Gisteren, de dag die oranje kleurde. Ontroerd pinkte ik een traan weg.

Toen stond ze zich nog blinkend in de zon te spiegelen in het raam:

Alhoewel, bij nadere inspectie was dat raam wel vuil. En lag er stof op haar.

En dus moest het raam gekuist. En viel ze van haar sokkel.

Sic transit zamu music awards gloria mundi. Dat beeldje was namelijk een trofee, uit 1999. Ooit gekregen voor The Belgian Pop & Rock Archives. Mijn 15 minuten roem, in gruizels.

Maar niet getreurd. Er is nog hoop. De Weekend Knack Blog Awards bijvoorbeeld. Uit meer dan 4000 blogs, toch genomineerd geraakt. Veel zeer hipsterig gecoiffeerde jongens en meisjes, in categorieën als food, fashion, design … maar gelukkig ook nog net plaats voor een oldschool blog categorie: “persoonlijk“.
Gaat dus heen, gij allen, en stemt voor 9 mei op mij (en bijvoorbeeld ook op Just Guidooooh, of als u zo niet in de strijd der geslachten opgaat als hij, voor de heerlijke Ssstrid). 

Er gaapt hier een leegte, aan het raam, namelijk. En het is nu zuiver.

Soms gaan er (het laatste schaap vorige zomer, wat kippen in de winter …) Maar soms komen er ook bij.

Soms van de bakker (gratis een dertigtal guppies gekregen, en dan mijn oude aquarium maar opgezet, een koppel wat grotere vissen en waterplanten van Eurotuin erbij gezet et voilà. Verwacht u binnen afzienbare tijd aan oproepen als “wie wil er gratis enige guppies hebben?” want de eerste miniguppy die er eerst nog niet was is al gesignaleerd).

Soms van de kippenkweker in Merelbeke (drie bruine leghennetjes gekocht, want twee hanen voor twee kippen was niet echt een optimale verhouding meer).

En soms komen ze hier gewoon aanwaaien. Zoals dit superschattig wild konijntje, dat onze tuin blijkbaar heeft uitgekozen om te komen wonen. Houdt zich meestal schuil, maar ’s morgens vroeg en bij valavond komt het en plein public grasjes eten.

Welkom wipstaart, pak wat ge wilt, er is genoeg voor iedereen. Maar van wat er in de groententuin gezaaid en geplant is blijft ge toch liever af, deal?

Op de uitreiking van de Weekend Blog Awards van deze week werd mij tussen het nippen aan de vodkacocktails door verteld dat ik op mijn best ben als ik inhaak op de actualiteit. Welaan dan, onversaagd voorwaarts! Vandaag, bijvoorbeeld, kwam ik dit tegen in mijn Timeline:

Jan Peumans: ‘Schilder mij maar weer af als een kneuterige nationalist’ bit.ly/16tTgQJ

— Knack.be (@Knack) May 18, 2013

OK, I’m on it

Of nee, wacht. Alvorens een niet onverdienstelijke kneuterige nationalist neer te kladden, eerst nog eens doorgeklikt, en wat staat daar:

‘‘Ik censuur gepleegd? Dat slaat nergens op,’ zegt Peumans nu in een interview met De Standaard. ‘Schilder mij maar weer af als een kneuterige nationalist.’
Peumans geeft tegelijkertijd wel toe dat hij na het zien van de Franstalige affiche een mail stuurde naar de curatoren van de tentoonstelling met daarin de volgende tekst: Ik kan niet instemmen met de cover van de affiche waarop een originele stripafdruk met een exclusief Franstalige tekstballon staat. Ik stel voor dat geopteerd werd voor een Vlaamse strip.’ 

Ik herhaal, voor meer effect, zijn woorden:

Ik kan niet instemmen met de cover van de affiche waarop een originele stripafdruk met een exclusief Franstalige tekstballon staat. Ik stel voor dat geopteerd werd voor een Vlaamse strip.

