Frank Deboosere in het nieuws, en het ging niet over zijn snor, de klimaatopwarming, een foute weervoorspelling of het balkon van de Balkan. Wel over het overzicht van de winter 2010. Kouder dan de laatste jaren, meer sneeuwdagen, en somber. Februari zelfs met een absoluut record qua somberheid: amper 28 uur zon, terwijl we in februari normaal recht hebben op 76 uur.

Dan eens de tellers van mijn zonnepanelen gecheckt, die er liggen sinds eind november. Dus in bedrijf tijdens die hele sombere, zonloze winter.

December: productie 95 kWh (uren zonneschijn volgens Frank/KMI: 46)
Januari: productie 115 kWh (uren zonneschijn volgens Frank/KMI: 48)
Februari: productie 150 kWu (uren zonneschijn volgens Frank/KMI: 28)

Euhm. Doesn’t compute.

December: 95 kwU / 46 uur = 2,096
Januari: 115 kwU / 48 uur= 2,396
Februari: 150 kwU / 28 uur = 5,357

Nu kan ik aannemen dat die zonnepanelen tussen december en juni elke maand een beetje efficiënter presteren, de zon klimt immers elke dag hoger aan de horizon. Maar een verdubbeling van de productie per uur zonneschijn tussen januari en februari? Onwaarschijnlijk.
Andere mogelijkheid: Ukkel was deze maand een pak somberder dan Balegem. Maar om aan min of meer dezelfde verhouding productie/zonneschijn te komen als de vorige maanden, zou er een uur of 58 zon moeten geweest zijn in Balegem (in plaats van 28) En da’s een dag of 4 dat er hier volle bak de zon geschenen zou hebben, terwijl in Ukkel – 50 km naar het oosten – de hemel volledig dicht bleef. Kan, maar onwaarschijnlijk.
Andere mogelijkheid: Frank heeft mis gemeten? Er lag een paar dagen sneeuw op zijn zonnemeter. Of er had een meeuw op gescheten? Kan, maar gezien de reputatie van het KMI onwaarschijnlijk.
Andere mogelijkheid, misschien heb ik mis gemeten. Of er heeft iemand met mijn tellers geknoeid. Een muis gebruikt de meter sinds deze maand als een hamster een wieltje in zijn kooi. Kan, maar onwaarschijnlijk.
Wellicht dus nog iets anders. Of een combinatie van alle vier.

Hoe het ook zij, intussen wel uitgevogeld dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt dat de wintermaanden wat somberder waren dan normaal. Deze drie koude maanden blijken immers maar in te staan voor 10% van de totale zonneschijn op een jaar, niet de 25% die ze voor hun rekening zouden nemen als alle maanden evenredig bedeeld waren. En drie sombere maanden in de winter is dus maar een marginaal verlies op jaarbasis. Een schijntje.
Het is van april tot september dat wordt bepaald of het een goed zonnepanelenjaar gaat worden, of niet. Die zes maanden zijn goed voor 70% van de zonneschijn op een jaar.

Op hoop van zon. En zegen.

Mocht ge een iPhone hebben, raad ik u levendig aan eens de applicatie Hipstamatic te proberen. And don’t just take my word, all the hip(stamatic) kids are doing it…

Het is een camera-app, zoals er ongeveer 8.000 in de appstore zijn te krijgen, en eentje die rare effecten op je foto’s toepast (zoals 7.900 van die 8.000 photo-apps). Maar met een filosofie – een minitieuze poging om een uniek foto-apparaatje te laten herleven – en een schitterende uitvoering.

