Er was eens een jongetje met een kort broekske op wandel.
Hij kwam voorbij een kikkerpoel.

“Bwèèkes” dacht het jongetje “Wat een zielige kikkerpoel“.

Dus pakte het jongetje een steen, en gooide hem in de kikkerpoel (die steen had hij nog in zijn zak zitten).

En de kikkers die erin zaten, zij begonnen te kwaken: luid, to the point, grappig, zielig… Een heel kikkerconcert.

“He he, wat grappig,” dacht het jongetje “Dat doe ik volgende keer dat ik hier voorbij kom weer! Of misschien breng ik dan wel eens een rietje mee, om een paar van die kikkers op te blazen?”
Zijn mama beweert nochtans dat het géén ettertje is.