Ik wou dat ik kon zeggen dat ik voor eenkindsgezinnen ben. De enige manier om iets te doen aan de krankzinnige overbevolking van de aarde.
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik tegen dieselauto’s ben, en zeker van die veel te grote.
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik voor het wonen in de stad ben, dicht op elkaar, energieëfficient en openbaar-vervoer vriendelijk.
Of dat de overheid moet afgeslankt. De actieve bevolking voltijds aan de slag moet.

Zoveel dat ik wel wil menen, maar niet kan. Klokken die ik niet kan slaan.
Want ik kan ze dus niet hebben, die meningen. Bevind me “on the wrong side of the argument”.

En dus verdedig ik net zo lief het tegendeel.

Dat eenkindsgezinnen een beetje zielig zijn, niet voor de ouders, maar voor de kinderen. En dat de overbevolking van de aarde niet geholpen is met minder kinderen in arme streken en meer kinderen in rijke delen, maar omgekeerd.
Dat dieselauto’s uiterst efficiënt zijn, als je er maar genoeg kilometers mee maalt. En grote auto’s perfect te verantwoorden zijn als je er maar genoeg volk in vervoert.
Of dat wonen in de stad vervreemdend werkt. Werkelijk alles aangesleept moet worden.
En dat de overheid het land rechthoudt, erzonder de economie op zijn gat zat. De actieve bevolking vooral een oplossingen verdient die passen bij hun levensfase en gezinssituatie.

Kortom: ik ben van mening dat een beetje flexibel zijn in uw meningen een deugd is. Dat de waarheid zelden zit in het zwart en het wit van de mening, maar in het grijs van de realiteit.

En toch viert de mening hoogtij. Absoluut geponeerd, overal.
Moet je een mening hebben over de parachutemoord. De mogelijkheid tot samenleven met “de islam”. Ben je als Vlaming verplicht van mening voor financiële verantwoordelijkheid voor regio’s te zijn. Je moet een mening over Android. Over Mark Zuckerberg. Clenbuterol. Over de school van Lukaku.
Alsof het er toe doet. Druppels op een plaat die heet staat.

Geen mening hebben, dat verdient pas respect. Of is geen mening hebben laf, vreemd, opportunistisch, gortig? Ik zou het niet weten, ik heb daar geen mening over.

Kijk, een intelligent opiniestukje in De Standaard (abonnees only) van vandaag:

Over de roddels in Dag Allemaal over de Antwerpse VLD’ers Annick De Ridder en Ludo Vancampenhout, en over de off-the-record commentaren van de Vlaamse en Franstalige onderhandelaars over elkaar in La Libre Belgique.

Premisse van het artikel:

De voorbije week verschenen enkele grensverleggende artikels. Ze hadden met elkaar gemeen dat ze enkel op off the record-gesprekken waren gestoeld. Steeds ging het om prettig leesvoer, hoe vernietigend het beeld ook was over de politieke zeden. Helaas was de berichtgeving onjuist.

En de conclusie:

Wetstraatjournalisten weten dat het er aan de onderhandelingstafel soms niet al te vriendelijk aan toegaat. Zeker als de gesprekken maar moeizaam vorderen, raken de zenuwen oververhit. Er valt dan eens een onvertogen woord, vooral off the record. Iedereen moet immers stoom aflaten. Zoiets uitvergroten, doet de waarheid geweld aan. … Politiek is mensenwerk. Het gaat om relaties. Maar het blijft gevaarlijk om slechts één facet uit zo’n verhouding te isoleren en op te blazen. Ook een gewoon huwelijk heeft zo van die ups-and-downs. Wie vervolgens enkel de kwade momenten als werkelijkheid introduceert, plaatst zich buiten de werkelijkheid.

Schitterend, dat een krant ervoor kiest om, in plaats van die wederzijdse beschuldigingen in zijn krantenkolommen te herhalen, er een kritische kanttekening over te plaatsen. Niet mee te gaan in de roddel, maar aan de zijlijn te gaan staan en meewarig het hoofd te schudden over zo laag bij de grondse praktijken.

Tot mijne frank viel.

Want waar had ik gisteren geleerd over die straffe uitspraken van Vlamingen over Walen en vice versa, over de eyeliner van Elio, de debiliteit van Joëlle en Laurette en de wafels van Bart de Wever? Op www.destandaard.be.
Onder welk artikel kwamen er weeral 219 comments van de stilaan voltijds op de payroll van N-VA staande commentaargevers te staan? Yup. Op www.destandaard.be.
Waar was dat artikel over die wederzijdse demonisering het meest gelezen artikel van de dag? Yup. Op www.destandaard.be.
Good for ‘em.

