Gisteren in de krant:

De Vlaamse tv-bedrijven hebben afgesproken om voortaan een logo te gebruiken dat kijkers duidelijk moet maken dat in een programma aan productplaatsing wordt gedaan. Dat laten ze in een gemeenschappelijke mededeling weten. … Productplaatsing is het tegen betaling in beeld brengen van een merk en zat de voorbije jaren in een juridische grijze zone. Het was deels verboden, maar de zenders deden het vaak tóch. … Het logo, twee letters p, zal twee seconden in beeld blijven.

Een lovenswaardig initiatief! En dat niet zozeer omdat het twee seconden vertonen van een minuscuul logo aan het begin van een programma die product placement plotseling minder irritant gaat maken. Wel omdat het de weg effent. Voor meer waarschuwingen, die bij het begin van het nieuwe tv-seizoen beter aan de onvoorzichtige kijker zouden meegegeven worden:

Online vriendjes met plannen. Het is wat.
Soms wat aan de verkeerde kant van de personal branding en egotripperij die de sociale media van een mens maken, zoals @ntone’s oproep om hem een jaar lang van kleding te voorzien (nadien gaan de spullen wel naar spullenhulp).
Maar soms ook aan de juiste kant, imho. Zoals @dominiek_be’s idee om een grootse Sinterklaasactie op touw te zetten. Speelgoed inzamelen in heel het land, mensen die in deze crisistijd problemen hebben om een mooie Sinterklaas te geven in kaart brengen via OCMW’s, armoedeverenigingen, vluchtelingenorganisatie e.d.m., en er dan langsgaan met het ingezamelde speelgoed.

Maar, ge gaat het zien: de oproep van @ntone, die gaat het maken. Want: amusant, geeky, en haalbaar. Persvoer.
En die andere oproep, dat grootse plan van een Sinterklaas voor iedereen, dat gaat blijven plakken in de planning. Te groot. Te veel. Te mega. Logistiek en organisatorisch. Zo’n actie zou wellicht bottom-up, jaar na jaar een beetje groter, moeten kunnen groeien. Kan op zo’n korte termijn maar slagen als er dadelijk een paar grote partners instappen. ’t Moet snel gaan.

Vandaar mijn oproep: bekijk de Sinterklaasactie-idee eens een keer, en ga na of gij ergens in dat proces iets kunt betekenen. Al was het dit project onder de ogen brengen van iemand die ergens in dat proces iets zou kunnen betekenen (Uw nonkel die een vervoerfirma heeft, uw neef die een baas heeft die een pakhuis heeft leegstaan…).

En als dat niet lukt, doe dan mee aan MIJN oproep aan de social media. Ik ga voor 1 jaar gratis booze. Please RT.

——

Update: mijn oproep is alvast goed begonnen: Baileys gaat hier binnenkort via TheInsiders een hoop staaltjes afleveren, zo laten ze mij weten. Ik gok dat mijn mening daarover gaat zijn: “Het smaakt naar meer”.

Tweeten. Het is het makkelijkste dat er is. Gedachte hebben, neerpennen, beetje verkorten tot het in 140 karakters past, nalezen op schrijffouten, en versturen.
En toch, soms valt het moeilijk. Als ik het goed wil doen. De tweet als aforisme. ’t Moet kort zijn, en toch alles uitdrukken wat je wilt. Gedenkwaardig zijn, en makkelijk te onthouden. Liefst ook een beetje lollig. Op favrd.com stikt het van de goeie voorbeelden, de tweet als kunst. Ik haal dat niveau niet.

Het begint met een emotie:

Aaargh, ik krijg de sijskes van mensen die op een roltrap stil gaan staan, links en rechts, zodat mensen met haast niet doorkunnen.

Kan droogweg met een link:

Beste medetreinreizigers: als je op de roltrap wil, volg dan eerst de cursus: http://bit.ly/MQmMh

Kan gebiedend:

Mensen, onthou het nu eens. Rechts op de roltrap = R = Rustig gaat ook. Links op de roltrap = L = Laat mij door!!!!

De lolligheid te ver doordrijven is al te makkelijk en wordt al snel Bond Zonder Naam-achtig:

Roltrappen, met al die lamzakken die stilstaan zijn het beslist geen loltrappen.

Te agressief is ook niet goed:

De eerste die nog voor mij op een roltrap stil durft te gaan staan zal ik eens middels een trap naar beneden laten rollen.

Te hermetisch

"Mens erger je niet", toch geen gemakkelijk gebod als het sujet in kwestie op een roltrap stapt en promt stil gaat staan.