“The original Hipstamatic was the invention of two Wisconsin brothers, Bruce and Winston Dorbowski. In the winter of 1982 they came up with what their big brother Richard later called “a million dollar idea for bringing photographic art to the masses cheaply” — a camera inspired by the popular Kodak Instamatic (and probably by the Russian Lomo) but made entirely of plastic, right down to the lens. The brothers set up a fabricating shop in a tiny cabin on the banks of the Wisconsin River and got to work. Over the next 18 months they produced just 157 cameras, at $8.25 retail apiece. In the summer of 1984 they were on their way home from signing the lease on a new production facility when they were killed by a drunk driver. Nine years later the family lost most of the brothers’ photos and work archives in a fire, and the Hipstamatic slipped into the half-light of photo history.” #

De app verandert je iPhone dus in een Instamatic-fotoapparaat. Met een zoeker, en een analoog gevoel. Met de mogelijkheid om een film/lens/filter/flits te kiezen. En een gevoel dat de keuzes die je maakt belangrijk zijn: de effecten van lens/flits/filter… zijn niet omkeerbaar, en bepalen dus je resultaat. Of als je dat liever hebt, met de mogelijkheid om verrast te worden (eens shaken maakt je keuzes random).

Een video’tje maakt de werking duidelijk:

Hipstamatic User Interface Demo from Synthetic on Vimeo.

Kost 1€59, maar via wat ingenieuze in-app-purchases van extra lenzen, flitsers, voorzetfilters en film kunt ge er wel nog een paar euro meer aan kwijt zijn.

Een paar van mijn eerste probeersels:

Maud en Daan op weg naar hun slaapkamer boven (Kaimal Mark II Lens / Alfred Infrared Film )

Aankondigingsbord in Brussel-centraal (Helga Viking Lens, BlacKeys SuperGrain Film )

Trein in volle vaart (Jimmy Lens, Alfred Infrared Film)

Instant love.

Voor mij trouwens nog altijd dé reden waarom iPhone-eigenaars zo vaak vol lof zijn over hun slim gerief. Een geslaagde app als deze (zie ook Tweetie, Words with Friends, Spotify, Remote, …) verandert je toestel immers totaal van functie. Alsof je Singer-naaimachine ineens ook goeie milkshakes en deftig krentenbrood zou kunnen maken na het downloaden van een paar extraatjes. Still lovin’ it.

Ja, ik ben nog eens op wintersport geweest. En neen, het is niet gesponsord. Some guys don’t have all the luck.

Voor de laatste keer dat het buiten de schoolvakanties kan, nog eens op Oekki-vakantie met Intersoc, dus. Naar Valmeinier dit keer, een skigebied in de Franse Maurienne. De voet van de Galibier en andere legendarische alpencols.

2 jaar geleden ook al eens een gelijkaardige onderneming op poten gezet. Toen nog met 2 kinderen in plaats van 3. En toen naar Zinal, in Zwitserland, in plaats van naar de Franse Alpen. Tijd voor een vergelijkende bespreking?

1. De reis

Zinal was 1100 kilometer. Valmeinier is er maar 900. Beide doenbaar op 1 dag.
Maar om in Zinal te geraken moet je door een ellendig druk stuk Zwitserland. En om in Valmeinier te geraken moet je via Lyon en het ellendige Chambéry.
In Zwitserland moet je een vignet. In Frankrijk langs de péage om in de file te mogen gaan staan.

Score: ex aequo.

2. Het dorp

Zinal ligt in een dal, omringd door majestueuze bergen in alle richtingen dat je kijkt. Redelijk charmant dorpje ook.
Valmeinier ligt op de berg. Er zijn trouwens twee Valmeiniers: eentje op 1500 meter hoogte (het oorspronkelijke dorp), eentje op 1800 (een nieuwer skidorp). Beide Valmeiniers lijken te bestaan uit parking, nieuwbouwchalets, parkings in opbouw en half afgewerkte nieuwbouwchalets.

Score: Zinal wint

3. Hotel

De Intersoc-hotels van Zinal en Valmeinier zijn vrij goed vergelijkbaar. Ongeveer even groot, zelfde stijl.
Maar in Valmeinier lijkt het allemaal wat steviger en minder afgeleefd dan in Zinal. En onze kamer heeft nu rechte vloeren, wat van die in Zinal niet kon gezegd worden.
Toen we in Zinal waren, was er wel sprake van dat het hotel in de komende jaren een grondige opknapbeurt ging krijgen. Misschien is dat wel gebeurd ondertussen…
Eten, kinderaccomodatie, kinderanimatie, bar … zijn op de twee locaties vrijwel identiek.

