Geen paniek, ik heb niet de bedoeling wijlen het programma met Walter Capiau de al even wijlen Armand Pien te doen herleven. Wel ben ik gisteren om een microlens naar de fotowinkel geweest, maar met een macrolens teruggekomen.
Ik ging immers om de nogal hoog aangeschreven Nikkor AF-S 105mm f/2.8g IF-ID VRII Micro lens om iets preciezer te zijn, maar kwam met de iets minder hoog aangeschreven, en gelukkig ook een pak minder dure Sigma 105mm f/2.8 EX DG Macro voor Nikon terug.

Wat ik inleverde:
– VR (een stabilitiesysteem), wat in sommige omstandigheden tot 4 stops zou kunnen opleveren
– Silence Wave Motor, de Nikkor is een pak stiller bij het auto-focusen dan de Sigma
– Lengte, de Sigma wordt langer hoe dichterbij je focust. Bij de Nikkor is dit mechanisme volledig intern.
– Gevoel, de Nikkor voelt gewoon steviger aan. De Sigma iets plastiekeriger

Wat ik won:
– 400 euro

Voor de rest ongeveer dezelfde eigenschappen:
– mooi lichtsterk
– 1:1 vergroting (wat het onderwerp van de foto even groot in het echt als op film
– allebei 105 mm, wat je toelaat om 1:1 vergroting te krijgen op ongeveer 30cm van het onderwerp
– fantastische scherptediepte, detail, bokeh …

Eerste probeersels, een bij:

(groot: http://farm3.static.flickr.com/2546/3780637928_c177fbb3e1_o.jpg)

Update: ondertussen geïdentificeerd als een zweefvlieg ipv een bij: “Veel zweefvliegen bootsen vliesvleugeligen zoals wespen, bijen, of hommels na door felle kleuren, overeenkomstige patronen of lichaamsbeharing op bepaalde plaatsen. Dit is geen toeval; het lijken in kleur, vorm en/of geluid op andere, gevaarlijkere dieren heet mimicry en komt bij zeer veel diergroepen voor. Zweefvliegen zijn net als andere vliegen het eenvoudigst te onderscheiden van vliesvleugeligen doordat ze twee vleugels hebben en geen vier, zoals alle bijen, wespen en hommels. Een zweefvlieg heeft vaak geen taille, vliesvleugeligen vaak wel. Vliegenogen zijn bijna rond en vullen een groot deel van de kop, ogen van vliesvleugeligen zijn langwerpig (ze lijken nijdig te kijken) en vullen minder groot deel in van de kop. Ten opzichte van de veel zwaardere hommels, bijen en wespen zijn zweefvliegen heel wendbaar en hebben ze het vermogen perfect stil te hangen, te ‘zweven’; vandaar ook hun naam.”

Een spin:

(groot: http://farm3.static.flickr.com/2431/3778227125_18e1f75b50_o.jpg)

Update: ondertussen geïdentificeerd als een hooiwagen: “Hooiwagens hebben net als spinnen acht poten, die bij hooiwagens vaak zeer lang zijn. Ze onderscheiden zich van de spinnen doordat beide delen van het lijf niet ingesnoerd zijn en zozeer met elkaar vergroeid zijn dat ze een geheel lijken te vormen. Bovendien zijn ze niet in staat om spindraden te maken en hebben ze doorgaans maar één paar ogen. Ook hebben hooiwagens geen gifklieren.”

Een vlinder (of is het een mot?):

(groot: http://farm3.static.flickr.com/2556/3778226887_b28f5c1afc_o.jpg)

Update: ondertussen geïdentificeerd als een zandoogje

Met dank aan Bart voor de updates…

In mijn jeugd, meer in het bijzonder in de puberteit, en nog meer in het bijzonder in het geverniste vernepelingskes-deel van die puberteit, waren er 4 uitvindingen die volgens mij en mijn vriendjes dringend eens moesten gedaan worden. Zodat wij als gelukkige mannetjes man konden worden.