Of voor wie er een tekeningetje bij wil:

Natuurgetrouwer een kneuterige nationalist in zijn natuurlijke habitat afschilderen, het is er weinigen gegeven. Move Aside Mark Eyskens, ik bedoel Schuifel Opzij Mark Eyskens, een nieuw Vlaams politiek schildertalent is opgestaan.

Ge weet dat ge lang aan het bloggen zijt, als ge u nog vaagweg herinnert dat al aan het bloggen waart ten tijde van de aankoop van uw vorige computer. Maar teruggevonden: 31 october 2007 schreef ik over mijn switch naar een blinkende nieuwe iMac.

Net geen zes jaar later functioneert die eigenlijk nog heel goed, maar was de lol er toch wat af aan het geraken: de wachttijden bij het bewerken van foto’s in Aperture of Photoshop en de beachballs in Première of zelfs bij het surfen op wat zwaardere sites waren niet meer plezant.

En dus werd het tijd voor iets nieuws, iets met veel werkkracht, een SSD-schijf, en véél geheugen. Voor de volgende zes jaar. Getwijfeld. Niet aan een Apple computer, daar ben ik nog altijd zeer content van.

Het ging tussen een snelle MacBook, met een Thunderbolt scherm erbij:

Optie 2, een Mac mini, met zo’n scherm erbij:

Of, optie 3, een nieuwe iMac. Alles in één.

Wreed getwijfeld. De Macbook + groot scherm toch serieus duur. En voor mijn doel is een vaste computer prima. Voor in de zetel of op reis heb ik genoeg met iPad. 
En dan tussen de Mini of de iMac. De Mac mini + scherm bijna even duur als de iMac, meerprijs is eigenlijk de SSD-harde schijf van 512 in plaats van 256Gb. Dat die grotere SSD niet kon als optie bij de Mini + dat het geheugen van de iMac uit te breiden is tot 32 ipv 16 Gb gaf dan eigenlijk de doorslag. Het werd dus opnieuw een iMac.

Sinds vanmorgen aangekomen. Opgezet, de migration assistant laten lopen vanaf een Time Capsule, en 20 minuten later is iMac(2) een exacte kloon van de oude iMac. Niks te installeren, niks geen paswoorden, bookmarks of andere bestanden kwijt. Up & running in geen tijd.

Vormgeving is er in die 5 jaar nog mooi op vooruitgegaan: vooraanzicht is veel strakker, en van opzij is hij met de zeer smalle zijkanten supermooi. Het scherm is echt wel wow, de anti-glare is zeer goed te merken. En de computer vliegt vooruit. Zelfs al zit er nu nog “maar” 8Gb geheugen in, ik koop nog wel een paar extra latjes online, véél goedkoper dan in de Apple Store.

Voor de lol eens een snelheidstestje gedaan met de twee iMacs: Aperture starten, een project openen, een foto met wat bewerkingen op openen, fullscreen zetten. Op de nieuwe iMac, al die handelingen: ergens tussen 5 en 6 seconden. Op de oude: net boven de minuut. Zoef.

Nu nog beslissen wat er met de oude iMac gebeurt. Houden als tweede scherm (zwaar overdreven), houden voor de kinderen (ze zijn nog wat te jong voor eigen computer, maar het zou nu al dienst kunnen doen als tv, dvd-speler en een spelletjescomputer) of toch maar buiten laten vliegen.

Delta Lloyd Life had graag gehad dat u deze week uw mening gaf in het pensioendebat. Geweldig idee, vind ik persoonlijk, dan zijn we daar de rest van ons leven ook weer vanaf.

Ze lanceren deze week 10 stellingen: in het Brusselse straatbeeld (twee mobiele ledscreens worden op drukke plaatsen gezet), via Twitter, via Facebook en door op blogs her en der wat advertorials te spreiden (zoals hier dus, dat mijn oude knoken dat nog mochten meemaken). Zelfs  de achtergrond van de minister van pensioenen werd al ingepalmd:

Wie met een ei zit, kan het dus kwijt. Al is dit ei u voor geweest 😉

@alexanderdecroo @deltalloydlife Is er enige reden waarom u DLL promoot tegenover andere maatschappijen?

