An lanceert een marsj naar De Efteling. Tegen de rolmodellen die de gebroeders Grimm en Andersen in de vorm van sprookjes op de onschuldige jeugd loslaten. Vrouwvriendelijker moet het.

De gebroeders Grimm moeten bij het oud papier omdat sprookjes niet goed zijn voor de ambitie van uw dochters. Assepoester is een naïeve sloof, Doornroosje is een seut, Roodkapje een lomp geval, Sneeuwwitje een hopeloos geval. En dat zijn dan de voorbeelden voor kleine meisjes. Het kan onmogelijk zijn dat er in 150 verzamelde sprookjes geen enkele vrouw mag meespelen met enige verdienste. Het gebroed van Grimm laat de zaak nog liever fiksen door een kikker, een gans of een okkernoot dan dat ze één meisje twee armzalige grammen verantwoordelijkheid toebedeelt.

Omdat ik qua vrouwvriendelijke initiatieven steeds graag mijn duit in het gleufje doe, help ik door alvast een van de sprookjes van Andersen in dat Sprookjesbos te moderniseren: de rode schoentjes. In De Efteling te vinden bij de ingang van het Sprookjesbos, in de vorm van twee rode schoentjes die rondschuifelen op een tafeltje. Aangedreven door magneetjes onder de tafel, uit de tijd dat de spacial effects nog gewoon special waren.

Oorspronkelijk een stichtend verhaal van Hans Christian Andersen over het meisje Karen dat gedoemd is. Door haar zucht naar frivoliteit, haar gebrek aan opofferingsgezindheid en gehoorzaamheid. Moet dansen tot ze doodvalt. Dan maar haar voeten af laat hakken, tot inkeer komt en pas rust vindt en sterft als ze in de Kerkgemeenschap wordt opgenomen.

Anno 2008 kan dat veel beter en vrouwvriendelijker:

Er was eens Duits mannetje genaamd Joseph, maar laten we hem hier Benedictus noemen – die leefde in een grote stad in Italië. Hij leidde er een leven gewijd aan de Heer, altijd vroom, traditioneel en ascetisch.
Maar deze Benedictus had wel één folieke: zijn kledij. Hij liep graag rond in wijde jurken, juwelen, en had door een Italiaanse schoenmaker een paar rode schoentjes laten maken. Die waren de trots van zijn leven. Hij danste ermee door de straten van zijn stad.
Op een dag ging hij op reis naar de Verenigde Staten, op bezoek bij zijn vriend Sjors.

Alles ging goed op die reis, tot hij in New York belandde en daar vier vrolijke dames tegenkwam: Carrie, Miranda, Samantha en Charlotte.
Zegt Charlotte “Meisjes! Fashion victim op 3 uur. Zie je die kerel daar in die witte jurk?”
Zegt Miranda “Bespottelijk. Wat een bling bling. En moet je die schoenen zien! Dat zijn zeker geen Blahniks!”
Zegt Carrie “Rood, vind ik anders wel mooi… Ik denk dat het Italiaanse zijn. Misschien Prada? Nah, zelfs dat niet. En die witte sokken vind ik echt niet kunnen!”
Zegt Samantha: “Ik wil wel eens zien wat voor duitse wurst und kartoffeln er onder dat wit jurkje zitten. Oei… Echt Mr. Big is het niet, hé meisjes”.
Benedictus nam het eerstvolgende vliegtuig terug naar Italië. Zonder rode schoentjes, met rode oortjes.
En de dames, ze dronken nog een wit wijntje.

Ooit moet ik er geweest zijn. In de dagen dat ik mijn luiers net ontgroeid was of zo. Mijn moeder verzekert me dat ze er mij heeft rondgeleid. Ik neem haar woorden voor waarheid. Maar de enige herinnering die ik er aan had, was een dik ventje dat almaar papier eist van voorbijgangers.

Kaatsheuvel, Nederland. Een onderneming in die dagen, ongetwijfeld. Met ons wit Volkswagen Kevertje, bouwjaar 1968, net als ik. Op naar Nederland, naar De Efteling. In die tijd ongetwijfeld met heel wat minder attracties als nu. Geen Python of Fata Morgana of Vliegende Hollander, misschien wel met de Droomvlucht, of toch zeker de bootjes op het meer, en de traptreintjes. Misschien daarom dat het op mij als kind blijkbaar geen onuitwisbare indruk had gemaakt.
Behalve Bolle Gijs dus. Onbeschoft stuk straatmeubilair.

En zie, wat fascineerde de kindertjes (nichtje Isra en ons Daantje) nog steeds buitengewoon, verleidde hen zelfs tot papierschooien om dat gulzige monster te kunnen blijven voeden:

Holle Bolle Gijs dus. Dat stuk vreetzak is, meer dan dertig jaar later, nog steeds niet verzadigd. “Papier… Hier! Papier… Hier!”, zijn mantra. Jeugdindoctrinatie van de afvalmaffia!

Maar er viel dus wel degelijk véél te beleven daar. Zoveel dat we op een goedgevulde dag van 11 tot 6 amper de helft van het pretpark gezien kregen.
Het parcours dat we wél deden:

• betovering in Fata Morgana (met 10 minuten gelukkig ook meteen de langste wachtrij van de dag),
• gieren in de wildwaterrivier Piraña,
• zwieren in Monsieur Cannibale en de Polka Marina,
• picknick met een flesje frisse witte wijn aan het meer
• het zich de pleuris trappen op het Kinderspoor,
• een nat pak in het Doolhof,
• griezelen in het Spookslot,
• natuurbeschermingsindoctrinatie in de Pandadroom,
• snelheid in de Bobbaan,
• verwondering in het Sprookjesbos (waar Daan de schrik van zijn leven beleefde toen hij meende dat zijn nicht ging opgeslokt worden door de Draak van de schat),
• een paar wilde rondjes op de stoomcarroussel,
• en tenslotte nog meer sprookjesbos (waar Daan een zware teleurstelling te verwerken kreeg toen bleek dat “de Sprookjesboom” – die van op Ketnet en zo – nergens te vinden was. Navraag in een winkeltje leert dat ze hem deze winter gaan bouwen. Alsof dat een troost was).

Nog meer foto’s in deze set op Flickr.

Het viel me op dat alles zo tot in de puntjes verzorgd was. Schoon op zijn Duits. Bloembollenproper. Of kwam dat omdat ik er enkele dagen vòòr Zapnimf er met haar brakende en diarree-spuitende jeugd passeerde?
Niks aftands. Betovering intact. Geen centje spijt dus van de 25 euri de man die je hiervoor moet neerdokken…

Al bij al een erg geslaagd dagje uit. Dolle pret, zoals dat heet, voor kroost én ouders. Op zulke dagen dank ik dus de hemel voor het vaderschap, zie. Om die kans m’n eigen kindertijd terug beleven, omdat ik hem al vergeten was.