De wetenschap staat echter voor niks. Langzaam maar zeker, oplossing per oplossing, worden alle gaten gevuld die het menselijk tekort nog nodig had.

En dan hadden wij het in onze fantasie over:

• – de teletijdmachine, om Professor Barabas-gewijs terug te keren in de tijd, bijvoorbeeld als een openingszin in het gesprek met een meisje op hoongelach was onthaald, en we nu een betere wisten.
  Is inmiddels uitgevonden: javascript:history.back();
• De x-bril, waarmee door de kleren van andere mensen kon gekeken worden. Want blote meisjes, daar kunt ge er in principe nooit genoeg van zien, zo luidde onze theorie.
  Ook dit is inmiddels uitgevonden: de luchthaven staat er vol van. En we zijn blij dat we niet achter zo’n machine werken. In onze droom werd er met die x-bril immers naar meisjes gestaard, niet naar dikke zakenmannen.
• Onzichtbaarheid, een eigenschap die wij erg nodig achtten om eens een kijkje te nemen in de tent van de giecheltrutten van de meisjeschiro.
  Is inmiddels ook al geen verre droom meer, en eigenlijk poepsimpel: een camera aan de achterkant projecteert een beeld op je voorkant, zodat je oplost in het niets. Douches van de damesfitness, here we come!

De vierde, en laatste droom, leek echter niet haalbaar. Een utopie.
Dat was immers niks minder dan oploskleren – die zouden smelten of zo bij de eerste regenbui. Zodat die regenbui voor ons een natte droom, vol druipende en naakt wegrennende deernes zou worden. Met als top of the bill de oplosbikini, die in het niets zou verdwijnen bij een duik in de zwemkom. Fab fab fab.
Maar niet langer.
Want het bestaat!
Dankzij de komkommerkranten weten we nu dat het laatste item op onze verlanglijst wel degelijk is uitgevonden. En te koop, voor een luttele 10€. De “Get Naked Bikini”.

Dat ze daar in Bredene nog niet waren opgekomen…
Ik bestel er meteen 100. Deel ze uit op de volgende Girl geek Dinner! Alles voor de wetenschap.

—-

Update: Clint.be heeft de oplosbikini inmiddels aan een praktijktest onderworpen. Uit onderzoek van dit testmateriaal blijkt dat de bikini zelf in het geheel niet oplost, wel de naden van het ding. Maar het werkt dus wel.

Ah, eindelijk, daar is hij dan. Niet voor de Valentijn van Studio Brussel, want toen werd hij verboden. Wel gerecupereerd door Goedele – altijd klaar voor enige seksueel getinte controverse – en deze maand bij haar magazine. “j’fais du porno et j’aime ça“, de pornofilm van Murielle Scherre, alias la Fille d’O. Nu te koop in het pornowinkeltje genaamd dagbladhandel.

j’fais du porno et j’aime ca… from la fille d'O on Vimeo.

Eindelijk nog eens initiatief om volmondig toe te juichen! Vrouwvriendelijk én wild en sexy en écht, en keischattig met poesjes en konijntjes. Schijnt het. En het zou ook geen slechte pornofilm zijn. Schijnt het.
Want echte recensies heb ik van deze film nog niet gelezen.

Maar, zo vraag ik me nu ineens af: bestààt er eigenlijk zoiets als pornofilm-recensies? En dus ook iets als de pornofilmrecensent. En waar kan ik solliciteren?

Alhoewel, eigenlijk liever niet. Want wat is dat nu voor beroep?
Hoewel de pornofilmrecensent (m/v) zelf wellicht zal beweren dat hij/zij dolblij is dat hij/zij van zijn/haar hobby zijn/haar beroep heeft kunnen maken, lijkt me dat toch maar een zielig bestaan. Hoe brengt zo’n mens de dag door? ’s Morgens de brievenbus eens checken, en dan de oogst van de dag in de dvd-speler. Klavier in de aanslag. Broek naar beneden. Dolby Surround op 12. En avant, marche.
Of zijn pornofilmrecensenten zoals muziekrecensenten eigenlijk mislukte muzikanten? Wel willen maar niet kunnen. En zijn het dan mislukte pornofilm-makers, of mislukte pornofilmacteurs?

