houbi.com / blogBlogging in Balegem, Belgium |
|
||||||
|
|
Archief van februari 2012:
feb
2
2012
OppervoltaWaar ik nog iets van wilde vertellen, omdat het er zo goed was, is een lang uitgesteld bezoek aan Volta. Meer dan een maand geleden, wel al. De setting, een oud stroomverdelingscentrum, aan de nieuwe Wandeling in Gent, is prachtig. Een groot gebouw, industrieel, maar ook bijzonder mooi verbouwd. Nergens voel je de tocht van de fabriekshal, of ruik je nog het smeer van de turbine. Wel zeer gezellig tafelen, en bovenaan een zeer gezellig café. Ideaal om een paar uur voor of na een geweldige maaltijd te pimpelen. De sfeer, efficiënt, maar zeer joviaal tegelijkertijd. De kok, Ollie Ceulenaere, een van de drie “Flemish Foodies”. Zelfbenoemde generatie talentvolle koks met oog voor authentieke ingredienten en een snuifje rock-n-roll. Bloedbroeders met Kobe Desramaults (In De Wulf en De Vitrine naast het Glazen Straatje) en Jason Blanckaert (vroeger C-Jean, nu met een eigen stek achter het Patershol met J.E.F.). Een verrijking voor culinair Gent, alleszins. Het “dinnermenu”, omdat we er gingen op de vooravond van kerstmis, het enige dat er te krijgen was. Dat was ons eerst telefonisch gevraagd, dus best correct. Opgesteld in zes gangen van telkens drie trio’s van ingrediënten. Een manier van menu-presenteren die de drie Flemish Foodies gemeen hebben. Leuk, want het laat veel ruimte voor verrassing over wat er uiteindelijk op het bord gaat belanden.
Begin: Rundstartaar ‘Aubrac’, rode biet, rogge. Een fijne binnenkomer, zonder meer, want het smaakte naar meer. Door met Witte kool, gerookte paling, peterselie. Afzonderlijk zeer smaakvol klaargemaakte dingen, maar helaas ook een rotcombinatie. Botste en klotste, zonder enige harmonie tussen de zeer verschillend smaken op het bord. Ondertussen een prachtig zicht op de helemaal open keuken, waar een keukenbrigade van een man of acht zich uit de naad werkte. Weinig woorden, weinig gelach, maar naadloos op elkaar ingespeeld. Van de chef die overal de finishing touches aanbrengt, tot het ventje dat een hele avond quenellen stond te lepelen, maar altijd precies wist wanneer hij met dat quenellekarweitje moest stoppen om bij te springen bij een fornuis of een bord. Een beter beeld op werken in een restaurant dan 3 seizoenen Mijn Restaurant.
Op naar de hoofdschotel Polderhaas ‘D’Hauwe’, Peterseliewortel, Ajuin, Royal. Het andere uiterste. Fantastisch. Wat zeg ik: fan-tas-tisch. Het menu sloot af met twee desserten. Eén zeer geslaagd onder de noemer “Baba, komkommer, Granny Smith“. Dat van die Granny Smith was een zeer goed idee. En één iets minder “Peer 8 uur gegaard, gezouten caramel, specerijen“. Dat van die caramel was geen goed idee, en had aan een koffie niet genoeg om die overdreven zoutsmaak weg te spoelen. De prijs voor dit alles: 58€ per man, met aperitief, koffie, wijn en water erbij in de buurt van de 90€. Well worth it. En dus was de indruk: zeer goed, maar niet verpletterend. En ook wel: het beste restaurant van Gent (zeg ik met gevaar van J.E.F., want daar ben ik nog niet geweest). Als ze met deze serieux en ambitie verder doen, dan wordt Volta groot, heel groot. Culinaire tempel, met flair. Ze zijn er nog niet, maar ze komen er: Oppervolta.
feb
4
2012
Leven met spijtElvis Costello schreef een paar jaar geleden een lied. “I dreamt of my old lover” heet het. En het kan me in één zin aan het janken krijgen. Aan het woord, een oud mevrouwtje, in haar bed ’s morgens bij het ontwaken:
Eén zin, en je zit in een leven. Een leven met iemand. Samen grijs geworden. Kinderen, werk, gedoe, goede en slechte dagen. Doorgedaan.
