Verrassing in de bus. Nu ja, verrassing. De actie, 4 maand geleden was verrassend, en sympathiek. Dat iedereen met een kindje jonger dat 1 jaar wordt/werd in 2010, van één een gratis slabbetje kon krijgen. U herinnert zich vast nog de aankondiging:

Nu ja, actie ten onder gegaan onder zijn eigen succes, zeker. Ofwel heeft één keurig gewacht tot mijn baby van minder dan één ook effectief één geworden was. Niet getreurd. En een gegeven paard moet men niet in de bek kijken, men moet er gewoon een slabbetje onderbinden.

Wat me wel verwonderde was de keuze van slogan. Blijkbaar had ik destijds voor “Zever, Gezever” (naar Franky in Het Eiland) gekozen. En nu zit ik mij dus al de hele dag al af te vragen waarom.

Ik wist in januari toch helemaal nog niet van Goeie Vrijdag met Roos van Acker en Sofie van Moll (feelgood-televisie voor mensen die zich dan toch wel bijzonder slecht moeten gevoeld hebben), of van Frieda (plezier met oude klasfoto’s en het occasionele grapje van Frieda van Wijck, om maar de enige grappige onderdelen van de hele “quiz” te vernoemen). Ik kende Goesting nog niet (de “a bridge too far” van de culinaire programmagolf, al herpakte deze reeks zich nog wat na een beschamend slechte start).
Ik had al lang niet meer naar de Zevende Dag gekeken (het zondags laxeermiddel dat steevast uitmondt in een journaal met een herhaling van de interessantste laxeermomenten uit de uitzending van net ervoor). Ik had nog niet in het snotje dat men amper 1 jaar na de oorspronkelijke uitzending met Voorbij de grens al serieus voorbij de grens van het welvoeglijke inzake herhalingen ging gaan.
In januari had ik zelfs De Kinderpuzzel van Bart de Pauw nog niet gezien (en wist dus nog niet dat de doelgroep van zondagavondprogramma’s op één tegenwoordig mensen met een autismestoornis van het type “idiot savant” zijn, die kunnen volgens mij wél goed volgen). Noch had ik mij toen al blauw geërgerd aan de wel bijzonder ongeïnspireerde plotontwikkelingen in Thuis van dit seizoen (ok, dat is een leugen, ik had me er toen wél al blauw aan geërgerd).

Kortom, ik had nog geen weet van half het “zever, gezever” dat de Reyerslaan dezer dagen op ons ging loslaten. En dan zijn ze nog niet eens begonnen met de serieuze besparingen.
Franky Loosveld, gij zijt ne visionair.

Gisteren gesignaleerd: plotselinge opstoot van gevangenisprogramma’s. En een sponsor hier op de blog, rechtsboven. En een verband.

Op 2BE “Prison Break – The Final Break”. Scofield en broer, steeds ongeloofwaardiger in het ontsnappen uit allerlei penitentiaire aangelegenheden. Serie 1 was zeer te pruimen Serie 2 OK. Serie 3 afgegleden en afgehaakt. Gisteren “The Final break”, een dubbelaflevering in een fim gedraaid ter introductie van seizoen 4. Even geprobeerd, maar al even snel weer weg.

Bijna gelijktijdig op één, en een pak interessanter, “Leuven Hulp”. Programma opgenomen in de hulpgevangenis van Leuven, met als rode draad enkele aarzelende veroordeelden die de kans krijgen een workshop theater te volgen. Verhalen achter tralies, macho maar zonder het Prison Break-hunk gehalte. Grauw en rauw.
Langer moeten vastzitten dan eigenlijk hoefde, niet omdat uw geniale ontsnappingsplan met tattoo jammerlijk mislukt, maar omdat ge het rekeningnumemr waarop 1000€ borg gestort moet worden niet te weten komt. Creatief spaghetti koken met hulp van waterkoker en koffiezet. Een frisse neus in een psychopatisch hoofd moeten halen in een kooi. Beklijvende televisie.

En dan die sponsor, Johnny Walker. Whiskeybottelaars die op zoek gingen naar “Inspirerende verhalen over vooruitgang, verteld door ’s werelds koplopers“. Walk With Giants, zoals Rutger Hauer, Richard Branson, Ranulph Fiennes (wandelaar op de Zuidpool). En ook niet voorbij gingen aan een Belgische held, Marc Herremans.

Voor wie het levensverhaal van triatleet Marc Herremans niet kent, is het een mooie introductie, in het geweldige karakter van deze sportmens en vechter:

En dat verband?
Van Prison Break naar Marc Herremans. Ontsnappen. Uit de cel, uit de beperkingen van een lichaam.
Van Leuven Hulp naar Marc Herremans. Van de wandeling in een kooi, naar weer buiten te wandelen, to walk again.
En wij daartussen.
Keep walking.

Als vandaag nog niet geheel in het teken stond van verkiezingen, welke dag dan wel?
Eerst in alle vroegte en tot een stuk in de namiddag bijzitter gaan spelen. 15 euro 60 verdiend in ruil voor een beetje burgerplicht. Grappigste moment was waarop een oud mannetje ons verontwaardigd zijn kiesbrief kwam teruggeven, want hij was blanco. Openvouwen bracht soelaas.
Dan het verkiezingen ’09 programma van één als achtergrond van een rustig avondje zonder vrouw en kinderen. Knap gedaan, en geen moment de behoefte gevoeld ook eens bij VTM te gaan piepen.
En om af te sluiten nog een blogpost ook. Oververzadiging dreigt.

