Kroost, karnaval, vleugelkes en een cape. Wij kunnen vliegen, papa.

Een foto die op deze blog wellicht niet was gepasseerd, ware het niet dat ik gisteren per toeval ook nog op de perfecte soundtrack ervoor stootte. Een mash-up, van “Jump” van Van Halen en “Imagine” van John Lennon. Imagine a jump.

Imagine-a-jump-john-lennon-vs.-van-halen by jackstanleywp

Het kan met vleugelkes van witte wol. Het kan met een zorro cape van niet-parachute stof. Het kan ook zonder.
Als je maar blijft dromen. Blijft proberen.

Inleiding, waarin enig scepticisme wordt geuit over het fenomeen der QR-codes

Of het nog iets gaat worden, met de QR-code? De meningen daarover variëren immers nogal: sommigen zeggen dat het de novelty-hype niet gaat overleven, anderen dat nooit het een hype wordt en eigenlijk geen novelty was.
En dan zijn er nog degenen die er wél in geloven. In de adverteer-wereld bijvoorbeeld, denkt men haast van wel.
Meer en meer zie je dus op affiches in de stad en op papieren advertenties die opvolger van de streepjescode opduiken.

Boodschap aan de consument: haal NU uw smartphone boven (hij is peperduur en u dan heeft u hem voor iets), start NU een applicatie op die met de QR-code in kwestie om kan (of erger nog, download er eerst eentje in de appstore van uw OS), richt je phone NU op de QR-code in kwestie (beef niet, vriend), druk NU af (of hoe heet dat op smartphones als ge een foto neemt), laat de applicatie de foto NU ontcijferen, wacht NU een momentje tot je phone weet of er edge of 3G of een wifi-netwerk in de buurt is en kijk NU (of afhankelijk van de snelheid van het vorige) naar een al dan niet voor mobiel gebruik geoptimaliseerde webpagina die je meer vertelt over hetgene waar de QR-code op hing.

Middenstuk, waarin een paar fijne voorbeelden van QR-codes worden naar voor geschoven

Maar dat neemt niet weg dat er ondertussen wel fijne dingen mee gebeuren. In Japan bijvoorbeeld, is een begrafenisondernemer begonnen met het verwerken van QR-codes in grafstenen. Op die manier kunnen passanten info opvragen over het leven van wie er daaronder ligt te ontbinden. Bonus voor het kerkhoftoerisme. Het leven herleid tot URL. Gij zijt wie gij waart op het web. De archeoloog der toekomst graaft Geocities en Farmville op.

Of neem nu mijn vrienden van AXA (ik zeg nu wel vrienden, meer dat is eerlijk gezegd wel een beetje opportunistisch: de lening van mijn huis loopt immers nog een jaar of 20 bij deze Fransen, en ge weet nooit weet of dit gebaar van vriendelijkheid in die 20 jaar niet ooit van pas komt). Die gaan er voluit voor. Vorige maand bijvoorbeeld hingen ze in de Brusselse Dansaertstraat een gigantische QR-code, opgebouwd uit verfpotten, ter gelegenheid van Batibouw. En deze maand doen ze nog straffer, niet meer alleen met een QR-code dus, maar met een tv-spot met daarin een QR-code die de rappe flitser een vervolgfilm op de tv-spot laat ontdekken. En dat alles dan weer om reclame te maken voor een iphone app (de andere bleeding edge der marketing du moment). Hoeveel hipper kunt ge worden?

Of, nog in Brussel, een poepsimpel maar toch fijn initiatief om bij monumenten een QR-code voor toeristen op te hangen. Klik, bzzz, en je hebt meteen meertalige informatie over het monument/museum in kwestie, openingsuren, sluitingsdagen en the lot.

Slot, waarin een manier wordt geopperd hoe QR-codes interessanter zouden gemaakt kunnen worden. User Generated.

