Amper een dag na de teraardebestelling van Moses, de tenhemelopneming van Ramses.

Prachtige man. Had een strot van goud, en kippenvel in de vingers. Helaas ook kanker in de slokdarm, en vingers die al bibberden. Te mooi, te intens.

De man van “Doodgaan Doorgaan“, van Sammy, Pastorale (met Liesbeth List), “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”.
Allemaal liedjes van Ramses Shaffy die je vandaag kan opzetten. En die plots 100% droeviger klinken.

Woest leven. Stil sterven.

Tegengekomen vandaag, een schitterend idee voor de verbetering van een alledaags voorwerp als het verkeerslicht:

Dat de Bedenkers daar niet opgekomen zijn. Cool omdat het meer informatie bevat dan een ordinair rood licht. En Eko genaamd, want ge kunt uwe motor afleggen, en via de voortgangsindicator weet ge wanneer het tijd wordt uw sleutel terug om te draaien. Of hoe een rood licht groen kan zijn.

Maar, zo dacht ik, zou er niet nog meer nuttige info kunnen getoond worden?

• een indicatie van de resterende seconden in het midden
• ook voor groen licht een afneemindicator zodat ge al kunt gaan weten dat het op oranje gaat springen

Maar, dan dacht ik verder, dan zou zo’n rood licht toch wel iets wreed ingewikkelds gaan worden. Zou je er dan niet beter gewoon een PC-scherm insteken, in plaats van een kluwen aan lampen en LED’s. Ineens veel meer mogelijkheden, die in het rode licht getoond kunnen worden:

• file-informatie (camerabeelden van de verkeersdrukte verderop)
• het weerbericht met Frank of Sabine
• de tussenstanden in de Jupiler League
• reclame (deze pauze wordt gesponsord door McDonalds – 500 meter rechtdoor, dan links en vraag het daar nog eens.)

Alhoewel. Ik zie ook de risico’s. Want als rode lichten gaan lijken op een pc, dan kunt ge ervan aan dat het binnen de korste keren van dit is:

• blue screen of death als de lichten defect zijn
• ’s morgens een half uurtje “loading” tot het kreng opgestart is.
• start als ge wilt stoppen
• “are you sure you want to do that?” aan elke automobilist die door het rood wil rijden.
• mogelijkheid om uw eigen afbeeldingen als achtergrond te zetten
• of om de kleurtjes te personaliseren
• en natuurlijk algehele incompatibiliteit als op een kruispunt een gemeente met Apple-mentaliteit grenst aan een stad van Windows-gebruikers

Toch niet zo’n briljant idee, dus. Misschien even verder nadenken, voor we dat groot licht met zijn rood licht een groen licht geven.

Of ik mijn trends voor online in 2010 eens wil openbaren, vraagt @netlash. Want hij wil weer een aantal van die voorspellingen zo proper bundelen als vorig jaar. Tuurlijk, dat ik dat wil.

Peace of cake. De trends voor 2010 kunnen immers makkelijk opgehangen worden aan de sleutelfazes in het leven van Mozes (die van 1400 voor Christus, niet de nieuwe spruit in het gezin Van den Bossche-Wallyn en Compagnie)

1. Mozes werd te vondeling gelegd in een mandje

Goeie kandidaten om het in 2010 helemaal gaan te maken (nu nog tamelijk klein, en dobberend in een twijfelend mandje op een wilde beta-rivier van early adaptors): Feedly (rss zoals het altijd al had moeten zijn), muziekabonnementen (Apple kocht net Lala, Spotify komt hopelijk tot hier, Myspace Music …), Augmented Reality (à la Layar), Single sign-on (bvb. Facebook Connect, Twitter, Google of de browser), Chrome (dat m.i. Firefox van de troon der Internet Explorer-uitdager gaat stoten)

2. God spreekt tot Mozes door een brandend braambos

Een vreemde vorm van communicatie, maar een echte trend is het nooit geworden.
Wat wel een trends wordt in 2010 is dat zowat alle communicatie stroomt in een richting: naar daar waar de lezers zitten. “Als het niet op Facebook staat, bestaat het niet“, wordt de harde les. Facebook heeft het momentum en de aanzuigkracht die gaat maken dat steeds meer mensen/bedrijven/verenigingen hun aanwezigheid op het web gaan verschuiven van de eigen website naar die op Facebook. Een zwart verzwelgend gat.