En bestaat er zoiet als een pornofilmrecensie-vocabularium? En wie is de Roger Ebert – of de Patrick Duynslaeger – van de pornofilmrecensies? En welke stijl hanteert hij/zij?

Meelevend met het verhaal?
“In scene 1 van “Anal Cumshotters 12” zien we hoe pizzakoerier Mario aanbelt en een deep-pan met ansjovis en artisjokken levert. Huisvrouw Linda, die net onder de douche vandaan komt, heeft echter geen wisselgeld in huis zodat Mario een betaling in natura krijgt. Hoe Mario de verloren tijd later bij zijn baas zal verantwoorden, en hoeveel pizza’s er tijdens de hete standjes met Linda in zijn brommertje koud stonden te worden, komen we helaas niet te weten. Of de deep-pan met ansjovis en artisjokken lekker was evenmin.“
Uit eerste hand?
“Ik kwam al bijna klaar tijdens de eerste scene van “Anal Cumshotters 12”, met de pizzakoerier, maar wist het nog te houden tot de derde scene, die met de loodgieter.“.
Factueel?
“Scene 1 van “Anal Cumshotters 12″: Pizzakoerier + Huisvrouw: Fellatio (1’12”)- Cunnilingus (12″) – Missionaris (1’35”) – Reverse cowgirl (1’45) – Cumshot na 4’15” …“
Of filmografisch?
“Anal Cumshotters 12, de langverwachte comeback van regisseur Dirty Steve, heeft een erg meeslepend ritme in de hand gewerkt door de knappe flashback- flashforward-montage.“
Referentieel?
“De loodgieter in de derde scene van “Anal Cumshotters 12” acteert als een kruising tussen Alien en Poltergeist, terwijl het klaarkomen van de huisvrouw duidelijk referereert aan “Debbie does Dallas” en “Debbie does Oostrozebeke“.
Inlevend?
“Na het zien van de derde scene van “Anal Cumshotters 12” – die met de loodgieter – heb ik het standje met de loden pijp en kruipolie met die van ons geprobeerd, maar all I got was een mep met een engelse sleutel.”
Naar waarheid
““Anal Cumshotters 12″ is een absolute kutfilm. De acteurs acteren lullig en stijf. Ik vond er geen ruk aan”

Kortom, alweeral zoiets dat ik me afvroeg, maar waar ik het antwoord eigenlijk niet noodzakelijkerwijs van hoef te weten.

Spotify Playlist:
J’fais Pipi
Du riecht so gut
Por el suelo
No woman, no cry
Et moi, et moi, et moi
J’aime la vie
Ca plane pour moi

—–

Update: SasvanGent nam inmiddels de handschoen op, en pleegde een recensie.

Alweer een indiaan die het loodje legt: Willy Deville, hij is niet meer.
Kanker van de alvleesklier. Al zat er niet veel vlees aan, aan Willy. Benen als stekskes.
Een verhaal van naalden en drugs, van aders en de jaren zeventig.
Maar ook van stijl, van een snor van een milimeter of twee.

Van Mink Deville, en zijn Italian shoes. Van de Spanish Stroll. Demasiado Corazòn. Van Love & Emotion.
In elk geval een songschrijver om u tegen te zeggen.
Van Hey Joe, ook.
In elk geval een performer om u tegen te zeggen.

Wel spijt dat ik hem vorig jaar op GentJazz/BlueNote zag. Een lelijke knauw, in mijn geloof. Een wandelend lijk, toen al. Niet langer stijlvol, wel griezelig.
Niet langer latino, of italiaan, maar Mohicaan. Op weg naar het uitsterven.

Spotify Playlist: Spanish Stroll, Mazurka, Each Word’s a Beat of My Heart, Demasiado Corazòn, Love & Emotion, Caddilac Walk, Mixed Up Shook Up Girl, Just To Walk That Little Girl Home.

