Lux Interior is niet meer.
En dan heb ik het niet over over “Lux Interior Ltd – Luxury kitchens & interior designs” uit Macclesfield, Cheshire, want daar gaat de business naar verluidt uitstekend.
En al evenmin over het lofterige interieur van het cultuurpraatprogramma op Canvas, want dat is levend en wel en postmodern bij de beesten.
Noch over de presentator van dat programma, de heer Luc “Lux” Janssen, want die maakt het naar men mij vertelt ook prima en kan hem nog uitstekend omhoog krijgen als Pascale Platel maar niet in de buurt is.

Nee peeps, ik heb het het over Lux Interior, née Erick Phurkisher, de zanger van de fijne psychoblilly-groep The Cramps, die niet meer is.

Lux Interior of The Cramps – pic by laNDN on Flickr

Vanmorgen in in Glendale Californa aan een iets hart-gerelateerds overleden. De man – begiftigd met meer seksuele appetijt in één man dan normaal gezond is in een heel regiment soldaten, en meer vettige praat dan de jaarproductie van een ganse Unilever-fabriek zou weten schoon te wassen – heeft het nog lang uitgehouden. Maar toch. Weer een brok jeugd van mij dat onder de zoden ligt.

The Human Fly, terug naar de maden:

Well I’m a human fly
It’s spelt F-L-Y
I say buzz ,buzz, buzz, and it’s just because..
I’m a human fly and I don’t know why
I got ninety six tears in my ninety six eyes.

Net ontdekt dat de animators van de fijne monsters-filmpjes uit Man Bijt Hond de laatste weken ijverig hun werk hebben zitten posten op Vimeo, ter vulling van de website www.demonsters.be.

Het zal wel werken met een bluescreen acteur die uit het beeld wordt gewist, waar dan monstertjes in de plaats worden getekend, maar de animatiestijl, de goor- en grofheid en het absurdisme maken die dingen onweerstaanbaar.

Mijn favorieten:

Monsters: 043 Hond Wassen from Volstok Telefunken on Vimeo.

Monsters: 013 kotsertje wip from Volstok Telefunken on Vimeo.

Monsters: 046 Unief Elvis from Volstok Telefunken on Vimeo.

Monsters: 015 Brugge wassen from Volstok Telefunken on Vimeo.

Monsters: 009 buskot Ronny from Volstok Telefunken on Vimeo.

Bijna zo goed als wordt gevolgd, of het gesproken dagblad, mijn andere favoriete rubrieken van dit zich steeds opnieuw uitvindende programma.

Beyoncé Knowles op houbi.com? Efkens geduld. Ik kom er toe.

Gisteren was ik namelijk lid van de posse uitgenodigd door Adhese en Proximity/DBBO voor een avondje “Kinepolis ontmoet influentials“. Whatever dat laatste mag zijn, maar stel er u gewoon een stelletje bloggers, twitteraars en sociaal-mediaal-actieve personalia bij voor, die op een stormachtige dinsdagavond naar Brussel werden gelokt.

Het waarom liet zich natuurlijk niet raden: Kinepolis zit verveeld met kritiek uit een hoek die ze moeilijk kunnen counteren (een groep klanten verenigde zich in een “Facebook-groep en spuit er kritiek op het àl te commerciële karakter van de groep. In de pers vinden ze daarbij ook flink wat weerklank zodat dit vanuit Kinepolis-standpunt stilaan een PR-nachtmerrie wordt), en wilde eens verkennen hoe ze de conversatie met die hoek van het internet kunnen aangaan.