Ik speel het opnieuw, en opnieuw. Het raakt een snaar, een gevoelige, ergens. Niet omdat ik zelf met die spijt zit, maar die spijt herken. In veel mensen, in vrienden, of in mezelf, diep weggestoken? Aanleiding van deze droeve gedachten, een artikel in The Guardian “Top five regrets of the dying“. Een Australische verpleegster op een palliatieve afdeling van een ziekenhuis blogde en schreef een boek over de laatste woorden en wensen van stervenden. En waarover ze spijt hadden in hun leven. De spijt top vijf:
De raad van de verpleegster is niet te leven met spijt. “Life is a choice. It is your life. Choose consciously, choose wisely, choose honestly. Choose happiness.“ Of is dat zinsbegoocheling? Zal er niet altijd spijt zijn, als je laatste uur slaat? De aard van het beestje. Als je de spijt over een leven van te hard werken weggetoverd hebt door op de carrière-rem te gaan staan, ga je dan op je doodsbed niet liggen met de gedachte dat je je leven verkwanseld hebt aan nietsdoen, aan kansen die je gemist hebt. Ik worstel er mee. Voer het aan gedachten. En koester het als tranen met Elvis Costello.
feb
7
2012
Poppe-artDe story van de dag moet toch wel het uitlekken van het nieuws zijn dat Lesley-Ann Poppe naakt geposeerd heeft voor de Playboy. Stond in de Story, namelijk. Verschijningsdatum 8 maart. Van die Playboy bedoel ik dan, niet van die Story, want die ligt op dit ogenblik al in de rekken, Phaedra Hoste of niet. De Nederlanders hebben hun elfstedentochtje, wij* hebben nu ook iets om naar uit te kijken. Maar het internet zou het internet niet zijn als niet al meteen de eerste foto’s van Lesley-Ann’s fotoshoot waren uitgelekt. Ha ha Clint.be, het is hier te doen. Van links onder met de klok mee. De set van de fotoshoot. De gerenommeerde fotograaf van de fotoshoot. Het kuisgerief van de Ghanese kuisvrouw van de gerenommeerde fotograaf. De wc van de set van de fotoshoot nadat de Ghanese kuisvrouw van de gerenommeerde fotograaf haar werk had gedaan.
Lesley-Ann zegt zelf toch wat “schrik te hebben” voor de reacties op haar naaktfoto’s. Niet getreurd, ook daar heb ik de eerste al keurig van verzameld: Van links onder met de klok mee: De gerenommeerde fotograaf. De Ghanese kuisvrouw van de gerenommeerde fotograaf. De (eveneens Ghanese) man van de Ghanese kuisvrouw van de gerenommeerde fotograaf nadat de Ghanese kuisvrouw van de gerenommeerde fotograaf iets te levendig had verteld wat ze per ongeluk op het scherm van de gerenommeerde fotograaf had zien staan. De hond van de (eveneens Ghanese) man van de Ghanese kuisvrouw van de gerenommeerde fotograaf nadat de Ghanese kuisvrouw precies nog een klein stukje van haar (eveneens Ghanese) man’s reactie nadat ze vertelde wat ze per ongeluk op het scherm van de gerenommeerde fotograaf had zien staan was vergeten op te kuisen.
Zelf anticipeert ze al op de kritiek. “Het is geen porno hé, het is kunst” laat ze in de Story optekenen. Poppe-art, Iedereen Lesley-Ann, ge zijt er voor of ge zijt er tegen**. Maar misschien moet ik daar eens niet zo negatief over doen.
