En voor het geval ge u afvraagt waarmee ze hier zo geconcentreerd zitten te spelen: met de Playmobil. Het zwembadje, meen ik, al werd dat precies ook met dingen uit andere dozen gecombineerd:

Week 3 van het 366 project, en dat het zoals vorige week gezegd gemakkelijker ging worden was niet waar hoor, dat was maar om te lachen. Dit ding gaat me nog enige grijze haren bezorgen. Ik ga daar dan een foto van nemen.

Zaterdag (21/366) Daan 7

Was een dag in het teken van zoon Daan, die deze dag had uitgekozen om geboren te worden, 7 jaar geleden.

Vrijdag (20/366) Komen eten

Was een dag in het teken van een kalf. Dat ik probeerde op lage temperatuur te garen, en te voorzien van gebakken paddestoelen, kroketjes, kalfsfondsaus en een mousse van bloemkool (recept alhier). Hetgeen dan ook nog lukte ook. Dat er “Komen Eten” punten gegeven werden was er misschien wat teveel aan, maar het waren wel goede punten.

Donderdag (19/366) Golden Retriever, a bit down

Niks geen speciale dag-reden voor deze foto (zo ligt hij ongeveer elke avond op zijn kussen in de living), maar gewoon omdat ik de kleuren van deze foto geweldig erg mooi vond.

Woensdag (18/366) May The 3G Be With You

Was een brief van ne Fons, @fons_be meer bepaald, met daarin een Sim-kaart van Generation Connect. Om het 3G- verschil met mijn huidige mobiele operator Mobile Vikings eens te laten proeven. Binnenkort zeker een blogbericht daarover.

(Tussen haakjes: bovenstaande is de dooreenhaspeling van een zeer saaie foto met Picnic. Deze photo-editor was in Flickr ingebouwd om foto’s te bewerking, maar deze samenwerking stopt 19 april. Bonus: tot dan zijn alle features – ook die waar vroeger voor betaald moest worden – gratis voor iedereen. En Flickr belooft dat er iets anders in de plaats komt).

Dinsdag (17/366) Donkere treinrit

Was een gelegenheid om een nieuwe app op de iPhone om eens uit te proberen: Snappr (vintage fish-eye lenzen). En zowaar het eerste zelfprotret in de 366 (wees gerust, er gaan er niet veel volgen).

Maandag (16/366) Inbox

Was een avond in het teken van zotte vooruitzichten op een nieuwe aflevering driesterrenseks.

Zondag (15/366) Muziekbos, Louise-Marie

Was wandelen in het Muziekbos, een naadloze overgang naar de vorige post.

Vorige week: 8 tot 14 van 366.

Kroost, karnaval, vleugelkes en een cape. Wij kunnen vliegen, papa.

Een foto die op deze blog wellicht niet was gepasseerd, ware het niet dat ik gisteren per toeval ook nog op de perfecte soundtrack ervoor stootte. Een mash-up, van “Jump” van Van Halen en “Imagine” van John Lennon. Imagine a jump.

Imagine-a-jump-john-lennon-vs.-van-halen by jackstanleywp

Het kan met vleugelkes van witte wol. Het kan met een zorro cape van niet-parachute stof. Het kan ook zonder.
Als je maar blijft dromen. Blijft proberen.

Daantje (4) nam een van de voorbije dagen eens mijn fototoestel ter hand. Ik liet het oogluikend toe. Het resultaat van zijn blik rondom, zijn kijk op de wereld, ziet ge hieronder.

En nu kunt ge lachen. En zeggen dat het niet scherp staat, of onhandig gekadreerd is. Da’s juist.
Maar ik vind het sterk werk. En geestig.
Zoals een kindertekening vaak interessanter is dan die een volwassene. Ongefilterd, rauw en bruut, en nog niet zo beïnvloed door de beeldtaal die we allemaal dag in dag uit ingelepeld krijgen, of de techniek die we onder de knie krijgen.

