Stel dat ge een ongelooflijke fobie hebt ontwikkeld voor spinnen. Of Iphone-spellen. Of voor de boobs van Murielle Scherre. Dan is het hier uwen besten dag niet. Vade retro. Liefhebbers van spinnen, een blote Murielle Scherre of Iphone-spellen daarintegen: schuimlik uw baard al maar.

Want de spin, dat is hier precies de constante in de veranderlijkheid van de voorbije dagen. Normaal, voor de tijd van het jaar: in de vroege herfst kan je je neus niet buitensteken of hij loopt wel tegen een versgesponnen web. De dauw parelt er ’s morgens fotogeniek op. En de spinnen trekken nu – op zoek naar een warm plekje – binnen in onze huizen. Volgens de kranten zijn er dit jaar zelfs opvallend veel spinnen, nog net geen invasie.

Minder evident zijn al de andere plaatsen waar er hier spinnen opduiken. Op de Iphone bijvoorbeeld, want daar ontdekte ik een schitterend spel: Spider. Dat je beslist eens moet proberen als je zo’n gadget hebt.

Schitterend gemaakt. Maakt gebruik van alle mogelijkheden van het platform, bevat fijne puzzels en heeft ook nog eens een erg knappe dubbele laag. Je moet immers niet enkel de schermen oplossen om niveau’s verder te raken, onderweg ontdek je ook een knap uitgewerkt verhaal, het geheim van Bryce Manor.

Hoe je van daar naar de blote borsten van Murielle Scherre geraakt, is minder duidelijk. Maar dat het kan, bewijst Murielle. In en uit haar La fille d’O-lingerie, in gevecht met een uit de kluiten gewassen achtpoot. Van karton. Enjoy the WTF:

Gisteren was er nog eens iets te vieren, bij de VDAB. Niet de nieuwe werkloosheidscijfers, want die zijn niet fameus. Wel het 20-jarig bestaan.

Voor de gelegenheid werd de Brusselse hippe club “Le You” afgehuurd. Iedereen kreeg een stempelkaart voor de drankjes. Bert Stephani (van de machtige fotoblog Confessions of a Photographer) trok portretfoto’s van iedereen die het wilde. Hapjes, dessertjes.

Fons Leroy gaf een korte speech en vertelde dat de VDAB niet moet gaat afslanken – de crisis weetuwel – in de komende bezuinigingsronde. Wel gaat er geschoven worden in de opdrachten zodat de komende golf van nieuwe werkzoekenden – de crisis weetuwel – met hetzelfde personeelsaantal gaat opgevangen worden.

En dan was het natuurlijk aan de dansvloer. Ambtenarenbal in oktober.
Er was een deejay-contest, waarbij 4 VDAB’ers met draaitalent elk een half uur hun kunsten mochten tonen. Hilariteit alom bij de 2de DJ – type VJ Tony voor al uw trouwfeesten en pensenkermissen. Hij bleek zelfs een speciale gast bleek bij te hebben. Met een bodyguard:

Die cowboyhoed, zou het Bobbejaan Schoepen kunnen zijn?

Helaas, het was de genaamde Eddy Wally, kranig oudje die zijn Chérie en Spring uit een vliegmachien kwam voorzingen.

Ambiance! Gelukkig kwamen er daarna ook nog twee goeie dj’s (Nassim Berouag en David Vicente), die de lont goed in het danskruidvat wisten te houden. En werd het dankzij de vele halflege drankkaarten van vroege vertrekkers nog wreed plezant. Cue slideshow.

Op naar de 25 jaar VDAB, dus.

Bloggers zijn klein wild. En het jachtseizoen is precies open.
Soms onterecht, soms wat terecht.

Onterecht, zoals in Nederland, waar Buma/Stemra (de Nederlandse SABAM) vorige week haar tarieven voor muziekembeds (vb. muziekvideo’s van YouTube) op blogs bekendmaakte. Draconisch. “Muziek ter verfraaiing van een website al dan niet geplaatst door middel van embedded files, waarbij muziek slechts een ondersteunende rol speelt.” gaat er 130€ voor 6 files, 650€ voor 30 files kosten. Voor een jaar. Exclusief BTW. Waanzin, en dan bedoel ik niet dat ze er beter de BTW al meteen in verrekend hadden.