*: deze wij is een soort pluralis majestatis alternativus, eentje die “u, niet ik” wil zeggen. Update: Ondertussen (een maand later) zijn de eerste foto’s inderdaad aan het uitlekken. Op de website van Playboy vind je al dit exemplaar.
feb
8
2012
Op = op“Van wat maakt men een curryworst?” is zo een van de vragen die een mens zich beter niet stelt. In het rijtje “Wie heeft deze t-shirt gemaakt“, “Op welke dieren heeft men allemaal proeven gedaan voor dit zalfje” en “Waar wordt het geld op mijn bankrekening allemaal in gestoken“. Kwestie van uw plezier niet te vergallen. Gekocht is gekocht, op is op. Maar sinds vanmorgen weet ik het. En het valt mee. Geen kippedarmen, varkensoren, vermalen stierenkloten of aangespoelde potvis wordt er in de ons zo geliefde frikandel / curryworst gedraaid. Het geheim zat gewoon in mijn mailbox:
De geheime ingrediënten: papier en printerinkt. Voor “ne curryworst spéciale”, gebruik een kleurenprinter. Prachtig ook het contrast tussen de lekkermakende titel van de mail:
en de kunstmatige schaarste creëerende call-to-action in de tekst:
Of lopen bij Beckers al vooruit op de aankomende schaarste in print-toner als men hier in frietland en masse curryworsten gaat beginnen afdrukken? Even geduld, ik koop nu snel (op=op) nog wat aandelen van Hewlett-Packard en Canon. Oh ja, mocht ge geïnteresseerd zijn in zo’n gratis curryworst bij uw volgende frituurbezoek, dit was de link. Snel klikken! Op is op.
feb
9
2012
3G-dekkingAls vroege iPhone-koper zat ik eerst door 2 jaar Mobistar. En dan nog een jaartje omdat ik lui ben. Iphone 30 plan. 200 Mb data per maand voor 30€. Maar ik bel weinig en sms naar tienernormen bijna niks, zodat ik die 30€ eigenlijk maandelijks subsidieerde aan het sympathieke maar niet bepaald noodruftige bedrijfje Mobistar. En wreed zuinig moest zijn op mijn 200Mb aan data. Zodus maakte ik, ergens in oktober 2011, dan toch de overstap die ik al veel langer had moeten maken. Naar Mobile Vikings. Een prijsbreker qua data-abonnement, reseller van Base (KPN). 15€ voor 2 Gb aan data (ongeveer 10x zoveel dus als mijn Mobistar abonnement). 1x per maand herladen, en je hebt er weer een maand recht op. Een maand geleden verzuchtte ik zo op Twitter:
Alsook, daarom gevraagd:
(dat is langer dan 140 karakters, maar werd dan ook in 2 tweets verzonden) Reden van mijn twijfel, een frontale aanval van Proximus op Mobile Vikings, in de vorm van Generation Connect. 20€ per maand voor eveneens 2 Gb dataverkeer, vergelijkbare telefoontarieven, en als extraatje dat er per maand 10Mb opzij wordt gezet voor roaming in het buitenland. Verscheen op het toneel, de reddende engel @fons_be, een prettig gestoord alsmede geweldige Belgacom medewerker, die nog enkele Generation Connect kaartjes ter promotie van dit project in zijn schuif had liggen. En mij er eentje opstuurde. Tijd voor een vergelijkende test dus.
(dit bleek wel al fout, je kan ook bij het bestellen van Generation Connect aangeven een Microsim te willen)
(dit is wel niet altijd, bleek later. Maar toch: dikwijls!)
(indeed: de snelheid van 3G op het Proximus netwerk is een factor 5 van de snelheid van de 3G bij de Mobile Vikings. Dit maakt echt een groot verschil, zeker bij het gebruik als hotspot voor de iPad)
(absoluut: de tool die Belgacom levert – de app Hello! – is niet bepaald even krachtig als de Mobile Vikings (mobiele) website) Dat allemaal op de eerste avond. Men kan daar kaarten van vinden, van de 3G-dekking van de 3 netwerken.
(Bij proximus: beter is paars, Bron. Bij Base: beter is donkerblauw. Bron. Bij Mobistar: beter = bruin en donkergroen. Bron.) Bref: Proximus wint, in de cellulaire driegeaanse theorie dan toch. Maar wat telt als gebruiker is natuurlijk hoe die dingen presteren in jouw omgeving. Infografiek!
Of als dat niet geheel duidelijk mocht zijn: Proximus beats the 3G-ass of Base & Mobistar. Firmly. En een eindconclusie, met antwoord op de vraag “Ga ik nu overstappen?”. Rest nog de Twitterconclusie.