Score: Valmeinier wint.

4. Skigebied

Zinal had – meen ik – een kilometer of 90 pistes. Valmeinier is – door aansluiting op het gebied rond Valloir – bijna dubbel zo groot
Zinal had echter een paar grote nadelen: een skidagje begint er met eerst 300 meter wandelen tot de kabelbaan, daar stevig aanschuiven en opeengepropt naar boven, zodat je een kwartier later kon beginnen skiën. En dus ook alweer minstens kwartier vroeger moet stoppen om de omgekeerde calvarie aan te vatten.
In Valmeinier zit ik voor het eerst in een hotel “op de piste”. Botten aandoen, ski’s eronder, en je bent vertrokken. Heerlijk.
Nog een nadeel van Zinal: een ellendig hoog aandeel van de liften in het gebied zijn sleepliften. In Valmeinier is er amper zo’n pannekoekenlift te bekennen.
De staat van de pistes valt precies wel licht in het voordeel van Zinal uit. Hier in Valmeinier is het vechten met het ijs en de wind. Maar het is dan ook ijskoud, en het waait. Volgende week is dat hier misschien helemaal anders.

Score: Valmeinier wint

5. Skilessen

In Zinal gebeurden de skilessen op een minipiste langs het hotel voor de kleintjes, de anderen moesten eerst in eerdergenoemde kabelbaan om boven aan de lessen te kunnen beginnen.
In Valmeinier ligt het hotel weliswaar op de piste, maar is dat stukje piste eigenlijk niet geschikt voor beginners. Daarom gaan de kleintjes met een paar busjes naar een oefenterrein in het dorp, en schuiven/wandelen de iets groteren eerst naar beneden waar er een geschikte beginnerspiste ligt.
In Zinal zijn al de skibegeleiders Belgisch. In Frankrijk heerst echter de Franse Skischool. Die zich niet zomaar laat opzij zetten. Verenigd Europa of niet: hier mag er geen les gegeven worden door Belgen. Enkel “ski-animatie” zien ze door de vingers. Wel moet gezegd dat die Franse skischool en hun leraars echt wel van wanten weten, en dat er in de lessen ook voldoende nederlandstalige begeleiders zijn om de kinderen toch enigszins de bedoeling van het geheel uit te leggen.

Score: Valmeinier wint.

Conclusie

Valmeinier 3 – Zinal 1. Ferme overwinning voor de Fransen dankzij de ski-accomodatie, maar al bij al toch een tamelijk evenwichtige match.
En mochten er voor de rest nog skigebieden/hotels in Europa of in de wereld zijn die een vergelijkende studie van hun skikwaliteiten wel denken te doorstaan, ge kent het adres.

Oh, Google is weeral over Balegem gevlogen blijkbaar. Toen we hier kwamen wonen was het nog een oase van flou artistique op Google Earth of de satellietbeelden van Google Maps. Maar een jaar of zo geleden waren wij hier al een beetje scherp gesteld. En nu alweer een update, en recent. Ik denk dat de beelden van begin augustus zijn.

Ik zie de schapenstal, de vijver en het houtkot in het bos, de garage en de nieuwe tuintafel buiten. Ik zie dat de auto buiten staat, koffer open. De nieuwe Veluxen zitten al in het dak. Enkel de zonnepanelen liggen er nog niet op, en ook het nieuwe kippenhok – wellicht ook moeitloos zichtbaar vanuit de ruimte – was nog niet op tijd af om al op de foto te passen.

Indrukwekkend, het detail. En dan ligt de resolutie van deze beelden nog een pak lager ligt dan die waar leger en overheid beschikking over krijgen. De techniek staat wederom voor niets.

Alhoewel. Zò nieuw is dat allemaal toch niet.

Want vandaag kwam ik uit bij deze toepassing, een online versie van de kabinetskaart van J. De Ferraris. Oorspronkelijk een boekwerk met kaarten, gemaakt in 1777, van wat toen nog de Zuidelijke Nederlanden en het Prinsbisdom Luik heette. Voor de overheerser – toen nog Oostenrijk – wellicht om beter belastingen te kunnen heffen of het land efficiënter onder de knoet te houden.