En omdat het nergens anders opstaat:

Er lopen hier een paar kiekens rond. En dan heb ik het eigenlijk niet zozeer over de kippen in de tuin.

’t Zit zo: al een hele tijd hielden wij hier tot algehele tevredenheid van eigenaars en kippen drie leghennen. Eentje kwam er echter jammerlijk aan zijn eind, daarover vertelde ik u reeds.
Een maand of twee geleden legde ook een tweede kip het loodje. Niet door een of andere mysterieuze aanvaller, wel door een al even mysterieuze ziekte.
Kip drie, de overblijfster, geraakte ook nog eens van de leg, zodat de plaatselijke productie van scharreleieren met vrije uitloop tot nihil terugviel. Crisis in het kippenhok!

Niet getreurd. Bijkopen, dan maar.
Het plan: twee bruine leghennen erbij, en omdat de kippen nu toch in de schapenwei resideren en drie kippen daarin nauwelijks opvallen, mocht er ook wel een iets decoratiever hoentje in.
Op dus naar de dierenwinkel (kieken dat ik ben), in plaats van naar de kweker.

Teruggekomen met 2 legkippen, 2 krieltjes met een grappige kuif, en twee mooi zwart-witte krielkippen:

Bemerk de benaming “krieltjes”. Een weinig wetenschappelijke naam. Want – kieken dat ik ben – kwam ik dus thuis zonder eigenlijk te weten welke soort kipjes ik gekocht had. Waarna natuurlijk bleek dat deze vier krieltjes bijzonder goeie vliegers zijn, en ’s avonds in een hoge boom vliegen om te slapen in plaats van in het daartoe voorziene kippenhok. Daar gaan wij, en de buren, nog plezier van hebben.

Er vormden zich in de wei dadelijk twee kampen. De oude legkip met de vier krieltjes in het ene, en de twee nieuwe legkippen in het andere. Wilden niet samen gezien worden. Een paar dagen later werd duidelijk waarom: een van de nieuwe legkippen blies na een paar plotse hevige stuipen haar laatste adem uit. En ook nieuwe legkip 2 bleek niet zo trotse eigenaar van een vreemde ziekte: wilde niet meer uit het hok komen, of viel op haar zij als ze er dan manu militari eens werd uitgehaald. At niet, opende nog nauwelijks haar ogen. Advies van de dierenarts: help haar maar uit haar lijden. Wat ik dan maar deed.

En nog is de lijdensweg niet te einde. Een van de kuifjeskippen is nu ook aangestoken met de ziekte van de laatste kip. Slaapt de hele dag. Eet nauwelijks. We – kiekens dat we zijn – hadden die natuurlijk in quarantaine moeten zetten. Want ’t is dus wellicht iets viraals.

En dus nu zit het verzamelde gevogelte hier aan de breedsprectrum-antibiotica. En gooien we nu de antibiotica-scharreleieren met vrije uitloop weg. En kruisen we onze vingers.

Kiekens, ik zeg het u.

– – – – – – – – –

Spotify playlist:
Ain’t nobody Here But us Chickens – Louis Jordan
Tok Tok – Christina Rosenvinga
Oh No – Andrew Bird
Little Red Rooster – The Rolling Stones
In a tree – Priscilla Ahn
Wings of a dove – Madness
Cut My wings – Seasick Steve
Egg man – Beastie Boys

Hoera! Starbucks komt naar België 🙂
Of nee: Oh jee, Starbucks komt naar België 🙁

Hoe zegt u? Er was al een Starbucks? Op de luchthaven van Zaventem?

Hoera dus, Starbucks komt nu ook al naar Antwerpen 🙂
Of nee: Oh jee, Starbucks kom nu ook al naar Antwerpen 🙁

Om maar te zeggen dat ik dringend een mening nodig heb, over de komst van deze Amerikaanse koffieketen.

