houbi.com / blog

Bij een zondags bezoekje aan mijn ouderlijk huis in Genk werd ik er door mijn vader op gewezen dat er nog “een beetje oude rommel” van mij op zolder stond. En of ik eens kon zeggen wat daarvan weg mocht, en wat ik wilde houden.
“Een beetje” bleek een eufemisme, “oude rommel” al evenzeer. Een kerkhof van afgedankte elektronica, bleek ik achtergelaten te hebben. Het stond er netjes uitgestald op het QuickStep-laminaat. Een waardeloos design-museum van halfvergaan bruingoed.

Een kabelmodem (1), een telefoonmodem (1), video-recorders (2), een elektrische type-machine (1), een laptop (1), luidsprekers (4), cassette-recorders (3), platendraaiers (3), versterkers (2), printers (2), een walkman (woot!), mijn kot-televisietoestel (een erfstuk van m’n oma), wekker-radio’s (2) en nog een stuk of 20 lege dozen.

Sommige dingen nog werkend, maar het meeste met hier of daar een klein mankementje. Wellicht wel te herstellen door iemand met wat kennis van circuits en zekeringen, maar geen van allen het geld van zo’n reparatie nog waard. Een versterker en een platenspeler heb ik gered. De rest is ondertussen zijn bestaan roemloos geëindigd op een Genks containerpark.

Confronterend.
Van het geld dat in de apparaten ooit gekropen is (die laptop bijvoorbeeld, die koste toen voor al zijn 640Kb. intern geheugen en Harde Schijf van 40 Mb. ook al meer dan 1.000€), dat het nu niet meer waard is.
Van vergankelijkheid. En wat het zegt over de apparaten en gadgets die we nu hip en must-have vinden (nieuws: Sony heeft er net eentje uit, dat ge niet wilt missen)

Nu, een paar dingen zijn hun geld ook wel waard geweest. Die typemachine bijvoorbeeld, daar heb ik nog ooit een hete vervelende zomer lang “Onder de Vulkaan” van Malcolm Lowry uit het Engels mee vertaald. Don’t ask. Of die platenspelers, die hebben hun werk gedaan. Dat cassette-recordertje van Philips, daar is de halve collectie van de platen-uitleen-afdeling van de Genkse bibliotheek ooit mee opgenomen (in de dagen dat hometaping nog volop aan killing music deed). De soundtrack van mijn jeugd, de dingen waar je later altijd het meest lyrisch over wordt, heeft erop gespeeld.
Die modem heeft ooit zwaar moeten moduleren en demoduleren, in al z’n 28.8 Kb/seconde glorie (herinner u dit geluid, of prijs u gelukkig als u het nooit gekend heeft).

’t Is allemaal voor de pletwals. Of mag Afrika een beetje gaan vergiftigen.
Sic transeat gadgethifigloria mundi.