Met de uitslag kan ik leven. Met elke uitslag wellicht, want het vreemde aan verkiezingsuitslagen is dat ze weliswaar bestaan uit de meningen van miljoenen individuele kiezers, maar in hun geheel plots een geheel eigen leven leiden. Niet de hoogte van de balkjes het belangrijkst voor “wat de kiezer gezegd heeft”, wel wie er een percentje van die miljoenen heeft bijgewonnen of verloren. Het verschil telt in de analyse meer dan de optelsom.

Nu, een van de verschillen waar ik me op verheug is de “deuk in de carrosserie“, “de paar rake kletsen” of de andere vergoeilijkende uitspraken over de slechte verkiezingsuitslag van het Vlaams Belang door Annemans of Dewinter. Fijn om morgen op de trein te kunnen stappen, en niet langer te moeten denken “een op de vier mensen hier, da’s dus van de vier mensen op deze treinbank wellicht eentje, heeft voor het Vlaams Belang gestemd“. Bij 15% voor het Vlaams Belang is dit nog maar 1 op de 6 of 1 op de 7 mensen, dus is mijn treinbank mogelijks geheel VB-vrij.
Minder plezant is vast te stellen dat maar 1 op de 5 stemmers de lumineuze idee heeft gehad om te stemmen zoals ik dat deed, linkserig en rood/groen dus. Wie ook de Vlaamse Barack Obama was, hij had wellicht niet “change” in zijn programma staan.

Ook grappig hoe irrelevant de internetcampagne plots weer werd. Want die leek groen wel te winnen. Nu ja, niet te snel oordelen, want misschien hadden ze zonder die knappe internetcomponent wel de kiesdrempel niet gehaald. En Verhofstadt, de aanvoerder van de Facebook-populariteitspoll van het meeste followers, maakte wel het verschil in de Europese uitslag.

Nog enkele losse tweets van de loop van de dag:

Eerste indruk van #kies09: Vlaanderen rukt. Weliswaar niet meer naar rechts, maar naar het centrum.

Tweede indruk van #kies09: Sommige kartels zuigen harder dan andere. Ttz: als ze splitten is dat soms goed voor allebei de delen, en soms slecht voor allebei de delen.

Derde indruk van #kies09: Vlaanderen kiest voor Vlaamse kinderbijslag (CD&V, NVA). Migranten buiten (vb) en jobkorting (open vld) kunnen nog even wachten.

Vierde indruk van #kies09: Dedecker en Dewever mogen de scalp van het VB op hun hoed steken. Ik ben die mensen diep dankbaar. In theorie.

Vijfde indruk van #kies09: Groen! schuurt over de kiesdrempel als ware dat de hoogspringlat van Blanka Vlasic of Tia Hellebaut. Nipt gaat ook.

Zesde indruk van #kies09: Vlaanderen kiest dit jaar voor de favorieten. Eerst voor Claudio & Gaëlle in mijnrestaurant, en nu weer Kris “Clooney” Peeters & De Slimste Mens.

Zevende indruk van #kies09: Jean-Luc Dehaene’s waarschuwing niet op kleine partijen te stemmen heeft niet gewerkt: het zijn nu allemaal kleine partijen. Zelfs CD&V feitelijk eigenlijk.

Achtste indruk van #kies09: woordwolk van de verkiezingscampagne: “crisis, jobs, milieu, jobkorting, kinderbijslag..”. Woordwolk van het debat na de verkiezingsuitslag: “staatshervorming, federaal, wallonië, staatshervorming, praatcafé, PS, impasse, staatshervorming…”.

Negende indruk van #kies09: het vermageren van Geert Lambert vond vandaag zijn pijnlijke apotheose in de grote SLP-verdwijntruc.

Tiende indruk van #kies09: Nu al twee eenmanspartijen in het Vlaams parlement (te weten lijst DeDecker en het partijtje van de slimste mens). Nog 2, en ze kunnen kaarten. Voorlopig biljarten of vogelpik.

Elfde indruk van #kies09: AVV-VVK – Alles voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Kristus. Plak het gerust als logo bovenop de uitslag van vanavond.

Heeft u gisteren ook gekeken naar “de naaktkalender” op één?
Ik wel.

En alhoewel er bakken kritiek op dat programma te geven valt (bijvoorbeeld dat dit eigenlijk een programma is voor vt4; dat Saartje Vandendriessche beter van de red bull zou afblijven; dat iemand de mensen aan de Reyerslaan moet vertellen dat naaktlopen voor het laatst een taboe was in 1974, dat de naaktkalender van verenigingen last year’s hype is; dat de jury er voor Piet Snot bijliep maar toch maar moest opdraven omdat format-televisie zonder sms-voting en jury blijkbaar niet kan bestaan; dat Saartje Vandendriessche van de prozac moet afblijven; dat de Hasseltse brandweer wel heer erg beschaafd ABN praatte; dat de montage holderdebolder was – wellicht omdat er veel stukjes moesten uitgeknipt waar er private delen in beeld kwamen; dat er geen kut te zien was maar er wel werd geluld terwijl wij het persoonlijk liever anders hadden gezien; en dat Saartje Vandendriessche eigenlijk ook beter van de coke zou afblijven), ga ik toch blijven kijken.