Zeg het me. Wat is de consensus van de goegemeente?
Want ik weet het dus niet, wat ik moet vinden.
Is het de amerikanisering van onze (Weense) koffiecultuur? Een nieuwe stap in de McDonaldisering van ons landje? Zoals Subway momenteel de broodjeszaken stormenderhand overneemt, en de martino vervangt door de chicken teryaki?
Ik wil het wel willen vinden.
Maar, beken ik terzelfdertijd: ik hou wel van McDonalds. En Subway. Omdat het zo overdreven is. En zo standaard. Je weet blindelings wat je eraan hebt: junkfood dus, maar wel lekker en veel.
Ga ik dan ook niet van Starbucks houden?

Wat ik wel peins, is dat Starbucks wreed zijn best gaat moeten doen om lekkerder te ruiken dan mijn favoriete koffiehuis, de Mokabon in Gent. Of om lekkerder koffie te verkopen dan de Mokabon. Of een gezelliger plaats te zijn om een uurtje te zitten dan de Mokabon. Of interessanter volk te lokken dan de Mokabon. Of lekkerder wafels te serveren dan de Mokabon. Of fijner rumoer te ontlokken dan het volk in de Mokabon.

Als Starbucks naar Gent besluit te komen, kunnen ze dan ook beter de Mokabon kopen.
Een beetje als Facebook naar het realtime web wil komen door Friendfeed te kopen.
Of wacht, daar is mijn mening al: niet dus.
Blijf toch weg, Starbucks!

– – – – – – – –

Spotify Playlist:
– Starfish & Coffee – Prince
– No Milk Today – Herman’s Hermits
– Sugar Hiccup – Cocteau Twins
– Take a Sip – Luciano
– Coffee and TV – Blur
-Koffie en Brood – Raymond van het Groenewoud

Heeft er iemand zin in 4 tickets voor voorstellingen tijdens het Filmfestival van Oostende? Gratis!

Ze zijn goed voor voorstellingen in de Kinepolis aldaar, tussen 19 en 25 augustus. Alhier het programma.

Ik kreeg ze in de brievenbus, een vervolgactie op de Kinepolis-meets-bloggers ontmoeting van eerder dit jaar, maar zie volgende week helaas niet in Oostende te geraken.

Als ge d’r zin in hebt, zet het maar in de comments op deze blogpost – als ge dit dus zou lezen op Facebook of Twitter of ieveranst anders hier dus – ik contacteer u dan wel via email.

Ze zijn voor de den eerste, of de laatste, of den interessantste, de grappigste, de grootste sjansard, de meest door film bezetene of degene die het liefst een slagroomtaart in Maurice Engelen zijn gezicht zou kletsen. Bijvoorbeeld. En anders zoek ik wel een onschuldige hand om er lukraak eentje uit te kiezen.

’t Viel mij hier op dat de trend van het jaar op muzikaal gebied wel de dominantie van de vrouwen is aan het worden. Talent gaat dit jaar d’office vergezeld van een paar borsten, lijkt het. Dubbele hoera! Want wat voor schoons valt er niet allemaal te horen:

’t begon al goed met met Fever Ray (hieronder video van "When I grow Up", volledige album "Fever Ray" valt ook gewoon te beluisteren op Spotify). Griezeliger dan dit komen ze niet. Deze plaat – van Karen Dreijer van The Knife – met koptelefoon in het donker beluisteren is een one-way ticket naar een paar stevige nachtmerries:

Kort gevolgd door Bat For Lashes (hieronder met "Daniel", maar ook het volledige album "Two Suns" kunt ge gerust horen op Spotify). Etherisch en exentriek, maar ineens ook aangrijpend. Natasha Khan doet het bovendien bijna allemaal alleen.

Waarna La Roux binnen huppelde (Hieronder de video van "In for the kill", volledige album "La Roux" is anders ook te beluisteren op Spotify). De bezitster van de schoonste platenhoes in jaren. En met een hele hoop fijne pop als In For The Kill, Quicksand, of Bulletproof. Knappe synthesizerpop die de jaren tachtig niet alleen in haarstijl weet te doen herleven.

Op trippelvoetjes gevolgd door Au Revoir Simone (hieronder met niks, maar hun volledige album "Still Night, Still Light" staat gewoon op Spotify). Vederlicht en lichtjes monotoon, maar daardoor natuurlijk ook licht verteerbaar. Charming!

