Ik ga maar eens een boek schrijven.

Want dat wordt hier stilaan vervelend, al die mensen die vragen wanneer ik nu eindelijk eens een boek ga schrijven, en dan te moeten antwoorden dat ik dat ooit nog wel eens doe, misschien, om ervan af te zijn.

Wat redelijk slecht is, maar het kon erger. Bijvoorbeeld als ik een boek geschreven had en dan in Reyerslaat of de Laatste Show of op de Regionale Omroep zou moeten antwoorden waarom, zoals ze vragen aan al die schrijvers die daar zitten waarom heeft u dit boek geschreven, en die schrijvers weten dan het antwoord omdat ik iets wilde vertellen over dit of dat, en de interviewer dan moeiteloos overgaat naar vragen over dit of dat en er een razend interessant gesprek volgt dat de mensen in horden naar de boekenwinkel doet trekken. Maar dat ik dan het antwoord niet zou weten, in Reyerslaat of de Laatste Show of op de Regionale Omroep, want ik zou het bij God niet weten waarom ik een boek zou schrijven behalve om van de vragen van mensen af te zijn en daar dus met mijn mond vol tanden zou staan en dan schaapachtig zou moeten lachen en mij diep schamen, live of in uitgesteld relais in Reyerslaat of de Laatste Show, of op de Regionale Omroep. En daar niet echt gelukkig van zou worden.

Het boek gaat heten “Redelijk slecht, maar het kon erger”. Wat al redelijk slecht is, maar wellicht nog erger kan. Ik werk eraan.

Ach, pakjes onder kerstbomen, dat is toch ontzettend passé. Het nieuwe gebruik dat iedereen dichter bij elkaar en de wereldvrede binnen bereik gaat brengen is het geven van een boek met nieuwjaar. En alhier is het perfecte materiaal om dit nieuwe gebruik in praktijk te brengen:

Oftewel, qua ongelukkige timing na de kerstcadeauhausse en de boekenbeursmanie kan het tellen (doeme toch) maar het boek van An Olaerts ligt bijna helemaal en eindelijk in de winkel. En dat mag ook buiten Limburg geweten zijn.

Wie haar blog leest, of wie al eens de papieren Vacature doorbladert zijn het geen geheimen: haar spitse wekelijkse stukjes over alles wat van ver of dicht naar werk ruikt. En die zijn nu uitgeselecteerd op een of ander criterium, gebundeld, opgeleukt met illustraties van Klaas Verplancke, en van de titel “Achterwerk” voorzien. Qua kick-ass idee kan dat tellen.

Het is u aangeraden.

Waarom bestaat het niet? Een expohal of vijf met standjes van Vlaamse verkopers van broeken, die ge kunt laten signeren en al. De broekenbeurs. Een organisatie van broek punt be, ter promotie van het Vlaamse broekenwezen.

Het zou er ongetwijfeld retedruk zijn.

BV-broeken, heel veel kookbroeken, doe-het-zelf-broeken, science-fiction-broeken, voorleesbroeken, groteletterbroeken, braillebroeken, stripbroeken, reisbroeken, onderbroekenhumor, broeken vol goesting … het aanbod zou overweldigend zijn.

De rijen voor een handtekening zouden weer het langst zijn voor het nieuwe broekje van Evy Gruyaert, maar ook Goedele Liekens zou op veel belangstelling kunnen rekenen voor haar “SOS Piet (de gevaren van een leven achter de rits)”. Mensen zetten zich al eens graag in de zetel met een broek van een van deze dames op de knieën.

Veel te lange broeken zou ge ter plaatse kunnen laten innemen.

De bestseller aller tijden is natuurlijk nog altijd de Bijbel – de Vader, de Geest en de Heilige Zoom – maar dit jaar zou de best verkopende auteur op de broekenbeurs wel eens Harry Mulisch kunnen zijn. De pijp aan Maarten geven loont in het broekenvak.

Humo zou een bijlage uitgeven met als thema de “Week van de Spannende broek”. De rest van de pers zou speciale broekenbijlages uitdelen. De broekenbijlages van Ché, P-Magazine en Menzo zouden weinig om het lijf hebben.

Ik zou het lastig kiezen vinden op de broekenbeurs: paperbacks zijn wel handig en licht maar ze verslijten zo makkelijk; hardbacks zitten dan weer zo ongemakkelijk.

Broekenverkopers die zouden vinden dat de broekenbeurs een al te commercieel spektakel is geworden, zouden een paar maanden nadien een meer hoogstaande “Het andere broek” kunnen organiseren. Voor de betere broekenliefhebber.

Het ergerlijkste aan de broekenbeurs zouden ongetwijfeld weer die bomvolle gangen zijn vol ongeïnteresseerde kinderen die met hun vieze vingertjes aan de broeken zitten. Nu ja, jong geleerd, oud gedaan?

