Donderdag nog eens naar de “Sportdag voor Vlaamse Ambtenaren” geweest. Dat is een beetje als een “Sportdag voor eender wie”, maar dan raarder. Want met collega’s. En collega’s-vlaamse-ambtenaren dan nog.

Raarder, in de zin dat de trein dan ’s morgens ineens vol zit met mensen die nooit sportschoenen aanhebben, maar die dag dus wel. Nooit gedragen sportschoenen.

Raarder, in de zin dat een aantal van de mensen die er zich naartoe bewegen zodanig uitziet als een mens die zich normaal naar een bureau beweegt dat het bewegen richting sportdag er zeer onwennig uitziet.

Raarder, in de zin dat als je met iemand aan de praat geraakt, die dan meestal werkt voor een agentschap, dienst, of ding met vreemde afkorting waar je – dertien ten spijt – nog nooit van gehoord had.

Raarder, in de zin dat het een beetje vreemd aanvoelt te gaan sporten op kosten van u. In de tijd dus die de belastingbetaler ons betaalt. Het gevoel ook dat als je dezelfde activiteiten op een zaterdag zou organiseren, er geen tiende van het volk zou opdagen.

Maar – het moet gezegd – heb op de Sportdag in mijn ondertussen vijftien (aka tel kwijt) ambtenarenjaren toch ook al een paar mooie dagen beleefd. Fietstochten of wandelingen in nazomertjes. Pingpongtornooien, een keertje voetbal. Best leuk, en Bloso organiseert al de activiteiten voorbeeldig.

Het was nu wel al een paar jaar geleden dat ik er nog naartoe geweest was. De laatste vier jaar werk ik immers maar 3/5de, en dan vond mijn eergevoel het een beetje overdreven van een van die drie dagen dat ik maar op het werk ben ook nog te gaan ambtenarensporten. Maar dit jaar toch bezweken.

Had ik dus beter niet gedaan. Want het was dan wel een fietstocht in het Brusselse zoals de vorige keren – al ooit prachtig gefietst in Zoniënwoud, of richting Leuven – maar dan raarder.

Raarder in de zin dat het een fietstochtparcours was dat nooit mooi werd. Lachwekkend lelijk. Kilometer na kilometer. Kruispunt na onoverzichtelijk kruispunt. Villawijk na villawijk. 70 kilometer plainspotting.

Voor het gemak op het parcours eens de redelijk mooie stukken in het groen gezet, de erg lelijke in het rood.

Etterbeek – Sint-Pieters-Woluwe – Wezembeek-Oppem – Sterrebeek – Kortenberg – Steenokkerzeel – Elewijt – Vilvoorde – Machelen – Diegem – Zaventem – Kraainem en dan terug naar Etterbeek. Voorstadsmiserie. En veel luchthaven. En dus ook wat planespotting.

Raar.

Afijn. Dit weekend krijgt Brussel al een nieuwe kans om het goed te maken. Want dankzij de vriendelijke mensen van België Toerisme en Enchanté mogen we als “gezin met kinderen” op verkenning in Brussel: Magritte-museum, Mini-Europa, Océade, overnachten in de jeugdherberg en dan nog autovrije zondag. Hopelijk wordt het minder raar.

Hoera voor de ijverige cartograaf die oude luchtfoto’s van Brussel heeft opgedolven en in een interface heeft gestoken om makkelijk verschillende tijdstippen van de stad te vergelijken.

Fascinerend, vind ik dat. Terugvliegen in de tijd. Hoe zo’n stad onbeweeglijk en onveranderlijk en monumentaal lijkt, maar in feite een weefsel is dat groeit en graaft en woedt en allesbehalve statisch is. Neem nu het stukje Brussel van mijn werkplek:

Links het stratenplan, rechts Sattelite view van Google.
De twee rode kruisjes zijn de VDAB lokaties. Eentje op Keizerslaan 51, met als buren links de PS en rechts de RVA. Het andere een aantal verdiepingen van de hoogbouw erachter, in de Trapstraat.