Zijn zusje	Zijn hond en zijn poes
Zijn waterbaan	Zijn tractor met watertank
Zijn zandbak	Zijn zus (eerste poging)
Zijn zus (tweede poging, waarbij de zus in kwestie al op weg was om het resultaat te komen checken)	Zijn zus (derde poging)
Zijn fiets	Zijn fiets (tweede poging, voor zus er definitief mee weg reed)
De parasol	Zijn oogluikend toelatende papa
De auto	Zijn glijbaan

Vandaag via Huug volgende uitspraak van die andere Daan (Daan Stuyven dus) in Humo deze week gevonden:

Als kind observeer je en probeer je te begrijpen, maar je mist techniek om de finesses goed in te schatten en te anticiperen op wat komt. Later beheers je die techniek wél, maar dan speel je het kind kwijt. En hoeveel je ook verdient, hoeveel succes je ook hebt, hoeveel warmte je ook krijgt van mensen die je dierbaar zijn, dat primaire geluk kan je nooit meer ervaren. Fucking tragisch.

Overigens: in het wintercircus Mahy (in Gent, vlakbij de Vooruit, in het straatje waar de Polé Polé cafés elkaar verdringen) exposeert Stephan Vanfleteren van 4 september tot 3 december met “Portret“. Als ge bewijs wilt dat ook volwassenen sterk kunnen fotograferen, weet ge waar ge naartoe kunt…

Zoals u al wist of nu verneemt, ben ik in het bezit (of toch de illusie van bezit die wij koesteren onder de noemer ouderschap) van drie kinderen.

Floortje, 3 maanden, verkeert in de kleine Boeddha-fase. Content als ze op tijd haar eten krijgt, ververst wordt, en af en toe van animatie en rammelaars voorzien wordt. Lacht naar elk gezicht dat in haar vizier komt. Kweekt Michelin-bandjes bij de vleet.
Maud, 2 jaar en 7 maanden, zit in haar Terrible Two’s. Malcontent als ze eten moet, of “nee” hoort. Sukkelt met een blaasontsteking en hardnekkige verkoudheden. Alles is “mij” en “Kook” (Ik ook). Maar ook: enorm enthousiast. Achter met woorden, voor met ontdekken.
En dan is er nog Daantje, vier jaar en een half, en die zou ik tot voor kort in de anale fase gesitueerd hebben. Alles is kaka, pipi, en andere lichaamsderivaten die onstuitbaar op zijn lachspieren werken. Al in het bezit van een muts met twee standen: eentje voor boos/stout/geniepig, en eentje voor vrolijk/lief/open.

Maar vandaag kwam deze laatste volgens mij in een nieuwe fase terecht. De filologisch-ontologische.
Er ontspon zich namelijk volgende conversatie, tijdens het avondlijke ritueel der tandenpoets:

Daantje: “Papàaa… waarom noemen ze de mensen dit hier eigenlijk tandpasta?”
Ik: “Ah, wel ik denk dat dat komt omdat het een beetje lijkt op chocopasta, maar het dient voor de tanden. En daarom heeft men dat maar tandpasta genoemd.”
Daantje, even in de hoop dat er voor alle namen van dingen zo een logische verklaring is: “Aha. En waarom heet dat een raam?”
Ik: “Uh, dat weet ik eigenlijk niet. Soms zegt men ook venster. Ik denk dat de mensen dat een mooi woord vonden, en dat ze toen allemaal tesamen beslist hebben om dat zo te gaan noemen”.
Daantje: “Allemaal samen?”
Ik: “Hmmm, ja zo maak je woorden. Want woorden maken is gemakkelijk. Als ik zeg dat deze stoel “boebieboelala” heet, dan is dat mijn woord, maar niemand anders zou dit begrijpen, want iedereen noemt dat stoel”.
Daantje: “Boebieboelala!”
Ik: “Yes”
Daantje: “Da’s een veel mooier woord dan stoel!”
Ik “Uhu”.
Daantje: “Ja, want stoel dat is maar een beetje saai. En mijn tandenborstel zou ik Koekikoekaka kunnen noemen?”
Ik: “Tuurlijk. Maar als je dan zou gaan logeren zou niemand je begrijpen”.
Daantje: “Maar als we iedereen dan zouden uitnodigen naar ons huis?”
Ik: “Huh?”
Daantje: “Ja, dan kunnen we toch vertellen dat Koekikoekaka ons woord is?”
Ik: “Ah zo. Goed plan!”

