Daantje (4) nam een van de voorbije dagen eens mijn fototoestel ter hand. Ik liet het oogluikend toe. Het resultaat van zijn blik rondom, zijn kijk op de wereld, ziet ge hieronder.
En nu kunt ge lachen. En zeggen dat het niet scherp staat, of onhandig gekadreerd is. Da’s juist.
Maar ik vind het sterk werk. En geestig.
Zoals een kindertekening vaak interessanter is dan die een volwassene. Ongefilterd, rauw en bruut, en nog niet zo beïnvloed door de beeldtaal die we allemaal dag in dag uit ingelepeld krijgen, of de techniek die we onder de knie krijgen.
Zijn zusje
Zijn hond en zijn poes
Zijn waterbaan
Zijn tractor met watertank
Zijn zandbak
Zijn zus (eerste poging)
Zijn zus (tweede poging, waarbij de zus in kwestie al op weg was om het resultaat te komen checken)
Zijn zus (derde poging)
Zijn fiets
Zijn fiets (tweede poging, voor zus er definitief mee weg reed)
De parasol
Zijn oogluikend toelatende papa
De auto
Zijn glijbaan
Vandaag via Huug volgende uitspraak van die andere Daan (Daan Stuyven dus) in Humo deze week gevonden:
Zondag 22 maart, 3:40: Het leven zoals het is: bevalling. Maar dan 8 uur lang, ondertussen. Centimeterwerk.
Zondag 22 maart, 5:35: Geen nieuws, goed nieuws uit de bevallingskamer. Status Quo op bevallingsgebied. Anthony & the Johnsons op muzikaal gebied.
Zondag 22 maart, 6:09: Knoop het in uw oren, jongens. Spreek nooit een vrouw “in arbeid” tegen. Was het efkens vergeten. Pijnlijk.
Zondag 22 maart, 6:59:”Geen grotere pijn dan geluk” zingt er hier iemand. Het eerste is al waar, nu nog hopen dat het tweede straks ook lukt.
Zondag 22 maart, 7:26: Maag is bol zenuwen. Geen koffie nodig, als je adrenaline hebt. Dat wordt hier precies, ook bij de derde keer, toch geen routine.
Zondag 22 maart, 9:00: Geduld is een schone deugd. Zeker in het verloskwartier. Dat trouwens ondertussen beter verlosetmaal zou heten.
Zondag 22 maart, 9:38: Bedankt voor al jullie aanmoedigingen. Het heeft geholpen! Proud to present: Flo (zeg maar Floortje)!!
Kortom: hallelujah en hosannah in den hoge (of waar hallelujah en hosannah tegenwoordig ook mogen uithangen), alweer gezinsuitbreiding
De aller-eerste foto’s:
apgar-score: 9/10 (wegens wat blauw vlak na de geboorte): Al dadelijk een goed rapport!
dronk: onmiddellijk
huilde: niet
opvallende kenmerken: heeft een geboortevlek, die later wellicht onder de haarlijn zal liggen, en heeft honger.
Ondertussen
Is de grootste bezoekstorm voorbij, en daalt er stof neer op de lege flessen spumante in kamer 218 van het UZ. Eindelijk wat ademruimte (en tijd om dit in een blogpost te gieten)
Is Floortje in gewicht gezakt van 3,5 naar 3,2 kilo. Maar ze drinkt goed en dus zal ze een van de volgende dagen die trend wel in omgekeerde richting inzetten
Is ze door de kinderartsen van top tot teen ondezocht en in orde bevonden
Heeft Mie wel last van lage bloeddruk en een 8x onderbroken nacht, maar voor de rest alles goed dankuwel
Ben ik er al twee keer in geslaagd Daan en Maud op tijd uit bed, aangekleed en met ontbijt in de maag tijdig op school en opvang af te leveren.
Blijk ik recht te hebben op 10 dagen vaderschapsverlof, op te nemen binnen de 30 dagen. Wat er in mijn geval (ik werk maar drie dagen per week) dus op neerkomt dat ik deze en de volgende drie weken maar twee dagen naar Brussel moet. Hoera voor kinderen maken!
Mogen Flo en Mie vermoedelijk donderdag naar huis komen
En natuurlijk
Een dikke bedankt, aan iedereen, voor de steun: een pagina of vijf proficiat’s via twitter, een resem Facebook-replies en een volle mailbox van wensen voor Floortje van vrienden en collega’s. Het doet deugd dat er ook electronisch werd meegeleefd!!