We kregen eerst een uiteenzetting over de ontstaansgeschiedenis van de groep, met veel aandacht voor bouwprocédé (de best mogelijke cinema-ervaring op elk gebied, van zetels tot scherm, van klimaat tot klank…) en de overgang van 35mm naar digitale film en verder (3D), door film-geek Bob Claeys (zoon van Rose).
Na een hapje popcorn, nachos en dipdinges (I kid thee not), kwam de CEO van het bedrijf, Eddy Duquenne, zijn uitleg doen. En liep het vragenminuutje zo uit dat de geplande film (The Wrestler met Mickey Rourke) na een democratische stemming werd weggelaten.
We kregen wel nog een blik achter de schermen van de Kinepolis, een wandeling door de projectieruimtes. Weg leken de dagen van Nuovo Cinema Paradiso – magische film over de magie van de film, met Philippe Noiret – maar in de verste hoek snorde er nog lekker een spoel door een 35mm-projector.
All in all een leuke avond, en met de belofte dat er binnenkort nog een paar tickets in de bus vallen om de film alsnog te kunnen gaan bekijken.

Op deze manier kregen de Kinepolismensen de kans eens uitgebreid en in alle kalmte hun kant van het “Kinepolis gaat erover”-verhaal te doen. Dat ze gaan voor de ultieme film-ervaring. Kiezen voor kwaliteit. Dat ze niet “de Colruyt” zijn. Dat wij Belgen verwend zijn met hun filmzalen. Zoals ook bvb. Michel en Pietel aanhalen, kwamen Bob Claeys en Eddy Duquenne bijzonder geloofwaardig over. Zeker bij Bob een gemeende passie voor film. Bij Eddy een gemeende passie voor het bedrijf. Knap ook dat ze zo uitgebreid de tijd namen om op alle braaf-kritische vragen in te gaan.

En toch. En toch.
Op een aantal plaatsen kon de Kinepolis-top me niet overtuigen. Over de ticketprijzen bijvoorbeeld (de peperdure investeringen in digitale film worden betaald door de klant, maar dat eigenlijk zonder de klant te kennen), of over het dure avondje-uit dat een avondje Kinepolis geworden is (enkel 1 liter cola’s van 2€70 “want je kan toch moeilijk in het midden van de film buiten gaan bijvullen?”). Andere momenten sloegen ze mea culpa (over waarom internettickets een tijdlang duurder waren dan gewone, of over waarom hun website niet bepaald je van het is – “een bioscoopticket bestellen zou eigenlijk gemakkelijker moeten zijn dan het bestellen van een vliegtuigticket”) of gaven ze toe het nog allemaal niet te weten (ze zoeken naar een systeem om gereserveerde plaatsen toch bij elkaar in de zaal te krijgen bvb.).
Ook leuk, als ze er “niet de Colruyt” zijn, welke retailer zijn ze dan wèl, vroeg ik me af: Aldi, Delhaize, Makro? Ze hopen er denk ik “de Delhaize” te zijn, maar houdt dat wel steek? Want ze gaan wel voor kwaliteit – op vertoningsgebied – maar ter zelfder tijd ook voor de grootste gemene deler, op programmeergebied, de occasionele cinemanie-film daargelaten. En ook wel grappig, “niet de Colruyt” zijn zal hun aandeelhouders toch niet erg plezieren, want rijgen ze daar in Halle niet de ene jaaromzetstijging na de andere marktaandeelwinst aan elkaar?
Wel positief: ze zijn met al de kritiek bezig, zoeken antwoorden, en er zal dus wellicht wel het een en ander gaan verbeteren.

Tot slot 2 gratis goeie raden voor Kinepolis:

• Eén klacht geuit (verteld, geschreeuwd, ge-Facebook’ed…) zou u meer waard moeten zijn dan 100 niet-geuite klachten. Want het geeft u de unieke kans te wéten waar er iets scheef zit. Een glimp achter de “rationale” van mensen die stemmen met hun portefeuille en dus gewoon wegblijven, of die wel komen – maar met tegenzin en zonder veel keus in een soms richting monopolie gaande lokale situatie. Ga dus ook het gesprek aan met uw felste tegenstanders. Mogelijk worden ze al snel uw vurigste fans.
• Er zat een grote flater in de presentatie! Komaan mannnen: stukjes U2 en Ice Age tonen in glorieuze 3D, en dan Beyoncé op de MTV Music Awards tonen in gewone – platte – digitale kwaliteit… Van een gemiste kans gesproken! Da’s 3D als in D van Dom, Dommer, Domst… Hint: de rondingen van La Beyoncé in 3D (de D van decolleté, derrière, en de andere helft van die derrière) vertonen, dààr had ge vast wat influentials warm mee gekregen 😉