U bent dus bij deze uitgenodigd op de eerste algemene woordvergadering, morgenvroeg om 9 uur 20 in Balegem. Op de agenda: het goedkeuren van nieuwe woorden voor stoel en tandenborstel. Breng uw Van Dale en een verbeterstift mee.

Het onderwijs zorgt voor een kloof. In onze gezinsplanning.

Wij hadden ons bedje, en de resulterende geboortedata van onze kroost 9 maanden daarna, nochtans redelijk mooi gespreid:
Tussen kleine 1 en kleine 2 zit er 1 jaar en 10 maanden (ofte 22 maanden)
Tussen kleine 2 en kleine 3 zit er 2 jaar en 4 maanden (ofte 28 maanden)

Schoon verdeeld, kortom.

Maar wat blijkt, als je dat gaat vertalen in inschrijvingen en leerjaren in het jaarsysteem van ons onderwijs:
Tussen kleine 1 en kleine 2: 1 jaar verschil
Tussen kleine 2 en kleine 3: 3 jaar verschil

Kindjes van vroeg op het jaar (januari tot maart), die steken namelijk langer in het kleuteronderwijs. Een vol jaar inloopklas, en dan drie kleuterjaren. Terwijl die van laat op het jaar die inloopklas bijna overslaan.
En dus zitten Daan en (binnen 3 jaar) Floortje vier jaar in de kleuterklassen.
En dus zit Maud er eigenlijk maar drie jaar in, met nu al een maandje om aan de school te wennen.

3 jaar verschil … nu lijkt Floortje plots een nakomertje.

Zitten zus en broer al in de derde kleuterklas en het eerste leerjaar als zij naar school begint te gaan.
En is ze een jaar later, en dat drie jaar lang, zelfs de enige kleuter. Zal zij drie jaar lang nog als enige op de lagere school zitten, terwijl broer en zus al naar Gent of Zottegem naar het middelbaar zullen gaan.

En gaapt er dus precies een kloof. Onderwijskloof.

Wij hebben dit weekend een logé gehad. Netteke.

Een poppenmeisje vanuit Daan’s schooltje. Die elke dag bij een ander kindje uit de klas mag gaan logeren. Met een logeerkoffertje.
En een schriftje. Waarin de ouders vertellen wat er is gebeurd met Netteke die avond en nacht. Daar kan de juf dan uit voorlezen, aan de kleutertjes.
Wij schreven dit:

Netteke is dit weekend bij Daantje komen logeren.
Maar, Netteke is héél erg stout geweest!

Ze luisterde nooit als wij zeiden “komen eten!”`
Ze heeft haar tandjes niet gepoetst.
Zij wilde haar pyama niet zelf aandoen. Wij moesten altijd helpen.
Ze keek de ganse dag naar de televisie.
Zij ging niet op het potje.
Zij vertelde nooit eens een grapje.
Zij at haar bord niet leeg. Geen boterhammen, geen patatjes. Geen groentjes. Zelfs geen taart!
Zij heeft geen enkele keer helpen opruimen.
Zij werd niet wakker als wij ’s morgen riepen “wakker worden! Tijd om op te staan”
En ze wilde niet meedoen als wij de stoelendans deden.
En als wij dan boos werden, wilde ze zelfs niet in de hoek gaan staan. Ze lachte ons gewoon uit
Foei Netteke!

Wel heel flink dat Netteke niet heeft gehuild.

Benieuwd of de juf het heeft voorgelezen.