Toepassingen genoeg dus, misschien wordt het toch nog wat. Als er maar toepassingen genoeg bedacht worden. En waarom zouden wij, consumenten, dat niet zelf doen? QR-sabotage, het kan.

Benodigdheden: een meetlat, een computer, een printer, een papier, schaar en plakband, stapschoenen.
Werkwijze:

• men lope langs een monument met een langs de openbare weg zichtbare QR-code (bvb. Manneken Pis),
• men mete de grootte van de QR-code die er op hangt (5 op 5 cm),
• men begeve zich naar zijn computer, onderwijl een snoodaardige boodschap bedenkend (Manneken Pis g0t Hax0rd!!!)
• men make een QR-code die leidt naar bovengenoemde snoodaardige webpagina (piece of cake via http://www.qurify.com/nl/ )
• men downloade deze QR-code, en printe ze op formaat van de eerder gemeten grootte (5 x 5 cm dus)
• men knippe deze QR-code uit, en doet plakband rondom
• men begeve zich terug naar het monument in kwestie
• men plakke de snoodaardige QR-code met plakband mooi recht over de reeds bestaande
• (optionele stap) men installere zich op een terrasje aan de overkant tot er eens toerist de QR-code gebruikt (let wel: dit kan duur worden, en zat).
• (optionele stap) men gaat de weken nadien nog eens regelmatig terug langs het monument om te zien hoe lang het duurt eer men dit ontdekt
  (enkele tips voor langere levensduur: de QR-code laten leiden naar een webpagina die redelijk goed gelijkt op degene die de toeristische dienst in gedachten had. Plastifiëren.)

Have fun.

En dat van dat ge nog van mij gaat horen, bedoel ik niet zozeer in figuurlijke zin, dat ik het nog ver ga schoppen, want verder dan het nu en dan een deuk schoppen in een pakje boter en daarbij jammerlijk falen reiken mijn ambities niet meer.

Maar letterlijk. Dat ik sinds vandaag minstens zoveel dB produceer als Michael Schack op zijn drums ten strijde tegen het geluidsdecreet. En wel met behulp van dit hulpmiddel:

Een hakselaar. Niet ter ere van de Oscaroverwinning van The King’s Speech, over hakkelaar George, wel ter ere van de uit de hand lopende situatie inzake takken in onze tuin, en het versnipperen van deze takken tot kleine houtdeeltjes in het bijzonder.

En nog een goeie ook (zo denk ik na de eerste dagen, maar als u inzake het merk ELIET en het type Major, of de verkoper Kumetko in Melle andere ervaringen heeft, ik hoor het graag, nu kan ik hem nog terugbrengen).

Ik had al een electrisch geval dat ook tot houtversnipperen uitnodigde, maar daar was de lol altijd snel van af: een motor op electriciteit is sowieso minder krachtig dan eentje op benzine en liep in mijn geval dan ook voortdurend vast, soms zelfs bij takjes die zelfs met veel goeie wil slechts als twijgjes. Wordt vervolgd op Ebay.

En hield ik hier zelf nog ooit pleidooien inzake de rust van het platteland, dan doe ik inzake het sporadisch versnipperen van het teveel nu dus lustig en gemotoriseerd mee. Integratie FTW. Met oordoppen.

Ik ga maar eens een boek schrijven.

Want dat wordt hier stilaan vervelend, al die mensen die vragen wanneer ik nu eindelijk eens een boek ga schrijven, en dan te moeten antwoorden dat ik dat ooit nog wel eens doe, misschien, om ervan af te zijn.

