Er lag hier zeer veel onder de kerstboom dit jaar. Stelten, een gitaar, een iPad Mini Retina, een kubb-spel, een kruimeldief, lampen voor de zolder, de Pencil van Fifty Three, skates, de Lego Mindstorms robot uit Daan's dromen, oorbel-hangertjes en parfum, een Sony RX100ii fototoestel … Maar dat waren dus allemaal dingen die wij of familie er zelf onder hadden gedeponeerd.

Er waren echter ook een tweetal “externe” verrassingen dit jaar. Eentje van Telenet – een soort VIP-pakket waarbij ik een jaar lang Rex&Rio en Sporting Telenet mag proberen, in ruil voor hier en op de sociale media af en toe wat meningen over wat er daar zoal te zien valt. Indien u mij zoekt dit jaar, grote kans dat u mij vindt in de zetel.

Een ander groot en mysterieus cadeau was een pak van Disney België dat hier weekje voor kerst werd afgeleverd. Daar bleek zeer veel in te zitten. Deze incredibles bijvoorbeeld:

En een stuk of wat Monsters,

Piraten, ook:

En cowboys:

Astronauten …

… en een hele resem Cars:

En – hoeragejuich bij de meisjes – gelukkig ook een prinses:

Dat alles zijn niet alleen zeer leuke standbeeldjes, maar ook delen van het Nintendo-spel Disney Infinity.

Wij hebben de versie voor de 3DS, en alhoewel de online kritieken op die versie van het spel in vergelijking met de Playstation, Xbox of WiiU-versie niet bepaald lovend zijn, blijkt het ondertussen al best een leuk spel. Of reeks van mini-spellen eigenlijk. Die je speelt met een team dat je samenstelt door een aantal van de bovenstaande beeldjes te “scannen” op een bluetooth platformpje. Waardoor het spel toch elke keer weer anders wordt. Nog uuuuren pret verzekerd.

Merci allemaal, dus. Infinityment.

P.S. Nog een kleine trotse vermelding dat al de foto's van de Disney-figuurtjes hierboven van eigen hand zijn. Heb er een kleine softbox voor gebouwd – zoiets als dit – die dan langs boven belicht werd met een bureaulamp, en van rechts met een off-camera flash. Verder een macro 105mm, op statief, zodat de aperture op 22 en het meeste van voor tot achter scherp geraakte.

Een licht bewolkte dag, gisteren. Hoe in lichtbewolkte hemelsnaam gingen wij onze kroost een dag lang animeren? Binnenspeeltuinen, televisiemarathons, verscheping naar een subtropisch zwembad: paniekerig werden de opties overwogen.

Ware daar niet een deus ex machina in de vorm van Disney, dat hier 4 vrijkaartjes voor hun nieuwe film en een supergrote hoop merchandising aan onze deur liet bezorgen. Een Monster University notaboekje, Monsters University stickervellen, een pennenzak, een t-shirt en Monsters University wrist slap bands voor 3 op de koop toe. Feest, quoi.

Qua voorbereid zijn voor de film waren mijn kinders dus nogal goed voorbereid. 

Dat werd dus “Gaan we al vertrekken?”, maal honderd. Volgende keer hou ik het nieuws dat we film gaan kijken toch tot we voor de cinema parkeren 🙁

De film zelf dan. Die viel, ondanks de opgeklopte verwachtingen door al dit voorgaande, voor de 4, 6 en 8-jarige recensenten reuze mee. Iets te schrikaanjagende voor de vierjarige misschien, maar alleen in het begin. 
Wat mezelf betreft ging ik ook niet bepaald ontevreden naar huis. Zeer genietbaar als pastiche op alle college movies, met underdogs die het na wat vernederingen door hun moed en volharding toch halen, en heel grappig door de vele griezelfilm-chichés die door de monsterstudenten geoefend moeten worden. En een heel goeie nederlandse versie, deze keer ook. Een maar maar: het kleine venijnige gevoel dat je van een Pixar film misschien nét iets meer had verwacht. Toy story, Up, Wall-E, The Incredibles … noblesse oblige, en die kwaliteit halen ze misschien niet helemaal. Maar “thoroughly enjoyable”, dat wel. 