Kort erna gevolgd door Florence And The Machine (hieronder met "Dog Days Are over", ook de volledige plaat "Lungs" staat op Spotify). Een sterke plaat van een markant vrouwmens – een beetje Siouxie Sioux, een beetje Kate Bush, een beetje veel Florence Welch gelukkig ook – is wel het minste dat je hiervan kan zeggen.

En Regina Spektor haar mooie liedje van een paar jaar terug nog eens dunnetjes overdeed (hieronder met "Eet", maar ook het hele album "Far" heeft een verleden op Spotify). Bijzonder vervelend in haar zwakke momenten. Bijzonder mooi in haar sterke.

Waarna The Gossip dat hele zootje eens platwalste (hieronder met "Heavy Cross", maar ook het hele album "Music for Men" staat geduldig op u te wachten in Spotify). Deden een schitterende heruitvinding van zichzelf, en pakken met een paar joekels van … songs. En “Heavy Cross” is een klassieker – zet het gerust in lijn met het beste van Patty Smith – zoals ik dacht dat ze niet meer gemaakt werden:

En dan heb ik het nog niet gehad over de wegwerppop van Lady Gaga (van wie er trouwens wordt beweerd dat zij in het bezit is van een piemel) of Lilly Allen of de uitentreure herhaalde "I don’t wanna dance" van Lady Linn, of ander hitparadevoer dat minder smaak naar mijn bek is.
En dan moet Selah Sue nog beginnen.

Een ding lijkt zeker: in het jaar van het afscheid van Yasmine is het "Meisjes aan de Macht".

Weeral twee zaken waarin “censuur” geroepen wordt.

Eerste geval: de Mobile Vikings. Hadden een reclamecampagne gelanceerd met een hele hoop slogans als “Gratis is voor bospoepers” of “Gratuit c’est pour les connards” met als ondertitel “en voor Mobile Vikings, want zij hebben gratis internet op hun GSM“. Tot er een klacht bij de JEP (Jury voor Ethische Praktijken izake Reclame) terechtkwam, van iemand die aanstoot nam aan de “Gratuit pour Les Flamands”-versie. Yep, zei de Jep, die klacht is terecht, sommige slogans discriminerend

Gevolg: Mobile Vikings mogen drie van hun slogans niet meer te gebruiken. En roepen nu van “censuur”.
Gevolg 2: Hun gratis-verhaal vond de weg naar alle kranten. De hele campagne kreeg meer exposure dan het ooit als reclameviltjes en -affiches alleen gekregen zou hebben. Onbetaalbaar als je die ruimte in de kranten moet afhuren.

Tweede geval: Tv-Familie en Blik publiceerden deze week foto’s van een kandidate voor Miss België, Annelore Sempels. Foto’s uit een chat, van enkele jaren geleden. Een chat met een vriendje – rotjochie – dat er later mee dreigde de nu miss-kandidate te chanteren. Daar moest natuurlijk over bericht worden, mét de gewraakte blootfoto’s erbij, dat spreekt. Annelore Sempels was not amused.
Gevolg: beide bladen moesten gisterenavond, op straffe van dwangsom al hun boekjes uit de rekken nemen.
Gevolg 2: de twee magazines verkochten gisteren als zoete broodjes, en de foto’s zijn nu natuurlijk lang ingescand en op internet te bezichtigen.

De ene heeft de aandacht, de controverse gezocht. En gekregen.
De andere is in de zak gezet. Krijgt ook aandacht, en controverse. Niet gezocht maar toch gekregen.
Effect hetzelfde. There’s no such thing as bad publicity. Annelore Sempels en de Mobile Vikings doen bellen rinkelen.

En toch heeft Annelore mijn sympathie. Zij een slachtoffer dat terugbijt. De andere eentje dat zich de slachtofferrol toemeet.
Annelore Sempels het meisje dat van de glijbaan werd geduwd door een paar rotjochies, en dat nu gelijk kreeg van de de mama’s aan de kant van de speeltuin.
Mobile Vikings het rotjochie dat eerst een paar kinderen van de glijbaan duwt, en dan gaat huilen bij de mama’s als er eens eentje terugduwt. Meer zelfs, wellicht hoopte dat er eentje ging terugduwen. Rotjochie.