3G-God, dek mij.
feb
11
2012
GastGeliefde bloglezers, er is goed en er is slecht nieuws te melden. Het slechte eerst dan maar? Ik heb een reis gekregen. Naar Marokko. Een week lang, met onmiddellijke ingang. Club Med La Palmaraie in Marrakech, nog wel. Spa Cinq Mondes, golf, tennis, paardrijden, 4×4 rijden in de Atlas, gastronomie, all-in formule … allemaal uit te proberen. Zomaar. Hashtag #clubmed. Make that #ClubMedGatInDeBoter. En ik heb daarop weeral eens geen nee kunnen zeggen, zwak karakter dat ik ben. 🙁 Het goede nieuws, vroeg u? Bij adhese denken ze gelukkig aan alles. Dus is er naast verzending naar en verblijf in Marokko ook in vervanging voorzien. Een gastblogger werd opgestuurd, en gaat gedurende mijn afwezigheid doorbloggen, alsook mijn twitter, facebook, instagram, foursquare, pinterest, googleplus, delicious, netlog, myspace en quora accounts onderhouden. Heb hem de voorbije dagen klaargestoomd (dat van Lesley-Ann was stiekum al van hem). Denk trouwens dat de Heer M. Vuijlsteke, die ook mee gaat richting zon, met hetzelfde klaarstomen bezig was (het zou zijn plotse Lesley-Ann posts van deze week kunnen verklaren, alleszins).
Ge zijt dus in goede handen. Tot weldra.
feb
13
2012
Stilte voor de zon        Waar wij zijn, bij zonsopgang. En subiet komt dat spel hier op gang. En wemelt er van de GO’s en GM’s en openingstijden van dit en inschrijfmomenten voor dat en excursies hier en sportactiviteiten ginder. Maar nu is het nog kalm, even.
feb
14
2012
4 seasons in onze day4 seizoenen in een dag, Crowded house zong er ooit van, wij zitten erin. Als ge die seizoendetails als vallende bladeren, bottende bomen en dergelijke weglaat tenminste. Het weer, daar had ik het over. Bij het ontwaken lente, goed genoeg om buiten te eten, maar niet goed genoeg om dat zonder een dikke trui te doen. ’s Middags volle bak zon, goed genoeg om in uw zwembroek aan de rand van het zwembad cocktails te drinken en na één dag al een roodverbrande neus te hebben. ’s Avonds herfst, goed genoeg om door de stad te wandelen in hemdsmouwen, maar bepaald fris als de zon helemaal verdwenen is. En eenmaal 10 uur, winter, dicht bij de nul graden ineens. Maar dus ook, een geweldig weertje om vanalles te doen, en laat dat nu net een van de points forts van de Club Med zijn. En zo hebben wij hier al gemountainbiket (in de lente), gezwommen (in de zomer), van soukbezoek gedaan en de mensenexplosie van Jmaa El Fnaa bekeken (in de herfst) en in de Hamam gekropen (in de winter).     En nu zijn Michel, Sandra en Annemie op kookles (in de lente), gaan we straks de tuinen van Marrakech bekijken (in de zomer), gaat er worden paardgereden (in de herfst) en straks van de uitgebreidste buffetten die ik al ooit heb meegemaakt worden gegeten (in de winter).
Hell, zelfs terwijl ik dat hier typ, zijn er vier seizoenen. Mij voorkant heeft het warm in de zon, mijn achterzijde te koud in t-shirt. En mijn zijkanten doen compromisbereid van lente- en herftstemperaturen.
feb
15
2012
OuarzazateWaar zij zat? Zij zat op haar paard (ze is makkelijk op haar paard te krijgen)  Of op een mountainbike  Of aan het zwembad  Of in het restaurant, waar ook hier niet aan Valentijn viel te ontsnappen.  Maar dat was gisteren, want dan zaten we een ganse dag “in da club”. Vandaag zat ze de hele dag in Marrakech centre ville. En nu zit ze mee cocktails te drinken. En morgen zit ze over de Atlas. Naar Ouarzazate. Waar ze zal gezeten hebben. Ze zit goed. En zij niet alleen. Lees zeker ook bij Michel of bij Sandra, want zij zaten er ook.
