Hoezee, voor Pitchfork TV. Want op de site van dat hippe music-zine is deze week, en deze week alleen, het integrale concert van Leonard Cohen in London te bekijken. Live en levend en integraal, alle 26 nummers.

Zoals mijn favoriete Cohen-nummer, “Who By Fire”. De rest, zoals gezegd meer dan twee uur lang gratis op Pitchfork TV.

Update 6/5: Die week is inmiddels voorbij, vandaar dat er hier nu een promotrack vanop Youtube in de plaats prijkt:

Dit concert is ook te koop op CD, Humo schrijft erover:

Zelden zo’n mooi, ontroerend en ons voor een paar uur weer met de mensheid verzoenend optreden meegemaakt als vorig jaar oktober, toen de 74-jarige Leonard Cohen voor twee ‘afscheids’concerten in Vorst Nationaal neerstreek. Wie er bij was, heeft aan ‘Live in London’ een prachtig souvenir; voor wie nog niet gereserveerd heeft, is deze dubbel-cd hopelijk een aansporing. Het was opmerkelijk hoe Cohen, zijn negenkoppige band (inclusief drie goddelijke backingzangeressen) en de geluidstechnici in het anders zo kille Vorst de klank perfect afgesteld kregen – ze beloven dezelfde krachttoer in het Sportpaleis – en zo zuiver en helder klinken de luisterliedjes ook onder de koepel van de enorme Londense O2 Arena (20.000 stoelen), waar de show vorige zomer werd geregistreerd.

Inderdaad, op 4 juli komt hij weer langs in België, naar het Antwerpse Sportpaleis meer bepaald. Er zijn nog tickets in de prijsklassen “heel erg”, “vreselijk” en “geweldig” duur.

Omdat ik vanavond naar Sigur Ròs ga, in het Vorst Nationaal, wilde ik wel eens wilde weten of het goed gaat zijn. Daarom hier alvast de bespreking:

Het voorprogramma:
Zal gedaan worden door For a Minor Reflection. Een groepke dat voor deze tour nog nooit voor meer dan 50 man had gespeeld. En elke minuut van de tijd die het gegeven werd waard zal gaan blijken. Volledig instrumentaal, maar toch heel gevarieerd en met verduiveld goed opgebouwde stukken. Regelmatig snoeihard, en een echte ontdekking.

Sigur Ròs dan:
Eenmaal Sigur Ròs echter het podium op zal geklommen zijn, zal het verschil tussen iets van waarde en pure schoonheid snel duidelijk worden. Kippenvel vanaf de eerste minuut.
Een trip die je langzaam mee gaat voeren, als was je onderaan een zweefvliegtuig gebonden over het IJslandse maanlandschap aan het glijden. Filmisch. Repetitief als een metronoom. Maar door de accenten en de glijdende stem van Jón Þór Birgisson altijd hoger en hoger in een spiraal van emotie. Van etherische verstilling tot gillende wanhoop, van naakte uitbundigheid tot fijn gelukkig.
Muziek voor kathedralen. Van straks.

De setlist:
Die zou ik u volontieri neerpennen, maar ik weet niet hoe ge van die Hopelandische/IJslandse letters maakt. Alleen jammer dat Ara Batur, het hoogtepunt van hun jongste cd, niet gespeeld gaat gaan worden.

En ook:
Een groep die tamelijk statisch op het podium staat, wordt natuurlijk best geholpen door sterke visuals. Via verschillende projectoren, een regengordijn (thank God dat wij niet op de eerste rij zullen zijn gaan staan), twee halfdoorzichtbare schermen (voor en achter de groep) en een aantal zwevende bollen vanachter, zal de lichtshow perfect bij de muziek passen.
Het geluid zal niet fenomenaal zijn (het was in Vorst per slot van rekening), maar een kniesoor die zich daaraan zal storen.

De bissen:
Het laatste nummer van voor de bisronde – een verschroeiende versie van Gobbledigook, met de mannen van For a Minor Reflection die terug het podium op klimmen, elk met een drum – overtreffen, zal niet meer gaan. Drie songs spelen ze nog. En dan komen ze nog een stuk of twee keer terug om te groeten. Het publiek recht op de banken.

Kortom. Dit zal goed gaan zijn, vanavond, meer dan goed. Een ongelooflijk intens optreden. Van het schoonste dat ik al gezien zal gezien hebben. Kippenvel van voor naar achter en terug. Een meeslepende trip. Vorst zal even een parochiezaal op een Ijslandse ruigte worden. En wij de kindjes van Heima, die ademloos toe zullen kijken.

—-

En nu maar hopen dat ik morgen kan bevestigen dat het dit was. En nog meer. Dat mijn droom van een droom van een concert geen utopie was, maar echt. Great expectations.

Met dank aan alle Fransen die de voorbije dagen een concertbespreking van Sigur Ròs neerpenden. En Smintjens.

—-

Update. Na het concert.
Het klopt wel ongeveer wat ik schreef. Te horen aan de reacties nadien zal het zelfs voor veel mensen helemaal kloppen. Min een scherm vooraan. Min het regengordijn. En met maar 2 ipv 3 bisnummers.
Maar voor mij, helaas, ook min de adjectieven.
Want: The bunker ate my concert!
Ik heb er na vanavond zelfs 3 vijanden bij:
– de klankman die de piano van Kjartan Sveinsson regelde. Jeez. (En perfecte klank in Vorst is wel degelijk mogelijk, zelf gehoord bij Portishead eerder dit jaar. Dit was een soep).
Рde twee Antwerpenaren achter ons. Ga dan op caf̩, mannen.
Kortom. Colour me not very impressed. Het kippenvel bleef uit. Helaas.

Er was eens een jongetje met een kort broekske op wandel.
Hij kwam voorbij een kikkerpoel.

“Bwèèkes” dacht het jongetje “Wat een zielige kikkerpoel“.

Dus pakte het jongetje een steen, en gooide hem in de kikkerpoel (die steen had hij nog in zijn zak zitten).

En de kikkers die erin zaten, zij begonnen te kwaken: luid, to the point, grappig, zielig… Een heel kikkerconcert.

“He he, wat grappig,” dacht het jongetje “Dat doe ik volgende keer dat ik hier voorbij kom weer! Of misschien breng ik dan wel eens een rietje mee, om een paar van die kikkers op te blazen?”
Zijn mama beweert nochtans dat het géén ettertje is.