3. God laat 10 plagen over Egypte nederdalen

Ofte, in 2010, gaat het niet van een leien dakje lopen online. Sterke kandidaten voor 10 plagen zijn niet nieuw, maar zullen vervelend zijn als nooit tevoren: wereldvreemde privacy-wetgeving, SABAM en co die de citroen gaan uitpersen, trollen, copy-pasters, hinderlijk adverteren, Pascal Vyncke, feature creep, IE6 dat maar weigert geheel te verdwijnen, oude media die nog wat oud willen blijven, het uitmelken der iPhone appstore (vb. Wolfram Alpha, De Standaard, TomTom)…

4. Mozes splijt de wateren

Ofte, move over Google Wave.
Na de zoektocht der invites, en de voor velen teleurstellende eerste blik, gaat Wave in 2010 door iedereen toch langzaamaan geadopteerd worden. Als manusje van alles. Nauwelijks lijkend op de alpha versie die we tot nu toe zagen, maar eerder als gmail op steroïden.

5. De 10 geboden

Mozes kwam van de berg terug met twee tabletten, met daarop 10 geboden. Dat zou hij in 2010 ook nog eens mogen doen. Met in de linkerkant een Kindle (die een voorzichtige doorbraak gaat kennen in 2010), en in de rechterhand de langverwachte iTablet van Apple (die met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijk awesome gaat worden, en zou teleurstellen als hij de markt van de games, tijdschriften, boeken en tv niet gaat verstoren zoals Apple eerder al de markt van de muziek, pc’s en smartphones overhoop gooide)

6. Mozes werd 120

Dat zorgt voor continuïteit. Zodat de beste voorspelling voor online in 2010 wellicht gewoon de voortzetting is van wat al groot was in 2009. Dus dat met die social media wordt nog wat, realtime search wint aan belang, blogs blijven leuk (de minder leuke zijn intussen verhuisd naar facebook/twitter), Twitter innoveert en verslaaft, Wikipedia blijft een bron van informatie, en Marie Vinck gaat nog eens en nog eens en nog eens uit de kleren gaan.

En last, but not least:

7. Manke analogieën

Die al na 5 minuten door de mand vallen maar toch worden verdergezet, dat is ook iets dat het in 2010 helemaal gaat maken. Ik voel het.

Gisteren gesignaleerd: plotselinge opstoot van gevangenisprogramma’s. En een sponsor hier op de blog, rechtsboven. En een verband.

Op 2BE “Prison Break – The Final Break”. Scofield en broer, steeds ongeloofwaardiger in het ontsnappen uit allerlei penitentiaire aangelegenheden. Serie 1 was zeer te pruimen Serie 2 OK. Serie 3 afgegleden en afgehaakt. Gisteren “The Final break”, een dubbelaflevering in een fim gedraaid ter introductie van seizoen 4. Even geprobeerd, maar al even snel weer weg.

Bijna gelijktijdig op één, en een pak interessanter, “Leuven Hulp”. Programma opgenomen in de hulpgevangenis van Leuven, met als rode draad enkele aarzelende veroordeelden die de kans krijgen een workshop theater te volgen. Verhalen achter tralies, macho maar zonder het Prison Break-hunk gehalte. Grauw en rauw.
Langer moeten vastzitten dan eigenlijk hoefde, niet omdat uw geniale ontsnappingsplan met tattoo jammerlijk mislukt, maar omdat ge het rekeningnumemr waarop 1000€ borg gestort moet worden niet te weten komt. Creatief spaghetti koken met hulp van waterkoker en koffiezet. Een frisse neus in een psychopatisch hoofd moeten halen in een kooi. Beklijvende televisie.

En dan die sponsor, Johnny Walker. Whiskeybottelaars die op zoek gingen naar “Inspirerende verhalen over vooruitgang, verteld door ’s werelds koplopers“. Walk With Giants, zoals Rutger Hauer, Richard Branson, Ranulph Fiennes (wandelaar op de Zuidpool). En ook niet voorbij gingen aan een Belgische held, Marc Herremans.

Voor wie het levensverhaal van triatleet Marc Herremans niet kent, is het een mooie introductie, in het geweldige karakter van deze sportmens en vechter:

En dat verband?
Van Prison Break naar Marc Herremans. Ontsnappen. Uit de cel, uit de beperkingen van een lichaam.
Van Leuven Hulp naar Marc Herremans. Van de wandeling in een kooi, naar weer buiten te wandelen, to walk again.
En wij daartussen.
Keep walking.