Te situeren allemaal in de buurt van het Centraal Station. Keizerlaan links onder komt uit bij het Sint-Jan-Berchmanscollege, Recyclart … Rechtsboven kom je uit aan de voet van de Kunstberg/Centraal Station. Trapstraat/Eikstraat bovenaan links komt uit bij Manneken Pis. De Lebeaustraat, onderaan rechts, komt uit op de Grote Zavel.

Genoeg gesitueerd, nu terug in de tijd. Naar 1930:

Er is geen Keizerslaan. Wel een verbindingswegje omhoog tussen het Gasthuisstraat/Gerechtsplein/Lebeaustraat naar de Trapstraat/Rue Haute. Waar nu de VDAB staat, liep gewoon een weg richting Marollen/Zavel.

Fast forward naar 1953: Er is een Keizerslaan. Pas, zo lijkt het. De noord-zuid-verbinding is gegraven, en die laan ligt daar pal bovenop. Een pak huizen hebben moeten wijken (tiens, zou een pak huizen daarom misschien een wijk heten?).
Op de plaats van de gebouwen van VDAB en RVA grote bouwputten.
De Trapstraat is een zijstraat van die nieuwe laan geworden. Maar de Gasthuisstraat/Gerechtsplein/Lebeaustraat loopt nog gewoon door (annon 2012 kruisen die de Keizerslaan onder een brug) en daar rijdt nog de tram. Jacques Brel moet dit zo gekend hebben.

1971: het gebouw van de VDAB (die toen nog niet bestond) staat er. Ook de hoogbouw in de Trapstraat, lijkt veel nieuwer, is zelfs al af.
De Keizerslaan is al wat herkenbaar, maar heeft nog niet de dubbele rijbaan met brede groene strook in het midden van nu. Integendeel: blijkbaar kon men vanuit het Gasthuisstraat/Gerechtsplein/Lebeaustraat (er is al geen tram meer te zien) omhoog rijden naar de Keizerslaan en kwam men dan ongeveer ter hoogte van de VDAB boven.

2004: Dat ziet er al verdacht gelijk de huidige toestand uit. Een verschil maar: toen ik daar begon te werken was er aan de achterkant van het VDAB-gebouw nog een parking. Die is ergens tussen 2004 en 2012 ook volgebouwd geraakt.

En zo gaat dat maar door. Nog geen 80 jaar, en dat ministukje stad is al vier/vijf keer van gezicht veranderd.
Niet allemaal vooruitgang, dat wel. De Noord-Zuid-verbinding was een kaalslag. En zo is het is niet bepaald een zeer aantrekkelijke straat nu, die Keizerslaan: de RVA en ook ons VDAB-gebouw zijn butt-ugly bijvoorbeeld, en de straat in feite een ongezellige parking.

Maar er is dus ook hoop. Dat bij de volgende overvliegingen die Keizerslaan weer iets helemaal anders gaat zijn.

Gisteren naar Bozar geweest in Brussel, want daar zouden een paar Polen neergestreken zijn, een tentoonstelling ter ere van het Poolse voorzitterschap van de EU. En ik mocht een dagje voor de opening al eens gaan kijken naar het geleverde werk.

Maar wat ik daar zag heeft mij diep geraakt. Ik bedoel, hoe stom kunt ge zijn? Heeft een Pool daar al zijn vakkennis en stukadoorschap in gestopt, komt er daar een zogezegde kunstenaar langs die al dat werk finaal om zeep helpt.

Volgens de kunstenaar in kwestie (Olaf Brzeski met “Dream – Spontaneous Combustion”) gaat dit werk over “de vernietigende kracht van verbeelding, die je kan verorberen, verteren tot een hoopje as. En ook over het dubbelzinnige van realiteit“. Maar alles wat ik zag is grondig vernield pleisterwerk.