Dit vind ik al beter:

Er zijn twee soorten mensen: zij die op een roltrap stil blijven staan, en zij die zich daaraan ergeren.

Niet slecht. Maar deze vind ik beter:

Er zijn twee soorten mensen op de wereld: zij die op een roltrap stilstaan, en zij die niet door kunnen.

Tweet. Send. Negeer zoals de rest van mijn doorwrochte zieleroerselen.

Maar heb ik nu de beste tweet gekozen? Kon het niet nog (veel) beter? Met meer esprit de l’escalier (roulant)? Wat gij?

Bericht aan de HH. surfers, die hier aanbelanden na het ingeven der fijne trefwoorden “Yanina Wickmayer naakt“, er is nieuws voor u: Yanina heeft op 3-jarige leeftijd het naakt rondlopen helaas afgezworen, toen ze een contract bij haar Chinese kledingsponsor Erke Sports tekende. Naar Yanina Wickmayer naakt zult ge dus vruchteloos op zoek blijven.

Er is evenwel hoop. En wel in de vorm van haar onderkledingsponsor, niks minder dan lingeriefabrikant Marie-Jo:

Fraai, ook verkrijgbaar in bewegende beeldjes.

Zij die ervan dromen Yanina nog ooit op haar rug en met haar benen open te krijgen, kan ik ook al een beetje helpen:

Of de jonge Yanina, spelend met ballen in haar slaapkamertje, dat kan ook:

Gross! Ze zoekt het natuurlijk een beetje zelf, haar strijdkreet op het terrein is immers “woepie”. En “making whoopee”, dat is natuurlijk doen van het beest met de twee ruggen, hier schoon uitgebeeld door Tomas en Linde van Studio Brussel:

Een mens zijn hormonen zouden van minder op hol slaan.

Om maar te zeggen: een nieuw sexsymbool annex tennisidool is opgestaan. 19 jaar nog maar (ze wordt 20 op 20 oktober 2009), maar doorgebroken op een moment dat nog niemand het echt van haar verwachtte.
Des te leuker: het vrouwentennis wordt met de terugkeer van Kim Clijstes en de doorbraak van Yanina Wickmayer zo ineens weer een pak attractiever. Woopie dus!

Er zijn voordelen aan het hebben van een roedel kleine kinderen: zij zijn immers vrijgesteld van de pain-in-the-ass-voor-de-portefeuille genaamd leerplicht, en kunnen dus ook tijdens het schooljaar gaan en staan waar zij willen. En hun ouders dus ook.

Er zijn ook nadelen aan het hebben van een roedel kleine kinderen: zij zijn immers vrijgesteld van goeie manieren op restaurant, interesse voor cultureel hoogstaande bezienswaardigheden, het hebben van geduld of inlevingsvermogen.

Vandaar ons plan deze voor- en nadelen van het hebben van een roedel kleine kinderen te combineren: vakantie buiten de schoolperiode, maar met kinderprogramma en -opvang. CM, Intersoc en de Oekkivakantie to the rescue.

Zonneschijn FTW, was hier het motto, vandaar dat we kozen voor Saint-Pierre la Mer. Een kuststadje niet ver van Narbonne, voor de Frankrijkonkundigen te situeren aan de Middellandse Zeekust, maar aan de andere kant dan de Côte d’Azur, bijna in Catalonië. Het land van de Katharen, Occitanië, het land van Aude, van Carcasonne en het Canal du Midi. Bref, met zonneschijn dus.

Grotere kaart weergeven

Huiszitster geïnstalleerd dus, en wijlie weg. De komende dagen hink ik hier lustig achterop de dingen die we beleven.

Plannen. Ze zijn er om gemaakt te worden, daarna voortdurend aan te passen aan de noodlottige realiteit, om dan te beseffen dat zelfs het maken ervan eigenlijk helemaal geen goed plan was. Wanneer bij wijze van uitzondering een oorspronkelijke plan eens lukt, ga er dan van uit dat u een duivels goed plan had, of wreed veel chance hebt gehad.

Het plan voor de dag van afreis van vakantie bestond erin om 4 uur ’s morgens het huis te verlaten, om dan met de roedel slapende kinderen op de achterbank al een uur of vier ongestoord Frankrijk in te rijden. En de rest van de dag dan nog met veel stopjes en wellicht zeurende kinderen een beetje verder te rijden.

4 uur werd 5 uur, maar dat was op zich geen erg. Want op 3 uur rijden van Balegem bevindt er zich een leuke stopplaats, genaamd Parijs.