Terecht, zoals in de Amerika, waar de Federal Trade Commission (FTC) vandaag een richtlijn heeft uitgevaardigd, waarbij bloggers verplicht worden om “material connections” tussen adverteerders en henzelf als “endorsers” openbaar te maken. Betalingen en giften voor bespreking vallen daaronder. En niet-naleving kan zwaar beboet worden (tot $11000 per blogpost).
Dat vind ik dan weer een gezond principe – alhoewel er daar tal van vragen bij te stellen zijn. Als blogger: hebt ge iets gekregen om over te schrijven, zeg dat dan duidelijk. En als adverteerder: strooit ge iets rond, geef dan duidelijke richtlijnen over hoe vermeld moeten worden bij een eventuele bespreking. En als zelfregulering niet lijkt te werken (integendeel, in de Amerikaanse bloggerswereld is PPP – Pay per Post – opgang aan het maken), mag er daartegen opgetreden worden, zonder dat dit m.i. het recht op vrije meningsuiting in gevaar brengt.

Toch wordt het er niet makkelijker op.
Stel bijvoorbeeld dat ik hier eens iets zou willen neerschrijven als “Vanavond twijfelde ik wat ik zou drinken: een watertje, een glaasje wijn, of toch maar iets straffers?“.

Dan zou ik dat statement moeten vergezellen van volgende disclaimer:

Blogger Houbi ontving een uitnodiging voor de hippe lancering van Vitaminwater (nieuw hip drankje, geproduceerd door Glacéau, een bedrijf gelieerd aan de Coca Cola Company) in België, via PR-bureau Xian. Hij ging er niet naartoe omdat hij toen pas terug kwam van zijn reis door Frankrijk. Hij ontving thuis een schone doos met daarin zes smaken vitaminwater, en vond tot nu toe de citrus variant de lekkerste. De rest vond hij tot nog toe eerder water waarin een maand of vijf snoepjes in geweekt hebben.
Blogger Houbi werd voorzien van een Fles Baileys Coffee en 24 mini-flesjes Baileys door The Insiders. Blogger Houbi kan hierover rapporteren en u als lezer vermelden bij de mensen aan wie hij WOM (Word of Mouth) heeft gedaan over dit drankske. Met ijs.
Blogger Houbi ontving van Touring op hun vraag “Naar welk land zou je het liefst op reis gaan” een reisgids van Michelin van het land Frankrijk. Sympatico, en hij kwam bij minstens twee gelegenheden nog donders goed van pas ook.
Blogger Houbi ontving van Carrefour een fles wijn, en zes intacte glazen in het kader van de bekendmaking van Carrefour’s Wijnfestival. Via de reclamehelden van Adhese. In tegenstelling tot wat deze tweet liet uitschijnen, heeft hij zijn fles Tandhi (Witte Zuid-Afrikaanse) niet in een wijnkelder opgeborgen om die daar 10 jaar te laten rijpen, maar heeft hij deze gisteren al voor het grootste deel soldaat gemaakt. Het flessengeluk zal hij zorgvuldig bewaren om de genaamde SvenAdhese in 2019 ook eens te laten proeven.
Blogger Houbi is op het moment van schrijven niet gelieerd aan Buma/Stemra, Sabam, Youtube, VPRO’s 3voor12, Jeff Jarvis of de FTC. Hij sluit evenwel niet uit dat in de toekomst nog ooit te worden, indien de heren of dames ooit de weg naar zijn voordeur of bankrekening vinden.

Zucht. Ik denk dat ik dan maar liever een Duvel drink. Ongesponsord.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dit hallucinant. Of hallucinogeen, daar ben ik nog niet uit. De uitgelekte mailuitwisseling tussen Caroline Gennez en haar vertrouwelingen, ten tijde van de vorming van de huidige Vlaamse regering, en de “afzetting” van Frank Vandenbroucke.

Cynisch, ongemeen hard. Stratego met sossen, SP.A op flessen. Een prachtige inkijk ook in “de politiek zoals het is”, waarbij de Freya’s, de Vanvelthovens en de Van Brempts poppen zijn. Pionnen van de kingmakers, die even besluiten tot “l’assassinat du prince”.