Hola, stop de persen. Een blootfoto van Madonna, in 1979 gemaakt door Lee Friedlander en gepubliceerd in Playboy, werd vandaag verkocht door het gereputeerde veilinghuis Christie’s. De naaktfoto, waar La Ciccone ooit de ronde som van $25 voor kreeg betaald, werd verkocht voor de niet zo ronde som van $37,500, door een anonieme rukker. Bijna 5x meer dan de foto eerst was ingeschat.

Reden genoeg voor de Vlaamse kranten om met deze niets aan de verbeelding latende naaktfoto uit te pakken op de homepagina’s van hun nieuwssites. Eindelijk nog eens wat “bush” op onze front, moet er gedacht zijn. Of “het is tenslotte vrijdag de 13de, hoog tijd voor een zwarte poes“.
(Noot: al goed dat ze bij de vrije pers geen last hebben van deontologische commissies die braaf-erotische porno tussen aanhalingstekens van La Fille d’O en Studio Brussel kan verbieden. Mijn geloof in de vrije markt vaart er wel bij…)

Al deze aandacht voor dit stukje kunstfotografie is volkomen terecht, natuurlijk. Madonna verkoopt tenslotte, nu er al serieus wat figuurlijke haar groeit op de carrière van hare sexy-achtigheid per slot van rekening in één dag de volledige Werchter-wei uit.
En de Playboy-foto laat zien dat die figuurlijke haar in vroegere jaren – toen de brazilian wax of zorg om de bikinilijn duidelijk nog niet uitgevonden waren – feitelijk was. Via de site van Christie’s kun je zelfs ongebreideld op de intiemste delen van Madonna Louise Ciccone in- en uitzoomen. Krijg je zicht op haarfijne details !

Zoom lustig mee:

op haar sexy okselpartijen:	haar gladde kuiten:
haar elegante slapen:	en natuurlijk, op haar moustache:

Ah, Italian girls, don’t you just love ‘em?

Bij een zondags bezoekje aan mijn ouderlijk huis in Genk werd ik er door mijn vader op gewezen dat er nog “een beetje oude rommel” van mij op zolder stond. En of ik eens kon zeggen wat daarvan weg mocht, en wat ik wilde houden.
“Een beetje” bleek een eufemisme, “oude rommel” al evenzeer. Een kerkhof van afgedankte elektronica, bleek ik achtergelaten te hebben. Het stond er netjes uitgestald op het QuickStep-laminaat. Een waardeloos design-museum van halfvergaan bruingoed.

Een kabelmodem (1), een telefoonmodem (1), video-recorders (2), een elektrische type-machine (1), een laptop (1), luidsprekers (4), cassette-recorders (3), platendraaiers (3), versterkers (2), printers (2), een walkman (woot!), mijn kot-televisietoestel (een erfstuk van m’n oma), wekker-radio’s (2) en nog een stuk of 20 lege dozen.

Sommige dingen nog werkend, maar het meeste met hier of daar een klein mankementje. Wellicht wel te herstellen door iemand met wat kennis van circuits en zekeringen, maar geen van allen het geld van zo’n reparatie nog waard. Een versterker en een platenspeler heb ik gered. De rest is ondertussen zijn bestaan roemloos geëindigd op een Genks containerpark.