Een mooi uur voor een vroeg ontbijt. En waar in Parijs kunt ge beter ontbijten dan in Café de Flore of het concurrerende Les Deux Magots er naast? Nergens, zo heb ik mij vroeger toch laten wijsmaken.

Een begrip in Frankrijk, en ver daarbuiten, dat Café de Flore. Levende literaire geschiedenis. Met croissants.

Dat we op een zondagmorgen wegreisden hielp in niet in geringe mate mee aan het welslagen van dit deel van het plan. Parijs in, tot op een parkeerplaats ongeveer voor de deur van Café de Flore, over de place de la Concorde en een stel Parijse Boulevards, in amper een kwartiertje. ’t Zou op een weekdag geen waar geweest zijn.

Alle clichés over slechtgemanierde Parijse obers blijken niet te kloppen voor het personeel dat in de vroegte op een zondagmorgen in Café de Flore stond te bedienen. Ze bleken het zowaar te appreciëren dat er in de vroegte eens een roedel enthousiaste kinders binnenstuikte, in plaats van het gebruikelijke clientèle van slechtgezinde omhooggevallen Franse intellectuelen met slaapogen. Het ontbijt was heerlijk, het moet gezegd, al betaalt ge er natuurlijk de reputatie bij.

Beter nog, bij het buitenkomen rond 9 uur bleek het een aangenaam zomerweer. Ideaal voor een wandeling in ontwakend Parijs, van aan de Eglise Saint-Germain-des-Prés naar de boorden van de Seine, de Pont des Arts en zo naar de Notre Dame. Indrukwekkend, en lieflijk. Parijs steekt op een dagje als dat ons Brussel, Brugge, Gent én Antwerpen toch met gemak in zijn achterzak.

Op naar deel 2 van de dag en het plan, te weten nog een kilometer of driehonderd verder afzakken naar het Zuiden.

Aflevering drie van het grote reisrapport, alwaarin onze helden het stadje Parijs verlaten, afzakken via enige schone wegen naar het Zuiden van Frankrijk, en aldaar hunne eerste nacht op vreemden bodem beleven. Op wielen.

Na de geslaagde voormiddag in Parijs werd het zoetjesaan tijd om nog een paar kilometers richting Zuiden te vreten. Wederom geholpen door loom zondagochtendverkeer werd het verkeersknooppunt in en om de Franse hoofdstad in no time afgehandeld, en zakten we af naar het iets minder illustere Verzun-le-Bas.

Een week voor afreis was er immers besloten dat om het risico op zeurende kinderen op de achterbank en de bijhorende hoofdpijn te vermijden, in twee etappes zou worden gewerkt. Daarbij werd gebruik gemaakt van de nattevingermethode.

Men neme daarbij een kaart (in casu de Google map van de route Balegem-Saint-Pierre). Men vouwt deze kaart in twee denkbeeldige delen. Men zoeke op het snijpunt een overnachtingsmogelijkheid (in casu de functie “zoek op de kaart” met het trefwoord “Hotel” op voornoemde Google Map). Men verwerpe daarbij alles wat lijkt op een deel van een hotelketen, of er te duur of te goedkoop uitziet, alles wat geen fatsoenlijke website heeft, of geen online reserveringsmodule. Men zakke zo een honderdtal kilometer verder af richting bestemming. Tot uw oog valt op iets leuks. In casu de Roulottes van het domein “Domaine des Grands Côtes” in Verzun-le-Bas (een gehucht van 2 huizen groot, uw GPS kent mogelijk wel Verzun of Target).

Het leuks in kwestie was dat er op dit grote en bosrijke domein een 20-tal woonwagens staan opgesteld die dienst doen als hotelkamers. Ook de aanwezigheid van een warm zwembad, en een joekel van een speeltuin hielpen. Het zag er leuk uit, de ideale manier om wat reisstoom af te laten, en proefondervindelijk hebben we vast kunnen stellen dat dit inderdaad het geval was.

Nadeel aan het geheel: de prijs. Voor vijf personen, vier met ontbijt, betaalden we toch 145 euro. Waar je een IBIS of ongezellig maar zelfde functie vervullend hotelkamertje voor een derde van die prijs kan krijgen. Maar geen greintje spijt. Mooie stop. Plons in het zwembad, ravotten op de speeltuin, comfortabel bedje in een fotogeniek kader à la façon des gitans, en de volgende morgen een redelijk ontbijt en een mooie wandeling/afdaling naar het riviertje onderaan het (supergrote) domein. Fijn fijn, en levendig aanbevolen. Ik kreeg overigens een kaartje mee dat je 10% korting kan opleveren als je er eens wil verblijven. Geef maar een gil, als dat van pas zou komen…

Moeder der kroost was overigens iets minder enthousiast van het verblijf in de Roulottes van het Domaine des Grands Côtes. Niet zozeer van het geboden comfort of aanbod. Wel van de genoten nachtrust. Baby Floortje bleek na een dag die om 5 uur begonnen was enigszins ontregeld en had niet veel zin om te slapen.