Als er meer plaats was geweest, dan had deze post “de symptomen van Mexicaanse griep en hun voorkomen in het gezin H. te B. op de gedoemde 8 december van het jaar des heren 2009” geheten. Een schema maakt het duidelijk:

Om maar te zeggen dat er hier een griepspook door het huis dwaalt, en het draagt wellicht een sombrero. Mijn huisgenoten vallen als vliegen.

En dat ik toch content bent dat de mortaliteitsgraad van die pandemie veel gunstiger is uitgevallen dan aanvankelijk gevreesd. Want anders was ik hier de last man standing.
En dat ik niet goed snap dat kinderen jonger dan 6 jaar en hun ouders bij inentingsrondes niet bij de priotiaire doelgroepen mogen opgenomen worden. Want ze hebben toch vroeg of laat prijs. Vraag maar aan pietel wat dat voor verschil maakt, zo’n snotneus met crèche- of schoolcontacten in uw huis rond te hebben lopen. Zelf ben ik in de vijf jaar dat ik nu vader ben ongeveer dubbel zo dikwijls ziek geweest als in de twintig jaar ervoor.

Hatsjie. Maar deze keer ontsnap ik. Hatjsie. Misschien.

Twitter – de microblogdienst die de harten van sommigen en de kostbare tijd van velen stal – gaat ook in 2010 keihard door met innoveren. Zo blijkt uit een supergeheim document van @ev dat de redactie van houbi.com geheel exclusief kon inkijken. Eat yer heart out, TechCrunch, Mashable en TheNextWeb.

Na de controversiële "retweet"-functie van de voorbije maand, komt er in de loop van 2010 een hele resem nieuwe features aan, zo blijkt uit dit document:

• reshuffle. Verandert de leesorde van uw tweets van "nieuw" => "oud" naar van "minder belangrijk" => "totaal onbelangrijk"
• respell. Functie om te gebruiken meteen na het verzenden van een tweet omdat ge dan pas de spellingsfouten zag staan.
• rephrase. Functie om te gebruiken meteen na het verzenden van een tweet omdat ge u realiseert dat er een veel elegantere manier was om het te verwoorden
• repent. Als ge u na het versturen van een tweet realiseert dat die eigenlijk ongepast was of een bij nader inzien erg slappe grap bevatte.
• respect. Vervangt de gebruikersfunctie die erin bestaat een tweet te retweeten met de bijkomende vermelding van "+1".
• retain. Een beetje als de favorites functie, maar dan anders. Dient om te signaleren dat ge een tweet wilt bewaren, maar toch niet waardig acht met een sterretje te pronken.
• retry. Functie die ge kunt proberen als een "Please RT" in een tweet niet het verhoopte domino/tweetstorm/wereldveroverings-effect heeft geressorteerd.
• receive. Vervangt de gebruikersfunctie die erin bestaat zijn status te laten misbruiken door allerhande social media campagnes, kansloze wedstrijden of idiote twitter-applicaties.
• relocate. Een beetje als de "Locate" functie, maar dan terwijl ge aan het verhuizen zijt.
• re:gmail. Een beetje als de “gmail is down!!!!!” functie, maar dan anders. Dient om te signaleren dat Gmail 1 seconde down was, maar nu terug up!
• reLOL. Een beetje als de LOL functie, maar dan anders. Dient om te signaleren dat ge nog een napretje had, dat langer duurde dan de flauwe glimlach van 2 seconden die ge uitdrukte in uw eerste ROFLMAO.
• rejoice. Een beetje als "Hurrah, a new version of Tweetie is out" of "Hurrah, the Apple Store is down" twitteren, maar dan met een button.
• relive. Een beetje als "get a life again", maar dan na van een twitterverslaving af te zijn geraakt.

Er wordt ook melding gemaakt van het nog zoeken naar functies om te enten op de termen: report, release, reheat, recess, regroup, reregister, redo, repeat, revive, request, retreat, re-emerge, retrend, reset, retract, resize en revise. Dat zou dan eerder iets voor in 2011 zijn.

@atebits heeft al laten weten dat hij al deze functies in de volgende versie van Tweetie (3.0 voor de iPhone en 2.0 voor de Mac) al vorig jaar geïmplementeerd heeft.

Een bekentenis, van een vaststelling. Dat meisjes en vrouwen in uniform enkele sporten opklimmen op mijn ladder der aantrekkelijkheid.
Wallen, vetrolletjes, haaruitgroei of neus te veel, ik vergeet ze. Of vergeef ze. Een koe in een uniform wordt natuurlijk nog geen hinde, maar een knol komt wel al in de buurt.