Wat redelijk slecht is, maar het kon erger. Bijvoorbeeld als ik een boek geschreven had en dan in Reyerslaat of de Laatste Show of op de Regionale Omroep zou moeten antwoorden waarom, zoals ze vragen aan al die schrijvers die daar zitten waarom heeft u dit boek geschreven, en die schrijvers weten dan het antwoord omdat ik iets wilde vertellen over dit of dat, en de interviewer dan moeiteloos overgaat naar vragen over dit of dat en er een razend interessant gesprek volgt dat de mensen in horden naar de boekenwinkel doet trekken. Maar dat ik dan het antwoord niet zou weten, in Reyerslaat of de Laatste Show of op de Regionale Omroep, want ik zou het bij God niet weten waarom ik een boek zou schrijven behalve om van de vragen van mensen af te zijn en daar dus met mijn mond vol tanden zou staan en dan schaapachtig zou moeten lachen en mij diep schamen, live of in uitgesteld relais in Reyerslaat of de Laatste Show, of op de Regionale Omroep. En daar niet echt gelukkig van zou worden.

Het boek gaat heten “Redelijk slecht, maar het kon erger”. Wat al redelijk slecht is, maar wellicht nog erger kan. Ik werk eraan.

Itsie Bitsie Boe, een mens die niet kan zingen als rijkste zanger. Er valt iets voor te zeggen, dat dit erg is:

Niet Koen Wauters maar Gert Verhulst is de rijkste Vlaamse zanger. Met zijn sprekende hond Samson is ‘Gertje’ vlot 6,6miljoen euro waard. ‘En dat is dan nog een zeer voorzichtige waardering’, zegt financieel auteur Thierry Debels, die in een nieuw boek een top 100 samenstelt van onze rijkste zangers.
De top tien

1. Gert Verhulst 6.600.000
2. Koen Wauters (Clouseau) 5.000.000
3. Helmut Lotti 3.800.000
4. Chris Van den Durpel 3.500.000
5. Walter Grootaers 3.200.000
6. Urbanus 2.700.000
7. Danny Verbiest (ex-Samson) 2.500.000
8. Kris Wauters (Clouseau) 2.450.000
9. Patrick Busschots (platenbaas ARS) 2.300.000
10. Dani Klein (Vaya Con Dios) 2.200.000

Niet slecht, maar het kan erger. Bijvoorbeeld volgend jaar, als dit iets wordt:

Stel u gewoon even voor dat via B-A-B-E volgend jaar de blondheden genaamd Tanja Dexters, Lesley-Ann Poppe en het derde niet nader genoemde stekkebeentje (Griet Vanhees, presentatrice op ROB-tv) volgend jaar in die ranglijst zouden prijken.
Aj moe kak’n, moe je kak’n, dat is waar, maar moest dit kutlied nu echt?
Gertje, kom terug met uw tekkel, alles is al vergeten en vergeven.

Dromen. Dit zet mij serieus aan het dromen.

Fietsvakantie van Caïro naar Kaapstad. 100 dagen. 16.000 kilometer.
Egypte, Soedan, Ethiopië, Kenia, Tanzania, Zambia, Botswana, Namibië en Zuid-Afrika.

Niet té slopend, met dagetappes van 60 tot 100 kilometer en zonder veel bagage want er rijdt een truck mee, en je mag daar onderweg voor wat saaiere kilometers of als je niet vooruit geraakt instappen (dus niet zo sportief als deze tocht). Een avontuur, op mijn soort maat.

Stof, woestijn, mountainbikes, savanne, jungle, bergen, heuvels, kampvuren, zicht op de Kilimanjaro, 3 en een halve maand geen getwitter maar wilde vogels en ander gedierte langs de weg, zwarte kindjes die u zien als attractie, te gast in dorpen, de evenaar over, douchen in een waterval, vergezichten, lodges tenten en hutten.
En ’t is eens iets anders dan te voet naar Compostela wandelen (nog een droom, maar die lijkt al zo veelbeleefd).

Maar, wellicht ook: platte banden, enige zweren op een plaats waar de fietser al eens contact maakt met zijn fiets, diarree, loden zon, gevaar voor overvallen, muggen of DEET, een paar mensen in de groep die je liever nooit was tegengekomen, een lelijke valpartij hier of daar, snurkers, honger, dorst, 3 en een halve maand zonder vriendin en kinderen, 3 en een halve maand geen loon, uitputting, no-wi-fi, stank, zweet.
En 9.500 euro.

