Recht van aan de ontbijttafel, mijn eerste Lytro-foto (eigenlijk de derde, want de eerste twee waren van de vloer).

Klik er maar eens in rond (de neus van de kabouter, de neus van Floortje, de orchideëen in de achtergrond). Yup: alles in in focus, en niks is in focus. De Lytro is namelijk een light field camera.

De uitleg:

Een Lightfield-camera (ook wel plenoptische camera genoemd) werkt op een andere manier dan een tradionele camera. In tegenstelling tot een conventionele camera die slechts tweedimensionale beelden maakt, slaat een lichtveldcamera als de Lytro een vierdimensionaalbeeld op, waarbij niet alleen de positie en de intensiteit van een lichtstraal op de beeldsensor bekend zijn, maar ook de richting waaruit het licht is ingevallen. Dit wordt mogelijk gemaakt dankzij een raster van microlenzen voor de beeldsensor. De richtinginformatie van lichtbundels gaat bij normale camera’s verloren, wat tot een plat 2D beeld leidt, Via een array van microlensjes slaat de Lytro-camera deze richtingsinformatie wel op (in de vorm van 3D vectordata). 

Dat dat innovatief is. Shoot now, focus later.
Met een maar natuurlijk, want er zitten wel heel hoop beperkingen aan het concept.

Beperkingen aan de camera (Een iets te klein schermpje om je foto juist te kunnen beoordelen; Ietwat onhandige/onzichtbare controls; Niet fameus in donkere omstandigheden…) en beperkingen met betrekking tot het bestandformaat (De resolutie als je exporteert naar een “platte jpeg” is niet denderend (1080×1080); Er is flink wat procestijd nodig op de computer;  Croppen, rechtzetten en dergelijke handelingen kunnen niet met dit formaat; En ook met de fotobewerkingssoftware nu op de markt (Lightroom, Aperture, Photoshop…) kan je geen bewerkingen doen in de “levende” foto).

Wel kan er nog een effect “perspective shift” op gezet worden (klikken en slepen verandert dan het perspectief in de foto), en er zogenaamde “living filters” op toegepassen (een soort photoshop-voor-beginners-effecten die toegepast worden op het gebied out of focus). Dat wordt dan zo bijvoorbeeld op mijn Floortje met kabouter foto van daarnet:

Speelgoed dus.

Maar: wel fijn speelgoed. Waar mee gespeeld gaat worden.
En iets geheel nieuws. Een technologie die de komende generaties nog in heel wat andere camera’s zijn weg gaat vinden, medunkt.

Vrijdag een première beleefd: kind in hospitaal.

Weliswaar in het daghospitaal. Voor een geplande ingreep (aan de tanden). Maar toch, het was met volledige narcose, en geen lach: ze had het benauwd gekregen door het nuchter blijven, was nerveus geworden door het wachten, was bang gemaakt door de telkens nieuwe verpleegsters aan de bedrand, werd angstig door de rit op het bed naar het operatiekwartier, en dan paniekerig door het narcosemasker dat op haar mond gedrukt werd. 

Maar gelukkig was er nog beer. Die een naamkaartje kreeg zoals zij, en een hoofddoekje zoals zij, en plakkers op de borst zoals zij. En hij mocht wel bij haar blijven tijdens de operatie. Dat hielp.

Dat wegglijden in de narcose. Snik, “rustig Maudje”, adem, glij, oog dat wegdraait, “slaap zacht, meisje”, geen reactie meer, oog dat dichtvalt, iets als slaap, iets als dood zijn. In 30 seconden is het gepiept. “U mag weggaan meneer, we gaan u roepen als ze bijkomt”. Een vies gevoel, toch. Of spookte die doe-het-zelfmevrouw in Diest die onlangs haar hoogbegaafde kinderen met lachgas de dood injoeg nog door mijn hoofd?

En toen riepen ze me natuurlijk maar terug toen ze al bijgekomen was, in paniek door de half-wakkere staat (waar ben ik, waar is mijn papa, waar is dat buisje aan mijn hand goed voor, waarom doet mijn mond pijn, waar komt die vieze smaak vandaan). Maar kalmeerde ze toch in m’n armen.

En toen werd het mooie meisje het mooie kotsende meisje. De rest van de dag, en de avond, en de nacht. Wel zonder iets te hebben om uit te kotsen (door dat nuchter blijven).

Geen lach dus. Maar, we zijn inmiddels zondag, en het is voorbij. En voorzover we nu kunnen zien/merken allemaal goed gekomen. De première is geweest, en ik hoop dat er geen volgende voorstellingen meer komen.

Vandaag stond er, echt waar, een ijsbeer op mijn stoep toen ik thuiskwam.
Wel geen echte ijsbeer.
Want hij is dan wel meer van ijs dan een echte ijsbeer.
Maar natuurlijk minder echt een beer dan zo’n echte ijsbeer.

Ik noem hem maar eens Knut.

Er zat ook een briefje bij, dat het gaat om een actie van Coca Cola en het WWF. Dat ze de ijsbeer gaan redden.
Prima, maar nu ben ik toch benieuwd wat ze gaan doen om mijn ijsbeer te redden. 
Nu redt hij zichzelf nog, maar wat als het gaat dooien? 
Ga ik dan niet met een dooie ijsbeer zitten?

Dat zou toch knudde zijn. Van Knut.

Of als ze mijn ijsbeer daar bij Coca Cola en het WWF echt redden, 
bijvoorbeeld door van België een gigantische permanente diepvries te maken. 
Gaan ze dan niet zo hard moeten stoken 
dat de aarde dan weer gigantisch permanent gaat opwarmen, 
en alle echte ijsberen al hun echt ijs gaat smelten?

En dat dat toch k*t zou zijn. Voor de kudde.

IJsberen, dat wordt het, wat het gaat worden.

Tutut … tut … tutut … tut …

Al een paar dagen aan het rondgaan op Twitter: het uitlegkruisje (vierendeel me, hang de stukken op, laat ze drogen in de wind, vermaal ze en voer ze aan de vlaamse leeuwen als dit ooit algemeen gebruikt wordt), de hashtag dus: #vergetenvoetballers.

Dat gaat daar rond van Horst Hrubesch, Manu Karagiannis, Simon Tahamata, Didier Mbuyu, Matthieu Billen (de Arsenal-killer van Winterslag!), Dirk Medved (ooit mee in school gezeten!). Een eindeloze rij Sportweekend-jeugdherinneringen.

Maar voor mij is er maar één vergeten voetballer. De genaamde David Platt. In de 119de minuut. Vergeten door onze verdediging.

Vlak voor de Rode Duivels Italië 90 even legendarisch zouden maken als Mexico 1986, door te winnen van Engeland met de strafschoppen. Er was daar geen twijfel over: Michel Preudhomme stond in ons doel. Ik stond in een vak tussen Engelsen, en ook zij wisten het, hadden zich al neergelegd bij de nederlaag. Wij waren baas.

Tot die 119de minuut dus, en David Platt vergeten werd. Weergaloos wel zijn draai. Een hobbelbal zou nog droeviger geweest zijn. En in 1 halve omhaal was het uit. Nooit stompte een stomp in de maag stompender dan daar bovenin het stadion van Bologna.

David Platt dus, de #vergetenvoetballer. Die we nooit meer mogen vergeten.