Kleine tip: blijven zitten tot nà alle credits, er komt nog een goeie grap.

Speciale vermelding voor Randy Newman, die hier weeral een geweldige soundtrack neerzet. Geef die man een oscar, snel, hij heeft er nog niet genoeg.

En als afsluiter, wat hebben we geleerd op de monstersuniversiteit, meisjes?

Grote opschudding: Walibi gaat de Speedy Pass introduceren. Geen nieuwe overkopgaande attractie of zo (stel u voor), wel een nieuw soort pas waarmee je niet meer te hoeft aan te schuiven. 15€ bovenop de gewone inkomprijs voor 4 keer in de snelrij, of 35€ om een dag ongelimiteerd het aanschuivende plebs een neus te zetten.

De kritiek is niet mals, al is dat met een woordvoerster die de naam Caroline Crucifix draagt ergens wel te verwachten. En toch, ik vind het wel iets hebben, opvoedkundig gezien dan. Ge kunt de principes van het kapitalisme immers niet snel genoeg aan uw kinders diets maken. Duitsers langs hier, Grieken daar aanschuiven.

Die knakkers in Walibi hebben dat natuurlijk ook niet zelf uitgevonden. Het komt overgewaaid uit het buitenland, waar dat soort tweesnelhedenbeleid in pretparken al langer bestaat. In Disneyworld bijvoorbeeld. Het systeem daar kwam onlangs nog in het nieuws omdat een kleine loophole er met veel zin voor vrijemarkteconomie werd opgevuld. Mensen met een handicap mogen er immers voorsteken (allez zeg, zo sociaal van Disney), en nu hadden enkele slimmeriken een bedrijfje opgericht om daartoe gehandicapten te verhuren: neem je tegen betaling zo’n gehandicapte op in je gezelschap, steek je de hele dag lekker voorbij. Gezellig voor jezelf, en de gehandicapte. En gehandicapten zijn sowieso al specialist wachtrijenlijsten.

Neen, dat gaat natuurlijk allemaal in tegen onze idee van Gelijkheid en Broederlijkheid en We Moeten Samen Door de Miserie die Een Dagje Pretpark Is Maar We Doen Het voor de Kinderen. Zeer onsocialistisch allemaal. Daarom mijn idee. Laten we een samenaankoop van Speedy Passen doen.

We groeperen ons, beloven aan de gehandicaptenorganisatie verbonden aan het laagste biedende pretpark om allemaal naar uw pretpark te komen, op voorwaarde dat we allemaal samen in de snelle rij mogen gaan staan aanschuiven. Voor 1 euro extra of zo, dan zijn ze die bij de kassa ook content. En we geven de gehandicapte een soft ijsje of wat lauwe frieten. Iedereen blij, leve de vrij ongecorrigeerde markteconomie.

Afijn. Mij zien ze in Walibi niet meer. Zei hij ferm en vastberaden, in de hoop dat zijn kinderen daar voldoende van onder de indruk zouden zijn om niet meer “Wij willen naar Walibi, daar kunt ge zo tof voorsteken, Papa!” te jengelen.

Tweemaal op 3 dagen naar de cinema geweest. En dat dat al geleden moet zijn van lang geleden.
Voor de voorniet, bovendien. Twee keer op uitnodiging van Disney.

Vrijdag, The Muppets, zoals een hyperaandachtige lezer al had kunnen voelen aankomen door een her en der opduikende Kermit.

Het verhaal: Walter is een pop die opgroeit in een gezin en mag eindelijk op reis naar het Muppet-theater. Maar dat blijkt daar een vervallen boel. Hij ontdekt een complot om het theater af te breken omdat er olie onder de grond zit. Er zit maar een ding op: alle Muppets terug verzamelen en een show op poten te zetten om geld in te verzamelen en zo zelf het theater te kopen.

Waarvan de trailer leuker was dan de film.

Deze Muppets film heeft helaas een flutscenario, dat ongeveer voor de helft werd goedgemaakt door Muppets zelf. Maar ook die al grappiger geweten.
Daarbij moet ik wel zeggen dat ik de nederlandse versie (stemmen van onder andere Iwein Segers, Peter van den Begin, Walter Baele) gezien heb, waarbij ik vermoed dat die dubs heel wat grappen en liedjes de mist instuurden. Ja ik kijk naar u Walter Grootaerts (Statler) en Jacques Vermeire (Waldorf).
Grappig nog wel om het stuk van de film te zien waarbij The Muppets (bijna) vergeten blijken, met naast je 3 kinderen die The Muppets nog (bijna) nooit gezien hebben.