feb
18
2012
PingelenLeuk spel hier ontdekt in Marokko. Het heet pingelen. En je hebt verloren als je meedoet.  Stap 1: Je wandelt rond. Geeft uw ogen de kost. Mensengewriemel, winkeltjes, brommers, jellabah’s, geiten, gesluierde vrouwen, kindjes met ondeugende blik, pubers waar je in België een omwegje voor zou maken, baarden, oude peetjes op een ezelskarretje, stoffen, beslagen deuren, het pleintje hier of daar, de afdeling electrische toestellen van ons containerpark hier per soort van toestel goed voor een winkeltje, meer stoffen, meer mensen, meer brommertjes. En zo wandel je nietsvermoedend het web van de spin in, dieper en dieper. Je hebt al verloren, maar je weet het nog niet. Stap 2: Je laat je ogen rusten op iets wat vaagweg interessant lijkt. Het begin van je val. Je ligt er al, maar je weet het nog niet. Stap 3: De jager verschijnt. De spin heeft zijn prooi in al ingeschat. Wil u iets beter kijken? I make you good price, sir. Resistance is futile at this point. Stap 4: Je geeft aan niet geïnteresseerd te zijn. De spin wordt een kat. Ooh, een muisje, dat wil spelen. Hoe schattig. Stap 5: Wat wil u ervoor geven? Je hebt geen idee. “Ca dépend du prix”, zeg je. U sloeg zonet een gat in uw budget. Stap 6: De verkoper noemt een prijs. Het equivalent van eerst iemand in het drijfzand duwen, en hem dan een takje voorhouden. Stap 7: Je vindt dat uiteraard te duur. Maar door de gezegde prijs krijgt het object een waarde. Zoals walvissenkots plots amber wordt. Je lacht. De lach der hopeloze. Je stapt in het ritueel. Je zegt een prijs, een derde of zo. Je maakt hiermee je verlies officieel. Stap 8: De jager laat de prooi in zijn waarde. Komt naar beneden met zijn prijs. Ruïneert zijn arme kindertjes. Laat zijn zaak vrijwel failliet gaan. Is een waardeloze handelaar, de schaam van zijn beroep. Het is het spelen van de kat. Die zijn prooi al diep en dodelijk vast heeft. Stap 9: Is de stap die in de vrijwel alle handboeken over pingelen staat beschreven. Onderhandelingstactieken als “doen alsof het u niet meer interesseert”, “gespeeld weggaan”, “uw laatste bod doen”, “zeggen dat ge niet meer geld bijhebt” … allemaal praat voor de vaak. U hebt het spel al verloren, kan hoogstens iets minder hard verliezen. Vincent Kompany aan de microfoon, over de laatste match van de Rode Duivels of zo. Stap 10. U hebt teveel betaald. Voor brol. De jager feliciteert zijn slachtoffer. Amai u kan onderhandelen. wat is uw nationaliteit? Belg? U had net zogoed Berbers kunnen zijn. Het is de kat die zijn muis feliciteert, met zijn geweldige tegenspartelen. Het is de spin die informeert vanwaar die sappige vlieg kwam, en al likkebaardt bij de volgende prooi die in zijn web gaat lopen. Het resultaat, van twee namiddagen in het web, de soek van Marrakech, rondlopen. 
feb
21
2012
Reis in een reisVan de twee laatste dagen in Marokko, daar kan ik ook nog eens wat dia’s van tonen, sprak Nonkel Dirk die avond. En hij zette zijn diaprojector aan. Het jong volk zuchtte. Als nonkel Dirk begon, dan had hij nog niet gedaan, met zijn slome flutdia’s altijd.