En als ge daar inzoomt op kaart nummer 48, dan komt ge ook in Baeleghem:

En als ge daar inzoomt op het Zuiden van Baeleghem, dan komt ge toen ook al uit in de Broeck:

En als ge daar inzoomt op de Broeck, dan staat er daar ook al een huisje, een L. En die L, die kan ik nog terugvinden. Het ligt in onze (kruip)kelder. Wij wonen op de fundamenten:

Die atlas Ferraris is tenandere ook te verkrijgen als een mastodontisch boekwerk: 608 pagina’s en 12 kilo vogelvluchtvreugde. Ook te consulteren in uw openbare dodebomenuitleendienst genaamd bibliotheek, of online dus. Benieuwd of u er ook uw erf, uw favoriete fietsroute of de plaats waar u uw maagdelijkheid in verloor in kan terugvinden.

Tot slot wel nog een waarschuwing: met al dat inzoomen vanuit de lucht, ge moet daarmee toch opletten. Voor ge ’t weet komen daar ongelukken van.

Veel te doen omwille van de “ban” die een aantal tv-stations uitvaardigen tegen de nieuwe Lady Gaga featuring Beyoncé video voor “Telephone”. Waarbij meestendeels onvermeld wordt gelaten over welke televisiestations het dan wel gaat. Indien u hem nog niet gezien heeft – Hello, earth calling, with a telephone made out of hair -, het gaat over dit werkstuk – volgens het in deze gezaghebbende De Standaard “de strafste videoclip sinds Thriller” en “dé gebeurtenis in de wereldwijde popcultuur”:

Ik kan er in komen. Dit is volkomen onaanvaardbaar!
Waar ik wel een probleem mee heb is de reden voor de ban die deze televisiestations aanhalen. Teveel bloot? Puh-lease. Er zijn tenminste 5 argumenten te bedenken die méér slagkracht hebben dan “teveel bloot” om deze video in de ban te doen:

• Excessive product placement (een lijstje met screenshots alhier)
• Bad stereotyping (lesbo bitches, venten…)
• Bad music (hierover wordt niet gecorrespondeerd)
• Bad Lady Gaga penis joke. (iedereen heeft mevrouw haar private bits inmiddels toch al gezien, niet dan?)
• En last but not least: een stuitend gebrek aan (RAH)² (AH)³ + RO (MA + MAMA) + (GA)² + OOH(LA)²

Nee, echt, wat een hoop onzin die video, maar wat een visueel spektakel.

“Lady gaga is not a brand, she’s a platform” schreef een wijze mens op Twitter. Een kanaal, waarop we met z’n allen geabonneerd zijn. Eén spraakmakende verschijning per dag. Popcultuur in hapklare brokken voor de internetgeneratie: één schaamlip per maand, één zotte outfit per week, één nieuwtje per dag. Beheerst de media anno 2010, niet alleen de nieuwe, uiterst behendig. Zorgvuldig geochestreerd. Perfect gemodelleerd.

In de reeks “helden die sterven”, vandaag de beurt aan Alex Chilton. Zanger/gitarist van de Box Tops en het terecht legendarische Big Star. Kent u van dit lied:

of van dit:

En dan zijn eigen post-Big Star solo-werk natuurlijk ook, Bangkok:

Leren kennen in de jaren tachtig, via de al even verknipte Paul Westerberg en zijn Replacements. Die – toen al – de definitieve ode schreef aan Alex Chilton:

If he was from Venus, would he feed us with a spoon?
If he was from Mars, wouldn’t that be cool?
Standing right on campus, would he stamp us in a file?
Hangin’ down in Memphis all the while.

(chorus:)

Children by the million sing for Alex Chilton when he comes ‘round
They sing “I’m in love. What’s that song?
I’m in love with that song.”

Cerebral rape and pillage in a village of his choice.
Invisible man who can sing in a visible voice.
Feeling like a hundred bucks, exchanging good lucks face to face.
Checkin’ his stash by the trash at St. Mark’s place.