Op naar de volgende aflevering: waarin onze reizigers de plaats van bestemming tijdig trachten te bereiken, aldaar hun weg zoeken, en hopen op een dubbele kamer.

 Alwaarin het reisgenootschap aanlegt in Saint-Pierre la Mer, hopend op een dubbele kamer, met tussendeur.

De rest van de reis waarover u verhaald werd in de vorige drie afleveringen, verliep voorspoedig. In die zin dat de eindbestemming gehaald werd. De sfeer werd deze tweede dag helaas niet geholpen door de nukken der baby. Het menselijk tekort vond die dag een waardige vertegenwoordiging in Floortje, die altijd iets te kort leek te komen tijdens deze laatste vierhonderd kilometer. Te warm, te hongerig, te slaperig, te verkrampt, te koud, te ver van mama, te weinig animatie, te veel gehuil…

De wanhoop was nog niet helemaal nabij toen St.Pierre la Mer in zicht kwam. Maar toch niet meer zó heel ver af. 

Bericht aan de reizigers naar het Hotel Le Méridien in Saint-Pierre la Mer: het hotel bevind zich aan het àndere eind van het dorp. U was er dus al toen u het dorp binnenreed.

Het voordeel van verkeerd rijden, was wel dat we dadelijk een overzicht en indruk hadden van het dorp. Een in alle opzichten onopmerkelijk kuststadje. Vakantiesfeertje, maar niet bijzonder mooi. Niet groot, niet klein. Brede rustige stranden. Veel nieuwbouw, maar die wordt gelukkig laag gehouden. Villa’tjes, niet veel hotels en een megacamping municipale. Niet blasé. Leeg.

Het hotel bleek van onze komst weet te hebben, alijd een meevaller als ge ergens toekomt. 
Rest me nog kond te doen van de zucht van opluchting die de moeder mijner kroost slaakte toen er ons twee sleutels werden overhandigd. Van kamers met een tussendeur. 
De vakantie kon niet meer stuk, en was nog maar net begonnen.

Over naar het volgende deel van deze megaspannende vakantiesaga: op verkenning in het hotel!  

Berichtje in de mailbox: “Blog action day” van dit jaar = Climate Change. Bedoeling is dat ge uw blog inschrijft, en op 15 oktober een postje pleegt met uw 5 centen over deze kwestie.

Treft. Want daar kan ik over meepraten, over klimaatverandering. Uit eerste hand. Gisterenmorgen was het nog zo:

En vandaag zit ik in de trein te treuren in dit klimaat:

Kind of sucks, dus. Maar wat wilt ge. Life goes on, en schone liedjes duren maar 3 minuten en 30 seconden. Yada yada.

De rest van de posts over de vakantie in Saint-Pierre hebt ge overigens nog te goed. Geen paniek, ze komen er nog aan. Werden ter plekke opgegeten door Stieg Larsson.

Dat mijn mijn bloed daar van gaat koken, zie. Van dingen die het opgeven, stoppen met werken.

Zo was er hier tijdens onze afwezigheid blijkbaar iets fout gegaan in het boilertje in de keuken. Shit happens. Op dus naar de Gamma voor een nieuw electrisch boilertje. 10 liter, 125 €, Van Marcke. “DIY, gemakkelijke installatie”, beloofde de doos. Maar in de loodgieterij bestaat dat niet, gemakkelijk, ik had het kunnen weten.

Er bleek dus een veiligheidsgroep op te moeten (voor de overdruk die ontstaat bij het opwarmen van het water in de boiler), en die was er nog niet, dus zo eentje gekocht.
Geen plaats voor die veiligheidsgroep aan de koudwaterinvoer die naar de boiler liep. Dus de koudwaterinvoer van de kraan los, de koudwaterinvoer van de boiler los, de veiligheidsgroep eraan, veiligheidsgroep terug los, de koudwaterinvoer van de boiler daaraan met een tussenstuk, en de koudwaterinvoer van de kraan terug erop.
Dat zijn 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10 aansluitingen. Die dus allemaal kunnen lekken. En dat dus ook deden. Sop, sop.

