achteraan.

Details:

eetcafee ’t Raes’veld, Beerlegemsebaan 10, 9630 ZWALM (Beerlegem)
tel: 055 495 494
e-mail: info@raesveld.be
kaart: maps.google.com
In de winter enkel open op vrijdag, zaterdag en zondag (en feestdagen).
In de zomerperiode (maart – september) alle dagen open, behalve woensdag en donderdag.

Een paar jaar geleden deed er op internet een geweldige prank de ronde. Twee kerels waren – verkleed als chauffeurs – naar de luchthaven van Heathrow gegaan, en lieten daar door het nietsvermoedende personeel allerlei namen van passagiers omroepen door de intercom.
Zo vroegen ze dan bijvoorbeeld naar de heren “Makollig Jezvahted and Levdaroum DeBahzted“, dat als het op z’n Engels probeert uit te spreken klinkt als “My colleague just farted and left the room, the bastard!”. Of ze vroegen naar “Arheddis Varkenjaab and Aywellbe Fayed“, wat net klinkt als “I hate this fucking job and I will be fired”.

‘k Moest eraan terugdenken toen ik vanmorgen bij Peter van de Veire hoorde dat op onze eigenste nationale Radio 1 een gelijkaardige stunt is gelapt: Vorige week was Annemie Peeters in Peeters en Pichal (ja ja, die van de ongewenste eindejaarssfeer) druk bezig met allerlei alternatieven voor suiker te overwegen. Ze kreeg een mailtje van een luisteraar, en gooide het live de ether in:

Luister zelf maar:

Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.

(als je dit in de feedreader leest, doorklikken naar de site voor een audiofragment: “Een luisteraar meldt dat ze in West-vlaanderen geen fructose, tagatose of galactose gebruiken om cake te maken, maar wel lectamindose, succes bij de vrouwen gegarandeerd, zegt hij. Ik begrijp er niks van. Verder geen uitleg in die mail. U begrijpt het misschien, het verband tussen lectamindose en succes bij de vrouwen. Ik kan het niet uittesten.” en even later “Die westvlaming die mailde, Vincent Pauwels, …, dat is een flauwe plezante, zo blijkt. De oplossing is in grote getale ge-sms’t. Haha, lectamindose, ik kende die mop niet, schrijft iemand: je moet het eens op z’n West-Vlaams uitspreken. OK, ik ben er in gelopen!“.)

ROFL en p0wned!

Het gaat hier wel om een grap zo oud als de straat, verplichte kost trouwens in alle West-Vlaamse lagere scholen (waar ze dus ook “kruipt in een boom en fret bananen” leren, ze liet de voorzitter van Brussels onlangs nog weten). De grap gaat ongeveer als volgt:

“In West-Vlaanderen hebben ze een nieuw medicijn uitgevonden tegen AIDS bij homo’s”
“Ah ja?”
“Blufaminol, heet het”.
“Hmm, interessant. Heeft dat iets te maken met dat medicijn voor lesbische vrouwen?”
“Hoe heet dat dan?”
“Lektamindose”.

(Omdat Google translate hier een hele kluif aan gaat hebben: the joke is that they’ve found a medicine for AIDS in the gay community. It’s called Blufaminol (stayoutofmyass). And a medicine for lesbian women als well. Called “Lektamindose” (lickmymuff)).

Die “blufaminol” is trouwens nog op een andere manier beroemd geworden: de VU-grapjassen Jaak Vandemeulebroucke en en zijn toenmalige collega in het Europees Parlement, Willy Kuijpers, voegden dit geheel nieuw hormoon ooit eens toe aan de lijst van verboden producten. Je kon het vinden tussen producten als Glenbuterol, Danazol en Salbutamol.