Confronterend.
Van het geld dat in de apparaten ooit gekropen is (die laptop bijvoorbeeld, die koste toen voor al zijn 640Kb. intern geheugen en Harde Schijf van 40 Mb. ook al meer dan 1.000€), dat het nu niet meer waard is.
Van vergankelijkheid. En wat het zegt over de apparaten en gadgets die we nu hip en must-have vinden (nieuws: Sony heeft er net eentje uit, dat ge niet wilt missen)

Nu, een paar dingen zijn hun geld ook wel waard geweest. Die typemachine bijvoorbeeld, daar heb ik nog ooit een hete vervelende zomer lang “Onder de Vulkaan” van Malcolm Lowry uit het Engels mee vertaald. Don’t ask. Of die platenspelers, die hebben hun werk gedaan. Dat cassette-recordertje van Philips, daar is de halve collectie van de platen-uitleen-afdeling van de Genkse bibliotheek ooit mee opgenomen (in de dagen dat hometaping nog volop aan killing music deed). De soundtrack van mijn jeugd, de dingen waar je later altijd het meest lyrisch over wordt, heeft erop gespeeld.
Die modem heeft ooit zwaar moeten moduleren en demoduleren, in al z’n 28.8 Kb/seconde glorie (herinner u dit geluid, of prijs u gelukkig als u het nooit gekend heeft).

’t Is allemaal voor de pletwals. Of mag Afrika een beetje gaan vergiftigen.
Sic transeat gadgethifigloria mundi.

Metro kopte gisteren “België heeft nieuwe thuis op de pool“. Eergisteren werd er namelijk een vliegtuiglading ministers en journalisten op het Zuidpoolijs gedropt om er de nieuwe Belgische zuidpoolbasis Prinses Elisabeth officieel geopend en goed geïsoleerd te verklaren.

Ik vind het een prachtig bouwsel. Een ijstor. Retro-futuristisch zoals we sinds het atomium niet meer gezien hebben. België als heldenmerk.
Maar, belangrijker nog: ik zie mogelijkheden, nu het ding er toch staat. Niet zozeer in wetenschappelijk onderzoek – het enige wat je op Antarctica fatsoenlijk kan onderzoeken is hoeveel centimeter een pietje bij aanhoudende blootstelling aan -40° precies krimpt.
Wel als nieuwe thuis voor ongewenste sujetten.

Mijn voorstel: nu onze minister van Defensie daar toch is, dat hij eens vijf minuten iets nuttigs doet en tussen de sossissen en pataaten dat stuksje zuidpoolijs snel annexeert. Dan richten we morgen het “gemenebest van belgië en overzeese gebieden” op, en gebruiken wij onze zuidpoolkolonie zoals de Engelsen dat destijds deden met Australië. We sturen er onze meest sociaal onaangepaste medebelgen naar toe.
Zij krijgen nieuwe kansen op een onontgonnen continent, wij zijn er van af. Een goeie deal, lijkt me. Heel humaan ook, want het gevaar op bosbranden is op de Zuidpool – en dit in tegenstelling tot in Australië – erg gering.

Waarom beginnen wij in blijde afwachting niet alvast aan een shortlist van landgenoten die wij zo een nieuw leven gunnen?
Mijn nominatsies:

• Carl Decaluwé en die ringbaard-deputé die vorig jaar de tentoonstelling van Boontje’s fenomenale feminatheek liet verbieden (op het zuidpoolijs komen hun zwarte censuurbalkjes vast extra mooi uit)
• Waldek Kozinsky, de Pool van Thuis (die voelt zich zeker Thuis op de Pool)
• De woordvoerder van joods actueel (eens zien of hij ook rood van verontwaardiging zou aanlopen bij -20°C.)
• De top van het Vlaams Belang (omdat we niet de indruk willen wekken dat het hier over een deportatie van buitenlanders gaat. Meer zelfs, in deze geldt: eigen volk eerst!)
• Bert Kruismans en Geert Hoste (mensen voor wie het lettertype “Comic Sans” uitgevonden werd)
• Tom barman en Milow (dat ze hun provinciestrijd daar eens gaan uitvechten)
• Pieter de crem (hij is er nu toch al, dat scheelt in transport, en ge kunt er ook mooi bruinen, Pieter)

En u, wie kan er van u een eenrichtingskaartje richting Belgisch Antarctica krijgen?