— VANDERLINDEN CLAIRE (@VANDERLINDENCL1) May 27, 2013

De stellingen dan, met daarbij geheel ongevraagd mijn geheel ongefundeerde mening:

1. Vòòr je 65ste op pensioen? Dan ben je een gelukzak.

Inderdaad! Tenzij u in de loop van die 65 jaar een gebroken rug, asbestlongen, kapotte knieën of vroegtijdige dementie van teveel hersendodend werk zou hebben opgelopen, in welk geval ik toch zou aarzelen u een gelukzak te noemen.

2. Vòòr je 65ste op pensioen? Moet onmogelijk worden.

Inderdaad! Als algemene regel, zolang er maar voldoende uitzonderingen voor iedereen worden ingebouwd.

3. Ik ben bereid te werken tot mijn 65ste.

Absoluut. Ik ben bereid tot veel – zelfs het plaatsen van advertorials – en van mening dat een mens in zijn leven alles eens geprobeerd moet hebben. Zelfs werken tot z’n 65ste (werkdag).

4. Alleen een financiële beloning kan mij langer doen werken.

Eens. Een nee hebben we, een ja kunnen we krijgen.

5. Ik kijk uit naar mijn pensioen.

Als naar nieuwe playboy-fotoshoots van Patty Brard en Lesley-Ann Poppe.

6. Elk bedrijf moet een beleid hebben voor oudere werknemers.

Eens. Zolang “een kamertje met wat knutselspullen om ze rustig bezig te houden en jaarlijks een ticket voor RimpelRock” maar niet telt als beleid.

7. Ik ben bereid minder te verdienen naarmate ik mijn pensioen nader.

Ik ben dan wel bereid tot veel (zie stelling 3), maar er zijn grenzen.

8. Ze moeten van de pensioenleeftijd afblijven.

Define “ze”. In het geval van Zoë Deschanel en Joy Thielemans bijvoorbeeld, ben ik bereid veel te vergeven, zelfs het bepotelen van de pensioenleeftijd.

9. De pensioenleeftijd moet automatisch aangepast worden aan de levensverwachting

Zou Stijn Meuris dat bedoeld hebben met “soms zou een heel klein beetje oorlog wel eens beter kunnen zijn” (er is niks beters dan een beetje oorlog voor het dalen van de levensverwachting en dus zijn vervroegde pensioen)?

10. Weg met dé pensioenleeftijd. Hoe langer je werkt, hoe hoger je wettelijk pensioen.

Dat is gesproken.

De resultaten van hun Nationale Pensioenenquête worden volgende week dinsdag bekend gemaakt. Uw, hopelijk ietwat meer uitgewerkte mening over Delta Lloyds stellingen kan u tot dan dus kwijt op Twitter (hasthag #pensioendebat), op hun Facebook, of zelfs via SMS (naar 3267). Schandelijk wel hoe de stem van de medioren daarbij wel onder de mat wordt geveegd: Gele Briefkaart kan niet of wa?

Vlam! Daar ging ze.

Anti-sociaal. De race naar de lege stoel. Een plaats, mijn koninkrijk voor een plaats. Plaats genoeg was er, maar ge kunt uw competitiviteit niet genoeg inoefenen voor het geval het eens daadwerkelijk druk zou zijn. Als ze LinkedIn had, ik endorste haar voor people shoving-skills. Het eerste in de coupé, victorie was de hare. Niet dat ze daar veel vreugde leek uit te scheppen.

Vwak! Het raampje open.

Anti-sociaal. In plaats van eens rond te vragen, of de andere mensen het misschien ook warm vonden en of ze er misschien bezwaar tegen hadden dat ze voor enige koelte zou zorgen middels het openen van een raampje. Na een kort debat en een kleine stemming (zeven pro open raam, 6 tegen want het is buiten toch frisjes en een verkoudheid is rap opgelopen meneer, 14 onthoudingen want het zal aan onze reet roesten laat mij gerust ik wil slapen gelijk elke avond) waren wij daar collectief heus wel uitgekomen.