Vreest niet, lezer, met een titel als deze: ’t is niet omdat Albert II zijn indexaanpassing vorige week wat werd teruggeschroefd, dat hij nu al door zijn laatste paar schoenen zit. Dit gaat over een andere koning. En ook over het verkeer. Dat verkeerd verkeert, tegenwoordig.
We waren dus wel een kar te laat, maar uiteindelijk hebben we ons de risicovolle glijpartij richting ccNova niet beklaagd. Want het werd leuk. Een erg fijne voorstelling (doelpubliek 2,5 tot 4 jaar): “De Koning zonder Schoenen”, door 4hoog.
Het verhaal in een notendop: een koning is ongelooflijk tevreden met zichzelf. Blij met zijn kroon, zijn gouden mantel, zijn ring met rode steen, en zijn beste, mooiste, meest geweldige schoenen van heel de wereld. Tot die op een dag ineens verdwenen zijn. Kwijt. Weg. Foetsie. Ontroostbaar is de koning. En de vervangschoenen die hem worden gegeven zijn altijd te dit, te dat, te zus, te zo, te si en te la. Aan het eind vindt hij zijn schoenen terug. Ingepalmd door een familie muizen.
Het verhaal in het lang: hetzelfde, eigenlijk.
Het decor is een muur met schilderijen (Velazquez, Magritte, Mondriaan, Van Gogh …), van waaruit alle spelelementen beginnen. De koning wordt gespeeld door Fabrice Delecluse (ooit Lukas in De Kotmadam), zijn tegenspeelsters (hostess, kok, wulpse prinses) door Saskia Verstiggel. Tekst is van Raf Walschaerts (Kommil Foo), muziek van Helder.
Deze voorstelling zit erg juist op het niveau van zijn doelpubliek. Maud, 2 nu, was een beetje benauwd van de koning en zijn vervaarlijke mantel. Maar Daan – bijna 4 – was meegesleept vanaf de eerste moment, en nadien danig onder de indruk. Fijn ook dat de toeschouwers op matten en kussens op het toneel vlakbij de acteurs zitten, in plaats van in een verre theaterstoel.
Twee minpuntjes:
De iets oudere kinderen riepen volop suggesties of waarschuwingen naar de acteurs. Maar daar werd niet op ingespeeld.
En het einde is leuk, maar mist de catharsis van het applaus. Nadat de schoenen ingenomen blijken door een muizenfamilie, mogen de kinderen de acteurs volgen naar een tentoonstelling van dit muizenhuis. Zodat er zich heel wat kindjes afvroegen of het nu eigenlijk al gedaan was. Wat dan gelukkig wel weer veel ruimte liet om naderhand over het geziene door te fantaseren.
Kortom: heb je “kinders” tussen 2 en 5, aarzel dan niet om deze erg leuke voorstelling te gaan bekijken. De speellijst staat hier. Wees voorzichtig als ge er naar toe slibbert.
Ja, ’t is van dattum. Weeral gezinsuitbreiding. Nummer drie is onderweg.
Uitgerekend voor 21 maart. Uitgerekend op 21 maart – het begin van de lente – dus. We zitten nu in de 10de week.
De mama stelt het wel (vader ook, maar dat is in dit soort zaken minder gevraagde informatie). Nog twee weken werken, daarna wellicht meer dan een jaar thuis met achtereenvolgens arbeidsongeschiktheid, bevallingsverlof, borstvoedingsverlof en ouderschapsverlof. Terug naar het werk in december 2009 dan? Tenzij ze tegen dan nog andere vormen van verlof hebben uitgevonden…
Vandaag luidt het opgelegde thema in de wijvenweek – waaraan deze jongen op vrijwillige basis meedoet om het wijf in zijn lijf ook eens een verzetje te gunnen, niet om zijn seksegenoten te verraden – : “Kinderen”.
Cool, want daar kan ik kort over zijn.
Twee. Zoveel kinderen heb ik hier rondlopen. Eentje van drie jaar – luistert naar de naam Daantje – en eentje van één en een sjiek – luistert in het geheel niet naar de naam Maudje.
Vermits ik er een post over moest plegen, heb ik dit stel kinderen vandaag eens oplettend geobserveerd. En het zal u misschien verbazen, maar ik kan niet anders dan mijn teleurstelling rapporteren.