Schitterende thread op Reddit. Gestart door een slimmerik die het volgende poneerde:

If you watch the movie ‘Jaws’ backwards, it’s a movie about a shark that keeps throwing up people until they have to open a beach.

Overigens betreft het hier geen originele grap, die bestond namelijk al veel langer (hier bijvoorbeeld al in 2007, en in de rec.movie newsgroups). Ook Kurt Vonnegut speelt in Slaughterhouse 5 al prachtig de oorlog achterstevoren af om er iets zinvols van te maken. Maar goed, dit keer is het duidelijk een meme die zich verspreidt als een olievlek, want (nu 19 uur later) staan er al 941 reacties over andere dingen die achterwaarts bekeken iets anders zijn, de ene al grappiger dan de andere, en buzzt het internet en twitter (#backflick) van dingen in de achteruit. Een paar van mijn favorieten:

If you watch House backwards, it’s still never lupus.

If you watch Rambo backwards, it’s Sylvester Stallone healing people with his magical bullet vacuum

If you watch Memento backwards, it makes complete sense.

I’ve also noticed that if you watch a porn backwards, you can see some fine acting at the end.

If you watch the Internet backwards its a story about how a huge population of idiots was overthrown by a small group of highly intelligent and sexless geeks.

If you watch Benjamin Button backwards, some kid grows old and dies.
– While every one around him gets young, what’s up with that?!
– – The Curious Case of Everyone Around Benjamin Button.

Hoog tijd om ook de Vlaamse media eens aan een achterwaartse screening te onderwerpen.

“Van Vlees en bloed” achterstevoren bekeken is een een grappige buurman die 100 gr. salami komt brengen en een emmer der vernedering die langzaam leegloopt.

Flikken achterwaarts is een agente die eerst ros is en lijkt op Prinses Prieeltje, dan blond en wat lijkt op Andrea Croonenberghs, dan bruin en wat doet denken aan Joke Devinck, om te eindigen als gekrulde blondine met de looks van An Ceurvels.

“Het Eiland” achterstevoren is een groepje waanzinnigen die langzaam evolueren richting een redelijk geordende kantooromgeving

In een boek van Herman Brusselmans dat achterwaarts gelezen wordt, worden de wijven voorwaarts in de poes genaaid.

“De Smaak van de Keyzer” in achteruit is generatie-springen (hier en daar eentje overslaand) tot iedereen er weer jong en appetijtelijk uitziet, en spuwen in kleine glaasjes.

“Fata Morgana” achteruit bekeken is een dorp dat samengekomen is, waarna iedereen dan gillend als een gek idiote bouwsels begint af te breken en domme kostuum uit te doen, tot de straten er weer als vanouds verlaten en doods bijliggen.

“De uitvinders” in omgekeerde volgorde is starten met een middelmatig idee van een middelmatig uitvinder, en daar dan zoveel mogelijk nog veel middelmatiger ideeën van nog veel middelmatiger uitvinders rond verzamelen.

“Wie wordt de man van Phaedra” in achteruit is Phaedra die alleen over een strand wandelt, een man tegenkomt, dan nog enkele mannen, en tenslotte weer alleen over een strand wandelt. “Wie wordt de man van Wendy” is dan weer het verhaal van een dommekloot genaamd Frans, die elke week meer vrienden met zijn vriendin Wendy van Wanten laat aanpappen.

“Louis Louise” achterwaarts is een lekker wuuf dat aan het eind plots een vent wordt. “Sara” was dan weer een lekker wuuf dat langzaam aan lager wal geraakt.

F.C. De Kampioenen in omgekeerde volgorde bekijken is geen goed idee.

Het Journaal achterwaarts bekeken lijkt verdacht veel op De Rode Loper in het begin.

Maar ongetwijfeld kan u beter.