Pascal Smet die een ministerpost krijgt omdat er dan “iets” kan gegeven worden aan Bert Anciaux (een schepenambt in Brussel). Freya die van de post Onderwijs moet afgehouden worden. De “vice” (Ingrid Lieten) die er koste wat kost moet komen. Patrick Janssens die gesust moet worden met de BAM (vandaar de bocht van de sp.a in dit dossier?). John Crombez die gepusht moet (“we moeten W-Vl tonen dat hij een speler is”). Steve Stevaert die met Di Rupo broodjes bakt (lees postjes uitdeelt).

Machiavelli heerst in Brussel. Want ook mijn/onze verontwaardiging past natuurlijk in een machtspelletje. In het spelletje dat Caroline Gennez weg wil. Wellicht in het kader van de ruzie die vorige week ook al eens open en bloot voor de camera werd uitgevochten. Of zit het dieper, véél dieper.

Want het strafste vind ik toch dit zinnetje:

Frank wordt nagenoeg onmogelijk. Caroline moet zich op duidelijke dreigingen à la “de waarheid over Agusta” voorbereiden.

Wat zit er daar achter? Er is dus een andere waarheid dan de “waarheid over Agusta” die we al kennen? En is die waarheid al jaren Frank Vandenbroucke’s levensverzekering binnen de partij? Die met de dood van Van Miert misschien een stuk minder waard was geworden? En hij nu weg kon? Ik zie complotten. Een televisieserie in 12 delen, met veel flashbacks. De Rodenburgs op Los Zand.

Het Swingpaleis van de SP.A ziet er vandaag al net zo swingend uit als dat andere, op de dag van de dood van Dré – Felice – Steemans. Stoelen aan de kant.

—-

Ook de moeite over hetzelfde in de Vlaamse blogosfeer: Louis van Dievel’s persiflage op deze mail, en Michel Vuijlsteke’s textexegese.

Ik spot een trend. Muziekvideo’s met censuurbalkskes.

Vorig jaar al begonnen, met the BPA (dat is Fatboy Slim, hier met gastzanger David Byrne)’s “Toe Jam”:

Dit jaar op stoom komend, met Make The Girl Dance hun video voor “Baby, Baby, Baby”:

En nu weeral, met de Russiche Nikita en haar video voor “Верёвки” (wat wellicht Russisch is voor “ik zing rotslecht maar hoop dat ge het niet door gaat hebben als ik alles uitspeel”).

Ook in parodie verkrijgbaar:

Hoogdagen voor ijverige post-productiemannen en of -vrouwen. Droomjob.

Maar ik spot nog een andere trend. Van onvolkomenheden in de bedekking. Gatenkaas in de censuur. Want nu de video’s ook in HD op internet staan, kan de oplettende censuurbalkjeswatcher geëquipeerd met een pauzeknop foutjes zien.

Het makkelijkste van de drie aangehaalde video’s is die van Nikita. Op 0’28” mikt de censuurbalkjeskleurder te hoog:

Een stuk moeilijker werd het bij “Baby, baby, baby” van Make the Girl Dance. Vakmanschap is meesterschap, moet de man met de balk gedacht hebben na afwerking. Maar geen detail is zo klein, of we kunnen het zien. En op 1’08”, na de eerste aflossing, staat het meisje dat het eerste naakt wandelde in de straten van Parijs, tussen twee voorbijgangers, voor een piepklein moment ongecensureerd:

Helemaal moelijk werd het bij “Toe Jam”. Vakwerk, van die balkjeszetter! En als hij al een steekje laat vallen, blijkt dat de dansers op hun strategische plaatsen helemaal niet bloot waren, maar van vleeskleurige strings voorzien. Maar perfectie is niet van deze wereld. Op 0’35” is er namelijk een moment waar er wild wordt ingezwaaid. Van de set naar de dansers. En dat ging deze professional blijkbaar net te rap. Het duur maar een frame of twee, maar het bewijs is er:

Kortom: al is de censor nog zo snel, de Youtube HD pauzeknop achterhaalt haar wel.