Afijn, ze zullen bij The Muppets heus nog wel een tovermantel hebben liggen. En ze komen binnenkort terug op tv, toch nog goed nieuws dus.

Over naar vanmorgen dus, John Carter. Een blockbuster, star wars style. Die pas deze week woensdag uitkomt in Belgische zalen, en zelfs nog 2 dagen later in de U.S. (gewoonlijk zijn ze ons daar op zijn minst een maand voor met alle releases).

Het verhaal, een soldaat uit de Amerikaanse burgeroorlog wordt “getelegrafeerd” naar Mars, waar hij terechtkomt in een stam Tharks, 3 meter lange groene mannen met vier armen. Dat terwijl twee andere volkeren een oorlog uitvechten die het einde van de planeet Barsoom dreigt te betekenen.

Waarbij de film dan weer leuker was dan de trailer.

Ook hier is het scenario niet zonder fout (er moeten drie volkeren op Mars uitgelegd, en het karakter van John Carter, en hoe hij op Mars terechtkomt, en waarom hij daar over speciale krachten beschikt, en waarom er daar oorlog is, en wie er echt aan de touwtjes trekt, en nog een godsdienstsausje en al). Ook worden er heel wat actiescenes iets te haastig afgeraffeld (vb. de clash van de luchtschepen, John’s eerse gevecht). En een paar van de dialogen, zeker tussen John en prinses Dejah Thoris, deden mijn tenen toch lichtelijk krullen.

Maar teveel kritiek zou John Carter onrecht aandoen. Dit is een bijzonder onderhoudende film, die je meesleept naar een vreemde verre wereld en je na aflooop tevreden achterlaat. Avatar meets Gladiator meets Starwars meest Dune, dus. Zeer goeie CGI, en visuals ook. Maar zonder die foutjes had dit best een klassieker kunnen zijn.

Wow. Disney leeft nog. Toch bij de jonge generatie hier in huis.
Sinds een week of twee is in het tv-uurtje op zaterdagmorgen tussen 7 en 8, het stuk dat wij opnemen op de HD-recorder en dan op verzoek opzetten – omgegooid. Het lekkere Kaatje van Ketnet presenteert er nu – naast Musti en wat Piet Piraat – nu namelijk “Het Mickey Mouse Clubhuis“. Meteen zijn Dora en de Symfollies (de vorige favorieten) naar het tweede plan verdrongen.

En p-paaa, die luistert dan mee.
En zit dan de ganse dag in zijn kop met het muziekske van dat programma.
En wil dan wel eens weten wie zoiets aanstekelijks geschreven heeft.
En is dan ontzettend blij te ontdekken dat het gaat om de kwieten van They Might Be Giants (herinner u Istanbul (not Constantinopel) of Birdhouse in your soul en zo meer).
Die de Theme song voor het begin hebben aangeleverd, en voor de eindnoot hun song “Hot Dog” leenden.

Dat klinkt zo (aan het begin, na het te voorschijn toveren van het Clubhuis met de magische woorden “Meeska Mooska Mickey Mouse”):

(in het Nederlands gaat de tekst: eM – Ie – Cee – Kaa- Ee – Ygrec eM – Oo – Uu – eS – Eeeee – In het Mickey Muis Clubhuis, is het fijn, voor groot en klein)

En aan het eind, als er met de hulp van Tootles en de Mouskatools enkele problemen uit de weg werden geholpen, zo:

Hot dog, hot dog, hot diggety dog!

En wat ben ik dan blij dat ik in 2008 leef, en niet in 1956. Want de originele Mickey Mouse Club, die bestaat al sinds toen, en dat klonk toen zo bij het afscheid:

Alhoewel, de originele intro – de Mickey Mouse Club March – had ook wel iets:

Who’s the leader of the club that’s made for me? Em-Aai-Cee Kay-Eee-Why – Em-Oo-You-See-Eee!