En alweeral twee bewijzen dat verbieden en verboden worden, zowat de snelste weg is richting roem – zie ook de film van Murielle Scherre.

Daantje (4) nam een van de voorbije dagen eens mijn fototoestel ter hand. Ik liet het oogluikend toe. Het resultaat van zijn blik rondom, zijn kijk op de wereld, ziet ge hieronder.

En nu kunt ge lachen. En zeggen dat het niet scherp staat, of onhandig gekadreerd is. Da’s juist.
Maar ik vind het sterk werk. En geestig.
Zoals een kindertekening vaak interessanter is dan die een volwassene. Ongefilterd, rauw en bruut, en nog niet zo beïnvloed door de beeldtaal die we allemaal dag in dag uit ingelepeld krijgen, of de techniek die we onder de knie krijgen.

Zijn zusje	Zijn hond en zijn poes
Zijn waterbaan	Zijn tractor met watertank
Zijn zandbak	Zijn zus (eerste poging)
Zijn zus (tweede poging, waarbij de zus in kwestie al op weg was om het resultaat te komen checken)	Zijn zus (derde poging)
Zijn fiets	Zijn fiets (tweede poging, voor zus er definitief mee weg reed)
De parasol	Zijn oogluikend toelatende papa
De auto	Zijn glijbaan

Vandaag via Huug volgende uitspraak van die andere Daan (Daan Stuyven dus) in Humo deze week gevonden:

Als kind observeer je en probeer je te begrijpen, maar je mist techniek om de finesses goed in te schatten en te anticiperen op wat komt. Later beheers je die techniek wél, maar dan speel je het kind kwijt. En hoeveel je ook verdient, hoeveel succes je ook hebt, hoeveel warmte je ook krijgt van mensen die je dierbaar zijn, dat primaire geluk kan je nooit meer ervaren. Fucking tragisch.

Overigens: in het wintercircus Mahy (in Gent, vlakbij de Vooruit, in het straatje waar de Polé Polé cafés elkaar verdringen) exposeert Stephan Vanfleteren van 4 september tot 3 december met “Portret“. Als ge bewijs wilt dat ook volwassenen sterk kunnen fotograferen, weet ge waar ge naartoe kunt…

41, zei u? En hoe dat voelt?

Wel, zo ongeveer, thanks for asking:

en ook wel zo een beetje:

of misschien toch eerder zo:

alhoewel, anders geeft dit wel vrij accuraat idee:

Kortom, hiephiep en laat maar zitten. 😉

Deze en andere vreugde via happiestpeopleever.tumblr.com

De als immer razend interessante nieuwsbrief van Clint.be (een online magazine gelinkt aan P-Magazine, Menzo en Ché) viel hier weer binnen, en trok eens aan mijn aandacht: “de 100 meter bodypaint, ongecensureerd” luidt het.
Dat moest ik natuurlijk zien. Al was het om eens te checken waarom het hier niet om de 100 vierkante meter bodypaint ging. Want bodypainting, en schilderen meer in het algemeen, dat wordt toch in oppervlakte uitgedrukt. Of hebt gij ooit een schilder opgebeld om uw muren te komen witten met niks dan de vermelding dat het om 5 meter muur ging? Zo ja, dan herinnert u zich vast het hysterisch hinnikend hoongelach van de vakman in kwestie aan de andere kant van de lijn.
Of – als het dan dan toch over 100 strekkende meter bodypaint ging – om eens te checken hoe dat ze dat daar logistiekgewijs gelapt hebben: 100 meter naaktmodellen opstellen, en dan 8 bodypainters die vanuit de startblokken driftig bodypaintend naar de finish snellen? Wie het eerst het laatste model bereikt wint?