De comeback gaat voor een volgend leven zijn. Frank Vandenbroucke – die andere Frank Vandenbroucke – blijkt tijdens een reis in Senegal aan een longembolie gestorven.
Een item van 30 seconden zonet in het journaal, tussen de soep en de patatten. Maar deze mens was meer waard. Luik-Bastenaken-Luik 1999, zijn branie, zijn coke, Sarah Pinacci, zijn accent, Ploegsteert, zijn doping, de Vuelta, zijn hopeloze comebacks, en nu zijn dood op amper 34 jaar … allemaal in ons Vlaams wielergeheugen gegrift. Kippenvel. Belga Sport, een essentieel uur Frank:

Een klassieker.

—-

Nagekomen noot: Vanavond – 13 oktober 2009 – zendt Canvas als eerbetoon aan Frank Vandenbroucke deze Belga Sport documentaire opnieuw uit. Kijken om 21 uur 10.

Als er dit jaar een verkiezing van “weirdest music video of the year” gaat gehouden worden, maakt dit werkstuk van Major Lazer “Pon The Floor” een serieuze kans:

’t Is eens iets anders dan Tectonic.

Wie er anders ook van “Pon the Floor” doet, is onze Floortje. Inmiddels 6 maanden gepasseerd. Een crème van een meisje, Venitiaans blond – aka ros – lachebekje.
Op reis had ze haar assortiment moves al uitgebreid met zitten in een stoel en het eten van fruitpap. Sindsdien heeft ze ook het zelfstandig zitten op de vloer, het eten van koeken en broodkorsten, het achteruit kruipen door middel van duwen op je handen, en het geraken-waar-je-wil door afwisselend van buik naar rug en weer terug te rollen allemaal onder de knie.
Je komt ze dus zowat overal tegen.
Met af en toe een Major Lazer, als ze ergens tegen opknalt of toch nog omver dondert.

Dit brengt herinneringen boven: “every under construction sign ever used on Geocities”.

En dat gaat zo nog een pagina of 50 door. See it in glorious animated action at www.textfiles.com/underconstruction/

Uit de tijd dat het nog good practice was uw website-bezoekers op de onafgewerktheid van uw website te wijzen via een “werken in uitvoering” afbeelding. Of dat het een goed idee was een website aka hoompeetsj te maken op Geocities (waar de stekker over een week wordt uitgetrokken). Ooit een dienst die waar Yahoo 3,6 miljard dollar voor betaalde (zij het in aandelen, die nu op de beurs nog ongeveer 150 miljoen waard zijn). Waanzin, of toch de waan van een jaar of 10 geleden.

Maar aan de andere kant, gaan we over een jaar of 10 niet met evenveel compassie terugkijken op onze webgebruiken? Onze alfa-beta-gaga. Dan maakt er iemand een verzameling van alle “beta”-logo’s van de webservices die we nu gebruiken, en de waarde die ze toebedicht krijgen.
Of van de alpha software die de wereld of toch het web-as-we-know-it helemaal gaat veranderen. Wolfram alpha en Google Wave, bijvoorbeeld.
Het ene de zoekmachine die alles ging wijzigen maar waar een half jaar na lancering nauwelijks een levende ziel nog naar omkijkt. Het andere de tool die email gaat vervangen, en Google docs, en Instant Messaging, en chat, en wiki’s en videoconferencing, en het invullen van sudoku’s. Niet, dus. ’t Gaat misschien een fijne tool blijken voor samenwerking in kleine teams, maar zelfs dan is er nog veel werk aan voor Google. Want blijkt na het bemachtigen van een felbegeerde invitatie ongeveer even begrijpelijk en “af” als zo’n website met een knoert van een “under construction”-banner.

Het stikt tegenwoordig van de prachtige cases om de kracht/het gevaar (afhankelijk van uw standpunt) van sociale netwerken te bewijzen. Juwelier Timmermans vs. @kodel bijvoorbeeld. Els en Michel tegen de Werkgroep Morkhoven. Koppige Wimblog vs. restaurant De Clijne Taefel. De nv. België tegen Electrabel/Suez. De klacht over het uitblijvende AXE-effect in India. De groeiende macht van de consument laat zich voelen.