Meeste stukken terug eraf, terug erop, nog eentje dat lekte, terug eraf, terug erop. Test. Geen water naar de boiler. Toch maar loodgieter bellen? Hoofdbreken. Veiligheidsgroep terug eraf, want bleek in verkeerde richting gemonteerd, onder het uitroepen van “kluns, kluns, kluns” terug erop. Geen nieuwe lek. We leren het nog. Cool.

Boiler laten vollopen. Aanzetten. Geen lichtje. Boiler deed het niet. Being boiling!

Terug naar de Gamma. Zagen om een nieuwe boiler. De 4 aansluitingen eraan, met extra teflon. Toch 2 die lekken. Sop sop. Terug los. Opnieuw eraan. Nog een drupje hier en daar. Terug los. Ganse rol teflon eraan. Nieuwe test. Succes! We have hot water.

Oh, doe-het-zelf, how I love thee. Not.
Maar nu werkt het toch.

Comble le malheur

En alsof dat allemaal nog niet dramatisch en erg genoeg was, en er hier nog niet met water was gemorst, gaf gisteren ook nog eens de koffiemachine de geest. Intern gesis, en een straaltje water langs onder. Saeco Incanto Nero terug naar de Macro dus. Minimaal 2 à 3 weken zonder, hoe gaan we het overleven?

In tussentijd komen die Nescafé dingen die eerder op het jaar afgeleverd waren toch nog goed van pas. En dus koken wij water, niet met de boiler, maar met de fluitketel.

Stoom aflaten.
Als dit blogpostje dus.

Denk dat we een nieuw woord nodig hebben, om het weertype van vandaag te beschrijven. De windloos.

21° leek wel 28°, door het totaal ontbreken van zelfs maar het geringste zuchtje wind. Geen bries te bekennen. Geen zucht te zien. Nooit eerder zagen de windmolens langs onze snelwegen en havens er nuttelozer uit.

De windloos, hij bestaat in ongetwijfeld in vele formaten. Heeft wellicht een eigen schaal zoals zijn tegenhanger de windhoos wordt gecatalogiseerd volgens de Schaal van Fujita. Van een lichte windstilte tot de anti-tornado, de a-orkaan.
Dan was het vandaag toch wel een F5 op de schaal van de windloos. En dan is het lastig barbecues aansteken.

Allez, stel u maar eens voor dat je vandaag iets heel belangrijks moest doen – een paar miljoen losgeld voor je ontvoerde vriendin gaan afleveren bij de kidnappers, pakweg. En dat het echt heel duidelijk was dat je op tijd met je boot bij de afgesproken boei moest langsvaren om er een koffertje ongemerkte biljetten te hangen, want dat de kidnappers anders niet alleen je vriendin, maar ook je moeder, je dochter, en de knappe dochter van je bakker zouden ontvoeren, en van al dat geliefd vrouwvolk zouden beginnen al hun haren één per één uit te trekken. En dat je daarbij van de schurken niets anders dan een zeilboot mocht gebruiken, eentje zonder motor. En dat ge daar dus zoudt zitten op uw bootje. Op zee. In een windloos. Met uw geld in een koffertje ongemerkte biljetten. Rot, toch? En na een tijd zou de honger ook de kop op steken, durf ik wedden.

Vandaag in De Standaard, en de rest van de relruikende Vlaamse pers: Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans stelt zich vragen bij de fotoreportage van Vlaams Minister van Openbare Werken Hilde Crevits in de weekendbijlage Nina van Het Laatste Nieuws.

Onze reporter ter plaatse kon alvast het lijstje met vragen van Jan Peumans inkijken. Een exclusieve voorpublicatie!

• Geachte collega, What the F…?
• Schuift dat wat?
• Was Freya Vandenbossche niet vrij die dag?
• Is dat een opgezette muis, of is het een echte?
• Wat vindt uwe Filip, of hoe heet die sloef die ge thuis hebt zitten ook alweer, van het resultaat?
• Voor wanneer is de badpakkenspecial?
• Eens en voor al, is het nu Cre-vìts of Cré-vits?
• Iets wat ik stiekem gehoopt had dat duidelijk zou worden, maar het niet werd: zijt ge een natuurlijk blondje of is dat n° 23 van de Labaratoires Peroxyde dat we zien onder uw hoed?
• Wat zegt uw moeder daarvan?
• Hoe stelt uw muis het momenteel, trouwens?
• Wat gaat ge de komende jaren nog uit die hoed toveren?
• Er zijn precies hier en daar nog wat openbare werken aan. Mag ik u de kliniek van Jeff Hoeyberghs aanbevelen?
• Is er soms nog ongepubliceerd materiaal? En mogen wij eens piepen?
• Wat is uw telefoonnummer, en zijt ge vanavond om 7 uur nog vrij?