Hoezee hoezee, ons ventje is van zijn eerste verslaving af.
En dan heb ik het niet over dat wit poeder op zijn pannekoeken dat hij gisteren bejubelde. De verderfelijke invloed van een wielrenner met voorbeeldfunctie? Daantje beweerde dat het ging over poedersuiker, maar zeker ben ik daar toch niet van.
Neen, Daantje (3 jaar en 5 maanden ondertussen) heeft eindelijk zijn tut aan Maarten gegeven.

Dat werd tijd, want zo rond 3 jaar is het wel tijd om te stoppen met foppen. Anders kunnen er vergroeiingen aan de tanden komen. Overbeet. Blijven tutteren mag dan wel goed zijn voor de orthodontische industrie maar aan zo’n blikhandel in de mond heb ik zelf al een kindertrauma (een kleintje dus) overgehouden en dat wil ik de jeugd van tegenwoordig dus graag besparen. Tutteren heeft trouwens ook voordelen, want van het alternatief duimen zijn kinderen nog veel moeilijker af te brengen.

Hij had er enkel eentje voor lange autoritten, en voor in zijn bedje. Overdag wordt er hier niet getutterd, ook niet door Maud (1 jaar en 8 maanden). Maar die nachttut, die wilde hij zo maar niet opgeven. Zat vergroeid in zijn slaapritueel.

De kinderdokter had hem bij een recent bezoek ook nog eens proberen te overtuigen, maar haar argument “anders zal je niet goed harde koeken kunnen eten” werd door Daantje weggewimpeld met het voornemen dat hij nooit nog harde koeken hoefde want dat die eigenlijk toch lang niet zo lekker zijn als zachte koeken. Kinderlogica, moeilijk tegenop te kunnen.

Een eerste stel pogingen, waarbij we het tutje meepakten uit zijn kamer en hem lieten proberen of hij erzonder niet in slaap zou kunnen vallen, haalden niet veel uit. Na een kwartiertje stond hij daar weer, om ons mee te delen dat het echt niet lukte zonder. Na zo’n paar dagen gesukkel dan maar wat straffer motivatiespul bovengehaald.

Wat het gekost heeft:

• twee cadeautjes (een “prinses op de erwt”-spelletje van Haba – en een erg leuke vlieger), als omkoopinstrumenten voor na de eerste twee nachten zonder
• twee ijsjes, als beloofde beloningen de dagen erna
• 0 traantjes
• 1 beetje overtuigingskracht, de dagen nadien. Van dat hij nu echt een grote jongen is geworden. En dat hij het toch al tegen oma aan de telefoon had verteld dat hij nu zonder tutje kan slapen.
• 1 grote zucht van opluchting nu het hele tutverhaal ondertussen al vergeten lijkt, en bewondering voor de flinke manier waarop hij het heeft opgevat.

Een onbedoeld gevolg is dat het slapen rond de middag nu wel helemaal ten einde lijkt. Daar lijkt hij zo zonder tut om op te tutteren ineens niet veel nood meer aan te hebben. Des te rustiger zijn onze avonden… Hoezee hoezee, maal twee, dus.

Hij lijkt dan ook ineens een stuk gegroeid. Een stuk ouder. Maar dat hij – zoals hier te zien op het schoolfeest van het GILO in Balegem, waar de peuterklas een flukse Griekse sirtaki op de planken zette – ondertussen al een stevige snor heeft gekweekt was toch onverwacht.

Move over Peter Petrelli. Want er is een Vlaamse superheld in de maak.
Cheerleader Claire Bennet’s vermogen om te herstellen van elk lichamelijk letsel, Hiro Nakamura’s avontuurlijke tijdsreizen, Niki Sanders’ meervoudige persoonlijkheden, Isaac Mendez’s gave van voorspellingen in zijn schilderijen, het zal allemaal maar klein bier blijken in vergelijken met wat deze Incredible-in-the-making, deze spiderman-in-spe allemaal kan. Hier is: Lollyman.