Op dit eigenste moment is er ook een spannend verhaal aan de gang ten Zuiden van de taalgrens: de revolte tegen Proximedia. Webbouwer uit Brussel die “Onderneming van het Jaar” werd verkozen door Ernst&Young (in Vlaanderen werd het Studio 100), maar nu bakken kritiek over zich heen krijgt.

Een goeie samenvatting is te lezen bij belgoit.be:

… la société Proximedia a une TRES mauvaise réputation auprès des professionnels du secteur et ceux-ci le font savoir. Les griefs les plus rencontrés sont les suivants: démarches commerciales assimilées à du hard selling (il faut absolument signer), site loué (sur 3 ans) pour des sommes astronomiques et n’appartenant donc pas au client, qualité médiocre des réalisations (sous traitées à l’étranger ?), appât du client par un “don” d’un PC au client pour lui permettre de “visualiser” son site, … Ce que le secteur critique le plus, c’est la dévalorisation du métier auprès des clients. Quelle PME qui aura déboursé plusieurs milliers d’euros pour “louer” un site médiocre pourra encore faire confiance à une société Web digne de ce nom ? …

De reactie van de sector / KMO-klanten / vanhorenzeggerszoalsik liet dan ook niet op zich wachten. Artikels met kritische reacties, een Facebookgroep, persaandacht. En nu zelfs al een Der Untergang parodie. Alhoewel de zoveelste, die blijven grappig:

Ik moet zeggen dat ik zelf ook regelmatig professionele contacten heb met Proximedia, en meer bepaald hun videodochter Bezoom. En die contacten zijn steeds fair en correct verlopen. Ze leveren wat ze beloven – in casu voor VDAB vdab.tv. Met de nodige bugs en communicatiestoornissen. Maar het marcheert, voor een correcte prijs. Geen klachten dus van die kant. En ook Didier Reynders – die de prijs van Onderneming van het Jaar overhandigde – is naar ’t schijnt ook wreed content van MR.tv.

Of de bakken kritiek dan niet terecht zijn? Moeilijk te beoordelen. Maar waar er zoveel rook is, waar er zo hard wordt ingehakt op kritiek, daar is er misschien ook vuur. En zo wordt een bekroning misschien wel het moment voor de val. Erg interessant om in het oog te houden wat er de bovenhand gaat halen, de buzz van de blogs of het bedrijf.

Interessantigheid in de inbox: of ik geïnteresseerd was vandaag (26 oktober) in Brussel eens te komen kijken naar het nieuwste product van Sonos, de S5. Met achteraf een diner in de Belga Queen. Sure thing.
Want Belga Queen, dat is een wreed goed restaurant, dat is algemeen geweten. En de Sonos S5, dat blijkt dan weer een genetwerkte muziekspeler, met ingebouwde versterker en 5 interne speakers die je toelaat draadloos je muziekcollectie, internetradio’s, muziekservices à la Pandora, Napster en Last.FM af te spelen, en dat alles te bedienen via een Remote-like app op de iPhone. Een filmpje maakt het duidelijk:

Verantwoord interessant, lijkt me. Thuis werk ik met een Apple Airport Express, om muziek naar andere delen van het huis te krijgen. Eentje in de living – aan de stereo – en eentje in de sauna, die ik dan via Remote op de iPhone kan bedienen. Nadeel: de pc moet opstaan, je kan ze niet afzonderlijke aansturen, in de sauna (in de garage) is het Wifi-signaal zwak, je moet soms al eens heen en weer om de airport terug aan te zetten als de pc hem niet herkent (als netwerk heeft uitgelegen), ook in de sauna versterker/speakertjes nodig… En Remote werkt enkel met iTunes, je kan er bijvoorbeeld Last.fm, internetradio’s of Spotify niet mee aansturen. Voordeel is dan weer dat je wel je op iTunes aangekochte muziek kan afspelen. Best tevreden van dus, maar het is voor verbetering vatbaar.

Die Sonos lijkt aan de hand van de specs alleszins een beter product. Een beetje research levert al wel wat vraagtekens. Zo weet ik straks toch wat gevraagd (en indien u nog een vraag heeft, roept u maar).