Want de volgende afleveringen beloven immers bepaald spectaculair te worden. Na de Triplettes op hun retrofietsen en de Hasseltse brandweermannen in eigen nat (deze laatsten wonnen trouwens vreemd genoeg), komen in de volgende weken immers volgende groepen aan de beurt:

• de kandidates van Miss Belgian Beauty willen zich met hun Yoni laten fotograferen op het naaktstrand van Bredene (hun goede doel, een nieuwe 0 op de bankrekening van Ignace Crombé)
• de Roos van Acker-lookalike club mag voor een fotoshoot naar een tropisch bos, een bos zonder kokosnoten (goede doel: een etentje in restaurant Keukenrebellen)
• Ingeborg en de kandidates van “het Zesde Zintuig” gaan voor een sessie naakte yoga (goede doel: een massage van hun chakra’s)
• De laatste 12 nietjesmeisjes uit Playboy gaan ter ondersteuning van het kwakkelende pensioenfonds van Hef voor een sessie blote reanimatie, hartmassage en mond- op mondbeademing.
• de meisjes van Topmodel gaan voor voor een potje naaktworstelen in een met babyolie gevuld badje (hun goed doel, een eerste lijntje coke)
• Turnclub “de contortionisten” gaat voor een shoot op de bok en de ongelijke leggers (goede doel: een heupvervanging)
• Murielle Scherre – La Fille d’O – en haar Devilles Harem Girls willen de video voor Milow’s “Ayo Technology” nog eens dunnetjes in de kleren gestoken overdoen (goede doel: een jaarvoorraad Durex)
• Meisjeskoor Scala wil niet onder doen voor de Deville Harlem Girls, en belooft voor zijn volgende video nog “all the way”er te gaan dan in hun blote video met bodypaint artiest Pim Smit voor Seashell (goede doel: een jaarvoorraad speculaaspasta)
• De verzorgsters van poezenfokvereniging “Don Sphynx” willen laten zien dat er nog andere poezen dan de poezen die ze fokken haarloos zijn (goede doel: een Brazilian wax)
• Dames-minivoetbalploeg “de C-cup” gaat voor een fotoshoot in een grot met veel enorme stalactieten (hun doel: een borstvergroting)

Volgende clubs moesten helaas teleurgesteld, maar wie weet komen zij aan bod in een volgend seizoen van de naaktkalender?

• De fanclub van Ben Crabbé wilde gaan voor een fotoreportage aan de rand van een okselvijver (goede doel: een paar schoenen met hoge hakken)
• De bende van Nijvel wilde eenmalig terug bijeenkomen voor een orgie in een bad confituur (hun goede doel: een verdere destabilisatie van het land)
• Els de Schepper wilde meedoen. Zij had helaas geen clubke, en geen goed doel.
• Geert Lambert, Koen Crucke, Margriet Hermans en Mitta Van der Maat liepen rond met het idee zich laten fotograferen “wentelend in verloren vet, of jonglerend met maagringen” (goede doel: een nieuwe garderobe)
• De landelijke gilde van kruisboogschieters wilde iets doen met de liggende wip
• Patiëntenvereniging “de Priapisten” wilde het taboe doorbreken rond permanent met een erectie opgezadeld zitten (goede doel: een dosis anti-viagra)
• Priesterseminarie “Kom eens naar mijn kamer” wilde iets doen met jeugd en jongeren, op hun knie

Kortom: wij zullen de komende weken weer gekluisterd liggen aan ons televisiescherm. En ge moogt de sleutel onderhand wel eens terugbrengen.

Vandaag is het Blog Action Day. Jay.

De laatste keer dat ikzelf bloggers tot wat “action” poogde te verleiden, is op een sof uitgedraaid. Ik wilde hun namelijk uit de kleren praten voor een naaktkalender, ten voordele van “Music for Life” of zo.
Langs de aanbodzijde wekte dit wel interesse: would-be blote bloggers en blogsters genoeg om een kalender van een maand of 12 wel vol te krijgen. Maar organisatiegewijs en aan de vraagzijde van het naaktaanbod was het een sof. Naaktkalenders zijn inmiddels al tot het grootmoederrijk van de één-avondprogrammatie (met Saartje Vandendriessche) doorgedrongen, dus daar is de scherpte ook al wat af.
Armoe troef dus.
En laat dat – armoede – nu net het thema zijn van Blog Action Day 2008.

Opdracht voor elke blogger van goede wil op 15 oktober 2008: laat uw licht eens schijnen over armoede.
Maar mij werd het dan zwaar te moede. Want deze koe zegt “boe” tegen armoe. Mijn motto is: “Poverty. Don’t buy it!”. En dat wou ik nog even zo houden.
Ik ben dus helemaal niet arm. Enkel moe. Niks dan povere ervaringen met poverty. Gebrek aan gebrek. Hier valt niks te rapen.
Sensibilisering – overigens de mottigste term sinds “educatief speelgoed” – het enige dat overblijft. Bij deze een warme oproep: Doe daar verdomme eens snel iets aan, aan die armoede. Help ze de wereld uit. En begint bij uzelf.

Als goede daad heb ik alvast vandaag een paar van mijn oude gsm’s naar wat lukraak gekozen bloggers gestuurd. Hopelijk kunnen hij of zij er iets mee doen.

Reclame werkt. En reclame op deze blog zeker.
U – potentiële adverteerder – wil bewijzen, alvorens afscheid te nemen van een aantal zwoegend verdiende duiten? Geen probleem…
Wie is hier de trouwste adverteerder? Dat is Telenet, met hun sportzomer en de High Definition Televisie (HDTV) die je zou nodig hebben om daar optimaal van te kunnen genieten.
En wat heb ik zopas aangeschaft? Dat is Telenet HD televisie. Een HD-digicorder gehuurd, 8€ per maand, juist zoals de advertentie hier rechtsboven u en mij staat aan te raden.
Sterker nog: ik heb dat bannertje gevolgd om mijn bestelling online te plaatsen.

Adverteren op deze blog werkt dus, toch al zeker bij mij.