Maar wat ik me dan afvraag is wie er zich hier “buiten de werkelijkheid” plaatst? In welke werkelijkheid is het achteloos uitpakken met iets op de ene plaats en het genadeloos neersabelen van datzelfde op een tweede plaats een uiting van consequentie en rechtlijnigheid?

Of ook: hoe lang denkt men nog het verschil tussen een kwaliteitskrant en een kwaliteitssite in stand te kunnen houden, zonder dat de reputatie van de ander de een gaat besmetten en naar de moeizaam opgebouwde vaantjes helpen? Het argument van Peter Vandermeersch en zijn opvolgers dat enkel de “faits divers” (de opkomst yoni-massage, de mac van Evi Hanssen, de single van mevrouw Crombé, het lief van Evy Gruyaert die ook de ex van Lynn Wesenbeek is, etc etc… ) op de site een beetje losser mogen dan in de krant, gaat hier immers niet op: dit is Wetstraatnieuws.

Of is zowel lezers en als clickers bereiken echt alleen mogelijk met een onmogelijke spreidstand?

De colloque singulier, de goeie gewoonte dat uit een gesprek met de Koning niets mag uitlekken, werkt niet echt met een N-VA’er aan het andere eind van de tafel. En dus kunnen wij het bezoek van Bart de Wever aan het Paleis in Laken van gisteren al tamelijk goed reconstrueren:

Koning: “Wie is daar? Bart de Wever, I presume?”
Bart De Wever: “120 kilo scherpzinnigheid, lijkt me duidelijk wie er voor u staat”.

Koning: “Ah, Bart, zet u. We zitten wel met een serieus probleem, nu gij de onderhandelingen hebt opgeblazen”
Bart de Wever: “Ja maar, Majesteit, het was toch duidelijk dat de gesprekken nergens meer naartoe gingen.

Koning: “Hoe moet het nu verder?”
Bart De Wever: “Ik denk dat ik duidelijk ben geweest in mijn persconferentie van vorige week: het bord moet leeg”.

Koning: “Maar met wie wilt ge dan praten? Met de 7, met de liberalen?”
Bart De Wever: “Duidelijker dan ‘we moeten op alle manieren en met iedereen die dat wil een goed akkoord proberen te bereiken’ kan ik niet zijn, wel?”.

Koning: “Maar wìl de N-VA eigenlijk wel een akkoord, de Franstaligen twijfelen daaraan”.
Bart De Wever: “Wij willen zeker een akkoord. Maar Frieda, Wilfried, Siegfried zijn er duidelijk over: liever geen akkoord dan een slecht akkoord”.

Koning: “En eet gij echt zoveel wafels als dat ze zeggen?”
Bart de Wever: “Dat is een leugen. Als ik zenuwachtig ben eet ik al eens een drakenburger te veel. Maar wafels, daar kan ik duidelijk over zijn, dat eet ik eigenlijk nooit. Al wie dat dat zegt is homofiel, en doet eyeliner op als de pers langskomt”.

Koning: “Wel knap dat gij de onderhandelingen in het Frans doet”.
Bart de Wever: “Soyons clair, c’est just parce que j’énerve énormement chaque francophone quand je parle le néerlandais”.

Koning: “Hebt gij zonet de peilingen al gezien: uw partij lijkt nog altijd verder te groeien”.
Bart de Wever: “De mensen willen duidelijkheid en rechtlijnigheid, Sire, en dus komen ze bij ons terecht”

Koning: “Ik was wel blij te lezen dat 16% van de mensen die voor u stemmen terug naar een unitair België wil”.
Bart de Wever: “Misschien moet onze boodschap ook intern hier en daar nog wat duidelijker.”

Koning: “Allez, ik zal u dan maar het veld insturen, VandeLanotte wil toch niet. Maar met welke titel?”
Bart de Wever: “Een titel verzinnen, dat is toch duidelijk een koninklijke pregoratief”

Waarna de Koning vertwijfeld de handdoek in de ring gooide, Bart benoemde tot Koninklijk verduidelijker / clarificateur Royal, en zuchtend nog een Dafalgan of 2 in een glas water gooide.

’t Was aangekondigd dus een verrassing was het niet ècht, maar vanmorgen toch even paf gestaan. Om half negen werd er hier immers een ontbijtkorf afgeleverd om ONTBIJTKORF tegen te zeggen. Baby included for size:

Vol met allerlei broodjes, brood, koekjes en beleg van bakkerij Hemelsoet in Oostakker. Met informatieve vlagjes over de broodsoorten en hun al dan niet darmflora-bevorderende werking en al.

Lekker!

Dat alles ter aankondiging van de dag van het brood:

21 oktober 2010 – Dag van het Brood

Brood is een eigentijds product en hoort erbij! Op 22 oktober 2009 lanceerde de volledige broodsector zijn eerste nationale Dag van het Brood. Bedoeling was om brood als gezonde en lekkere bron van energie in de kijker te zetten. En dat is prima gelukt. Een vervolg hierop kon dus niet uitblijven. De tweede editie van de Dag van het brood vindt plaats op 21 oktober 2010.

Naar aanleiding van de Dag van brood roepen VLAM en de broodsector iedereen op om deel te nemen aan de actie ‘Smeer een boterham voor iemand anders’. Waarom ook niet ? Verras een collega, kennis, vriend(in) of juf met een lekkere zelf klaargemaakte boterham en laat zo je waardering of vriendschap voor hem of haar blijken. Een simpele boterham, een lekker gebaar!

Iedereen die deelneemt aan de Dag van het Brood kan een reactie posten op www.alledagenbrood.be. Zo maak je immers kans op een reportage in de krant of andere media over je initiatieven in je school of bedrijf op deze dag.

Alle dagen brood? Wij zitten in elk geval goed tot woensdag!

Ge weet, voor een doorwrochte en gefundeerde media-analyse, voor diepgaande en tot het bot snijdende televisiekritiek zijt ge hier altijd aan het goede adres. Vandaag bijvoorbeeld: Reyers Laat.

Serieus, Dirk Abrams, nog nooit heb ik iemand met zo’n mengeling van desinteresse en ontevredenheid op een televisieset weten zitten als u. Of het moet die keer geweest zijn dat de voorzitter van de Vereniging voor Acute Apathici geconfronteerd werd met het hoofd van de Associatie van Professioneel Malcontenten.

Wordt gij tot die uitzendingen gedwongen met een wurgcontract? Heeft Canvas ermee gedreigd uw familie een kopje kleiner te maken als ge niet de opvolger van Phara wilde worden? Zit er een producer voortdurend grapjes over kaalhoofdigheid in uw in-ears te maken?
Of om het met Lieven te zeggen “Wat gaat er door u heen?“.

Update 25 oktober:
Dirk Abrams blijkt voor weken buiten strijd, laat De Redactie weten. Hoop dat het niet mijn harde aanval was die leidde tot zijn hartaanval. Van harte beterschap.

Weet ge wat wij zeiden, in Genk in mijn jonge jaren, als iemand iets doms gezegd had? Wij zeiden dan “Schaam uw lip, jong”.

Het geeft 0 resultaten op Google. Dus ofwel is die uitdrukking radicaal en met succes uit het geheugen der mensheid gewist, wegens al te schamelijk, ofwel was het enkel in ons vriendengroepje dat “schaam uw lip” een staande uitdrukking was.

En hoe ik daarbij kwam: omdat Bob Guccione dood is. De man die Penthouse – en wellicht nog een paar andere kutbladen – uit de grond stampte in 1965. Doorging waar Playboy stopte. De uitvinder van de full frontal nudity, althans toch in boekskes voor een breed publiek. Als Conscience zijn volk leerde lezen, dan was Guccione het de die de wereld leerde liplezen.

En hoe ik nu lees dat die man in 1979 ook medemaker van Caligula was. Guccione produceerde die film aanvankelijk met als regisseur Tinto Brass, maar veranderde zijn rol later naar regisseur door het toevoegen van enkele zeer expliciete sexscènes tussen het hooggestemde acteerwerk van bijvoorbeeld Peter O’Toole, Malcolm McDowell en Helen Mirren door (lezenswaard hierover: the greatest con in Hollywood history).

En hoe ik daar pas nog aan had zitten denken, nu ik op Prime de serie “Spartacus, blood and sand” volg.

Een kruising tussen Spartacus (de film met Kirk Douglas, vanwege de naam en het verhaal), Gladiator (de film met Russell Crowe, vanwege het machismo aka homo-erotiek van de gladiatoren), Rome (de schitterende TV-serie, vanwege de epoque en de gratuite sex), 300 (de film – this. is. Sparta. – vanwege het gestileerde geweld en bloed), Xena Warrior Princess (Lucy Lawless doet mee als Lucretia). En Caligula dus.

Brood en spelen. Het leven zoals het is, volksgunst. Duim naar beneden. Slaven en Romeinen. Fabula acta est. Schaam uw lip.

Er belde een hond aan.
Hij vroeg “Is Mevrouw thuis?”
Mevrouw was niet thuis.

Hij vroeg “Heeft u even tijd?”
Ik had tijd.

Hij vroeg “Heeft u eigenlijk al een encyclopedie in huis, een papieren encyclopedie bedoel ik?”
Ik vroeg of de Geïllustreerde Encyclopedie van de Menselijke Voortplanting ook telde.
Hij vroeg “Hoeveel delen beslaat dat naslagwerk?”
Ik antwoordde dat er in mijn boekenkast maar 1 deel stond en dat er weliswaar in dezelfde reeks ook andere naslagwerken waren verschenen (de Geïllustreerde Encyclopedie van de Bevalling, de Geïllustreerde Encyclopedie van de Eerste Kinderjaren …), maar dat in de tijd dat ik dat boekwerk aangeschaft had enkel het genoemde mijn interesse had gewekt.

Hij vroeg “Of ik soms koffie dronk?”
Ik antwoordde bevestigend.

Hij vroeg “Wie maakt die mooie muziek die er hier staat te spelen?”.
In antwoordde dat het hier ging om The Arcade Fire, en wel hun nieuwste werkstuk The Suburbs en dat dat naar mijn mening met grote voorsprong de beste plaat is die er dit jaar al is uitgebracht maar dat er in mijn mening hierover geen hond geïnteresseerd is.

Hij zei “Dan ga ik maar weer eens.”

Ik stak een kind in bad en dan in bed, keek drie minuten Flikken Maastricht en dommelde in.

Het principe van het letterbombarderen ofte “Facebook letterbombing” is simpel:

• je bevriendt met een aantal vrienden op Facebook een organisatie, merk of iemand met wiens kl$ten je wil rammelen;
• je post snel achter mekaar allemaal een boodschap op diens wall;
• je verandert je avatar naar een letter, en wel zo dat de wall van de organisatie, merk of iemand met wiens kl*ten je wilde rammelen geheel gep0wned is door jullie;
• je neemt een screenshot. En triomfeert;

Neem nu de vrolijke jongen en meisjes, samenstellers, presentatoren, redactiemedewerkers en websitebouwers van Studio Brussel. Hadden vorige vrijdag concurrent Q-music beet met een geslaagd kluchtje: operatie letterbombardeer.

Interessanter nog, de vraag hoe Q terug gaat slaan. En of ze terug gaan slaan. En of ze het eigenlijk al gezien hebben. En of ze daar weten van het bestaan van hun eigen Facebook-pagina. Afijn, ik loop niet over van vertrouwen.
Daarom zelf maar wat denkwerk gedaan over hoe Q-music Studio Brussel terug zou kunnen pakken. Operatie Letterbombardeer Studio Brussel, in vier stappen”:

That’ll teach ‘em.

Terzijde, maar ook grappig: zò heel simpel zijn de principes van dat letterbombarderen toch niet, als je deze poging van Radio Talent FM (what’s in a name) op de wall van Radio Klara ziet. Letterbomb-fail.

Update: Zou dit de wraak van Q-music op de Studio Brussel-letterbom kunnen zijn? Iets met de wiskundige formule: Duck Sauce + Barbara Streisand + Studio Brussel + Jacky Lafon & Q-Music = hipnessfactor rapidly approaching 0.

Ik weet niet of u het ooit doet, maar ik praat soms tegen mijn computerscherm. Lol en wtf en hmm hmm als het goed gaat, iets breedsprakiger als het slecht gaat. Vandaag bijvoorbeeld:

Typ typ: www.google.com
Typ typ: h

Nee, Google, nee. Hotmail was niet waar ik naar op zoek was.
Nogal pretentieus eigenlijk, alles welbeschouwd, dat ge al denkt te weten wat ik kwam zoeken aan de hand van 1 letter. ’t Zou magisch zijn, als ge ’t kon. Helaas, pindakaas.
Come to think of it: stel dat ge ’t kon, zouden we dan dat hele zoeken eigenlijk niet afschaffen: een pagina per letter van het alfabet, genoeg toch? 26 pagina’s, klaar. Ik wil graag als zoekresultaat 1 op de pagina’s w, t en f.

typ typ: ow

Nee, Google, nee. “How to do just about everything“, was het niet waarvoor ik kwam. Ik had iets ietsiepietsie specifiekers in gedachten.
Tussen haakskens: een paar van uw andere suggesties zijn werkelijk beneden alle peil. “How I met your mother“, ik wil het echt niet weten! What happens in Vegas, stays in Vegas, Google, en was dat voor of na ik geboren werd eigenlijk?

typ typ: do

Nee, Google, nee. “How do you know” suggereren, terwijl nu al uit drie van uw suggesties blijkt dat ge er helemaal geen fluit van weet. “How do you come up with all these suggestions“, was dichterbij de waarheid geweest.
En “How does facebook make money” is dan wel een interessante suggestie, maar daar weet eigenlijk niemand het antwoord op en is dus al even nuttig als het proberen doorgronden van de tactiek van Sergio in Expeditie Robinson.

typ typ: I

Nee, Google, nee. “How do I take a screenshot in Microsoft Windows” was het niet waar ik naar zocht. Als ge deze blogpost zou lezen zou ge dat trouwens al geweten hebben, want er staan al screenshots in, met van die Mac-chrome errond.
Desnoods, en als ge het echt niet kunt laten, vertel me dan eventueel hoe ge die zwarte achtergrondkleur zou kunnen wegkrijgen als ge met apple-shift-4 en dan spatiebalk een programma isoleert voor een screenshot, dat zou ge u nog een beetje nuttig gemaakt hebben.

typ typ: turn off th

Nee, Google, nee. Ge komt geen meter dichter.
Ge zijt een wijsneus, zo eentje van de soort die de mensen rond hem voortdurend onderbreekt omdat hij al denkt te weten wat ze gaan zeggen. Hint: gij eindigt de avond alleen, en de volgende keer wordt ge niet meer uitgenodigd.

typ typ: i

Nee, Google, nee. Ik was toevallig vandaag niet op zoek naar een manier om dat hele internet eens af te zetten. Die zoekopdrachtsuggestie moogt ge reserveren voor uitgevers die boeken willen blijven uitgeven, platenmaatschappijen die als vroeger cd’tjes willen verpatsen, Microsoft-personeel dat denkt aan de reputatie van hun bedrijf voor Internet Explorer, and the lot. Ik dacht het nog even te blijven gebruiken, dat internet.

typ typ: s

Nee, Google, nee. Ik typ nu al mijn vingers lam aan “How do I turn off this” en alles wat ge denkt begrepen te hebben is dat ik naar de definitie van “turnoff” op zoek was. Wel als dat “one that causes loss of interest or enthusiasm” is, dan zijt ge goed bezig. Nieuwe slogan ipv “do no evil”, “Google, your turnoff on the internet“.

typ typ: g

Nee, Google, nee. Zijt ge er nu gewoon met uw klak naar aan het smijten, of hoe zit dat? “G-quadruplex facilitated turn-off fluorescent chemosensor” lijkt mij niet helemaal het antwoord te bevatten op mijn eerder simpele vraag. A for effort, wel.

typ typ: o

Nee, Google, nee. Ook “Turning off the Firefox Go-button” was niet het onderwerp van mijn query.
Suggestie 5 lijkt me ondertussen wel de interessantste van de hele hoop. Turn Off Your Computer and Go Read a Book. Yes please! En dat boek gaat zeker niet “What would Google Do?” zijn.

typ typ: o

Nee, Google, nee. “How do I turn of this goo” was niet het eindpunt van mijn zoektocht. Interessant dat ge er zoekresultaten over weet voor te schotelen, en al. Zelfs Realtime dinges. Wist niet dat er zoveel mensen problemen met hun goo hebben.

typ typ: gle

Bijna, Google, bijna. Warm, ge zijt warm.

typ typ: ins

Ja, Google, Ja. Eindelijk. Ge zijt waar ik u wilde hebben. Uw instant.

Call me old-fashioned, maar mij 12 schermen met volledige zoekresultaten voorschotelen, voordat ik aan mijn query ben, ik vind dat veel, en niet zuinig.

Google Instant is als een gast aan tafel die, als er iemand zegt “Daarvan krijg ik stenen kl” onderbreekt met een verhaal over hoe zijn kloten ook meer dan eens van steen geweest zijn en welk zalfke hij er toen opgewreven hebt en dat dat een beetje pikte, tot de verteller er eindelijk nog eens tussen geraakt en blijkt dat die brave mens gewoon iets wilde vertellen over de stenen klompen aan de voordeur. Kortom, you suck.

En ja, ik wist al dat ge dat kunt afzetten door dat “Instant is on” dingske rechts van de zoekbalk te veranderen in “Instant is off”.
Maar ik praat soms dus liever tegen mijn computerscherm.