Kinderen zijn namelijk:
niet in staat tot het invullen van het kruiswoordraadsel van The Times. Zelfs de sudoku was precies te hoog gegrepen;
slechts in 50% van de gevallen in staat hun gevoeg proper op een toilet te doen. De andere helft piest, poept en kakt zonder verpinken in een gewatteerd broekje;
soms tamelijk kinderachtig;
lui. Eentje van de twee sliep van 13:00 tot 18:15. Alhoewel ik ambtenaar ben, ’t zou op mijn werk niet waar zijn;
bovenmatig geïnteresseerd in pulpcultuur als TinkyWinky, Lala, Bumba, Musti, Po, Dipsy en Hopla;
teleurstellend klein. In vergelijking met de gemiddelde volwassene lijken ze te lijden aan dwerggroei
niet geïnteresseerd in het lezen van klassieke literatuur (enkel simplistische brol met prentjes in draagt hun goedkeuring weg);
goedgelovig op het lachwekkende af: ze vertellen zonder ironie dat een hoop geverfde eieren hen bezorgd werd door de paashaas (volgens Snopes toch duidelijk een urban legend);
onverbeterlijke smekkers en kruimelaars. En voedselweigeraars van alles wat niet op een koek lijkt;
niet capabel tot het op piano spelen van Eine Kleine Nachtmusik. Enkele atonale composities van Cage of Stockhausen behoren precies wel tot de mogelijkheden;
bijzonder onhandig: van de helft van de dingen waar ze opkruipen, donderen ze een minuut later dubbel zo snel weer af;
druk als een Londens metrostation op het spitsuur, zelfs al bevinden ze zich in het landerige Balegem op een druilerige dag in de paasvakantie;
vermoeiend jong;
Kortom. Kinderen zijn fel overroepen. Bezint eer ge er aan begint, dames.
Voor we op skireis vertrokken was het plan niet meteen om Daan (3 jaar en een maand) al op de latten te zetten. Maar in Zinal bleken bijna alle 3-jarigen toch in de voormiddag voor de skiles ingeschreven te zijn. Wij dus ook maar ski’s gehuurd en het erop gewaagd.
Onderaan de vier-jarigen, bovenaan de groep met de 3-jarigen. Onderaan konden ze al bijna beginnen glijden, bovenaan bleef het nog een uurtje chaos.
De eerste ski-les.
Een ramp.
32 huilende 3-jarigen die niet begrepen waarom ze in de sneeuw moesten gaan staan met van die lompe skibotten aan die overal knellen en mutsen en sjaals en zonnebrillen en een te groot skipak en handschoenen.
Veel geskied werd er eigenlijk niet. Wennen aan die gladde dingen onder de voeten was al wat er gebeurde. Tegen dat de hele groep op latten stond, omgevallen en weer rechtgezet, was het alweer bijna tijd om terug te gaan.
De helft van de energie van de skileraars ging in het terug in de rij zetten van kleuters die zich op de grond gooiden om naar hun mama terug te mogen.
Daan (met de rode jas, rechts) hield zich wonder boven wonder erg kranig. Tot hij een keer omviel. Begon te snikken. En niet meer ophield tot de les gedaan was.
Om het wat leuker te maken, stuurden we Daan de tweede dag niet naar het skiklasje, maar namen we hem met de “bollebaan” (kabellift) mee naar boven in het skigebied. Met mama op de latten. Tussen de benen kon hij zo ervaren wat eigenlijk de bedoeling van die skilessen was: glijden naar beneden dus! Ook de rollend tapijt-lift met Teletubbies langs de kant maakte grote indruk.
Zo kreeg hij er zin in…
Klaar voor vertrek.
Vanaf de derde dag was het dan ook veel leuker in de skiles.
De grootste huilebalken waren uit de groep verdwenen, de monitoren waren wat georganiseerder en nu kon er al eens meer gegleden worden.
“Muisje” van voor, “olifant” van achter, handjes op de benen en duwen op de kniëen. Dat was de “techniek” die ze er toch in slaagden bij te brengen tijdens die week.
Draaien of remmen was er nog niet bij, maar het glijden naar beneden ging nu toch al met enige stijl.
En op de vraag of hij volgend jaar zou terugkomen, kwam er een enthousiast “ja”.
Conclusie:
Skiles voor jonge kinderen is eerder skigewenning.
Echt skiles geven aan een drie-jarige – zeker in een grote groep – komt eigenlijk te vroeg. Vanaf vier jaar zijn ze al veel ontvankelijker voor de richtlijnen van de skimonitoren (links, rechts, boven, onder, binnen, buiten … de helft van Daantjes groep begreep die dingen gewoon nog niet). Maar ook voor 4-jarigen is skiles nog vooral kinderanimatie en wennen aan de sneeuw en latten.
Het is pas vanaf 5 jaar dat het serieuze werk kan beginnen: pas dan is de kracht en het evenwicht er om om ploeg te duwen, bochtjes te maken enz…