Noot: dat heet economie. Het werkt zo:
1. Bedrijf X adverteert hier om (onder andere) mij te overtuigen hun product te kopen (marketing).
2. Met dat advertentiegeld (koopkracht) in mijn zak laat ik me makkelijk overtuigen om hun product te kopen (consumptie).
3. Omdat ik het product koop (omzet) heeft Bedrijf X dan weer geld (winst) om te adverteren op mijn blog, voor een volgend product. En zo terug naar 1.
Dringend gezocht dus: mensen met economisch inzicht bij: Nikon, Apple en Mobistar, Adobe, Haba, AS Adventure, Connections, Bongo, Ecoflora, de restaurantsector, Velux, Gyproc en een paar goede schrijnwerkers/electriciens/loodgieters, FNAC, Mediamarkt, de Gentse Middenstand, Fortis, Standaard Boekhandel en Bakkerij Baele uit het Gootje in Balegem. Neem contact met de sympathieke peren van Adhese/Enchanté, reserveer uw plaats tijdig…

Maar terug naar die HD-televisie.

Joepie jochei, ik kan nu dus in Full-HD kan genieten van de Tour de France. Want één zendt de tourritten op een extra kanaal (één-HD) ook in superkwaliteit uit.
En het verschil is ongelooflijk. Op één-HD is de Tour de France precies helemaal anders:

• hier geen strijd om de schoontste overwinning uit de wielersport door een stelletje goden van tweede garnituur, omdat de goden van eerste garnituur allemaal buiten wedstrijd zijn gezet of zelfs niet mochten meedoen
• op één-HD is commentaar van Michel Wuyts en zijn partners boeiend! Hier geen vervelend gezwam om de tijd vol te krijgen, versprekingen aan 60 per uur, apologie van dopingzondaars, toeristische informatie voor thuiszitters, of een vooruitblik op de criteriums in Diksmuide, Herentals en Peer.
• hier is er in elke rit een nieuw soort ontknoping. In HD krijg je geen voorgekauwde scenario’s à la: groepje ontsnapt, peleton geeft ze 10 minuten, peleton rijdt die 10 minuten dicht en haalt de vluchter bij op 10 km van de meet, massasprint, Cavendish wint. Nee op één-HD dragen de vluchten verder, zit er jus op de démarrages, is het parcours van elke rit zo uitgetekend dat elke ploegenspel compleet ontregeld raakt, en is het dus nagelbijten en op het puntje van de zetel zitten van de eerste tot de laatste kilometer.
• op één-HD geen storingen in beeld. Op het analoog signaal zit er gekraak en geruis, telkens als er onder een brug of wat bomen gereden wordt. En op de cols – zeker als het weer wat tegenzit – is het al helemaal miserie met wegvallende verbindingen. In de digitale kwaliteit van de HD is het beeld zo vloeiend en storingsloos als het publiek op Werchter Boutique richting uitgang.
• op één-HD sta je niet voor verrassingen als overwinnaars van ritten later aan de EPO blijken gezeten te hebben. In het haarscherpe beeld in HD haal je de dopingzondaars er immers zo uit (prikgaatjes, restanten van cocaïnelijntjes op een neushaar, een epo-tablet in het rugzakje: elk detail zie je klaar en duidelijk).
• kortom: op één-HD is de Tour een Grote Tour, geen kleintje.

Ik kan het dus echt iedereen aanraden, die HD-televisie van Telenet (of van Belgacom als ge toch al ADSL hebt: het pakket zenders in HD is daar zelfs wat uitgebreider, maar daar staat dan weer tegenover dat je geen HD-programma kan opnemen en een ander bekijken tegelijkertijd). Doen!

Noot voor de slechte verstaander:
– het beeld van de touruitzendingen is écht beter, de rest is hetzelfde natuurlijk…
– morgen trekt de tour de Alpen in. Ik hoop dat het eindelijk spannend wordt dan…

Vorige zondag ging op één het nieuwe programma Tomtesterom van start. Wekelijks gaat Tom Waes (Tragger Hippy, Het Geslacht De Pauw …) een nieuwe uitdaging aan, om met een “how to”-handleiding in de hand te proberen om iets te doen of te worden. In de – geestige – eerste uitzending probeerde hij zijn roeping als paparazzo.

Maar ook het publiek kan meedoen: “Tom daagt jou uit! Na elke aflevering daagt Tom jou uit om nog straffer uit de hoek te komen dan hijzelf … Wie het meest opmerkelijke filmpje of foto instuurt, wint een leuke prijs. ” Ranzig idee, en de BV’s kunnen er niet mee lachen (Bij de 400 inzendingen onder andere Freya Van den Bossche in Portugal, Bart de Wever op een konijn, Willy Sommers in zijn zwembroek …)!

Meer motivatie had Bibi (zo heet de paperazzo in mij, een vettig ventje!) niet nodig om zijn camera boven te halen en op zoek te gaan naar de smeuigste plekken om BV’s te betrappen. En wat is er smeuïger, zo dacht die paperazzo in mij, dan te proberen ze te fotograferen “in hunne pure”.

Na de break of doorklik vanuit de RSS, de opmerkelijke oogst van een blitzbezoekje aan de naaktstranden van Saint-Tropez, Cap d’Agde en een paar Griekse eilanden. Waar nogal wat Bekende Vlamingen, eens uit de ogen van het Belgische publiek, al hun kleren afgooien, en poedelnaakt rondstoeien op het strand, hun boot of in de sauna. Exclusieve en NOOIT GEZIENE NAAKTFOTO’S van nudisten als Jean-Marie Pfaff, Lucien Van Impe, Frank VanderLinden, Ishtar, Prins Filip en … dames opgelet … Tom Boonen!

