Verrassing in de bus. Nu ja, verrassing. De actie, 4 maand geleden was verrassend, en sympathiek. Dat iedereen met een kindje jonger dat 1 jaar wordt/werd in 2010, van één een gratis slabbetje kon krijgen. U herinnert zich vast nog de aankondiging:

Nu ja, actie ten onder gegaan onder zijn eigen succes, zeker. Ofwel heeft één keurig gewacht tot mijn baby van minder dan één ook effectief één geworden was. Niet getreurd. En een gegeven paard moet men niet in de bek kijken, men moet er gewoon een slabbetje onderbinden.

Wat me wel verwonderde was de keuze van slogan. Blijkbaar had ik destijds voor “Zever, Gezever” (naar Franky in Het Eiland) gekozen. En nu zit ik mij dus al de hele dag al af te vragen waarom.

Ik wist in januari toch helemaal nog niet van Goeie Vrijdag met Roos van Acker en Sofie van Moll (feelgood-televisie voor mensen die zich dan toch wel bijzonder slecht moeten gevoeld hebben), of van Frieda (plezier met oude klasfoto’s en het occasionele grapje van Frieda van Wijck, om maar de enige grappige onderdelen van de hele “quiz” te vernoemen). Ik kende Goesting nog niet (de “a bridge too far” van de culinaire programmagolf, al herpakte deze reeks zich nog wat na een beschamend slechte start).
Ik had al lang niet meer naar de Zevende Dag gekeken (het zondags laxeermiddel dat steevast uitmondt in een journaal met een herhaling van de interessantste laxeermomenten uit de uitzending van net ervoor). Ik had nog niet in het snotje dat men amper 1 jaar na de oorspronkelijke uitzending met Voorbij de grens al serieus voorbij de grens van het welvoeglijke inzake herhalingen ging gaan.
In januari had ik zelfs De Kinderpuzzel van Bart de Pauw nog niet gezien (en wist dus nog niet dat de doelgroep van zondagavondprogramma’s op één tegenwoordig mensen met een autismestoornis van het type “idiot savant” zijn, die kunnen volgens mij wél goed volgen). Noch had ik mij toen al blauw geërgerd aan de wel bijzonder ongeïnspireerde plotontwikkelingen in Thuis van dit seizoen (ok, dat is een leugen, ik had me er toen wél al blauw aan geërgerd).

Kortom, ik had nog geen weet van half het “zever, gezever” dat de Reyerslaan dezer dagen op ons ging loslaten. En dan zijn ze nog niet eens begonnen met de serieuze besparingen.
Franky Loosveld, gij zijt ne visionair.

Dixit Wikipedia: “Met excuusneger wordt een persoon van zwarte huidskleur bedoeld in een bedrijf, op film of televisie, die zijn aanwezigheid niet in de eerste plaats aan zijn functionaliteit dankt, maar aan het blote feit dat hij zwart is. Het woord is ontstaan naar analogie van excuus-Truus, een vrouw die in een bepaalde functie slechts getolereerd wordt om de schijn van anti-seksisme op te houden.”
Prima pagina in de internetencyclopedie ook. Over symboolpolitiek, positieve discriminatie en politieke correctheid en zo. Het zou alleen nog een illustratie kunnen gebruiken. Deze misschien?

<noot>
Hier stond oorspronkelijk een screenshot van de pagina uit de website van De Kinderpuzzel met de 32 kinderen, maar dat werd niet geapprecieerd door productiehuis Koeken Troef. Ik citeer:
“Kan u de foto’s van De Kinderpuzzel van uw blog verwijderen aub? Deze zijn eigendom van Koeken Troef!“.
Waarop ik: “En anders koeken troef op mijn bakkes? 😉 Ik zal de screenshot van jullie website die er nu staat straks verwijderen. “Moet” ik niet doen – fair use – maar omdat u het zo vriendelijk vraagt. Wedervraag: kan u mij aub een foto van de kinderen in de Kinderpuzzel bezorgen die ik wel mag publiceren?”
Waarop zij: “Bedankt voor het verwijderen van het screenshot. Wij geven echter aan niemand foto’s van de kinderen of kandidaten. We vinden sowieso de link van het woord ‘Excuusneger’ met één van onze deelnemers alles behalve leuk…“.
Kortom: Koeken Troef, miserie!
Maar niet getreurd. Geen bronmateriaal, dan gaan we maar over tot een reconstructie:

</noot>

Bron: de Kinderpuzzel, Vlaams televisieprogramma met/van Bart De Pauw en Tine Embrechts waarin 7 koppels uit een groep van 32 kinderen de juiste kinderen bij de ouders moeten weten te plaatsen.

Nee, heus. Ik snap het ook wel, dat het een moeilijker spelletje is met een homogeen groepje bleekneuzen. Dat het raadsel van welk kind bij welk gezin hoort 13 afleveringen meemoet en al. En dat het onbegonnen werk is om de Vlaamse bevolking dan representatief te laten vertegenwoordigen.
Maar we zijn toch 2010? En zo ziet Vlaanderen er niet meer uit. De gezinnen niet, en de schoolbanken al helemaal niet.

Voor het overige lijkt de Kinderpuzzel best een fijn programma, met een hoog De Mol / Eeuwige Roem gehalte. Waarbij ik dan wel hoop dat het wat interessanter en overzichtelijker wordt zodra er wat puzzelstukken op zijn plaats zijn gaan liggen.

Update: aflevering twee bevestigde helaas niet echt de hoop die ik had na de eerste. Slim uitgedacht spel, dat wel, maar voor de deelnemers wellicht leuker dan voor ons kijkers. Wel opgemerkt: Tine Embrechts zegt kiend-sjeus, op krèk dezelfde manier als Tiany Kiriloff kut-sjeu zegt.