Aldaar aangekomen, bleek er gewoon een lidwoord in de ti(e)tel weggevallen. “Met” of “in” bijvoorbeeld. Clint.be heeft dus een sprintwedstrijd van 100 meter georganiseerd met als deelneemsters meisjes in string en een voor de rest gebodypainte atletiekuitrusting. En er een filmpje van gemaakt.

Maar daar is toch ook iets mis mee. Want de 100 meter in bodypaint blijkt zowaar de meest verwarrende atletiekwedstrijd ooit. Meer plotwendingen dan in 3 keer Loft achter elkaar uitzitten. Volgt u even mee. En zet u gemakkelijk, want het is een lange zit, toch in vergelijking met de recente wereldrecordrace van Usain Bolt waarbij de live-commentaar ongeveer klonk als “Goeie start. Usain Bolt is goed weg. En …“

De start van de 100 meter bodypaint komt er in het filmpje na 57 seconden (voor de liefhebbers: de 56 seconden daarvoor krijgen de fijne vleeswaren in kwestie een coucheke en wordt er attractief in startblokken gezeten).

1:02. De meisjes zijn al een meter of 4 opgeschoten. De leiding is voor het meisje in baan 4. Ik ken haar niet bij naam, maar zal haar onthouden als geelbroekje.

1:10. Nu zijn we toch al zeker een meter of 10 weg. Zij die sprint met een geel broekje is ondertussen carrément voorbijgestoken door het meisje in baan 3, zij die in het roze wiebelt.

1:16. Hoever we zijn is niet geheel duidelijk, maar de deelneemsters liggen 19 seconden ver in de 100 meter plots in een zakdoek bijeen. Wie er gaat winnen zal van de cupmaat af gaan hangen, denk je dan.

1:17. Nauwelijks 1 seconde later, en er is plots afscheiding. Van een splijtende demarrage gesproken! En het is weer het meisje van baan 4 (geelbroekje dus) die nu de dans leidt, op de hielen gezeten door de bevallig dansende benen van de sprintster in baan 7. Die we maar geen bijnaam gaan geven omdat ze in het stuk verder toch niet voorkomt.

1:21. We zijn ondertussen 24 seconden bezig, maar de finish is nog niet in zicht. Wel is er alweer een totale omwenteling in het koersverloop te melden. De lady in pink van baan 3 heeft het gele broekje van baan 4 al achter zich gelaten.

1:24. Weer drie seconden verder, weer een nieuwe ontwikeling. Een zilveren vos loopt plots geheel alleen. Ver van het pak, de rest staat nauwelijks op de foto.

1:27. Eindelijk een overzicht. De lady in pink heeft een opmerkelijke remonte gemaakt. Het gaat tussen haar en de zilveren loopster. Suspens!

1:30. Yes! Ik ben ondertussen aan het supporteren voor haar die met een roze boezem werd uitgerust, en die blijkt nu de overhand te halen!

1:32. Wot??? Daar is ineens de finish. En in die laatste twee seconden heeft mijn favorietje ineens een inzinking van jewelste gekregen. Niet vertoond sinds Simpson op de Mont Ventoux!
Zij die met een zilveren cup werd uitgerust had precies nog wat overschot, en had haar koers duidelijk het beste ingedeeld. Als in: de eerste 80 meter van de koers afleggen in een gezapige 33 seconden, en de laatste 20 in één verschroeiende seconde.

Topkoers!
Wat wel iets beter kan is de tijd. 35 seconden op de honderd meter is volgens atletiekingewijden immers niet ècht een toptijd te noemen. Usain Bolt doet op die tijd zijn 100 meter én de daaropvolgende ereronde…
En toch, en toch: clint.be heeft met dit bodypaint-initiatief misschien wel een punt. Met al de controverse rond het geslacht van de Zuidafrikaan/se Caster Semenya, is er overduidelijk nood aan ondubbelzinnigheid in de atletiekwereld, maar naaktlopen wellicht te drastisch. En ge kunt over de prestaties van de meisjes in het filmpje van clint.be zeggen wat ge wilt, aan hun geslacht twijfelen zult ge toch niet.