Ook in de andere ruimtes van de expo is het niet veel beter gesteld. Hier zijn er massa’s gaatjes in de versgestukte muren geboord om zogezegde “kunst” op te hangen, daar is er op geschilderd, wordt het fijne vakwerk verborgen achter geprul of een achtergelaten autowrak (hoe slordig kunt ge zijn!), een tussen vers gepleisterde muren opgebouwd kerkhof (c’mon!) of gemorst wit poeder (hallo poetsvrouw!)

Neen, in feite gaat het hier om een knappe tentoonstelling van moderne kunst uit Polen. Namen als (unicode) klokken in Polen en ook daarbuiten: Magdalena Abakanowicz (haar bio leest als de betere roman), Akademia Ruchu, Paweł Althamer, Mirosław Bałka, Wojciech Bąkowski, Olaf Brzeski, Anna Janczyszyn, Katarzyna Józefowicz, Tadeusz Kantor, Szymon Kobylarz, Jarosław Kozakiewicz, Katarzyna Kozyra, Igor Krenz, Zofia Kulik, Maciej Kurak, Robert Kuśmirowski, Zbigniew Libera, Bronisław Wojciech Linke, Marcin Maciejowski, Jacek Malczewski, Józef Mehoffer, Paulina Ołowska, Włodzimierz Pawlak, Józef Robakowski, Zbigniew Rybczyński, Wilhelm Sasnal, Jan Simon, Bruno Schulz, Monika Sosnowska, Piotr Uklański, Mariusz Waras, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Julita Wójcik, Andrzej Wróblewski, Jakub Julian Ziółkowski, Artur Żmijewski.

Sterkste vond ik een dubbelfoto van Solidarnosc uitgebeeld door een massa mensen en rechts de groep die uiteengaat:

de Bròdno people (van Pawel Althamer, dezelfde kunstenaar die vorig jaar met zijn bloot pietje boven Brugge hing te zweven):

en dit lieflijke, een meter of 10 lange, haakwerkje van Julita Wojcik:

Maar wie ben ik, bvb Knack vond alweer iets heel anders het sterkste.

De tentoonstelling “The Power of Fantasy – Modern and Contemporary Art from Poland” loopt vanaf vandaag 24/6 tot 18 september. Het is één van de evenementen rond het Poolse voorzitterschap, I, Culture. Aanrader, is naar het schijnt het openluchtspektakel “Planet Lem” door het Teatr Biuro Podróży op 6 en 7 juli op het Flageyplein in Brussel.

Inleiding, waarin enig scepticisme wordt geuit over het fenomeen der QR-codes

Of het nog iets gaat worden, met de QR-code? De meningen daarover variëren immers nogal: sommigen zeggen dat het de novelty-hype niet gaat overleven, anderen dat nooit het een hype wordt en eigenlijk geen novelty was.
En dan zijn er nog degenen die er wél in geloven. In de adverteer-wereld bijvoorbeeld, denkt men haast van wel.
Meer en meer zie je dus op affiches in de stad en op papieren advertenties die opvolger van de streepjescode opduiken.

Boodschap aan de consument: haal NU uw smartphone boven (hij is peperduur en u dan heeft u hem voor iets), start NU een applicatie op die met de QR-code in kwestie om kan (of erger nog, download er eerst eentje in de appstore van uw OS), richt je phone NU op de QR-code in kwestie (beef niet, vriend), druk NU af (of hoe heet dat op smartphones als ge een foto neemt), laat de applicatie de foto NU ontcijferen, wacht NU een momentje tot je phone weet of er edge of 3G of een wifi-netwerk in de buurt is en kijk NU (of afhankelijk van de snelheid van het vorige) naar een al dan niet voor mobiel gebruik geoptimaliseerde webpagina die je meer vertelt over hetgene waar de QR-code op hing.

Middenstuk, waarin een paar fijne voorbeelden van QR-codes worden naar voor geschoven

Maar dat neemt niet weg dat er ondertussen wel fijne dingen mee gebeuren. In Japan bijvoorbeeld, is een begrafenisondernemer begonnen met het verwerken van QR-codes in grafstenen. Op die manier kunnen passanten info opvragen over het leven van wie er daaronder ligt te ontbinden. Bonus voor het kerkhoftoerisme. Het leven herleid tot URL. Gij zijt wie gij waart op het web. De archeoloog der toekomst graaft Geocities en Farmville op.