Iemand had ons moeten waarschuwen: eind februari, deze week dus, is het tijd voor iets anders. Verlof, namelijk. Krokusverlof. Alsof die bloemen er een haar beter van worden dat iedereen er thuis zit op te wachten.

Gevolg van dit briljante plan is wel dat wij ermee zitten. Met de gebakken peren, te weten: de kinderen thuis. Gelukkig is er een andere slimme die ook een activiteit voor deze nog steeds teleurstellend donkere dagen (en dus krokusloze dagen) heeft bedacht. Laten we ons eens ver-kle-den, zij hij op een dag. En die gebakken peren, te weten: de kinderen dus, vonden dat een briljant plan. Carnaval was geboren (al de truut die verkocht wordt over het ontstaan van carnaval, van “begin van de vasten”, “40 dagen voor Pasen”, “heidens midwinterfeest” en zo meer mag u dus rustig afdoen als vertelselkes. De “kids” een beetje animeren, dat is de bedoeling van dat spel).

Dus doen zij de ganse dag van Piet Piraterij:

De Voil Jeannetten zijn ook al van de partij. En bromberen.

Of slumdog millionaires:

Dolle pret, afijn. You get the picture.
Kortom: Hoera voor Carnaval, Awoert voor krokussen.

Eerder op de week kreeg ik van de Talking Heads (diezelfden die eerder verantwoordelijk waren voor mijn avontuur op roze voetbalschoenen naar Standard) een mailtje: of ik zin had om eens naar de in de steigers staande nieuwe versie van De Standaard-website te kijken?

En met eraan gekoppeld natuurlijk de vraag dan “en passant” mijn mening te geven, en bugs te melden en zo. Interessant idee eigenlijk, en een nuttige toepassing van sociale netwerken door een websitebouwer. @netlash doet dit bijvoorbeeld regelmatig: vlak voor de lancering van een site al wat nieuws erover op twitter verspreiden, en dan met de onmiddellijke feedback snel nog wat bugs uit de wereld redden.

Fijn, ik was benieuwd. Want De Standaard is een van mijn meest gelezen websites (waarbij ik dan wel moet vermelden dat dit wellicht komt omdat ik een De Morgen-abonnee ben, en die krant dus al ’s morgens aan het ontbijt gelezen heb). En de De Standaard-Online staat er inderdaad al een heel wat jaren in zijn huidige oranje toestand bij, een opfrissing is dus zeker welkom.

De URL van de testsite mag ik niet verspreiden, screenshots wel. De homepagina komt er zo uit te zien:

Een aangenaam paginabeeld. Knappe grid. Goeie typografie en whitespace. Een radicaal verbeterde navigatie (enkel nog bovenaan, nu is dat met tabs en linkermenu). Kortom: alleszins een verbetering ten opzichte van de huidige site.

Maar ook: met vrij weinig nieuwigheden (misschien bewaren ze die trouwens nog achter de schermen). “Lees later” is er een (werkt nog niet in deze alpha-versie, maar de bedoeling is dat je op die manier artikel-titels kan snel overlopen, de interessante “bewaren” en dan in “Mijn Standaard” een soort map hebt met al de artikels in die je nog wilde lezen). De mogelijkheid om artikels een “stem” te geven een andere (erg onduidelijk uitgewerkt). En eenmaal de advertentie-afdeling er op volle kracht zijn banners en andere promo-formaten in heeft geplaatst zal het rustige paginabeeld ook gegarandeerd minder rustig zijn dan nu. En heb blijft precies wachten op een Belgische nieuwssite die eindelijk ten volle gebruik maakt van de internetomgeving waarin hij een speler is, en dus bij een artikel ook relevante pointers naar info elders op het web zet (kijk eens naar De Volkskrant.nl bijvoorbeeld …)

Bugs om te melden waren er ook genoeg – hoop dat ze er iets aan hebben. Eentje kon ik echter niet kwijt in het feedbackformulier. Die krijgen ze dan hier.

