|
||||||
![]() |
|
Posts met de tag « De Efteling»:
nov
13
2011
HerfsteftelingHet voordeel van kleine kinderen hebben is de immense liefde die ge daar van terugkrijgt. Hetgeen zich bijvoorbeeld uit in de met zeer veel liefde gegeven cadeautjes die je er van krijgt. Afijn, we hebben het nog wat weten uit te stellen, maar vorige week was het herfstvakantie en viel er niet meer aan te ontsnappen. Een tweedaagse in de Efteling. Met overnachting in het Efteling Hotel. In de sneeuwwitje suite, nog wel. Met een spiegel die gevraagd – en ongevraagd – begon over wie dat er de mooiste van het land was, met appels op de kamer, en een voorraad lolly’s die nog een paar maanden meegaat. Niks van te klagen ook, zoals altijd al in mijn Nederlandse ervaring een supercorrecte service en duidelijk uitleg aan de receptie. Enige smet op het hotelblazoen was het avondeten, waar mijn “chateaubriand” steak van een iets minder briljant chateau leek te komen. Mals doch geheel smaakloos. Het ontbijt de volgende dag was dan weer supergoed en uitgebreid. Maar we kwamen dus voor de Efteling. Twee dagen in de Efteling maakte dat er een zee van tijd was om alle attracties rustig en soms ook een paar keer te doen. De herfstvakantie van de Nederlanders viel een week vroeger dan de onze, dus het was al bij al vrij rustig in het park. Nooit meer dan 5 minuten aan een attractie moeten aanschuiven. Het was een jaar of drie geleden dat ik er geweest was, er waren intussen enkele nieuwe dingen bijgekomen:
Als leukste attractie werd door het gulhartige publiek echter gestemd op een paar oude attracties: de karnavalwagentjes, een soortement verzameling landenclichés waar je gezet op hoempapamuziek vrolijk doorglijdt, de slakken bij het Volk van Laaf, de autootjes, de mini-rollercoaster Vogel Rok en de soepkommen van Mr. Cannibale. Een Uit goede bron heb ik dat er nu al wordt uitgekeken naar wat ze mij volgend jaar voor mijn verjaardag gaan geven.
jun
27
2008
De rode schoentjesAn lanceert een marsj naar De Efteling. Tegen de rolmodellen die de gebroeders Grimm en Andersen in de vorm van sprookjes op de onschuldige jeugd loslaten. Vrouwvriendelijker moet het.
Omdat ik qua vrouwvriendelijke initiatieven steeds graag mijn duit in het gleufje doe, help ik door alvast een van de sprookjes van Andersen in dat Sprookjesbos te moderniseren: de rode schoentjes. In De Efteling te vinden bij de ingang van het Sprookjesbos, in de vorm van twee rode schoentjes die rondschuifelen op een tafeltje. Aangedreven door magneetjes onder de tafel, uit de tijd dat de spacial effects nog gewoon special waren. Oorspronkelijk een stichtend verhaal van Hans Christian Andersen over het meisje Karen dat gedoemd is. Door haar zucht naar frivoliteit, haar gebrek aan opofferingsgezindheid en gehoorzaamheid. Moet dansen tot ze doodvalt. Dan maar haar voeten af laat hakken, tot inkeer komt en pas rust vindt en sterft als ze in de Kerkgemeenschap wordt opgenomen. Anno 2008 kan dat veel beter en vrouwvriendelijker: Er was eens Duits mannetje genaamd Joseph, maar laten we hem hier Benedictus noemen – die leefde in een grote stad in Italië. Hij leidde er een leven gewijd aan de Heer, altijd vroom, traditioneel en ascetisch. Alles ging goed op die reis, tot hij in New York belandde en daar vier vrolijke dames tegenkwam: Carrie, Miranda, Samantha en Charlotte.
mei
5
2008
Holle Bolle Gijs in De EftelingOoit moet ik er geweest zijn. In de dagen dat ik mijn luiers net ontgroeid was of zo. Mijn moeder verzekert me dat ze er mij heeft rondgeleid. Ik neem haar woorden voor waarheid. Maar de enige herinnering die ik er aan had, was een dik ventje dat almaar papier eist van voorbijgangers. Kaatsheuvel, Nederland. Een onderneming in die dagen, ongetwijfeld. Met ons wit Volkswagen Kevertje, bouwjaar 1968, net als ik. Op naar Nederland, naar De Efteling. In die tijd ongetwijfeld met heel wat minder attracties als nu. Geen Python of Fata Morgana of Vliegende Hollander, misschien wel met de Droomvlucht, of toch zeker de bootjes op het meer, en de traptreintjes. Misschien daarom dat het op mij als kind blijkbaar geen onuitwisbare indruk had gemaakt. En zie, wat fascineerde de kindertjes (nichtje Isra en ons Daantje) nog steeds buitengewoon, verleidde hen zelfs tot papierschooien om dat gulzige monster te kunnen blijven voeden: Holle Bolle Gijs dus. Dat stuk vreetzak is, meer dan dertig jaar later, nog steeds niet verzadigd. “Papier… Hier! Papier… Hier!”, zijn mantra. Jeugdindoctrinatie van de afvalmaffia! Maar er viel dus wel degelijk véél te beleven daar. Zoveel dat we op een goedgevulde dag van 11 tot 6 amper de helft van het pretpark gezien kregen.
Het viel me op dat alles zo tot in de puntjes verzorgd was. Schoon op zijn Duits. Bloembollenproper. Of kwam dat omdat ik er enkele dagen vòòr Zapnimf er met haar brakende en diarree-spuitende jeugd passeerde? Al bij al een erg geslaagd dagje uit. Dolle pret, zoals dat heet, voor kroost én ouders. Op zulke dagen dank ik dus de hemel voor het vaderschap, zie. Om die kans m’n eigen kindertijd terug beleven, omdat ik hem al vergeten was. |
![]() |