Of weer een zwak moment van pedagogische onbekwaamheid op plaat vastgelegd. Een tattoo van bij de Croky-chips, een lolly van bij de bakker. Goed bezig, wij ouders.
Eén troost: als het later een biker met een bolle buik van het chips eten en bicepsen vol foeilelijke tattoo’s van biker-chicks wordt, dan is het moment waarop het allemaal misging toch al mooi op ’t internet beschikbaar.

Goed, dank u. ‘ T is te zeggen, toch met die van ons, en op dit ogenblik.

Deze blog wordt – naast door het kruim van de blogwereld en een flink stuk van de pers, Vlaamse intellectuelen en Belgische machtshebbers – uiteraard ook gevolgd door vrienden en familie. Van ver en van dichtbij. En die mensen hebben bijzonder veel interesse voor het opgroeien en bloeien van onze twee spruiten. En dat is hier precies niet veel aan bod gekomen de laatste maanden. Daarom een snelupdate:

Daan (nu 3 jaar, 3 maanden).

Na de skiperikelen, een weekje ziek thuiszijn en de paasvakantie, is meneertje nu eindelijk terug deftig naar school aan het gaan. Het gaat hem goed af, maar als hij volledige dagen moet + eten blijven, dan is het vet de rest van de dag en zelfs de dag erna toch van de soep. Moe moe. Uitgeput.
Waar we aan het begin van het jaar vonden dat twee jaar in eerste kleuterklas wellicht lang voor hem zou zijn, zien we nu dat hij toch nog niet helemaal mee is met de grootsten van zijn klas. Kleuren binnen de lijntjes, een stuk handigheid dat nog ontbreekt.
Maar het is een crème van een manneke. Lief en geduldig. Wordt later zeker dokter of verpleger of zo, zie maar hoe hij hier onze kat Mirre onderzoekt.

Maud (nu 1 jaar, 5 maanden)

Maud heeft sinds we terug zijn van de skireis reuze vorderingen gemaakt. Klimt overal op, en valt overal van af. Doet niet meer alles met schreeuwen en gillen, maar tracht ons nu ook al eens te overtuigen met een knikje of een blik. Eet alleen, en weigert geholpen te worden. Zit al in een Triptrap zonder leuning, en kruipt er zelf op en af.
Zegt nog niet veel woordjes echt duidelijk, maar “tut”, “pap”, “mama”, “papa”, “mmm”, “koek” en “Tjeu” (van Daan-tje) is toch al het begin van een woordenschat. We houden ons hart trouwens al vast voor de moment dat ze meer gaat kunnen zeggen, want dat mondje gaat niet veel stilstaan…

En het leukste is, dat ze sinds een paar weken ook vaak heel leuk sàmen spelen. Maud breekt nu ook niet meer alles af wat Daan probeert te bouwen… Maar ze ontwikkelen ook al spelletjes samen: verkleedpartijen in onze slaapkamer. Apporteren. Babytje in de poppenwagen. Rozijntjes delen in de zetel. Koken en de tafel dekken… Schoon om te zien…

Voor we op skireis vertrokken was het plan niet meteen om Daan (3 jaar en een maand) al op de latten te zetten. Maar in Zinal bleken bijna alle 3-jarigen toch in de voormiddag voor de skiles ingeschreven te zijn. Wij dus ook maar ski’s gehuurd en het erop gewaagd.

Onderaan de vier-jarigen, bovenaan de groep met de 3-jarigen. Onderaan konden ze al bijna beginnen glijden, bovenaan bleef het nog een uurtje chaos.

De eerste ski-les.
Een ramp.
32 huilende 3-jarigen die niet begrepen waarom ze in de sneeuw moesten gaan staan met van die lompe skibotten aan die overal knellen en mutsen en sjaals en zonnebrillen en een te groot skipak en handschoenen.