Schmack! haar tas op de zetel.

Doorzichtige tactiek van de antisociale. De tas komt daar niet te staan omdat ze te zwaar is om in het bagagecompartiment te tillen, of te lomp om tussen te benen onder de stoel te schuiven, of te kostbaar om ergens in het middenpad gestald te worden. Die staat daar om andere mensen, dieren, en ander ongedierte op afstand te houden. Een praktijk die faalt bij zeer druk verkeer, maar die je maar al te vaak ziet slagen als het wat rustiger blijft.

Schlock! Een boek op haar schoot.

Anti-sociaal. Het was immers geeneens Fifty Shades of Grey, maar een ouderwets romantisch flutromannetje. Doe eens sm-fantasieën gelijk iedereen, zeg.

Schmeck. Een broodje in haar kas.

Anti-sociaal. Want ik had niks bij om te eten en krijg van andere mensen te zien eten ook altijd zin in iets.

Veel zin, had ik, om haar aan te spreken. Haar uit naam van de medepassagiers en mezelf te verzoeken zich wat socialer op te stellen, of toch op zijn minst haar broodje te delen. Toch niet gedaan. Zelfs geen zeer afkeurende blik, mijn wapen tegen de wat gevaarlijker maar niet supergevaarlijke antisociale, geworpen.
Ik dacht, het is de laatste dag dat ze het nog kan. Morgen is haar rijk uit. Stemming van de verruimde gas-boetes in het parlement. Het zal haar leren.

Eentje voor drummen. Eentje voor bagage op de stoel. Eentje voor eten op de trein. Eentje voor kruimelen. Eentje voor snertliteratuur. Misschien nog eentje voor het weigeren haar naam, op weg naar de stad van de guldensporenslag dan nog wel, te vervlaamsen (wham!). Een slordige 6×350€ goegemeentelijke administratieve sancties op vijf minuten treinrit. Het anti-sociaal zijn zal haar rap vergaan!

“Zijt gij zelf dan zonder antisociale GASboete-beboetbare zonden”, vraagt men mij naar aanleiding van mijn post over de treinreizigster van gisteren. Strikvraag, want als ge vrij zijt van zonden en fluks de eerste steen gooit, krijgt ge natuurlijk meteen een GAS-boete van 350€ voor het werpen van stenen.

Afijn, ik zal dan maar bekennen. Ik doe ook wel eens iets fouts op het openbaar vervoer. Ik lees mee wat gij niet leest. De achterkant van uw krant. 

Ik vind dat spannend namelijk. Dan kan ik er bij verzinnen wat er misschien echt staat. Neem nu gisteren, zat ik tegenover iemand die Het Laatste Nieuws las. En die had zijn krant een hele tijd open op de achterkant van dit artikel:

Nogal absurd artikel vond ik, tenzij ik er van uitging dat het nog vervolgde op bladzijde 16. Ook de rode quotes waren beter geweest als ze wat langer hadden doorgelopen met wat er daarna misschien in de tekst stond.

’s Avonds ook eens naar die Facebook-groep in kwestie gegaan (zoeken op “Koen de Bouw van den Aldi” en ge komt er vanzelf), en daar gezien dat dit die dag zelfs op de voorpagina van de krant had gestaan.

Dat houdt ook geen enkele steek. Lijkt me dat hier een verwisseling gebeurd is in de layout-kamer. Moest zijn:

STUDENTE WIL GUY VAN SANDE VOOR KINDEREN VANAF 10 JAAR

In het kader van dat eindwerk “Lachen met Guy Van Sande” dus, makes sense.

en

TERMONT WIL GAS-BOETES IN ZONE STAD HOUDEN.

Waar ze ze mogen hebben, Gent heeft dat vieze repressieve klimaatje niet nodig. En al zeker niet voor kinderen vanaf 10 jaar, hahaha, stel u voor.

Ach ja. “Hoe slechter het weer, hoe meer grappen”. Moest natuurlijk ook zijn, “hoe meer slechte grappen”.