Of neem nu mijn vrienden van AXA (ik zeg nu wel vrienden, meer dat is eerlijk gezegd wel een beetje opportunistisch: de lening van mijn huis loopt immers nog een jaar of 20 bij deze Fransen, en ge weet nooit weet of dit gebaar van vriendelijkheid in die 20 jaar niet ooit van pas komt). Die gaan er voluit voor. Vorige maand bijvoorbeeld hingen ze in de Brusselse Dansaertstraat een gigantische QR-code, opgebouwd uit verfpotten, ter gelegenheid van Batibouw. En deze maand doen ze nog straffer, niet meer alleen met een QR-code dus, maar met een tv-spot met daarin een QR-code die de rappe flitser een vervolgfilm op de tv-spot laat ontdekken. En dat alles dan weer om reclame te maken voor een iphone app (de andere bleeding edge der marketing du moment). Hoeveel hipper kunt ge worden?

Of, nog in Brussel, een poepsimpel maar toch fijn initiatief om bij monumenten een QR-code voor toeristen op te hangen. Klik, bzzz, en je hebt meteen meertalige informatie over het monument/museum in kwestie, openingsuren, sluitingsdagen en the lot.

Slot, waarin een manier wordt geopperd hoe QR-codes interessanter zouden gemaakt kunnen worden. User Generated.

Toepassingen genoeg dus, misschien wordt het toch nog wat. Als er maar toepassingen genoeg bedacht worden. En waarom zouden wij, consumenten, dat niet zelf doen? QR-sabotage, het kan.

Benodigdheden: een meetlat, een computer, een printer, een papier, schaar en plakband, stapschoenen.
Werkwijze:

• men lope langs een monument met een langs de openbare weg zichtbare QR-code (bvb. Manneken Pis),
• men mete de grootte van de QR-code die er op hangt (5 op 5 cm),
• men begeve zich naar zijn computer, onderwijl een snoodaardige boodschap bedenkend (Manneken Pis g0t Hax0rd!!!)
• men make een QR-code die leidt naar bovengenoemde snoodaardige webpagina (piece of cake via http://www.qurify.com/nl/ )
• men downloade deze QR-code, en printe ze op formaat van de eerder gemeten grootte (5 x 5 cm dus)
• men knippe deze QR-code uit, en doet plakband rondom
• men begeve zich terug naar het monument in kwestie
• men plakke de snoodaardige QR-code met plakband mooi recht over de reeds bestaande
• (optionele stap) men installere zich op een terrasje aan de overkant tot er eens toerist de QR-code gebruikt (let wel: dit kan duur worden, en zat).
• (optionele stap) men gaat de weken nadien nog eens regelmatig terug langs het monument om te zien hoe lang het duurt eer men dit ontdekt
  (enkele tips voor langere levensduur: de QR-code laten leiden naar een webpagina die redelijk goed gelijkt op degene die de toeristische dienst in gedachten had. Plastifiëren.)

Have fun.

Of ik eens mijn mening over mijn favoriete Belgische museum wilde kenbaar maken? Vroegen de mensen van de Museumprijs (via Adhese). En dat ik mijn favoriete museum ook gerust eens op hun kosten mocht bezoeken, en nomineren voor de Publieksprijs (u kan zelf ook stemmen, en wel tot 28 mei, en kan daarbij in het beste geval zelfs een Citytrip winnen).
Leuk, alhoewel dat wel wat lijkt op informeren bij een geheelonthouder naar zijn favoriete Single Malt op Eik Gerijpte Whiskey van ouder dan 23 jaar. Om maar te zeggen dat het gat in mijn cultuur tegenwoordig aan de grote kant is.

