Soms wordt er mij de oprit versperd door een luie hond. Soms door een stel balken en krijttekeningen die samen een schattenparcours vormen. Soms door verlaten kinderfietsen, steps, poppenwagens en ander rollend materiaal. Soms door een krolse kat. Soms door joelende kinderen.

Maar niks van dit alles vandaag. Want de kinderen zitten aan zee. En hun kinderfietsen en steps en poppenwagens zijn mee of opgeruimd. De schattentochten doen ze op het strand. De kat was niet krols. En de hond lag dit keer voor z’n hok. Maar toch lag er gisterenavond iets op m’n oprit. Dit … ding.

Zo langs opzij gezien een soort van kakkerlak. Vrij groot wel (hier zit het op de rand van een houten tuintafel, een centimeter of 4 toch zeker). Geen kakkerlak, denk ik, een kakkerlak heeft geen vervaarlijke bijtkaken, zoals dit … ding.

En een kakkerlak heeft ook geen schorpioencomplex. Zodra dit … ding bewoog, richt het zijn achterlijf hoog in de lucht. En er priemen uit dat achterlijf een paar witte klieren of naaldjes uit.
En een kakkerlak heeft waarschijnlijk ook niet zulke zwarte ogen, zwarter dan het zwartste roet uit de krater van Sauron.

Ik heb het laten ontsnappen. Waarvoor excuses, mocht later blijken dat dit … ding een buitenaards wezen is dat zich nu massaal gaat voortplanten en ons dan in onze slaap op gaat komen eten.

WTF. Nog nooit gezien of van gehoord, dit … ding. Tips welkom.

Update 15 minuten later: het gaat hier om de “stinkende kortschildkever” (Staphylinus olens / Ocypus olens) . Ik quote:

Er komen in Nederland en Vlaanderen een groot aantal kortschildkevers voor. Het is zelfs de grootste kevergroep in de Benelux. Zoals de naam al zegt hebben deze kevers korte schilden. De vleugels vouwen ze onder die korte schilden op, net als bijvoorbeeld de oorwurmen, hoewel er ook soorten zijn die niet meer kunnen vliegen. Verreweg de meeste soorten zijn heel erg klein, maar er zijn ook een paar soorten die groot zijn en zich bovendien opvallend gedragen. De bekendste en grootste is wel de Stinkende Kortschild. Dat is een gewone soort van tuin en bos, die ook nog wel eens per ongeluk binnenshuis belandt. Hij zorgt nog wel eens voor paniekachtige toestanden, want als je op hem afgaat richt hij zijn kop naar je toe en kromt hij zijn achterlijf omhoog. In die positie doet hij sterk aan een klein schorpioentje denken. Het is zijn verdedigingspositie. Hij is er helemaal klaar voor. De kaken van deze kever zijn zo sterk dat ze de menselijke huid kunnen doorboren. En hij heeft flinke kaken, waarmee hij zich goed kan vastbijten. De pijn valt nog wel mee, maar het is een hele toer om het dier los te krijgen. Op het naar jou toegekromde achterlijf zitten bovendien nog twee klieren waarmee een stinkend goedje in de rondte kan worden gespoten. Kortom: je bent er mooi klaar mee. In de tuin een zeer nuttig dier, want hij eet vooral slakken.

En met m’n Sauron-associatie ben ik ook niet de enige. Quote:

This beetle has been associated with the Devil since the Middle Ages, hence its common name “Devil’s coach horse beetle”. Other names include Devil’s footman, Devil’s coachman and Devil’s steed. In Irish, the beetle is called deargadaol (“Devil’s beast”); “it is said that the Devil assumes the form of this beetle to eat sinners”.

Phew.

Het is vergeefs, dat is op voorhand geweten. Maar het is gebouwd en dus is er hoop.

Heroïek ook. De branding kan ons wat. Die lelijke kustlijn staat hier tenslotte ook al een tijdje.

Alhoewel, misschien toch tijd voor wat versterkingen.

Er wordt getwijfeld. Over het nut van gezegde versterkingen. Over de kwaliteit van de bouwkunst in het algemeen.

De kap’tein blijft op zijn schip. Alleen de ratten rennen. Er wordt niet gewanhoopt. Wel gebibberd. 

Een les geleerd, in nietigheid, in dat alles verdwijnt (behalve die kustlijn), in vergeefse moeite

en in de lol die je had terwijl het gebeurde.