(dia 1: detail van een wanddecoratie in de Kasbah van de Glaoui in Telouet. Als ge er lang genoeg naar kijkt wordt het precies een vrouwenborst. Nog even doorkijken, het wordt dan vanzelf wel weer een tafelkleedje). ∞ Kookvergissingen41 (41!) vaak voorkomende vergissingen in de keuken. En dan staan “in uw vingers snijden“, “uw fikken verbranden” en “vergeten op tijd naar de meeneemchinees/pizzabesteller te belllen” er nog geeneens bij. Lezen: ∞ Kookvergissingen
feb
25
2012
Liz GreenIk weet niet of ze al op uw muzikale radar was gesignaleerd, vandaar dat ik dacht “ik vraag het eens”. Of u ook vindt dat het mooiste van dit jaar tot nu toe komt van Liz Green. “O, Devotion”. Beschikbaar op Spotify, bijvoorbeeld. Als je houdt van bijvoorbeeld Alela Diane, of Ane Brun, zoals ik toevallig doe, dan is Liz Green your man. Woman, zelfs. Deze plaat op de hoogte van “The Pirate’ Gospel” of “Changing of the Seasons“. De blues, maar onversneden, puur, zelfs zonder “grain”. Zoals De Standaard terecht schreef:
Of zoals Humo al even terecht zei: “‘O, Devotion’ is het straffe debuut van een piepjonge blanke bluesneger.“. Ook als ze een videoclipje maakt, bijvoorbeeld: Of als ze langskomt bij Duyster, zoals vorige week, en The Quiet zingt: Dezelfde song ook verkrijgbaar als “concert à emporter“, maar dat blijft iets te lang ingezoomd op een riooldeksel. Kortom, ik word warm van Liz, de zangeres, de muzikante. En wil ze u warm aanbevelen.
feb
25
2012
Omloop neusloopDe griep houdt hier huis. In mij, en in een koppel kinderen. Maar buiten woedt de lente. En de koers kwam langs. In Balegem. Veel dichter dan de Omloop het Nieuwsblad (het vroeger Omloop het Volk, ook wel Gent-Gent genoemd), de opening van het wielerseizoen in België, kunt ge dan ook niet komen. Broek uit (mijn straat heet Broek, het kledingstuk hield ik aan), 300 meter Kalle (ook en straat, geen domme trut), en 300 meter Bierman (ook een straat, elke gelijkenis met er wonende manspersonen berust op toeval), en we zaten al op de weg van de wielrenners. Op het parcours te situeren in volle finale, tussen de kasseien van Velzeke (Paddestraat, Lippenhovestraat) en de scherprechter van de finale (Lange Munte). En dan komt het circus snel op gang. Geen reclamecaravaan, gewoon eerst wat zwaantjes, een paar vooruitsnellende ploegwagens en dan al de wedstrijdwagen. De heli boven het hoofd maakt duidelijk dat de kopgroep nu wel heel dichtbij komt.
En dan de kopgroep al (rechts de latere winnaar Sep Vanmarcke / voorovergeplooid over zijn stuur in het midden Juan Antonio Flecha / achteraan de later wat knullig sprintende Tom Boonen. De winnaar glimlachend, hij had het al in het snotje):
En op zeer korte afstand erachter, de even voordien achtergelaten Thor Hushovd – de tong op het stuur – met Matti Breschel, en even later nog een uit het wiel gereden onverlaat (reed er voor piet snot bij):
en dan een hele tijd wachten (lang voor de snotneuzen die ik meehad) op het peleton. Met pechvogel Gilbert aan kop, achteruitkijkend als in zijn beste momenten, zij het een paar minuten achterop de plaats waar we dat van hem vorig jaar gewend waren:
En dan groepjes en groepen en enkelingen. Sommige berustend (het is gedaan, nog 25 kilometer en we kunnen douchen), andere nog volop bezig zich het laatste snot uit de neus te rijden:
En dan is het al gedaan. Tijd om terug naar huis te rijden. En terug in de zetel te duiken. Sep Vanmarcke te zien winnen. Te kijken of we in beeld waren tijdens de tv-uitzending (check). En dan de rest van de dag niet meer uit die zetel te komen.