De navigatie bovenaan heeft een m.i. serieuze fout. Inconsistentie.
Op de HP ziet ze er zo uit:

In de secties als “Opinies”, “Lifestyle”, “Ontspanning” en “In beeld”, komt er een andere steunkleur, blijft het eerste niveau hetzelfde, en komt er op het tweede niveau een ander submenu.

Maar in de rubriek “.biz”, werkt dat ineens helemaal anders. Daar wordt zowel het eerste als het tweede niveau van de navigatie vervangen.

De “Nieuws” op de eerste rij is nu ineens niet meer de “nieuws” van de eerste rij op de eerste screenshots. Het is een link naar het economisch nieuws. En waar op de andere secties en de home de link “archief” stond, staat nu de link om je terug naar de andere secties te kunnen begeven. Niet eens zo’n groot probleem zijn als je deze verandering enkel kreeg bij het navigeren in de hoofdmenu. Erger is dat je deze veranderde navigatie natuurlijk ook gaat krijgen als je een economisch artikel aanklikt op de Homepagina. De verdwaalde Standaard-lezers zou ik niet graag de kost geven.

Afijn, ik vond het interessant dit werk in opbouw te mogen bekijken. En net stof genoeg voor een verantwoord oninteressante blogpost over deze onverantwoord interessante krantensite.

Gisteren, een rampdag voor het verkeer?
In Nederland wel. Daar kwam een vliegtuig van Turkish Airlines bepaald onzacht in aanraking met de grond, 2 kilometer voor een blijkbaar veel te korte landingsbaan in Schiphol. Gevolg: vliegtuig in 3 stukken en 9 doden.
Vliegtuigongevallen zuigen. En niet alleen voor de landbouwer die nu serieus gaat moeten ploegen. Voor iedereen die van kort en ver betrokken is. Van de Meiden van Halal die goed wegkwamen aan de nooduitgang tot mensen die hun liefste medemens met een gigantische klap voorgoed verloren, of nu verder moeten met een zware revalidatie of levenslange handicap. Life sucks, ’t is nog maar eens bewezen.

Uiteraard dat dit rampverkeer een belangrijk nieuwsfeit is. Goed voor extra journaals, persconferenties, bezoekende Balkenendes. Een dag lang een twitterstroom in overdrive. De info opzuigende ramptoerist in elk van ons, in seconden op de wenken bediend. Gerucht, feit, getuige, twitpic, retweet, print.

Of toch niet, want bij ons in België, vier er ook verkeersnieuws te rapen. Dat er vorig jaar 14% verkeersdoden minder zijn gevallen (pdf-nieuwsbericht bij het BIVV).
Dat is 834 doden, in plaats van 970 het jaar voordien.
Dat is 136 mensen die nu levend en wel rondlopen. In plaats van dood en begraven en opstookt en uitgestrooid.
Dat is een fantastisch concertpubliek in de AB-club voor The Bony King of Nowhere.
Dat is het volledig verzamelde Brussels Geek Girl Dinner.
Dat is alle Vlaamse en Waalse en Brusselse ministers en staatsecretarissen en minister-presidenten en premiers samen.
Dat is een serieuze KMO op straat.
De filmcrew en acteurs van Loft.
Dat zijn de nobelprijswinnaars van de voorbije 10 jaar samen op een hoog IQ-eiland.
Dat is genoeg volk om op de Maan in amper 5 generaties 25 miljoen mensen te kweken, als we hen er gezamelijk naar toe zouden schieten zonder in hun uitrusting pil en condooms te voorzien.
Dat is alle kinderen op Daan’s schooltje.
Dat is een iedereen die ik op mijn sterfbed ooit echt goed gekend ga hebben.

Daarover geen extra journaal. Voetnoot op de voorpagina, op zijn hoogst. Terecht, trouwens: naar niet-gebeurde rampen komt geen mens kijken. Het tegengestelde van een ramptoerist, een ongekend begrip.