De stewardess, de kaartjesknipster, mevrouw soldaat, de meid in het hotel, de amazone, de agente. Ik smelt.

Is het omdat een vrouw in uniform mooi is met een functie? Haar schoonheid niet alleen voor de garnituur?
Is het een onbewust verlangen gedomineerd te worden?
Is het de conditionele training van de pornografie, waarin elk uniform gegarandeerd binnen de twee minuten wordt uitgetrokken?
Is het omdat hun vrouwelijke aantrekkelijkheid zich net toont door het contrast met de grijsheid van het uniform? In der Beschränkung zeigt zich der Meister(in).

Of is het een vreemde regressie naar mijn jeugd, waar àlle begerenswaardige meisjes rondfietsten in uniform?
Groengeruite rok, witte bloes. Op weg naar het Onzelievevrouwenlyceum.
Een gescheiden wereld van ons Sintjanberchmanscollege, aan de overkant van de straat.
Geen levensbeschouwelijke kloof gaapte er tussen onze Genkse katholieke instituten, maar een onoverbrugbare afstand niettemin.

Zij, een gracieuze groengerokte zee. Wij, een bende pukkelige pubers. Ze konden ons allemaal krijgen, maar ze dachten er niet aan.
Haast vrouw al in hun lyceumrok, en al ongenaakbaar.
Rokjesdag, de dag dat de collants thuisgelaten werden, een natte droom.

En toch, ik zag en zie ik ook het onbehagen, van de vrouw in het keurslijf. De onvrede van de kaartjesknipster met haar rode hoedje. De goesting van de hotelmeid om gewoon in trainingspak de gang te komen dweilen. De jarenlange dégoût die mijn zus kweekte tegen alles wat zelfs maar naar groen zweemde. Ik voel hun pijn. Ik vind hem mooi.

Derde! Een dikke proficiat aan de winnaars (ik weet niet precies wàt het vertelt over de blogosfeer, maar het vertelt iets) en een nog dikkere merci aan iedereen die voor dit blogding stemde. U was met velen, maar het kan natuurlijk beter. Volgend jaar, bijvoorbeeld. Mijn plan is al klaar.

Weggooien wat niet scoort (de scherpzinnige tirades van Mensbrugghe, de zelfrelativerende kinderliefde van Kerygma, de redactievergaderingen ten huize Plasky, de linkliefde van Appelogen, de intelligentie van Michel, de inside information van de mediaminister, of de geborduurde miniatuurtjes van Kruimels) en leentjebuur spelen bij wat het wel doet.

Het roer gaat hier dus om. Een nieuwe naam, een nieuwe start. Eerst dacht ik aan “door een roze … eh … ik zou het duizend keer zeggen … daarstraks had ik hem nog“, maar koos toch voor het simpelere “door de bril van Jos“.

En krijgt u dus voortaan uw blogposts in dosissen van twee regels per keer. Met foto’s van wat de kinderen die avond gegeten hebben erbij. De eerste mockup is al af.

Tot volgend jaar, afspraak op het podium!

De grappigste mop die ik over Tiger Woods en zijn affaires al hoorde gaat als volgt:

What’s the difference between Tiger Woods and Santa Claus?
Santa stops at three Ho’s.

Dacht ik aan, toen de kerstman aan mijn deur klopte vanmiddag. Om te zeggen dat ik een beetje kerstman mag spelen. Een blogstokje, in natura.
Sony Music Belgium geeft de blogosfeer via de reclameregie 10 CD’s, als kerstcadeau. Om te krijgen, en om te geven. Ontroering en Jingle Bells, all over.

Het gaat daarbij om volgende tien schijven:

• Alicia Keys – The Element of Freedom
• Britney Spears – The Singles Collection
• Foo Fighters – Greatest Hits
• Ke$ha – Animal
• Leona Lewis – Echo
• Susan Boyle – I Dreamed A Dream
• Whitney Houston – I Look To You
• Shakira – She Wolf
• Kathleen – In symfonie
• The Ditch – In this world

Vermits ik aan het begin van dit stokje zit, mag ik er eentje uit kiezen. En ik kies deze:

Foo Fighters – Greatest Hits. Het beste wat er tussen zit, volgens mijn eigen. "All My Life", "Everlong", "The Pretender", "Learn To Fly", "Times Like These", "Monkey Wrench"… Mijn autoradio kijkt er verdikke al naar uit eens over bijna verlaten wegen te zoeven in de nacht, met deze cd op een als hoog te classificeren volumestand.