• De Sonos S5 blijkt een move richting iets goedkopere producten. Een instapmodel. Want voor zo’n multi-zone audio systeem van Sonos heb je een base station, remote en een paar spelers nodig, wat je op zijn minst een euro of 1500 gaat kosten. Terwijl deze S5 in de markt wordt gezet voor 400$. Vandaar, is dat een nieuwe filosofie van het bedrijf, ttz gaan de nieuwe producten in deze richting ontwikkeld worden?
• Alternatieven voor multi-room audio zijn de Logitech Squeezebox en een DIY oplossing met Airport Express. Wat vinden de mensen van Sonos hier de nadelen/voordelen van. Of zien zijn dit product eerder als concurrentie van iPod docks zoals de Bose SoundDock 10, de B&W Zeppelin.
• Zijn er uitwegen om muziek met DRM of in iTunes aangekochte muziek toch af te spelen.
• Spotify staat te blinken in afwezigheid in het lijstje met muziekservices die je kan afspelen (Deezer, Last.fm, Napster®, Pandora®, Rhapsody®, SIRIUS® Internet Radio, and downloads from any service offering DRM-free tracks). Soon?
• Wat met podcasts? Wellicht geen probleem, vermits het formaat van de podcast mp3 is. Maar kan je ze ook beheren?
• Ik meen te begrijpen dat de Sonos een eigen meshed Wi-fi netwerk maakt, los van je eventueel al bestaande wifi, vandaar dat "one ZonePlayer or ZoneBridge™ (sold separately) must be wired to your broadband router". Is dit nodig voor alle bedieningen, of enkel als je er streaming radio en/of internetmuziekservices à la Last.fm mee wil spelen.
• Kan aansturing via meerdere iPhones / Ipod Touches? En via PC? ’t Is te zeggen, stel dat er maar een iPhone is, en ik samen met deze iPhone niet thuis ben, hoe kan moeder de vrouw dan een soundtrack voor haar dagje thuis verzinnen.
• Kan je zelf internatradiostations toevoegen, of enkel kiezen uit de lijst van Sonos?
• Is het te gebruiken als wekkerradio, ttz programmeerbaar om op bepaald uur op te starten?
• En uiteraard: Can I have one for Christmas, please, en wat staat er op het menu 🙂

Het kan misschien vreemd lijken voor iemand met een "social graph" van hier tot in Tokyo (indien u zelf wil weten wat het internet van u kent: alhier), maar toch doe ik een warme oproep om de petitie "Bewaar je Privacy" te ondertekenen. Gericht tegen de wet in wording die providers verplicht al je internetactiviteit een jaar lang te stockeren. Die sociale activiteit, daar kies ik immers voor. De bewaring van alle activiteit , zonder waterdichte garanties dat er enkel in geval van misdaad in gezocht kan worden, een brug (of tunnel) te ver.

Inhoud van de petitie:

Een algemene bewaarplicht van verkeers- en locatiegegevens raakt iedereen!

• Een algemene bewaarplicht is een grove schending van éénieders recht op privacy.
• Een algemene bewaarplicht maakt van ruim 10 miljoen Belgische inwoners potentiële verdachten.
• Een algemene bewaarplicht verstoort het beroeps- en bronnengeheim van artsen, advocaten, journalisten en geestelijken, evenals politieke en zakelijke activiteiten die vertrouwelijkheid vereisen.
• De noodzaak van een algemene bewaarplicht werd niet bewezen.
• Een algemene bewaarplicht biedt hoegenaamd geen garanties tegen terrorisme of criminaliteit.
• Een algemene bewaarplicht zal hoge kosten met zich meebrengen die de gewone burger zal moeten betalen.