(chorus)

I never travel far, without a little Big Star

Runnin’ ‘round the house, Mickey Mouse and the Tarot cards.
Falling asleep with a flop pop video on.
If he was from Venus, would he meet us on the moon?
If he died in Memphis, then that’d be cool, babe.

(chorus)

Later – 2004 – nog eens gezien, op De Nachten in Antwerpen, met een Belgische begeleidingsband (o.a. Pascal Deweze, Karel Debacker en Mauro Pawlowsky) die het met een ei in de broek en een iets te vol mandje respect voor “de meester” toch niet slecht van af brachten.

Schone herinnering weeral, onder de grond.

BBC-style: Charlie Brooker!

(Serieus: die Charlie Brooker is geniaal. Als ge u eens een voormiddag/dag/week wil amuseren, zoek op “Screenwipe” op YouTube. Schitterend. Als ge minder tijd hebt, mis dan deze niet: The Screenwipe Guide to TV)

American Network-style: The Onion!

(Serieus: The Onion is geweldig. Als ge u eens een voormiddag/dag/week/maand/internetgeneratie wil amuseren, zet hun website bij uw favorieten.)

VRT-style: Jan Becaus!

(Serieus: Jan Bééééécoooowwwwse is een monument. Wordt gerust lid van The Jan Becaus Appreciation Group of fan van Het Engels van Jan Becaus).

1 jaar geleden, was het een meisje:

En 1 jaar later, nog altijd:

Een crème van een kind, vrolijk en erg makkelijk, op de nachten en haar gezondheid na: ze wordt nog altijd het merendeel van de nachten een keer wakker, en entertaint ons wekelijks wel op een nieuwe verkoudheid, buikkrampen, koortsaanval … net voor we op skivakantie vertrokken zelfs een longontsteking.

Maar, laat dat de pret niet drukken. Dat groeit en dat bloeit, op curves en door ontwikkelingsstadia. Venitiaans en blond. En ze doet dat goed. Over een paar weken loopt ze, en loopt ze weg. Hiep hiep hoera voor Baby Flo, Hiep hiep hoera voor hoe ze Floortje wordt:

Vandaag gaan lopen, omdat het kon. En ook wel een beetje omdat in de Standaard stond dat smirting, de combinatie van roken en flirten, er sportief en gezond broertje bij heeft: flunning, of de combinatie van lopen en flirten. 1 op 3 joggers knoopt tijdens het lopen wel eens een flirterig gesprek aan met iemand van de andere sekse. Met als gevolg een doorslaggevende statistiek:

Lopers doen het ook beter in de slaapkamer. 1 op 10 lopers heeft minstens 1 keer per dag seks. Onsportievelingen moeten het stellen met 1 keer seks in de maand.

Nogal eens een verschil: “Lopen, nu met 96,7% meer seks“! Zeg nu zelf, wie dat weet, die blijft toch niet zitten! Al wie da niet springt is homofiel, nooit bewezen. Maar al wie dat niet loopt is eunuch, nu dus wel.

Mijn loopschoenen dus van onder een jaar of drie stof gehaald en op naar de Gentse Watersportbaan. Want daarvan stond dan weer in de krant dat die 33 meter korter is dan de altijd gedachte 5 kilometer. “Uw Watersportbaan, nu met 0,7% gratis“!

De eerste kilometer voelde … slecht. Als in roestig, tegennatuurlijk, onwennig en lastig. Maar de motivatie was er. Ik hoefde maar terug te denken aan de passage over de slaapkamer in het flunning-artikel, en daar was de motivatie al weer.

De tweede kilometer voelde … ellendig. Als in “waar ben ik aan begonnen?”. Slechts met de hulp van een mantra hield ik het vol. “Evy Gruyaert. Cho-co-la. Evy Gruyaert. Chocola. Evy Gruyaert. Chocola.” Weer 10 passen verder. Weer dichter bij het doel. Een meter of 100 voor me kreeg ik een meisje in het zicht. Zwarte training. Witte bloes. Elegantie. Gratie. “Evy Gruyaert! Chocola!”