Come to think of it: Priesters zouden persona non grata zijn op de afdeling kinderbroeken. Ook Guy Laenen, een jeugdauteur die al te gretig kinderbroeken signeerde, zou worden geweerd.

Heel vervelend zou de chaotische verkeerssituatie en het gebrek aan parkeerruimte in de buurt van de broekenbeurs kunnen zijn. Promotie voor ritsen zou kunnen helpen.

Mensen met gezond verstand zouden dat hele broekenbeursspektakel links laten liggen en hun gerief gewoon in de betere broekhandel kopen. Het hele jaar door open. Niet te druk. Zelfde prijzen (ge scheurt er uw broek niet aan). Gezellig.

(Voor wie me volgt op Twitter of Faceb(r)oek is het meeste hierboven al eens gepasseerd. Waarvoor excuus. Ook wie bijvoorbeeld @rentawriter, @braempje, @ToJans, @sarazao, @nilsgeylen, @studiomuscle, @dirtyJos, @roelvangils en/of @appelogen volgt – mensen wier reacties hierboven zijn verwerkt – zou stukken kunnen herkennen. Waarvoor dank)

Tijd om eens wat draftposts af te werken. Eentje waar de lijstjesman in mij (jager-verzamelaar van brol en stof) al een tijdje wilde mee uitpakken: de blufboeken van De Standaard (100 moderne literatuurklassiekers waar je mee kan pronken).

Eerst het goede nieuws. 40 van de 100 titels heb ik gelezen, nog eens 6 begonnen maar niet tot het eind uitgelezen, en 4 staan nog in de kast te wachten op betere tijden. Lang niet slecht, als ik vergelijk met heel wat andere bloggers die ook hun “score” publiceerden(vb. Bruno: ook 40, andere Bruno: 16, Michel of Appelogen: 15, Het Radiofonisch Instuut: 12 Ruben: 11, Vuurtorenweg 18: 8, Tales from the Crib: 5)
Echte literatuurkenners of letterminnaars hebben natuurlijk wel wat beter te doen dat lifeblogging en andere internetongein, dus zo om over naar huis te schrijven is mijn score nu ook niet…

Gelezen, van gesmuld, goedgekeurd en aangeraden:
Sarah Waters – Vingervlug
Umberto Eco – De naam van de roos
Gabriel Garcia Marquez – Honderd jaar eenzaamheid (1967)
Joseph Heller – Catch-22
John Irving – De wereld volgens Garp (1978)
George Orwell – Nineteen Eighty-Four (1949)
Primo Levi – Is dit een mens (1947)
Ernest Hemingway – De oude man en de zee
Hugo Claus – Het verdriet van België
Tom Wolfe – The Bonfire of the Vanities (1987)
Mario Vargas Llosa – De oorlog van het einde van de wereld (1981)
Malcolm Lowry – Onder de vulkaan (1947)
Martin Amis – Geld (1984)
Douglas Coupland – Generatie X (1991)
Kurt Vonnegut – Slachthuis 5
Marguerite Duras – L’amant (1984)
J.D. Salinger – The Catcher in the Rye
Günter Grass – De blikken trommel (1959)
Patrick Süskind – Het parfum (1985)
A.F.Th. van der Heijden – De tandeloze tijd (1983-1996)

Gelezen en OK bevonden, straf spul maar met bedenkingen:
William Golding – Lord of the flies
Truman Capote – In koelen bloede
Peter Høeg – Smilla’s gevoel voor sneeuw (1992)
Bret Easton Ellis – American Psycho (1991)
Gerard Reve – De Avonden
Evelyn Waugh – Brideshead revisited (1945)
Aleksandr Solzjenitsyn – De Goelag archipel
Heinrich Boll – Groepsfoto met dame (1971)
Walter van den Broeck – Brief aan Boudewijn
Julian Barnes – Flauberts papegaai (1984)
Willem Elsschot – Het dwaallicht (1946)
John Fowles – The French Lieutenant’s Woman (1969)
Tom Lanoye – Kartonnen dozen (1991)
Françoise Sagan – Bonjour tristesse (1954)
Vladimir Nabokov – Lolita (1955)
Jack Kerouac – On the Road (1957)
Donna Tartt – De verborgen geschiedenis (1992)

Gelezen en eigenlijk niet gelust:
W.F. Hermans – De donkere kamer van Damokles
Milan Kundera – De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (1984)
Boris Pasternak – Dokter Zjivago

Begonnen maar niet afgemaakt:
Julio Cortázar – Rayuela: een hinkelspel ( 1963)
Ohran Pamuk – Het zwarte boek (1990)
Yukio Mishima – Het Gouden Paviljoen
Joost Zwagerman – Gimmick!
Salman Rushdie – Middernachtskinderen
Louis de Bernières – Kapitein Corelli’s mandoline