Veel geskied werd er eigenlijk niet. Wennen aan die gladde dingen onder de voeten was al wat er gebeurde. Tegen dat de hele groep op latten stond, omgevallen en weer rechtgezet, was het alweer bijna tijd om terug te gaan.
De helft van de energie van de skileraars ging in het terug in de rij zetten van kleuters die zich op de grond gooiden om naar hun mama terug te mogen.
Daan (met de rode jas, rechts) hield zich wonder boven wonder erg kranig. Tot hij een keer omviel. Begon te snikken. En niet meer ophield tot de les gedaan was.

Om het wat leuker te maken, stuurden we Daan de tweede dag niet naar het skiklasje, maar namen we hem met de “bollebaan” (kabellift) mee naar boven in het skigebied. Met mama op de latten. Tussen de benen kon hij zo ervaren wat eigenlijk de bedoeling van die skilessen was: glijden naar beneden dus! Ook de rollend tapijt-lift met Teletubbies langs de kant maakte grote indruk.
Zo kreeg hij er zin in…

Klaar voor vertrek.

Vanaf de derde dag was het dan ook veel leuker in de skiles.
De grootste huilebalken waren uit de groep verdwenen, de monitoren waren wat georganiseerder en nu kon er al eens meer gegleden worden.

“Muisje” van voor, “olifant” van achter, handjes op de benen en duwen op de kniëen. Dat was de “techniek” die ze er toch in slaagden bij te brengen tijdens die week.
Draaien of remmen was er nog niet bij, maar het glijden naar beneden ging nu toch al met enige stijl.
En op de vraag of hij volgend jaar zou terugkomen, kwam er een enthousiast “ja”.

Conclusie:

Skiles voor jonge kinderen is eerder skigewenning.
Echt skiles geven aan een drie-jarige – zeker in een grote groep – komt eigenlijk te vroeg. Vanaf vier jaar zijn ze al veel ontvankelijker voor de richtlijnen van de skimonitoren (links, rechts, boven, onder, binnen, buiten … de helft van Daantjes groep begreep die dingen gewoon nog niet). Maar ook voor 4-jarigen is skiles nog vooral kinderanimatie en wennen aan de sneeuw en latten.
Het is pas vanaf 5 jaar dat het serieuze werk kan beginnen: pas dan is de kracht en het evenwicht er om om ploeg te duwen, bochtjes te maken enz…

Daan heeft voor z’n 3de verjaardag nog een (laat) cadeau gekregen, dat met het mooie weer al volop z’n nut bewijst: een fiets (met steunwieltjes).
Derde generatie (eerst van neef Jasper geweest, dan door nichtje Isra rondgebold) maar nu maakt hij er Balegemse stoepen, en vandaag voor het eerst ook wegen onveilig mee.

Voorlopig is zijn schaduw nog sneller dan hem, maar lang zal dat niet meer duren:

Allemaal samen (op muziek van Boudewijn de Groot):

Hoe sterk is de eenzame fietser
die kromgebogen over zijn stuur
tegen de wind
zichzelf een weg baant?
Hoe zelfbewust de voetbalspeler
die voor de ogen van het publiek
de wedstrijd wint,
zich kampioen waant?
Hoe lacht vergenoegd de zakenman
zonder mededogen die een concurrent
verslagen vindt,
zelf haast failliet gaand.

En ik zit hier tevreden
met die kleine op mijn schoot.
De zon schijnt, er is geen reden
met rotweer en met harde wind
te gaan fietsen met dat kind.

Als hij maar geen voetballer wordt,
ze schoppen hem misschien half dood.

Als hij maar geen voetballer wordt…

Maar liever dat nog
dan het bord voor zijn kop
van de zakenman,
want daar wordt hij alleen maar slechter van.

Maar liever dat nog…

Alhoewel: wielrenner. Ze spuiten hem misschien half dood, of dan smakt hij in de laatste rechte lijn tussen de nadarhekkens op het asfalt, of dan mag hij niet starten in de Tour omdat zijn ploeg boter op het hoofd heeft, of dan wordt hij verklikt door zijn voormalige goeie vriend als zou hij een cocaïene-dealer zijn, of verhuist hij naar Monaco om zijn inkomsten veilig te stellen.
Dan lijkt voetballer – een nieuwe Tom de Sutter, die is ook van Balegem – me toch een veiliger keuze tegenwoordig…

Een paar zedige foto’s van Daan en Maud in hun dagelijkse bad.