Lees het vervolg van Tomtesterom: BV’s in hun blootje…

Menige wenkbrauw werd vanochtend gefronst, boven ogen die voor het eerst een blik wierpen op het nieuwste geesteskind van één: vrtnieuws.net is nu immers deredactie.be geworden.

De blogcommentaren liegen er dan ook niet om: Oh Jee, pijn aan mijn ogen, stinkt een beetje, spuuglelijk, een kleine afgang, bordellique, Oh, was die uitgelekte layout dan geen grap? (ikzelf), rommelig, hoe bestaat het, wie verzint zoiets, scoort slecht in zijn kerntaak: het nieuwsaanbod duidelijk en overzichtelijk brengen, nieuwe site – nieuwe ergernis, start een red-actie enz… enz… (of de grappigste reactie)

Ik denk dat deze bloggers en twitteraars iets niet goed snappen. De nieuwsdienst heeft namelijk besloten om niet langer als nieuwsdienst naar buiten te komen, maar wel als redactie. En een redactie, dat is een slangenkuil, een broeihaard van samenzweringen, een hectisch gedoe, een plaats waar stijlloos broodjes naar binnen wordt gehapt, waar iedereen binnen en buiten loopt, waar sterke persoonlijkheden clashen, waar een kat zijn jongen niet terugvind, waar gevochten wordt voor een goedkeurend knikje van de hoofdredacteur.
En voilà: dat is precies het gevoel dat deredactie.be oproept: utter chaos. Webbedrijf One Agency (het internetbedrijf van Jo Caudron) is er wonderwel in geslaagd deze wirwar, deze stijlloosheid, onafheid, en personenclash, ja zelfs de ontoegankelijkheid voor personen met een handicap, precies weer te geven in een internetlayout. Hulde!

Naar verluidt hadden de strategen van het communicatiebureau One Agency – die voortaan dus helaas niet meer herinnerd zullen worden als “de woestijnvis van het Net’ maar wel vlot te herkennen zullen zijn aan het pek en veren waarmee ze door de straten van Gent dwalen – eerst een iets harmonieuzer prototype voorgesteld, maar kregen ze via een bijsturing vanwege de opdrachtgever toch de lumineuze inval voor de uiteindelijke layout.
Niet toevallig dat vandaag deze interne VRT-memo aan One Agency uitlekte:

“Het moet meer op een kruising tussen Het Laatste Nieuws, De Morgen en Het Parochieblad lijken! Wij hebben dankzij het belastinggeld wel geen advertenties, maar dit mag niet verhinderen dat wij ook een lelijke en chaotische site mogen hebben. Suggestie: je zou de kleurenkakafonie van een stijlloze nieuwspagina volgeplamuurd met ads kunnen weergeven via een aangepast kleurenpalet. Ik roep maar iets: paars, groen, oranje én zwart-wit door elkaar.
PS: Nog een tip van de schoonmaakster die net binnenkwam: je zou de kneusjes van de redactie ook een plaatsje op de site moeten geven (liefst wel onderaan ergens). Heb hier nog een grappige foto van Tim Pauwels liggen. Goed idee, niet?
PS2: En onze aalmoezenier had nog een mooi woord in aanbieding: “videobeleving”. Kan je dat niet ergens kwijt?”

Ere wie ere toekomt, dus!

Ik wou ook iets positiefs (over de full-screen video en zo) schrijven, maar de vrije tribune in De Morgen van vandaag ontnam mij de moed. Sorry, mannen.

Na de verknipte langspeelfilm “De Indringer” in de laatste drie weken, is het vanavond tijd voor wat het hoogtepunt in Vlaams Drama van dit televisiejaar zou moeten worden: Katarakt.

Het verhaal

“Centraal in de serie Katarakt staat Elisabeth Donkers (Karlijn Sileghem), een gedreven vrouw van 38. Wanneer ze ontdekt dat het fruitbedrijf van haar schoonvader Roger Hendrickx (Jaak van Assche) op de rand van het faillissement staat, overhaalt ze haar besluiteloze man Frank (Marc Van Eeghem), haar weinig verantwoordelijke schoonbroer Paul (Ludo Hoogmartens) en haar rustige schoonzus An (Viv Van Dingenen) om het bedrijf over te nemen, uit te breiden en te moderniseren.

Wanneer haar oogprobleem bijzonder ernstig blijkt te zijn, het bedrijf op springen staat en haar relatie met Frank serieus onder vuur komt te liggen, maakt Elisabeth, gedreven door ambitie en drang naar zelfbevestiging, een kapitale fout…”

Kortom: een familiedrama in de fruitstreek.

Wat vond ik ervan

‘k Zal dit de volgende weken verder aanvullen met “wat ik ervan vond”.

Bij het begin was dit: ik ben benieuwd, het lijkt veelbelovend! Mijn DVD staat geprogrammeerd… Hopelijk wordt het niet te veel “Kinderen van Dewindt” in Haspengouw, maar wel “Stille Waters” tussen de bloesems…

Aflevering 1 – 9.12
Door een ongeval van haar schoonbroer Paul ziet Elisabeth Donkers zich verplicht in te springen op het fruitbedrijf van haar schoonfamilie. En dat net nu ze kans maakt op een belangrijke functie aan de universiteit.