feb
29
2012
MB Made My DayEn zeggen dat het zo mooi begon. Even terugspoelen naar maandag. Ik met griep thuis. Aan de iPad in de zetel. Veel tijd om te tweeten, en dus ook om te zien dat Mercedes er een wedstrijdje deed:
Dus ik dacht 10 seconden na, schreef dingen die absoluut niet in 29 karakters pasten, dacht nogmaals 3 seconden na en schreef:
Hetgeen even later de winnende tweet bleek te zijn. Ik dus een Mercedes CLS voor één dag gewonnen, mét programma. I’m on a roll, sorta, toch qua het winnen/krijgen van toffe (en dure) dingen. Vanmorgen werd er dus inderdaad een Mercedes CLS voor mijn garage geparkeerd. Een knap ding, het moet gezegd. Zwart als de nacht. Geweldig interieur. Cockpitbediening om (h)u(h) tegen te zeggen. 0-100km in 4,5 seconden, 150 PK, en toch maar een 5 liter per km/u. Allerlei snufjes die ik nog nooit aan het werk had gezien (zijspiegels met aanduiding van objecten in de dode hoek bijvoorbeeld, of bescherming tegen indommelende chauffeurs of afwijken uit de rijstrook, LED-lampen die je bij nacht ontzettend veel licht geven …). Knap Duits werk dus, normaal enigszins buiten het bereik van deze armoezaaier (de basisprijs = 62.000 euro).
Bref. A reasonably priced car. Uncheck. A star in it. Uncheck. Race op de Top Gear track tegen de tijd. Uncheck. Dit ging gewoon om genieten. Zolang het duurde. Eerste bestemming, Gent. Waar we mochten gaan parkeren in het Zuid (speekselmedaille. OK, een beetje scheef, maar daar links stond dus aanvankelijk wel nog een auto, hé) en brunchen in de Pain Perdu (Walpoortstraat):
Volgende bestemming, de Grote Zavel in Brussel. Eerst naar de grote Belgische chocolatier Pierre Marcolini. Waar we gewoon mochten binnenstappen, met veel égards ontvangen werden en voor een ferm bedrag aan chocola naar huis mochten meenemen:
En dan naar de Mercedes House, ook aan de Zavel, waar in een soort toonzaal / winkel / memorabibiliashop van Mercedes zelf ook een restaurant is. En we dus, dieettechnisch misschien iets te snel volgend op de brunch, een lunch kregen (hier afgebeeld eendeborst op gekarameliseerde ananas):
Daarna kregen we bericht dat we eerst om de kinderen konden gaan, en dan naar Mechelen voor een bezoek aan Technopolis. Een snelle blik op het dashboardklokje en het opzoeken van de openingsuren van Technopolis leerde echter dat we daar maar een heel klein uurtje zouden zijn, en dan nog dikke file naar huis zouden hebben. Daarom vroegen we of we niet de andere kant opkonden met de kinderen, naar een plaats zonder openingsuren, de zee. Waar we genoten van een waterzonnetje en (niet al te koude) redelijke temperaturen, en dijken bouwden:
Waarna wij een garnaalkroket aten, en alweer naar huis zoefden. Morgen weer school, en werk, en zo. Tot daar was het dus goed. Super zelfs. Maar aan alle sprookjes komt een eind. En een WEL HEEL ABRUPT EIND SOMS. Want toen ging het dus mis. De Mercedes in de garage geparkeerd. En – echt waar – nog geen vijf minuten nadien nog eens terug gaan kijken of hij er nog stond. En neen dus. Weg. WEG! En ook de sleutels in mijn zak dus – echt waar – niet meer terug te vinden. Paniek natuurlijk, en dan al snel: berusting. Gelatenheid, zelfs. Het is natuurlijk sneu voor die mensen bij VVBO die zoveel energie gestoken hebben in het in elkaar steken van @MBmakemyday. Zo’n slechte afsluiter, dat hadden ze niet verdiend. Hopelijk hebben ze een goede verzekering. Onnodig om morgen nog terug te komen om hem te halen, ook, mensen van Mercedes. Hij is écht weg hoor. Echt waar zelfs. Afijn, degene die hem gepikt heeft, hij kan er maar goed mee zijn. Jammer dat het zo moest eindigen, maar het is niet anders.
BTW: Stel dat ik een serienummer zou willen wegvijlen, stel hé, welk nummer schuurpapier gebruik ik daar het best voor? Iemand tips? |
|
|