Zucht. Droom droom, ondanks al dat laatste, droom droom.
Sponsors gezocht (Wil er dan niemand tegen betaling een paar maanden van mij af zijn? Of stuur eens een blogger op reis door Afrika: boeiende verhalen gegarandeerd, verander de couleur locale in uw feeds naar parfum exotique. Of zit er daar geen format in voor Man Bijt Hond volgend jaar, met zo’n schoudercamera? Of als langlopende campagne voor de zoo of Planckendael “Hij wordt wakker tussen de dieren, u ook“?). En iets dat van dromen daden maakt. Een wil?

Als ik nu eens Milow geheel illegaal zou downloaden. Ben ik dan:

a) een slechte Vlaming?
b) een slechte Belg?
k) aan het meeheulen met de Duitsers?
c) een strijder tegen SABAM en de muziekindustrie?
d) een dief?
e) slim?
f) dom?
g) profijtig?
h) een mens met een slechte muzieksmaak?
i) potdoof?
j) niet goed bezig?
k) de vriend van Tom Barman?
l) een fan van Bart de Wever?
m) een fan van Milow?
n) progressief?
o) conservatief?
p) aan het bewijzen dat BDW nog niks bewezen heeft?
q) aan het bewijzen dat hij die zegt dat BDW nog niks bewezen heeft niks te zeggen heeft?
r) een ruzietje op Twitter aan het uitvergroten?
s) mee aan het doen met de promotie van Milow’s nieuwe album?
t) de verhoopte verkoopcijfers van Milow’s nieuwe album aan het ondermijnen?
u) crapuul dat ze levenslang zouden moeten opsluiten?
v) een held die een standbeeld verdient?
w) zot want ge moet gewoon Studio Brussel opzetten om dat album uitentreure te horen?
x) belachelijk?
y) keihard goed bezig?
z) al het voorgaande?

Voor wie het gemist heeft, dat gaat over:

• deze mens en zijn nieuwe plaat North & South
• dit interview ter promotie daarvan
• deze en deze twitterreacties van een paar in het gat gebeten n-VA’ers
• deze opklopping ervan in De Standaard of in De Morgen
• deze opinie in Knack
• of dit in Le Soir
• deze resolutie in de VN-veiligheidsraad (of toch binnenkort, als dit nog even verder gaat)

Laurent, toch. Je zou denken dat hij geleerd zou hebben, uit de ophef rond zijn reisje naar Zaïre. Maar neen. Nu is hij alweer weg geweest. Naar Moiré, de hoofdstad van The United Optical Illusions, by the looks of it:

Reactie van Leterme: We hadden hem nog zo gezegd, doe een pied-de-poule aan, of iets effen blauw, daar is ook nog nooit iemand over gestruikeld. Geen lijntjes, wat dat betreft staat onze regering op één lijn. Maar nee, hij moest en zou dat aandoen wat hij aangedaan heeft.

Reactie van Laurent: Ik snap de commotie niet. Mensen spelen een spelletje met mij. En ik doe dat allemaal voor de wetenschap.

Reactie van de N-VA: Wij stellen voor de dotatie van de clown met onmiddellijke kracht in te trekken, een prins die buiten de lijntjes kleurt met zijn lijntjespak is onaanvaardbaar.

Reactie van Wikipedia: Mogen wij deze illustratie gebruiken bij ons item over Moiré? Please?

Reactie van de Standaard: Wij wilden Prins Laurent helemaal niet belachelijk maken, dat doet hij zelf wel genoeg. Ten andere, in onze print-editie is er niks te zien van dat moiré-patroon. Het is gewoon op de iPad dat er op sommige resoluties dat bijverschijnsel optreedt. Kijk maar, in het groot is daar niks van te zien: