Waarover het gaat? Deze poëtisch genaamde “Bose® QuietComfort® 20 in-ear noise cancelling hoofdtelefoon”, of, gebalder maar daarom niet minder poëtisch, de QC® 20i.

Wat het doet? Het ene eind van een draadje gaat in de koptelefoon-plug van je iPhone, het andere eind met een paar rubberdopjes in je beide oren. Zodat je via de draadverbinding kan horen welk audiosignaal de iPhone uitzendt!
Fairly standard. In de Aldi te koop voor een euro of 10.
En toch kost deze versie van Bose een keer of  30 (der-tig) dat.

Omdat er nogal het een en het ander tussen steekt.

Drie dingen eigenlijk, steken er tussen, op de foto hierboven van rechts naar links:

1. Een balkje met bedieningsknoppen. Bevat een microfoon, en met een combinatie van de toetsen kan je telefoongesprekken opnemen of afsluiten, of de muziek vooruitspoelen, skippen, pauzeren etc.
   Nog steeds fairly standard, maar daarmee schuift hij toch al van de categorie Aldi naar de categorie van een setje iPhone inears met microfoontje (30$). Deze Bose kost nog een keer of 10 dat.
2. Een setje zeer hoge kwaliteit luidsprekers. “De Bose TriPort®-technologie zorgt voor diepe lage klanken en natuurlijk klinkende zang en instrumenten. De actieve equalisatie van Bose stemt de frequentiereactie af voor een beter en natuurlijk geluid, zonder kunstmatige boost of vervorming. De nieuwe StayHear®+ oordoppen hebben een kegelvormig ontwerp dat het oor afsluit zodat lawaai buitengesloten wordt. De oordoppen zitten comfortabel, zijn nauwelijks voelbaar en zorgen voor actieve ruisonderdrukking“, zei het persbericht. En, bevestigd, dat is niet gelogen.
   Al niet meer zo fairly standard daarmee, en schuift zo van de categorie gewone iPhone in-ears op naar de categorie hoge kwaliteits in-ears. Deze Bose kost wel nog zeker het dubbel van dat.
3. De besturingsmodule. 40 gram. Op te laden (een uurtje of twee opladen geeft 16 uur gebruik). Twee modussen: volledige geluidsonderdrukking of gedeeltelijke. 
   Normaal zit deze technologie bij noise-cancelling hoofdtelefoons in de oorschelpen, hier in het piepkleine en van aangenaam aanvoelend rubber gemaakte latje.
   In de oortjes zitten nog twee sets microfoons. De een meet het geluid langs de binnenkant, de andere langs buiten. Deze metingen worden naar de besturingsmodule gestuurd, die er razendsnel het signaal berekent om dit geluid geheel of gedeeltelijk te onderdrukken. Dat lukt wonderwel goed. Er komt nog geluid uit de omgeving door, maar verdomd weinig. 
   Bij de gedeeltelijke ruisonderdrukking worden gesprekken en rinkelende telefoons en taterende collega’s niet verborgen, het achtergrondgeluid wordt wel weggefilterd.
   Waarmee deze Bose dus plots in de categorie der noise-cancelling headphones komt. Misschien nog iets duurder dan een noise-cancelling koptelefoon met schelpen, maar deze kan je wel altijd bijhebben, zonder tas, gewoon in je broekzak. En hij dus misschien dan toch kost wat hij moet kosten.

Maar wat doet het echt? Ja, al dat voorgaande doet het. Muziek afspelen, telefoon bedienen, omgevingsgeluid opslorpen. En goed. Maar wat het echt doet is het transformeren van een zintuig. Niet uitschakelen, want je hoort nog, maar je hoort niet meer alles: alleen de soundtrack wordt nog doorgegeven.
De ervaring wordt door het leven te glijden als in een cocon. Alles rondom je verandert, wordt stroperiger, onaardser, lijkt verder van je af te zijn. Een simpele trein nemen lijkt een plots futuristiche beleving. Je zit er nog in, maar je bent er niet echt bij. Je bent bij je muziek. Zet je oortjes op, en elke wandeling lijkt plots een film, een roadmovie in slow motion. Of misschien had ik wat minder naar Goldfrapp en Moderat en DAAU moeten luisteren toen ik ermee rondwandelde.

De muziek stopt. Het geluid dat het kantoor en de straat en je computer en je stoel maken als je dat plots realiseert en de oortjes uitgooit is oorverdovend. Dit ding maakt stilte, maar luide stilte. 

Dat is goed dus? Ja en nee. Het is anders. Het is als naar een museum gaan kijken, nemen we voor het gemak de Mona Lisa in het Louvre, en dan een bril bij je hebben die plots alle toeristen, suppoosten, veiligheidshekkens, zitbanken en zelfs het kader van het schilderij plots voor je uitgomt. Blijft over een stralend witte ruimte met niks dan beeld, de Mona Lisa, zwevend in het niets, in het licht. Uit de reële beleving dringen enkel nog wat resten door. Een flits van een fototoestel licht het nog wat op, een duw van een voorstekende Japanner komt uit het niets…
Ja en nee, dus. Ja, je hebt de Mona Lisa beter gezien dan zonder, maar neen, je hebt het museum niet beleefd.

Ga ik hem kopen? Heb hierboven al aardig gerationaliseerd waarom deze QC® 20i zijn geld wel waard is. Maar het blijft een duur geval natuurlijk. Twee dingen stoorden me tijdens het gebruik ook.
Eentje is bij design, en dat is de batterij. Weer een ding waarvan je niet mag vergeten het op te laden. Ook met lege batterij werken de oortjes wel, maar wel veel minder mooi dan met. Er zit namelijk actieve equalisatie op het signaal met de ruisonderdrukking, en daarzonder is het allemaal toch wat minder.
Het tweede nadeel is zo banaal dat het pijn doet het neer te schrijven. Het kabeltje is niet soepel. First world problem if you ever had one, en toch. Deze kabel lijkt altijd in de weg zitten. Valt nooit juist. Voelt nooit juist. En toch zit hij even snel in de knoop als alle andere oortelefoonkabeltjes. Voor 300€ had daar nog wat meer research in mogen zitten.

The jury is out on this one. Perfecte muziekbeleving, uitsluiting van alle lelijke oostvlaamse dialecten tijdens de pendel, haast zonder extra gewicht. Versus een stroef kabeltje en de gewoonte het regelmatig aan de computer te hangen. Kerstboom here we come?