Kroost, karnaval, vleugelkes en een cape. Wij kunnen vliegen, papa.

Een foto die op deze blog wellicht niet was gepasseerd, ware het niet dat ik gisteren per toeval ook nog op de perfecte soundtrack ervoor stootte. Een mash-up, van “Jump” van Van Halen en “Imagine” van John Lennon. Imagine a jump.

Imagine-a-jump-john-lennon-vs.-van-halen by jackstanleywp

Het kan met vleugelkes van witte wol. Het kan met een zorro cape van niet-parachute stof. Het kan ook zonder.
Als je maar blijft dromen. Blijft proberen.

Webmasters ende sitebouwers, staakt uw naarstig geüpload naar de internets. Het webfenomeen van 2009 is immers al gekend. Thru-You. Daar kan niks nog aan tippen.

Voor wie de voorbije 14 dagen onder of in een internetloze rots woonde: het gaat hier om de site van Israëlisch muzikant Kutiman. Deze fijne peer maakte 7 songs en smeet ze daarna op het internet, met als bijzonderheid dat het enige basismateriaal van deze tracks bestaat uit andermans Youtube-video’s. Een user-generated mashup van user-generated content, dus. Van thereminners en halve drummers en beginnende saxofoonspelers en zielige gitaristen maakte hij loops en beats en akkoorden en zo meer, en het resultaat is zonder meer super. Ziet ende hoort zelve naar bijvoorbeeld de eerste song, maar beter nog op de website:

Uit context, dus zonder de video of de knappe website – bijvoorbeeld gedownload als mp3 via hier – blijven de tracks helaas iets minder overeind. De belabberde geluidskwaliteit van het basismateriaal bewijst dat investeren in studiotijd wel nog zin heeft. Kutiman kan voor een opvolger misschien beter vimeo of zo afschuimen.

Waarom vind ik dit dan wel zo geweldig?

Kutiman als alchemist. Alchemisten wilden goud maken uit minder waardig materiaal. Kutiman groef in de modder, haalde er een handvol uit, en maakte met die modder iets dat misschien geen goud is, maar toch zeker iets met waarde.

Kutiman als talentscout. Hoeveel materiaal heeft hij niet weggegooid? Als jureren in een demo-wedstrijd. Uitputtend, weet ik uit ervaring. Maar hij kwam er wel uit en toont ons de weg naar knappe zangeressen, drummers, gitaristen. En verbetert ze. Zie hoe hij de drumlijn van een matig drummer in Babylon Ban” verknipt en verhakselt tot een fantastische drumlijn. En waarom zou de zangeres van “I’m New” of de mama uit “Stand By“niet stante pede overspoeld worden door aanbiedingen van groepen en platenfirma’s?

Kutiman als zingever. Zingen voor een publiek bestaande uit een webcam, uw ding doen voor een onbestaand publiek en het op YouTube zwieren: gemakkelijk er de schouders over op te halen, of lacherig over te doen. Maar door deze remix krijgt iets dat an sich eigenlijk weinig zin heeft plots heel veel zin. Produceer dus maar lustig loss. Misschien is een moment uit uw home-porno filmpke wel geschikt als shot in de heetste pornofilm aller tijden. Misschien is die Flickr-foto van uw kat wel een bijdrage tot een machtige lolcatlol. Misschien blijkt uw tweet over TEmpTaTioN-eiland later een onmisbare bijdrage tot het collectief bewustzijn.

Kutiman als debat over copyright. Heeft Kutiman het recht om jouw hoogstpersoonlijk maar op een publiek forum gegooide ding te knippen en te plakken in zijn eigen hoogstpersoonlijke en op het publiek forum gegooide ding. Wat als het niet Kutiman was, maar bijvoorbeld Lily Allen die de zanglijn van “i’m new” op haar grof geld verdienende plaat had gezet?

Kutiman als voorbeeld. Voorbeeldig hoe hij de weg wijst naar al zijn bronnen. Die je daarna dus ook allemaal kan bekijken. Om zelf remixer te spelen, of om te zien wàt hij ermee gedaan heeft. Hoe interessant zou het niet zijn als ook andere beroepen deze aanpak zouden volgen. Als de journalist samen met zijn artikel alles wat hij las, hoorde, zag tijdens het maken ervan ter beschikking zou stellen aan zijn publiek…

Een snelle zoektocht op het web vond ik nog een aantal blogs wiens mind net als het mijne in stukskes werd geblazen door wat Kutiman ons presenteerde.

Daniel Sinker in The Huffington Post:

You can’t argue the work of Kutiman along legal lines — he treads over them so completely as to render them obsolete. Instead, you can only argue it along artistic lines. And in those lines, it’s a win. A win for culture, a win for creation, a win for anyone who’s thought about just what it is we can do exactly with this explosion of self-expression the internet has engendered. What can we do with it? Kutiman gives a simple, elegant answer: anything. It’s a river, just reach in. Journalists need to not simply reach in, but dive in headfirst. We need to build our own orchestras out of the information being created all around us. Be like Kutiman: use the millions of blog entries, photos, tweets, and videos that find themselves on the web every day to build something new.

Of Techcrunch”

The entire snowball effect that resulted in over a million views, a crashed website and a fair bit of buzz, was initiated by three people associated with the project. They emailed twenty people in total and it took a life of its own from there. From zero views to over a million in less than 7 days with no marketing dollars, blackhatting or SEO’ing involved. The team around Kutiman attribute much of this to word traveling across Twitter. If this is true, Kutiman may in fact be the first music star to be born on Twitter. There’s no question that we are sure to see other up and coming musicians harness it as well in the future.

Of muzikaal in “mp3newswire”

As I peruse the other tracks on ThruYou I am most impressed so far with Babylon Band. The video starts out with a straight clip of a novice drummer just hacking around a kit. Kutiman then transcends the moment as he transforms through editing the drummer’s unsteady rhythym into the hard fast beat from which the track will ride on. It is at first comical as you watch the edited drum video give the drummer a surrealistic speed and accuracy on the instrument. Then you realize that this opening is Kutiman’s statement of his skill, no different from Louis Armstrong’s opening trumpet solo on West End Blues. Kutiman is not physically playing the instrument, but he is controlling it with a dexterity few could have imagined a week ago when the videos first appeared. Technical pyrotechnics aside, what is most compelling about all of Kutiman’s efforts is that the music is, well compelling. Turn off the video and just listen to the music alone and you will hear what I mean. Of course, music and video are one.

Of Merlin Mann 43 Folders“:

Unsolicited tip for media company c-levels: if your reaction to this crate of magic is “Hm. I wonder how we’d go about suing someone who ‘did this’ with our IP?” instead of, “Holy crap, clearly, this is the freaking future of entertainment,” it’s probably time to put some ramen on your Visa and start making stuff up for your LinkedIn page. Because, this is what your new Elvis looks like, gang. And, eventually somebody will figure out (and publicly admit) that Kutiman, and any number of his peers on the “To-Sue” list, should be passed from Legal down to A&R. Everybody knows the business has moved from legal to binary files. The question now is how much more lead time old media companies and other IP-obsessives can afford to burn by pretending it’s otherwise.

Kortom: Voor mij is dit de essentie van web 2.0, het sociale web, of hoe je dat ook wil noemen. We pleuren er op wat we doen, belachelijk of niet, dom of niet, grappig of niet, vals of niet, zonder goed te weten waarom, wat er ooit mee zal gebeuren. We bloggen, vertellen onze status, linken, lijsten… En dan komt er gelukkig iets of iemand die uit die wirwar van meningen, die lijsten van links, die schijnbaar zinloze stukjes, iets nieuws bijeenpuzzelt, iets dat plotseling zin heeft, iets dat het individuele overstijgt en het collectief laat schitteren. De frontpagina van Digg, een nieuwsagentschap dat Twitter heet, Google zeitgeist … en Kutiman’s “Thru You”.

Ik wou hier al een post zetten over hoe weinig leuke mashups er de laatste tijd verschijnen. Dat de fut uit het samengooien van maps en andere data er precies een beetje uit lijkt. Tot vandaag, want toen viel mijn oog op Angelina Jolie. Ja, voor een trendjen klein en fijn, kan je nog steeds bij la jolie Angelina zijn.

En neen, dan heb ik het niet over de manier waarop Angelina Jolie gisteren op haar balkon in Cannes haar topless balkon liet zien. Hoe ze haar tweelingen eerst bedekt (in een creatie van Alberta Ferretti), dan onbedekt (in een creatie van moeder natuur) presenteerde:

Neen, ik heb het over Angelina’s nieuwste tattoo, nog een nieuwigheid die ze via de paparazzi op het filmfestival van Cannes aan de wereld presenteerde:

Geo-codes op haar biceps, begod. Van de geboorteplaatsen van al haar kinderkens, geadopteerd of van eigen maaksel met Brad Pitt. How cool is that? Wat een ultiem bewijs van designer-moederliefde!

The twins would be the fifth and sixth children for Jolie and her partner Brad Pitt. As well as Shiloh, their biological daughter who turns two later this month, they have three adopted children: Maddox, 6, Pax, 4, and Zahara, 3.
The first coordinate on her shoulder – N 11 33 0 E 104 51 00 – pinpoints a spot near a pond just outside the airport in the Cambodian capital of Phomn Penh where, supposedly, Maddox, was born.
The second coordinate – N 9 2 0 E 38 45 0 – leads to a house in the Ethiopian capital of Addis Ababa, where her daughter Zahara was born.
The third one – S 22 40 26 E 14 31 40 – zeros in on the Namibian beach resort of Swakopmund where she gave birth to Shiloh in 2006.
Finally, for now, the fourth coordinate – N 10 46 0 E 106 41 40 – links to the Vietnam’s Ho Chi Minh City where adopted son Pax Thien was born in 2003.

Vriendelijke nerds hebben het al in een kml-file voor op Google-Earth gezet.

Spannender ware wel geweest als la Angelina er wat meer raadseltjes in gestopt had. De geo-locatie van de plaats waar ze haar maagdelijkheid verloor, voor het eerst met Brad in bed dook, of zo. Dan was er nog wat gissen aan al die GIS-data geweest.