Gekocht maar nog geen fut/tijd gehad om erin te beginnen:
Isabel Allende – Het huis met de geesten (1982)
Jung Chang – Wilde zwanen
Zodie Smith – Witte tanden
Jonathan Franzen – De correcties (2001)

Ohja-erlebnissen, boeken die ik nog wilde lezen maar uit het oog verloren was:
Ian McEwan – Atonement (2001)
Arundhati Roy – De god van kleine dingen

Niet bijster in geïnteresseerd, deze sla ik over:
V.S. Naipaul – Een huis voor Mr. Biswas
Chinua Achebe – Een wereld valt uiteen
Toni Morrison – Jazz (1992)
E.L.Doctorow – Billy Bathgate (1989) – Spijtig dat ze ragtime niet kozen
Gyorgy Konrad – Het tuinfeest
Peter Handke – Namiddag van een schrijver
Paul Auster – De New York trilogie (1987)
James Ellroy – De zwarte Dahlia (1987)
John Updike – Rabbit – run (1960)
Leo Pleysier – De Gele Rivier is bevrozen
Samuel Becket – Molloy
Jeroen Brouwers – Bezonken rood
J.M. Coetzee – In ongenade (1999)
Marguerite Yourcenar – Herinneringen van Hadrianus (1951)
Zen en de kunst van het motoronderhoud – R.M. Pirsig (1974)
Graham Greene – The Heart of the Matter (1948)
Douglas Adams – The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (1979-1992) – het radiospel daarintegen!
Harry Mulisch – De ontdekking van de hemel
Albert Camus – De plaag (1947)

Nooit van gehoord, precies. Gaten in mijn cultuur en schaam op mij:
Peter Esterhazy – Harmonia caelestis (2000)
A.S. Byatt – Possession (1990)
J.M.G. Le Clézio – Le procès-verbal (1963)
Tahar ben Jelloun – La nuit sacrée (1987)
James Baldwin – Verkondig het op de bergen
Jeanette Winterson – Kersen kruisen
Patrick Modiano – De plaats van de ster (1968)
Margaret Atwood – The Blind Assassin (2000)
Pierre Michon – Roemloze levens (1984)
Bohumil Hrabal – Vita Nuova
Georges Perec – Het leven, een gebruiksaanwijzing
Kazuo Ishiguro – De rest van de dag (1989)
Jean-Philippe Toussaint – De badkamer
John Berger – Het varken aarde (1979)
Jose Saramago – Het beleg van Lissabon
Haruki Murakami – Spoetnikliefde
Oek de Jong – Hokwerda’s kind (2002)
Philip Pullman – Het gouden kompas (1995-2000)
Italo Calvino – Als op een winternacht een reiziger (1979)
Michel Tournier – De elzenkoning (1970)
Raymond Queneau – Exercices de style (1947)
Kenzaburo Oë – Het eigen lot (1968)
Giorgio Bassani – De tuin van de Finzi-Contini’s (1962)
Michel Faber – Lelieblank – scharlakenrood. (2002)
Michael Cunningham – Bloedverwanten (1995)
Cesare Pavese – Leven als ambacht
Pascal Quignard – Tous les matins du monde (1991)
Michail Boelgakov – De Meester en Margarita (1966)
Thomas Pynchon – Regenboog der Zwaartekracht (1973)

En dan had u het slechte nieuws nog tegoed.
Had je mij vijf jaar geleden dezelfde lijst voorgeschoteld, dan was mijn score quasi hetzelfde geweest. Om maar te zeggen dat ik véél en véél te weinig boeken ter hand neem. Laat staan ze uitgelezen krijg.
Gezin, internet, televisie, slaapgebrek, … alle excuses zijn precies goed om geen boek te lezen. Jammer, want naast muziek en jeweetwel is het lezen van een goed boek mijn opperste genot.
Op mijn laatste vakantie vergat ik zelfs een goed boek mee te nemen, daar waar ik vroeger altijd een hele stapel – ongelezen – meenam en – gelezen – terugbracht naar de bibliotheek in Genk. Sinds de verhuis naar Gent en daarna Oosterzele – en daar zijn de bibliotheken toch ook groot en vol ongelezen parels genoeg – is dat boeken ontlenen echter niet meer van de grond gekomen.

Het enige moment dat ik nog echt tijd maak om te lezen (of geconcentreerd naar muziek te luisteren) is in de sauna. Mijn sauna. Zalige afgezonderde momenten met zweet, verkoeling en letters of noten.
M’n vast voornemen: vanaf nu kruip ik er weer minstens één eindeloos lange en warme avond per week in.