Ja ja, voor een lolleke klein en fijn, moet je bij de Westvlamingen zijn…

Via via gelezen over het initiatief van Onze Taal en Van Dale om het “woord van het jaar 2007” te verkiezen. Ze hebben zelf een longlist opgesteld van woorden die in 2007 voor het eerst en met enige regelmaat opgedoken zijn. En dit is de lijst van neologismen waaruit je kan kiezen:

100-dagentournee, bankentrio, bimbocultuur, Bokitoproof, canonmuseum, comadrinken, drugsspray, energiesnoeier, ex-moslim, gorisme, gsm-roman, halalmeid, inktvlekstrategie, islamneutraal , joods-christelijk, klimaatbubbel, klimaathypotheek, klimaatmoe, klimaatzwendel, knieslot, krachtwijk, kredietbom, lokhomo, moslimziekenhuis, opacriminaliteit, oranjekaartprocedure, prachtwijk, pretbelasting, professorenkabinet, reltoerist, ruimtehotel, slurptaks, subprime, tilnorm, truckdorp, verwildersen, weigerambtenaar, wilfen, zelfbedieningskapitalisme.

Huh? Nederlands en “Vlaams” groeien precies elk jaar wat meer uit elkaar… De woorden die ik denk wel eens een keer tegen te zijn gekomen (ik lees dus geen Nederlandse pers) heb ik hierboven in het vet gezet. Met dan nog vraagtekens bij “joods-christelijk” (lijkt me niet nieuw voor 2007, de joods-christelijke traditie bestaat al 2000 jaar), “subprime” (engels, beter was misschien “rommelhypotheken” op te nemen), “ex-moslim” (was dat voor 2007 een onbekend fenomeen?) en “comadrinken” (ik hoor altijd “comazuipen”, lijkt me ook beter bij het fenomeen te passen).
Wat dan de keuze voor het “woord van 2007” zou laten tussen “bimbocultuur”, “energiesnoeier” (dat is dan weer een woord dat ze in Nederland waarschijnlijk nog nooit gehoord hebben), “klimaatmoe”, “ruimtehotel”, “reltoerist” en “zelfbedieningskapitalisme”. Weinig spectaculair.

Alle hoop op een Vlaamsere inbreng in de lijst is echter nog niet verloren: je kan nog woorden aanmelden die er volgens jou bij zouden moeten.

Hebben wij in Vlaanderen dan geen valabele woorden bedacht? In 2006 toch wel… Zijn wij minder creatief met taal geworden? Minder creatalig dus (voil�, daar heb je al een neologisme, QED).
Nee hoor, ik denk dat wij dit jaar flink wat nieuwe woorden bedacht hebben. En als ’t niet zo is, er zijn er snel toch heel wat te bedenken. Voor de vuist weg:

• treuzelleider (Yves Leterme)
• talmpoliticus (Iedereen aan de tafel)
• aansleepformatie (inmiddels: dag 171)
• schootnota (Paperassen die eigenlijk niemand mag zien, maar die door digitale uitvergroting van een foto toch leesbaar in de pers komen)
• deweverke (een “deweverke” doen is excuses die (door een ander) gemaakt werden in vraag stellen, en je daarna z�lf gaan excuseren. De betekenis zou mogelijk later dit jaar nog kunnen verschuiven naar “171 dagen stoer en onbuigzaam doen, en dan toch bakzeil halen”)
• nepjournaalpaniek (verontruste Walen die kwamen kijken of er nog geen barricaden waren opgeworpen rond Vlaanderen)
• omgekeerde cliquet (een cliquet, maar dan een omgekeerde)
• volksliedverwarring (de Marseillaise zingen als je het Belgisch volkslied gevraagd wordt)

In Amerika/Engeland hebben ze al net een verkiezing gehouden, het werd daar “locavore”, wat staat voor iemand die bij voorkeur of uitsluiten lokaal geproduceerd voedsel eet.

Gisteren is Fr�d�ric Chichin overleden. De man was de ene helft van het duo, Les Rita Mitsouko, dat hij samen vormde met de flamboyante ex-pornoster Cath�rine Ringer.