Nog beter, en wederom omdat ik in het begin van dit stokje zit: ik mag er ook een uit deze lijst kiezen en die uitdelen aan een andere blogger. En ik koos: Alicia Keys voor Ine van Monuments en Matuvu en nu ook Nomadz. Die een jaar op wereldreis vertrekt, om te werken. Thuiswerken op locatie. Rondzwervend doordoen met wat ze hier al deed. Ze heeft het in een mooie presentatie gegoten voor Barcamp3:

En als "bon voyage" krijgt zij dus deze:

Geen flauw idee of de muziek te pruimen is, ik kies het voor de titel: "The Element of Freedom".

En nu mag Ine dus op haar beurt een CD weggeven aan wie zij wil. Ze kan nu nog kiezen uit deze cd’s, en ongeveer 300.000 kwispelstaartend klaarstaande blogs.

• Alicia Keys – The Element of Freedom door Dirk gegeven aan Ine van Nomadz
• Britney Spears – The Singles Collection door Mick gegeven aan Sofie
• Foo Fighters – Greatest Hits ingepalmd door Dirk van houbi.com
• Ke$ha – Animal door Zofie gegeven aan Boskabout
• Leona Lewis – Echo
• Susan Boyle – I Dreamed A Dream door Ine gegeven aan Mick van Mick!
• Whitney Houston – I Look To You door Boskabout gegeven aan Ms Powder
• Shakira – She Wolf door Gammet gegeven aan FortuneandFame
• Kathleen – In symfonie door FortuneandFame gegeven aan Bart Claeys
• The Ditch – In this world door Ms Powder gegeven aan Gammet

Benieuwd of voor elke van deze cd-dekseltjes een passend blogpotje gaat gevonden worden. Ine, ’t is aan u.

Groot nieuws, gisteren in Belgisch webland. Er komt een Belgische Browser aan, Paladin. Concurrentie aan de schenen van Internet Explorer, Firefox en Google’s Chrome. Zomaar, uit het niets.

Niet, dus, wellicht. Vermoedelijk weer a whole lot a marketing voor iets anders. Een paar screenshots gephotoshopt, een creatieve copywriter op het idee losgelaten en a marketing campaign is born. Afwachten tot 12 januari.

Jammer, het had zo mooi kunnen zijn.

Een Belgische browser. Met een gezonde dosis je m’en foutisme en absurdisme, met een klare lijn, een saxofoonsolo bij het opstarten, security door Jean-Claude van Damme, skins door Van Beirendonck…
Waar alles bij 5 cm javascript-sneeuwvlokken volledig vastloopt.
Waar een pagina-element dat zich geel wil kleuren, eerst moet onderhandelen over hoeveel percent, en of er ter compensatie ook niet iets rood kan, of toch met een gerarandeerde vertegenwoordiging van het rood in het geel. Of dat het rood een belangenconflict kan indienen als er iets te geel dreigt te gaan worden.
Waar elk deel van de browser zich zelfstandig kan ontwikkelen. De DOM, de javascript, de rendering engine, de CSS… elk met hun eigen homogene bevoegdheidspakketten. Met een regering tussen aanhalingstekens aan het hoofd, en een symbolische overkoepeling die weliswaar veel geld kost maar gedoogd wordt omdat het de browser samenhoudt.
Met een deel van de browser (pakweg de bookmarks-balk) dat een ander deel (pakweg de geschiedenis) zodanig verfoeit dat het dat andere deel carrément in een andere browser situeert op slecht gemaakte uitnodigingen voor feestjes in het buitenland.

Ah, well.

—–

Update 12 januari 2010:
Buzzje kwam zo. Het was een hoax, van hoacus poacus. Reclame voor de nieuwste browser van Microsoft. Internet Explorer 8, tadam, bam.
Paladin was geen knight in shining armour. Ik blijf bij Chrome zweren.

Ah, Knack. Al een jaar of 10 nu heb ik u achter mij gelaten. En nog steeds mis ik maar één ding, te weten de rubriek “Kwaad bloed” van Koen Meulenaere, zelfs al heet dat tegenwoordig “Bladspiegel”.