Mijn favoriete museum, dat moest ik dus nog gaan ontdekken. Op naar het Musée-Magritte-Museum in Brussel. Torent bovenaan de Kunstberg, en dankzij het opvallende blauwe wolkjesraam zelfs op grijze dagen een surrealistisch lichtpuntje in de dagelijkse pendeltocht. Maar ik was er nog nooit binnen geweest. Dat werd dus tijd.
Alhoewel, zo lang bestaat deze afdeling van het Museum voor Schone Kunsten aan het statige Koningsplein nog niet. Een jaar geleden geopend omdat de collectie van de Brusselse surrealist uit zijn voegen barstte. En Margritte natuurlijk een serieus museum verdiende, parbleu (met witte wolkjes)!

Er worden daar geen foto’s getrokken, zegt het reglement. En getrokken foto’s worden van uw iPhone gewist, zegt de praktijk in de vorm van een uit het niets opduikende suppoost. Vriendelijk gevraagd, dat wel. Maar u moet het dus qua fotografische verluchtiging van deze blogpost met een buitenaanzicht doen:

En met enkele (kritische) indrukken:

• Magritte’s schilderijen zijn veel vlakker dan ik me herinnerde: soms denk je dat je naar posters zit te kijken, en bij een bezoek aan de museumshop achteraf blijkt inderdaad dat die werken op een goed gedrukte poster bijna even goed tot hun recht komen.
• Enkel van de eindperiode hangen er echte topwerken, van de periodes daarvoor is de spoeling toch wat dunner. Wel kwantiteit (300 werken), iets minder kwaliteit. Ook daarvan getuigt de museumshop achteraf, want daar zitten tussen de postkaarten en de posters veel straffer werk dan er in het museum zelf te zien was. Zeker het ontbreken van enkele iconische Magrittes ("ceci n’est pas une pipe", bolhoeden …) stoort toch.
• Het museum beperkt zich niet tot de schilderkunst van René Magritte: ook reclamewerken, brieven, publicaties in tijdschriften, uitnodigingen voor tentoonstellingen, manifesten, foto’s, films, en zelfs een lied komen aan bod. Op de bovenste twee verdiepingen (je begint vanboven en daalt dan af) zelfs wat te veel.
• Het museum geeft bijna evenveel aandacht aan de woorden als aan de werken van Magritte. Passend voor een man die de relatie tussen beelden en woorden tot een van zijn hoofdonderwerpen maakte. Maar, ook hier, wat meer topwerken uit zijn oeuvre op die plaatsen, zou het zeker niet slechter maken.
• Er is uitgebreide aandacht voor Magrittes uitstap naar de Communistische Partij vlak voor en na de tweede Wereldoorlog. Zou dat ook het geval geweest zijn als hij een Nationaal-socialist was geweest?
• Alhoewel het gebouw waarin het Magritte Museum gevestigd is massaal veel ramen heeft, werd er gekozen om binnenin valse muren te maken en te werken met spaarzaam kunstlicht. Samen met de donkere muren geeft dit een erg donker beeld. Bedoeling: de bezoeker laten verdwalen in een donkere nacht, met Magritte’s werken als dromerige lichtpunten. Geslaagd.
• Er werd gekozen voor een chronologische benadering, terwijl Magritte zelf zich eindeloos hernam en bleef werken rond thema’s/beelden. De chronologie helpt de mens Magritte beter te begrijpen, maar niet noodzakelijk zijn kunst.
• De museumcatalogus is zijn 15€ meer dan waard. Hier geen chronologie, maar thema’s, mooi geïllustreerd en goed geschreven. Het museum zelf vind ik met 8€ wat te duur: tot voor een paar jaar waren de meeste van de getoonde werken van Magritte immers nog gratis en voor niks te zien in het Museum voor Schone Kunsten.

Al met al beslist een bezoek waard, het Musée Magritte Museum. En dat het een waardige winnaar van de Museumprijs 2010 zou zijn, dat is zeker.

In navolging van “How OS fanboys see each other” of “How programming language fanboys see each other” eens een poging gedaan deze meme toe te passen op ons eigen, de Belgen: