In 2011 ga ik zijn zoals een roofvogel. Een sperwer zoals er hier een in de tuin zat.

Met een arendsoog loerend naar prooi; op het juiste moment vertrekkend met m’n klauwen en vlijmscherpe bek al in aanslag; laag maar pijlsnel zwevend naar het nietsvermoedend vogeltje op de mezenbol; keihard toeslaand en … beng … tegen de ruit vliegend en dan enigszins versuft op een tak nadenkend over wat er zonet gebeurd is. Ja, een roofvogel ga ik zijn. Een schele.

Weet ge wat geweldig is: biermerken die zich herpositioneren. Zo eerst in een vat, of een fles, of een glas … en daarna ergens tussen neus en kin.

Alhoewel ze het bij brouwerij Grimbergen misschien over een licht ander soort positionering hadden, in het marketingplan. Want ze hebben er een nieuw logo, en een nieuw verhaal (alles is een verhaal tegenwoordig):

Het verhaal, dat van de feniks. Over de abdij van de Norbertijnen die al driemaal in as werd gelegd, maar altijd verrees en daarom maar de legendarische vogel als logo koos. Een campagne met Jan Decleir:

Beter nog: ze nodigen enige bloggers uit om die rondleiding met abt Erik in de Abdij eens zelf mee te maken. Met een hapje vooraf, en een drankje (ik vermoed Grimbergen) achteraf. Volgende week dinsdag, om een uur of 7 ’s avonds. En ik mag mee.

Sterker nog: en gij dus ook, misschien. Want ik mag iemand mee uitnodigen. Liefst met een blog, maar een indrukwekkende sociale mediapersoonlijkheid in het algemeen of een bierkundige interesse in het bijzonder zal ook wel mogen.
Geef als je mee wil en kan een indrukwekkende sociaalmediapersoonlijke of bierkundige gil in de comments hieronder, en ik kies er eentje uit volgens de goesting van het moment. Bijvoorbeeld aan degene met het indrukwekkendste argument waarom precies hij of zij een verrijking van het sociale mediapersoonlijke annex bierkundige gebeuren in Grimbergen zou zijn. Comment met verstand.

Niemand retweet stilte. Omdat niemand stilte leuk vindt? Of omdat de retweet knop onder de niet geposte tweet ontbreekt? Omdat de “vind ik leuk” onder de niet gemaakte statusupdate zo moeilijk te vinden valt?

Ook aan appreciatie voor mijn niet geposte blogposts, lijkt het vaak te ontbreken.

Nochtans, ik hou van de stilte. De stilte van een leeg huis. Van een wandeling in een leeg bos. De stilte die je conversatiegenoot tot wanhoop drijft. Het stille van een lege dag, het wit van de lege agenda. Het geluid van een leeg hoofd.

Mijn soundtrack, the sound of silence. Cage 4’33”, in een magistrale uitvoering:

Nooit was de ovatie terechter. Of minder op zijn plaats.

Talrijk zijn de speculaties over het enigmatische zinnetje dat Johan Vande Lanotte op zijn afscheidspersconferentie als bemiddelaar liet optekenen: “You can lead the horse to water, but you cannot make it drink“.

Waarom precies dat spreekwoord? Vanwaar dat paard? Wat zat er in dat water?

Eerst werd gedacht aan een cryptische boodschap richting een van de deelnemers aan de formatiegesprekken: ging het hier over een of andere vrouwelijke onderhandelaarster, waarop Johan Vande’s verleidingscapaciteiten hadden gefaald, een hinde die geweigerd had zich aan zijn bron te laven? Of ging het gewoon over Caroline Gennez, aan wie ook al eens enkele paardachtige eigenschappen worden toegedicht? Betekende “Di Rupo” in het dialect van zijn Italiaanse geboortstreek misschien niet “het druppeltje”?

Of moesten we het misschien begrijpen als een verdoken pleidooi pro drastischer maatregelen? (In uw beste Alex Agnew stem) “Waterboarding BDW! We zullen eens zien hoelang ze hem zenne Vlaamse poot stijf houdt. Drink or die, bitch!“.