De hoofdbedoeling van een eerste aflevering in een dertiendelige serie is wellicht niet veel dramatische ontwikkelingen te serveren. Wel op een aanvaardbare manier de problematiek en de karakters te introduceren. Awel, ik vind dat dat hier proper gebeurd is.
Bijna alle hoofdrolspelers kwamen tot een geloofwaardig vertolkign in een geloofwaardig karakter in Katarakt:
Het gezinnetje van Elisabeth (Karlijn Sileghem en Marc van Eeghem, met als kinderen de ravissante Maaike Neuville en Ides Meire) had wel wat uitleg nodig, maar de uitleg was aannemelijk (ze had een jaar geneeskunde gestudeerd, was zwanger geraakt van een tweeling, en had zich later via zelfstudie opgewerkt tot – Universitair Limburgs – academisch niveau). Karlijn liet op geen enkel moment Jehaaan en Petrick van het Leugenpaleis, noch “Kevin” van het hitsige meidentrio Hormonia, noch haar andere komische rollen herinneren, maar het is nog onduidelijk of ze de serie volledig gaat kunnen dragen.
De vader van het fruitbedrijf (Jaak van Assche) deed op geen moment denken aan zijn rol in de Kampioenen.
De licht mentaal gehandicapte broer Herman (Bruno Vanden Broecke) of de wat strenge familie van Elisabeth kwamen nog niet echt aan bod, maar zullen ongetwijfeld een belangrijke rol gaan spelen.
De kinderwensende An en haar van een vinger beroofde man (Viv van Dingenen en de mij onbekende Ludo Hoogmartens) waren het minst uitgewerkt.
Het op voorhand felgehypete Limburgtoerisme aspect viel nogal mee. Als ge van fruitbloesems in het voorjaar houdt, dan moet ge eens in de buurt van Herk-de-Stad, Lummen of Sint-Truiden gaan fietsen in maart of april. Dat wist ik al langer dan vandaag, daar was dus niet dadelijk 1.000.000 euro sponsoring vanwege het Provinciaal Bestuur van Limburg voor nodig… De mensen die dat niet nog niet wisten en eens in Haspengouw gaan kijken later zullen wel nog geen klein beetje verschieten als ze horen dat de mensen daar Limburgs “kallen” in plaats van het Algemeen Beschaafd Vlaams.

Conclusie: Echt mééleven zat er voorlopig nog niet echt in, maar dat kan dan later nog wel komen… Dus, ik ben benieuwd of ze er de komende weken wat schwung en spanning in krijgen… Ik kijk alleszins volgende week opnieuw.

Aflevering 2 – 16.12
Als blijkt dat Elisabeths schoonvader Roger verzwegen heeft dat het fruitbedrijf in slechte papieren zit, stelt Elisabeth een reddingsplan op. Maar dat veronderstelt eensgezindheid binnen de familie.

Deze aflevering bevatte wel heel erg weinig nieuwe informatie. De karaktertekeningen van de eerste aflevering kwamen nog eens allemaal aan bod, dat wel, maar verder erg weinig nieuws.

Aflevering 3 – 23.12
De moeilijkheden van het bedrijf zijn zo groot dat een overname dreigt. Elisabeth is bereid zich helemaal te engageren in de zaak, maar op haar eentje kan ze de onderneming niet redden. De dringendste hindernissen opruimen, gaat nog net.

Aflevering 4 – 30.12
Elisabeth overtuigt haar man Frank om samen met haar schoonbroer en -zus mee in het bedrijf te stappen. Als Elisabeth noodgedwongen illegale plukkers tewerkstelt, zorgt dat voor grote problemen.

Aflevering 5 – 6.1
Elisabeth is erin geslaagd om het bedrijf over te nemen en is nu de facto bedrijfsleidster. Het kan niet snel genoeg gaan en ze neemt het initiatief om de Poolse markt te verkennen.

Aflevering 6 – 13.1
Het bedrijf moet uitbreiden; dat is de enige kans om te overleven. Elisabeth rekent op de steun van haar vader maar die weigert haar te helpen. Elisabeth kan niet anders dan grote risico’s te nemen.

Het lijkt wel of de makers van de serie een whiteboard genomen hebben en daarop met de een google-query of zo “wat weet je over de fruitteeelt” 13 dingen vonden. En die laten ze nu een voor een de revue passeren. Bloesems besproeien, illegale plukkers, bomen verplaatsen, verkopen in Polen…
Maar dat is detailkritiek: de serie werkt wél. Een aangenaam traag tempo. Goeie vertolkingen. Uitgewerkte karakters (op de eendimensionale Ben en de kinderen van Elisabeth na).
Overigens – en geheel terzijde – de mensen die her kwamen via een google query op “Karlijn Sileghem naakt” zijn eraan voor de moeite. Volgens mij waren dat in aflevering 5 de blote borsten van Joke Devynck, niet die van Karlijn…

Aflevering 7 – 20.1
Elisabeth stort zich nu ook op het verhandelen van fruit. Ben Van Hemelrijck, zakenman en
familievriend, zorgt voor het transport, maar Frank twijfelt aan zijn bedoelingen. Elisabeth wordt geconfronteerd met een zeldzame oogziekte.

Aflevering 8 – 27.1
Elisabeths doortastendheid én koppigheid leiden tot een zwaar conflict met Frank. Hun meningen over de werkmethodes, bedrijfsprioriteiten én hun privéleven staan diametraal tegenover mekaar.

Aflevering 9 – 3.2
De relatie tussen Frank en Elisabeth gaat van kwaad tot erger. Elisabeth heeft alleen nog oog voor het bedrijf en doet daar werkelijk alles voor. Frank voelt zich totaal miskend en zoekt troost.

Aflevering 10 – 10.2
Elisabeth en Frank doen hun best om het evenwicht tussen privé en werk te herstellen. Maar als het er echt op aankomt is, kiezen ze ieder hun eigen richting, en dat heeft dramatische gevolgen voor Frank.

Plotseling een wel heel erg donkere aflevering. Franks bedrog met Natalie – geef de mens ne keer ongelijk – wordt ontmaskerd, Elizabeth lapt hem een loer door zijn peren met verboden spul te spuiten, en van de weeromstuit hangt de arme mens zich op.
Ah ja, en Elizabeth’s vader heeft ineens maar twee maanden te leven.
Ah ja, en eigenlijk is hij haar vader niet.
Ah ja, en zoonlief geraakt eindelijk ontmaagd (maar niet met zijn moeder, zoals in het echte leven), maar krijgt daarna zelfs het gsm-nummer van het meisje niet.

En dan nog …

Ook al te signaleren: Woensdag (al goed dat het niet tegengeprogrammeerd staat) gaat ook VTM voor z’n kroonstuk: Koning van de Wereld.

Zondagavond is weer een beetje feestavond, want Debby en Nancy (Peter Van den Begin en Stany Crets) zijn terug met hun “Debby en Nancy’s Happy Hour” op één.

Michel schreef het vorig jaar al terecht, en werd gequote in de Humo van deze week “’t is gelijk dat het weer 1978 is en er weer grote shows zijn op zondagavond“. De tijd dat we nog naar den Nederlander keken. Willem Ruys, Mies Bouwman, Spel zonder Grenzen en zo. Dichter in de tijd, en iets minder goed verteerbaar: een Vlaamse versie van wat Paul de Leeuw doet.

Er zijn de voorbije weken ongetwijfeld weer talloze vogels gepluimd om hun veren, héél wat naaiateliers beroofd van hun glitters en pailletten, maar het resultaat was er ook meteen naar: happy feelings all over. Tempo tempo. Emoties. Een erg valse Sinterklaas. Als er een ijsje gehaald moet worden, dan komt er ineens ganse fanfare met een ijskar aan het eind. Dat soort dingen.
Zelfs hun kerstpleidooi (met Wendy van Wanten) of het ultrazenuwachtige camerawerk tijdens de muziekitems om wat schwung te simuleren, is de dames vergeven.

Een ding vond ik vorig jaar minder leuk: hun geflirt met Yves Leterme. Ze deden er een tweedehandse “Haal Bert Degraeve naar de studio” mee (het origineel van de Woestijnvissers Bart de Pauw en Tom Lenaerts in Schalkse Ruiters wist van dat boekhouderstype ook al een hype te maken…).
Ik “had toen zoiets van” gun die vent dat toch niet, die gratis publiciteit elke week. Smeek niet om zijn aandacht, want je voert zijn reclamecampagne. Maak toch geen reclame voor zijn “iedereen kan de minister-president van de Vlaamse Regering mailen en krijgt antwoord”-campagne, want dat was één grote PR-stunt (een geslaagde, dat wel).
Toen in de laatste uitzending de geitenhouder uit Ieper uiteindelijk zwichtte en dan toch kwam opdagen (what a surprise) kreeg hij wel een baard aangemeten en een politiek tegengewicht in Johan vande Lanotte, maar het kwaad was dan al geschied: hij kwam als “el sympatico” uit het hele avontuur.

Resultaat: 800.000 voorkeurstemmen, bijna de helft van hun kijkers hebben dus voor Leterme gestemd.
Een verpletterende verantwoordelijkheid, zo lijken ze nu zelf te beseffen. Maar ze gaan hun leven beteren… Enkele uittreksels uit hun interview met de Humo deze week:
“Als een volk ontevreden is over zijn leiders, klopt er iets niet met die leiders. Zo simpel is het. En de Belgen zijn op dit moment niet gelukkig. Iedereen beseft dat de toestand niet lang meer te houden is voor je ’t weet stokt de economie en ligt het land plat. Het is de plicht van de politici om snel uit die vaudeville te raken“.
“En dan? Stel dat we volgende week een oranje-blauwe regering hebben: hoe kan die nu nog normaal functioneren? Ze hebben het respect voor elkaar verloren en het respect van de kiezer zijn zo ook kwijt. Wie er niet om lacht moet ervan kotsen.”
“Debbie en Nancy beginnen zelf met een politieke beweging. Er is nood aan. Niemand weet nog voor wie te stemmen. Vroeger was je socialist, liberaal of katholiek, nu zapt iedereen van de ene partij naar de andere.. De politiek is één grote hutsepot geworden en dat is jammer. … België moet gered worden en daar gaan Debby en Nancy voor zorgen. Ze gaan in de politiek, of ze worden koningin van het land.”

Toch dames naar mijn hart dus. Debby en Nancy for President… Jeuj.

En zo hebben de LVB’s van deze wereld weer wat ammunitie voor hun stelling als zou de VRT te links zijn…

Na deze captatio benevolentia, een woord van kritiek nog: na hun Myspace avonturen van vorig jaar, gaan ze dit jaar voor “Debby & Nancy World”, een eigen site, met een eigen blog van beide dames (dat daar dagboek heet, da’s nog te volgen) en een forum voor hun luisteraars (dat daar dan ineens om onduidelijke redenen blog heet).
Ze hadden 1.426.608 kijkers zondag. Stel, dat een kwart daarvan naar de website gaat kijken, dan hebben ze een webpubliek van 350.000 mensen. Stel dat de helft dààrvan nog nooit van een blog gehoord had: dan zitten er hier al snel bijna 175.000 mensen met een verkeerd idee van wat een blog is.

Eindelijk nog eens nieuw Vlaams drama op de buis vanavond. Nu ja, nieuw. Een film die drie jaar geleden heel wat mensen naar de bioscoop lokte, werd verknipt tot een driedelige televisieserie. Koen de Bouw (hij weer) speelt spoedarts Tom Vansant, op zoek naar zijn verdwenen 15 jarige dochtertje in een Ardeens dorpje.

Elk drama vraagt enige “suspension of disbelief”, maar daar had ik het bij het bekijken van “De Indringer” vanavond toch merkwaardig moeilijk mee:

Film still van de film De Indringer

Koen de Bouw stapt stoer de scene op bij een straf verkeersongeval en komt er Axel Daeseleire tegen als agent. En ik kijk onwillekeurig even na of Koen hier ook een jas draagt van The North Face zoals in Groene Vingers. Of dat Axel nu eerst wat gaat Limburg-bashen tegen Dana Winner of geilen op Evi Gruyaerts latex pakje in de Grote Provincieshow.
Terug in zijn ziekenhuis pinkt onze dokter een oogje naar de sympathieke Ianka Fleerackers, en ik kijk of Kulderzipken niet om het hoekje meekijkt.
Even later moet hij gedwongen op visite bij de psychiater. Gespeeld door Viv Van Dingenen, dus ik vrees elk moment dat ze opnieuw “Brass in Pocket” gaat verkrachten.
En ’t gaat verder. Filip Peeters speelt jachtopzichter Roland Dunewalt, en het duurt twee scenes eer je weer weet waarom je dacht dat die een bril droeg (Hel van Tanger). Of Gunther LesageSteve Aernouts zwaait half-debiel wat met een wapen in het café, en je verwacht dat hij niet kan zien en subiet weer gedumpt gaat worden door de Gentse crapuultjes in Any Way The Wind Blows.
Enkel Maaike Neuville was precies een nieuw gezicht. Maar die mocht in deze aflevering niet bepaald veel zeggen.

Natuurlijk kan je niet verwachten dat er voor elke nieuwe serie of elke nieuwe film een volledig nieuwe generatie talent klaar staat om je omver te blazen. Of dat alle acteurs in elke nieuwe film een gedaanteverwisseling à la Jan Decleir kunnen ondergaan. Maar het had hier precies toch iets minder typecasting mogen zijn. Enkel Koen de Bouw (hij weer dus) hield hevig rokend de boel recht.

En dan was het al gedaan. Net toen het sfeertje van het Ardeens dorp wat vorm begon te krijgen waren we blijkbaar aan het 1/3de punt van de film aanbeland. En drie keer goeie kijkcijfers is blijkbaar meer waard dan een leuke kijkervaring. Vlaams drama op de zondagavond? Vanavond toch een beetje een drama.

Tot Bart de Pauw – in herhaling – met zijn geslacht de eer terug wat kwam redden. Daar waren de BV’s (Brusselmans, Meuris …) wel in hun element, en uitstekend gecast als henzelf.

Update 26/11:

Aflevering 2 is ook gepasseerd. Acteerwerk was heel wat sterker, niet? Vooral Maaike Neuville is een revelatie: een perfecte mysterieuze en sexy lolita.
Het eind was echter opnieuw veel te abrupt. Het knappe ritme van de film wordt erdoor gebroken. Jammer dat er de middelen er blijkbaar niet waren om dit tot een volwaardig tv-reeks te monteren / produceren. Dit verhaal verdient beter dan in drie geknipt te worden…

Update 4/12:

Ook aflevering 3 is gedaan. Spannend, en met enkele verrassende plotwendingen. Niet echt onder de indruk geraakt.
Voor degenen die onderweg een steek lieten vallen (opgepast: bevat spoilers als je de film evt. of serie nog niet gezien hebt), zo stak het in elkaar: Tom’s dochter Louise was dus niet verdwenen, ze was dood, pleegde zelfmoord. De missie van dokter/vader Koen de Bouw was dus uit te vinden waarom ze dat in hemelsnaam gedaan had. In het Waalse dorp ontdekt hij in the end dat Charlotte (het vermiste Waalse meisje dat hij terugvond in aflevering 1 en daarna volgde naar haar dorp in Wallonië), eigenlijk de Brusselse Julie is. Ze lijkt een beetje op Charlotte en iedereen in het dorp aanvaardt haar als substituut. Want de echte Charlotte blijkt dood: ze stierf op de dag dat Louise in het dorp op schooluitstap kwam. Tom ontdekt haar lijk in een oude steengroeve, waar ze omkwam. Louise (het dochtertje van de dokter dus) wandelde bij haar schooluitstap in de bossen, zag Charlotte ravotten met de simpele Freddy. In een onduidelijke schermutseling duwde Louise Charlotte (per ongeluk?) het ravijn in. Het meisje werd later dus achtervolgd door schuldgevoel en pleegde daarom zelfmoord. De onknoping van de film komt er als vader Tom en Julie (Maaike Neuville) achtervolgd worden door de boswachter Filip Peeters en zijn zoon Freddy. Tom klopt Freddy een ravijn in, waar die sterft. Boswachter Tom vertelt Tom de waarheid vertelt (ze hadden alles verborgen in het dorp, omdat ze dachten dat Freddy ging beschuldigd worden van de dood van Charlotte).

Dienstmededeling voor de via “de indringer franstalig lied” en andere Google-aangelanden: het lied dat op de fuif gedraaid wordt (“… et j’ai crié, pleuré, Aline pour qu’elle revienne) is “Aline”, een tearjerker eerste klas van de hand van Christophe. Alhier de Youtube-video uit 1965. Graag gedaan…)

En dan nu … op naar Katarakt