Of zoals Yves Desmet het in De Morgen vandaag zegt:

De Liga voor Mensenrechten en de beroepsverenigingen van artsen, advocaten en journalisten verzetten zich tegen die omzetting, en daarvoor zijn redenen te over. Een dergelijke veralgemeende controle van iedereen houdt immers een omkering in van een basisprincipe in een democratische rechtsstaat, zijnde dat iedereen onschuldig is tot de overheid het tegendeel kan bewijzen. Niet alleen beschouwt deze richtlijn iedereen als een potentiële verdachte, ze keert ook de bewijslast om: want bewijs maar eens dat iemand anders op jouw pc een mail heeft verstuurd of ontvangen.
Deze richtlijn gaat ook in tegen het recht op privacy, toch een van de redenen dat we een democratie verkiezen boven een politiestaat. De staat heeft geen zaken met wie en wanneer ik bel of mail, en kan pas op onderzoek gaan wanneer ze kan aantonen dat ze daarvoor gegronde vermoedens heeft. Net daarom zijn telefoontap en andere bijzondere opsporingsmethoden aan strikte richtlijnen verbonden, om ieder misbruik zoveel mogelijk tegen te gaan. Wie garandeert dat de ontzaglijke hoeveelheid informatie die door deze richtlijn wordt gegenereerd, niet misbruikt wordt voor heel andere motieven dan de strijd tegen het internationale terrorisme? Terroristen en grote criminelen hebben overigens niet meteen de gewoonte om te communiceren via niet-beveiligde kanalen.
Het sterkste argument is dat deze richtlijn opnieuw een grote stap in de richting van een bigbrothersamenleving betekent, en dus eigenlijk totaal contraproductief is. Want net om onze samenlevingsvorm te beschermen tegen potentiële vijanden hanteert men technieken die de fundamenten van die samenleving onderuithalen. Men doet het werk van de terroristen in hun plaats: de vernietiging van privacy en individuele vrijheid, het recht om zonder permanente overheidscontrole zijn leven te kunnen leiden.
Er zit geen enkele logica en geen enkel nut in een preventief vaccin als het de patiënt doodmaakt nog voor hij ziek geworden is.

Of ik eens iets kan schrijven over “London Virgins”, zo vroeg er hier een brave mens in mijn mailbox. Voor een beloning van 100 euroten. Natuurlijk kan ik dat, sprak ik begerig.

Want ik ben daar nog geweest. In een van de London Virgins. In Oxford Street was dat geloof ik. Teruggekomen met iets van Madness of zo. In den andere Megastore – op Piccadilly Circus – kwam ik wel nog nooit.

Ik dus een hele post neergepend, en ter goedkeuring doorgemaild.

Over Richard Branson en den tijd dat hij nog niks deed als platen verkopen. Dat ik met weemoed terugdenk aan de tijd van de London Virgin Megastores. Maar dat ik toch mijn petje afdoe voor hoe die vent zich succesvol heeft gediversifieerd. De supermodellen van zijn rug moet kloppen. En dat dat toch geen gemakkelijk leven moet zijn, zo constant gestalkt worden.

Dat alles op lichtelijk humoristische toon (ge kent mij, met mij kunt ge lachen).

Mailtje terug. Dat het niet die London Virgins was dat ze bedoelden. Dat mijn postje best goed en grappig was, maar helaas ietsje naast de point. En of ik eens opnieuw kon proberen. Met deze informatie.

Op 14 november viert Eurostar zijn 15-jarig bestaan. En geloof het of niet, maar er bestaan in België mensen die nog nooit een voet op Londense bodem hebben gezet. We noemen ze de London Virgins. Om zijn verjaardag op gepaste wijze te vieren, zet Eurostar 750 groentjes op een speciale trein naar Londen. Kom hen uitwuiven op www.eurostar.com/londonvirgins, maar hou het ludiek! Want de grappigste filmpjes worden beloond met een heen- en terugreis naar Londen.

A zo schaamtelijk! Zo’n grof seksuele beeldspraak! “My First Time”. Maagden in de “tunnel” zetten, met een rotvaart naar hunne “Tower of Londen” of hunne “Big Ben”, in een treinstel dat toch verdomd veel weg heeft van gore marchandise uit de sexshop.
Nee, meneer! Dat komt er hier niet op. Uw London Virgins Eurostar-euroten moogt ge houden. Een klacht bij de Jury voor Ethische Handelspraktijken wegens verloedering van de jeugd, dat kunt ge krijgen, ja. Wij hebben nog principes!