Die taal ook, zorgde voor kopbrekens: was het in het Engels opdat de Franstalige deelnemers er niks van zouden begrijpen, maar toch nog gemakkelijker dan die dekselse Latijnse citaten van De Wever die ook de Vlamingen moeten opzoeken? Een erudiete citaten in vreemde talen compromis? Of was het gewoon in het Engels omdat citaten in vreemde talen toch altijd het enige is dat journaals uit persconferenties oppikken.

Niet langer. Het paard in kwestie liet gisteren immers een korte mededeling op de redactie van de grootste Belgische kranten toekomen.

Dat het wel degelijk had willen drinken. Dat het naar het water was meegegaan in de hoop aan de rand van dat water een fijn terras of zo aan te treffen. Dat het van een Belgische preformateur of whatever wel iets klassevollers had verwacht dan slootwater. Een Merlot uit 1992 of zo. Dat water drinken trouwens gevaarlijk is, ge kunt daar hyponatremia van krijgen en al. En een klotsbuik.
Dat het open blijft staan voor nieuwe uitnodigingen om eens te gaan drinken met wie dan ook met een opdracht van de Koning wordt belast, maar dat het toch een waarschuwing wil meegeven: de eerstvolgende die hem de Johan Vande Lanotte waterbehandeling geeft, kan aanschuiven in het rijtje Alexander de Croo en Kris Peeters. En dat het erg gesteld is met de huidige generatie Belgische politici, bende Beotiërs.

Een vervolg, op wat hier twee blogposten geleden aangekondigd werd. Te weten een wandeling door Grimbergen, de abdij, en Grimbergen, zijn biersoorten:

Een Nederlandse Amerikaan, die zie je al van verre staan
Een abt met een wit pij’ken aan, die zie je al van verre staan (x2)

Van voor naar achter: een altaar, en een ding waarvan de naam maar niet uit mijn religieus verleden wil opduiken. Koor? Architraaf? Oksaal? Retabel? Archivolt? Apsis?

Van links naar rechts: abt Erik en een afbeelding van hoe de abdij van Grimbergen er vroeger uitgezien heeft. Daartussen lichte melancholie naar pre-franse revolutie-tijden en de onuitgesproken vraag of een abt (in de katholieke kerk op gelijke hoogte met een bischop) in die tijden ook een stel bloggers zou rondgeleid hebben om een bier met de naam van zijn abdij te doen verkopen.

Van boven naar onder: een magnifieke en pas gerestaureeerde plafondschildering, eiken lambrizeringen en toekijkend volk.

Van links naar rechts: “het verborgene” (aka een gang waar we niet in geweest zijn), een vuurvogel (aka de fenix, het steeds weer opduikend symbool van Grimbergen, abdij en bier) en de Heer M. Vuijlsteke (aka die kwiet van het Wikipedia artikel in De Morgen van vandaag).

Van voor naar achter: een abdijgang in neo-romaanse stijl (de abdij zoals die er nu staat dateert maar van vlak voor WOI) en het eerder genoemde groepje mensen, abt incluis.

Van onder naar boven: genoemde abt, zijn niet erg katholieke handgebaar, steigers voor de restauratie, en God die het niet erg katholieke handgebaar ook gezien had.

van links naar rechts: blogvolk (Michel weer, en ntone, en Michael, en Vromant) en de vriendelijke mens die ons daar uitgenodigd had. En het échte onderwerp van het bezoek: Grimbergen blond, dubbel, goud, trippel en optimo bruno. Geserveerd in kleine 15 cl proefglaasjes. En dat dat smaakte. Naar nog, bijvoorbeeld.

Kortom: het was van begin tot einde (en van boven naar onder, van links naar rechts enz…) een interessante avond. En plezant nog ook.

Things nobody (real) says about advertising:

of

True dat, true dat, en nog veel meer.

En toch, en toch, adverteren werkt.
Case study 1: het verjaardagsfeestje van Chelsea Bedano:

Case study 2: De katholieke kerk.

Eat that, ongelovigen.