Eindelijk nog eens nieuw Vlaams drama op de buis vanavond. Nu ja, nieuw. Een film die drie jaar geleden heel wat mensen naar de bioscoop lokte, werd verknipt tot een driedelige televisieserie. Koen de Bouw (hij weer) speelt spoedarts Tom Vansant, op zoek naar zijn verdwenen 15 jarige dochtertje in een Ardeens dorpje.

Elk drama vraagt enige “suspension of disbelief”, maar daar had ik het bij het bekijken van “De Indringer” vanavond toch merkwaardig moeilijk mee:

Film still van de film De Indringer

Koen de Bouw stapt stoer de scene op bij een straf verkeersongeval en komt er Axel Daeseleire tegen als agent. En ik kijk onwillekeurig even na of Koen hier ook een jas draagt van The North Face zoals in Groene Vingers. Of dat Axel nu eerst wat gaat Limburg-bashen tegen Dana Winner of geilen op Evi Gruyaerts latex pakje in de Grote Provincieshow.
Terug in zijn ziekenhuis pinkt onze dokter een oogje naar de sympathieke Ianka Fleerackers, en ik kijk of Kulderzipken niet om het hoekje meekijkt.
Even later moet hij gedwongen op visite bij de psychiater. Gespeeld door Viv Van Dingenen, dus ik vrees elk moment dat ze opnieuw “Brass in Pocket” gaat verkrachten.
En ’t gaat verder. Filip Peeters speelt jachtopzichter Roland Dunewalt, en het duurt twee scenes eer je weer weet waarom je dacht dat die een bril droeg (Hel van Tanger). Of Gunther LesageSteve Aernouts zwaait half-debiel wat met een wapen in het café, en je verwacht dat hij niet kan zien en subiet weer gedumpt gaat worden door de Gentse crapuultjes in Any Way The Wind Blows.
Enkel Maaike Neuville was precies een nieuw gezicht. Maar die mocht in deze aflevering niet bepaald veel zeggen.

Natuurlijk kan je niet verwachten dat er voor elke nieuwe serie of elke nieuwe film een volledig nieuwe generatie talent klaar staat om je omver te blazen. Of dat alle acteurs in elke nieuwe film een gedaanteverwisseling à la Jan Decleir kunnen ondergaan. Maar het had hier precies toch iets minder typecasting mogen zijn. Enkel Koen de Bouw (hij weer dus) hield hevig rokend de boel recht.

En dan was het al gedaan. Net toen het sfeertje van het Ardeens dorp wat vorm begon te krijgen waren we blijkbaar aan het 1/3de punt van de film aanbeland. En drie keer goeie kijkcijfers is blijkbaar meer waard dan een leuke kijkervaring. Vlaams drama op de zondagavond? Vanavond toch een beetje een drama.

Tot Bart de Pauw – in herhaling – met zijn geslacht de eer terug wat kwam redden. Daar waren de BV’s (Brusselmans, Meuris …) wel in hun element, en uitstekend gecast als henzelf.

Update 26/11:

Aflevering 2 is ook gepasseerd. Acteerwerk was heel wat sterker, niet? Vooral Maaike Neuville is een revelatie: een perfecte mysterieuze en sexy lolita.
Het eind was echter opnieuw veel te abrupt. Het knappe ritme van de film wordt erdoor gebroken. Jammer dat er de middelen er blijkbaar niet waren om dit tot een volwaardig tv-reeks te monteren / produceren. Dit verhaal verdient beter dan in drie geknipt te worden…

Update 4/12:

Ook aflevering 3 is gedaan. Spannend, en met enkele verrassende plotwendingen. Niet echt onder de indruk geraakt.
Voor degenen die onderweg een steek lieten vallen (opgepast: bevat spoilers als je de film evt. of serie nog niet gezien hebt), zo stak het in elkaar: Tom’s dochter Louise was dus niet verdwenen, ze was dood, pleegde zelfmoord. De missie van dokter/vader Koen de Bouw was dus uit te vinden waarom ze dat in hemelsnaam gedaan had. In het Waalse dorp ontdekt hij in the end dat Charlotte (het vermiste Waalse meisje dat hij terugvond in aflevering 1 en daarna volgde naar haar dorp in Wallonië), eigenlijk de Brusselse Julie is. Ze lijkt een beetje op Charlotte en iedereen in het dorp aanvaardt haar als substituut. Want de echte Charlotte blijkt dood: ze stierf op de dag dat Louise in het dorp op schooluitstap kwam. Tom ontdekt haar lijk in een oude steengroeve, waar ze omkwam. Louise (het dochtertje van de dokter dus) wandelde bij haar schooluitstap in de bossen, zag Charlotte ravotten met de simpele Freddy. In een onduidelijke schermutseling duwde Louise Charlotte (per ongeluk?) het ravijn in. Het meisje werd later dus achtervolgd door schuldgevoel en pleegde daarom zelfmoord. De onknoping van de film komt er als vader Tom en Julie (Maaike Neuville) achtervolgd worden door de boswachter Filip Peeters en zijn zoon Freddy. Tom klopt Freddy een ravijn in, waar die sterft. Boswachter Tom vertelt Tom de waarheid vertelt (ze hadden alles verborgen in het dorp, omdat ze dachten dat Freddy ging beschuldigd worden van de dood van Charlotte).

Dienstmededeling voor de via “de indringer franstalig lied” en andere Google-aangelanden: het lied dat op de fuif gedraaid wordt (“… et j’ai crié, pleuré, Aline pour qu’elle revienne) is “Aline”, een tearjerker eerste klas van de hand van Christophe. Alhier de Youtube-video uit 1965. Graag gedaan…)

En dan nu … op naar Katarakt