Les Rita Mitsouko – Fred Chichin. Picture by hi-tekznologik on Flickr.

Andy, Marcia Baila, Singing in the Shower, allemaal nummers uit 1985, van hun – wat mij betreft – legendarische CD “Les Rita Mitsouko”. Later ook nog ��n keer fantastisch op “The no comprendo” album “Les histoires d’A” en met C’est comme �a. Nadien vooral visueel nog sterk, maar muzikaal wat meliger. In Frankrijk bleven ze aan de top.

Een groep die heengaat, een muzikant die sterft. Op zo’n moment past het niet te zeggen: ze waren fantastisch. Op zo’n moment past het te vertellen wat zij voor jou betekend hebben.

Voor mij vallen ze samen met Sylvie.

Ik schrijf 1986. Met Erasmus in Bologna, Itali�. Internationaal gezelschap van studenten. Veel gezelligheid ver van huis. Lieve Portugezen, stugge Italianen, sensuele Spanjaarden, knappe Fran�aises. Eentje waarvan ik zot liep: Florence. Eentje die bij haar op de kamer sliep. Sylvie. Allebei goeie vriendinnen geworden, alleen jammer genoeg n�t niet goed genoeg naar m’n zin met die Florence. Maar Sylvie, dat was het omgekeerde. Die liep een beetje zot van mij. Kunststudente, specialiteit fresco’s. Best wel knap, maar met een iets te grote kin en een schilferende huid. Erg onzeker, zenuwachtig.

In totaal had ik op mijn Italiaanse avontuur 10 cassetjes meegenomen, en ��n walkman. En die 10 zijn stuk voor stuk erg bepalende lappen muziek geworden in mijn persoonlijk muziekgeschiedenis. Misschien omdat de wanhoop van ver van huis te zijn, de euforie van dat het er ongelooflijk goed meeviel, het dansen op het ritme van de zonovergoten dagen in Bologna en de steden in de buurt, kortom Itali�, de impact van dingen groter maakte. De liefde wanhopiger. De dagen zoeter.

Les Rita Mitsouko zat erbij. David Bowie’s Best Of. David Byrne’s verzamelaar Beleza Tropical vol 1. Iets van The Smiths. The Replacements. Nick Cave’s “From her to Eternity”. Paolo Conte.

Maar dat die Rita Mitsouko daar bij zaten, daar kon ze niet aan uit. Les Ritas goed vinden, dat was in Frankrijk het ultieme bewijs van cool zijn. Only the incrowd, de illuminati, the intheknow vonden dat goed. De rest zat aan de Patrick Bruel. Dat zoiets cools tot in la Belgique was doorgedrongen. Daar kon ze niet bij. En van weeromslag was ik – petit Belge – dus cool. En werden we buddies. En werd ik – nadat de Erasmus al was gedaan en ons vrolijke gezelschap zich alweer in Europa had verspreid, op weg naar diploma’s, werk, levens en liefdes – uitgenodigd naar haar kunstenaarsloft in Orl�ans. Paar wilde feestjes. Zot als de muziek van Les Rita Mitsouko. Loirekastelen. En naar haar miniflat in Parijs. Mooie dagen. En ze zichzelf een paar keer naar Belgi� uitnodigde, en we naar Leuven gingen, Brussel, Antwerpen, Maastricht (M�strisjtttt, beter dan dat kreeg ze het niet gezegd). Kunst kijken.

Later – zo gaat dat vanop afstand – elkaar weer uit het oog verloren. Alles gaat voorbij, c’est comme �a. Maar als ik Les Ritas Mitsouko hoor, dan denk ik dus nog eens terug aan Sylvie.

Adieu dus Fred. En met hun zowat laatste hit “M�me si”

Si quelque vent lunaire m’emportait
Mouiller sur une �toile, je reviendrais
M�me si, m�me si tout s’effondrait
Je serais pr�s de toi
M�me si, m�me si�
M�me si, m�me si tout disparaissait
Je serais pr�s de toi