Vooral Maud geniet er tegenwoordig met volle teugen van. Tateren, gillen en proesten dat het een lieve deugd is.

Daan stribbelt meestal wat tegen als hij erin moet, maar eenmaal met zijn gat in ’t water begint hij volle bak te spelen en vind hij het altijd heel plezant. Daarna een warm papje in de armen van papa of mama voor de televisie, soms nog een verhaaltje, en dan vallen de ogen al bijna toe. Weer een dag voorbij…

Het moet tenslotte niet elke dag over neusloop of spuitpoep gaan, niet?

Een appelcake werd gebakken. 16 auto’tjes van een strik en een kaartje voorzien. Morgen is Daantje 3 jaar, en dus moet hij nu voor het eerst ook trakteren in de klas.

Straks nog een primeur voor het manneke. Naar de cinema. Voor Willy en het Wilde Konijn. Daarna, pannekoeken en een warme choco ergens in Gent.

En woensdag een kinderfeestje. En volgende zaterdag familiefeestje. Cadeau’s en taart. Kussen en slingers. Joepie, jochei.

Gisterenavond, Maudje ligt al in haar bed. Daan (nu 2 jaar en 9 maanden) drentelt nog wat rond. We maken het gezellig.
Ik zeg “Zal ik een muziekje opzetten?”.
“Ja, Hoepie!” roept hij.

Een druk op de knop brengt de nieuwe Imac tot leven, F9 laat me zien dat iTunes nog open staat, een zwaai aan Coverflow (eindelijk kan ik daarvan genieten na mijn frustraties met iTunes op Windows) en daar zie ik al iets wat me aanstaat.

Amy Winehouse begint aan haar verhaal over hoe ze haar in rehab probeerden te laten gaan. Met als clou dat ze “No, no no” zei.

Daantje hoort het even aan.
Kijkt me aan. Vragend. Lachje.
Vraagt “Papa, heeft jij geen ziekje om voor te zingen?” (vertaald uit het peuters: heb je geen muziekje waarop ik mee kan zingen).
“O zo eentje…”.
Waarna ik op zoek ga naar wat Bob de Bouwer en MegaMindy en andere “brol” die wel op zijn goedkeuring kunnen rekenen.

Dacht hieraan terug toen ik deze middag wat orde probeerde te brengen in mijn recent geïmporteerde iTunes bibliotheek (3,371 nummers, 18,52 Gb.).
En Daantje zijn indeling is zo gek nog niet.
Weg met die onhoudbare indelingen in “rock”, “postrock”, “pop”, “poprock”, “indierock”, “hard”, “Alternative” undsoweiter… De grenzen zijn toch nooit goed te leggen.
Mijn nieuwe indeling voor “genre” wordt:

• “Muziek om te zingen” (zijn kinderliedjes dus)
• “Muziek om te dansen”(daarin alle muziek die op een feest zou kunnen, van Soulwax tot Moloko tot the Chemical Brothers)
• “Muziek om te freaken” (daarin alle “moeilijke muziek”, vb. Beefheart, harde jazz, the Mars Volta … Nu nog vrij leeg, maar eens ik al mijn op zolder gestapelde cd’s en lp’s – Scraping Foetus of the Wheel, Coil, Psychic TV, Einstürzende Neubuten etc, etc … – zal importeren een goedgevulde categorie)
• “Muziek om te luisteren” (singer-songwriters, lounge, lichte jazz, de meeste dames: Feist, Carla Bruni, en dus ook Amy Winehouse …)

Dat zijn eigenlijk alle categoriën die ik nodig heb. In combinatie met een ingevuld jaar en een beoordeling, kan ik daarmee alle smart playlists maken die ik nodig heb. Met dank aan Daan.