De derde kilometer voelde … net iets minder rot. Ik denk dat ik in The Zone kwam. Een runners high had. Ik kwam erdoor. Mijn adem werd regelmatiger. Mijn stappen zelfzekerder. De kop van de Watersportbaan werd gerond. Wel tegen plan kwam het meisje van de vorige kilometer geen meter dichterbij. Integendeel. Vreemd genoeg liep ze ondertussen zeker vijfhonderd meter voor me uit. Een geoefend natuurtalent, zoveel was zeker!

De vierde kilometer voelde … te veel. The Zone was dicht, gesloten wegens failliet. De runners high een diep dal. M’n loopschoenen voelden zwaar. Niet meer op te heffen. Ik stak het op het stof van drie jaar. Wel schiep mijn altijd trager tempo nieuwe mogelijkheden. In plaats van een knap poepke in te halen, zou ik me natuurlijk ook in kunnen làten halen.

De vijfde kilometer voelde … als een ramp. De afstand werd oneindig uitgerokken. De tijd ging slow-mo. Vier keer. Vier keer werd ik voorbijgestoken. Door achtereenvolgens twee blonde joggende studentes, een snelwandelende dame van middelbare leeftijd in een strak pakje, door een goed geconserveerde maar licht zwalpende zestiger, en tenslotte door een strompelende eenbenige.

Met die laatste heb ik nog even kunnen flunnen, de rest had ik eerst niet gezien, was te snel of had mij niet gehoord met haar mp3-ding om de oren.” “Mooi weertje, niet?” riep ik. “Give me an L. Give me an O.” riep ze terug, “Give me an S. Give me an E. Give me an R”.
Al een geluk dat de Watersportbaan maar 4967 meter lang is in plaats van 5 kilometer, anders was ik er ingebleven.

Ik ga een lezersbrief schrijven, denk ik. Terwijl ik hier in mijn zetel lig met kramp in de kuiten. Dat er nog een nieuwe trend is opgedoken. Zwafgaan. Zwetend afgaan. Of iets dat “uitsloven” en “zielig” combineert. “Strompelen” en “modderfiguur”.

Vandaag geen seks, dus. Alstublieft. Evy Gruyaert en haar chocola. Ge moogt ze hebben.

Als er in 2010 al één internettrend te detecteren valt, dan is toch het wel Chatroulette. Tussen haakjes: een trend die geen een van de 60 trendwachters in het rapport van Netlash – mezelf incluis – had zien aankomen.

Zo hadden we dus al de wetenschap achter het nexten op chatroulette, en Merton op Chatroulette, en Ben Folds Ode aan Merton, en Facebookroulette, de Chatroulette Eye Vagina (SFW), chatroulette for news, Chatroulette Bingo en Manroulette.

Maar waar blijft Blogroulette?

Ik stel het me zo voor: Een random bloglezer connecteert met een random blogschrijver. En samen kunnen ze dan een eindweg chatten over wat de een van de ander vindt. “Bo-ring”, bijvoorbeeld, ik zeg maar wat. Met uiteraard een grote “Next”-button voor beide, als het geen spek is naar de bek. Voor babyblogster die valt op een blotevrouwenblogslezer. Of voor de gadgetblogger die gekoppeld wordt aan een modeblogverslindster.

De URL is wel al ingenomen: http://blogroulette.com. Blijven steken in de planningsfaze of goeie bedoelingen, not unlike 99% van de blogs op het internet. Het waardige alternatief: http://blawgroulette.com is nog vrij.

Afijn, wie maakt het? En snel, vooraleer de internetfad van de tsjètroelèt zijn momentum verliest.

Zodat Merton eens wat pianoimprovisaties kan maken op blogteksten. Deze post bijvoorbeeld, zou hij misschien zo bezingen:

Smart guy with a stupid plan,
Or is it a stupid guy with a smart plan?
Or is it a stupid guy with a stupid plan?
It is a guy. It is a plan.
But something’s definitely stupid here…

Next.