Vaak verguisd, maar altijd onterecht. Deze week nog in het striemende media-essay “De Media-omerta” van Koen Buelens:

En dan waren er – ingegeven door voor buitenstaanders moeilijk te ontwarren combinaties van beroepseer, kinnesinne en concurrentiedrift – de botsingen tussen de media zelf. De strijd tussen Dag Allemaal en TV-Express kan wellicht nog worden afgedaan als een afrekening in het milieu. Maar wat te denken van de manier waarop eind vorig jaar Knack en De Standaard elkaar via hun beider topmannen in de haren vlogen? Toen zijn blad Story onder vuur kwam te liggen, verdedigde Thomas Siffer zich door erop te wijzen dat De Tijd net zozeer over de schreef gaat wanneer zij bonussen van bankiers onthullen of De Standaard wanneer interne SP.A-mails worden gepubliceerd (DS 17 oktober 2009). In zijn als satire gepresenteerde rubriek in Knack probeert Koen Meulenaere systematisch de legitimiteit van de VRT-nieuwsredactie, De Morgen en De Standaard te ondergraven. De pot verwijt de ketel, maar tot structureel overleg kwam het niet.

Wat een onzin. Als er ooit een rubriek is die naast het etiket “als satire gepresenteerde rubriek” ook het epitheton “satirische rubriek” zou verdienen, is het toch wel deze van Koen Meulenaere, zeker? En inhoudelijk houdt Koen Meulenaere in dit lijstje opnemen ook al geen steek, want geen enkele redactie is er in zijn schrijfsels al steviger over de hekel in gehaald dan die van Knack zelve.

Gelukkig laat Knack zijn kroonjuweel ook bloggen op zijn website (zo goed als rss-loos, maar daar is vlug een mouw aan gepast). Terzijde: geen enkele Vlaamse site is zo chaotisch én rijk gevuld als die van Knack. Zodanig chaotisch zelfs, dat ze net zo goed inhoudsloos had kunnen zijn. Geen surfer zou het verschil merken.

Afijn, dit alles als inleiding om te zeggen dat het vermakelijkste dat ik in mijn feedreader aantrof na een superverlengd weekend kerstschransen, de post van Koen Meulenaere was over de Trofee Louis Tobback. En dan had hij die nog niet eens zelf geschreven, want die Trofee wordt uitgereikt aan de strafste oneliners van het jaar.
Ge vindt ze hier en hier. Mijn favorieten:

Op 10 Inge Vervotte:

Het is niet alleen met Yves Leterme dat ik af en toe activiteiten doe. Dat gebeurt ook met andere collega’s.

Op 9 Tom Boonen:

Ik ben niet slimmer geworden. Gewoon minder dom.

Op 8 Bart de Wever:

Frank Vandenbroucke kent niemand die het met hem oneens is. Hij kent alleen mensen die hem niet begrepen hebben.

Op 7 Rik Torfs:

Een wetenschappelijk artikel dient meer om geschreven dan om gelezen te worden.

Op 6 Piet Van Eeckhaut:

Ik ben begonnen met één cliënt, dat was te beheren. Toen kwam een tweede, dat ging ook nog. Vanaf de derde begon ik de dossiers dooreen te slaan.

Op 5 Jan Peumans:

In de eerste onderhandeling over de begroting stak Bart De Wever mij een papiertje toe: “Jan, ik versta hier geen kloten van.” Ik heb hem een briefje terug geschoven: “Niets van aantrekken, de anderen ook niet.”

Op 4 Louis Tobback:

De CD&V is als een verslaafde. Je kunt die droogleggen, acht jaar lang, maar al die tijd denkt hij maar aan één ding: de dag dat hij kan herbeginnen.

Op 3 Hubert Damen:

De belangrijkste reden voor een interview is om te vermijden dat er de dag nadien een witte bladzijde in de krant staat.

Op 2 Frank Vercauteren:

Eén keer heb ik een laatkomer laten staan. We moesten met de bus naar de training, één speler was er niet, we zijn weggereden zonder hem. Die gast heeft een taxi moeten nemen. Hij was wel eerder op de Heizel dan wij.

En op 1 Tom Lanoye:

Hugo Claus heeft mij en Brusselmans eens zijn kinderen genoemd. Dat schoot bij mijn moeder in het verkeerde keelgat: “Die Sylvia Kristel heeft hij misschien kunnen krijgen, maar mij nooit.“

Uw goeie voornemens voor 2010? Uw whereabouts in Gowalla? Uw misantropie? De stoelgang van uw koters? Uw “Please RT”? Uw meldingen van plaatselijke sneeuwval. Uw Farmville vorderingen?

Maar al de rest wel, natuurlijk!
Laat maar komen, uw Twittergrappen, uw Facebook-statussen, uw interessante posts, uw lezenswaardige links, uw besprekingen, uw tips en truuken. Bedankt voor die van 2009, en op die van 2010.

See you on the other side. Proost!