|
||||||
![]() |
|
Posts met de tag « ontroering»:
nov
25
2008
Vader en dochterSommigen die deze blog wat volgen, menen te weten dat ik een vrolijke Frans ben. Zij dwalen. Niets is namelijk verder van de waarheid. Ik ben een treurwilg. En mijn naam is allesbehalve Frans. Of hoe kan het anders dat ik hier al een paar uur zit te worstelen. Met overijverige traanklieren.
Wees dus dubbel gewaarschuwd, vrolijk ga je er misschien niet van worden. Maar ’t is mooi, zo mooi: Waarom die tranen? Hard in hart getroffen, zeker? Update: Vreemd. Blijkbaar is 25 november een dag die werkt op mijn sentiment. De laatste keer dat ik een post deed met tranen in de ogen, blijkt nu precies dag op dat één jaar geleden. Toen over een vader en zijn zoontje. Noot voor die dag in de agenda van volgend jaar: breng meer zakdoeken mee.
nov
25
2007
Mijn dorpVanmorgen naar de bakker met Daantje. Tussen de velden, naar het dorp. Broek, Diepestraat, Berg, Balegem. Vogeltjes, boerderijen, een haas vlucht weg. De kerktoren blijft stil. Geen mens op de baantjes. Wegenwerken (het dorp ligt open), maar op zondag niet. De bakker nog bereikbaar. Vijf koffiekoeken zeggen, en dan pas welke, zodat ze de juiste zak kunnen kiezen. 8 pistolets. Terug naar huis. Weer tussen de velden. Een kraai krast. Ons straatje. Bij de buren is een schaap ontsnapt. Een oud mannetje was ook al gestopt: “Zeg Irène, ao schoap is deruut”. Met vereende krachten het terug in de wei geleid. Naar de warmte binnen. Sinterklaas is vannacht langsgeweest. Of zwarte Piet. Heeft de Sinterklaasbrieven meegepakt. En een chocolade eitje achter gelaten: tijgertje, winnie de pooh en een kangoeroe. De blik in de ogen van het ventje als hij het ontdekt. Call me a sentimental old sucker, maar Sinterklaas, zo’n morgenwandeling, het dorp, daar krijg ik dus waterogen en een krop in de keel van. Wim Sonneveld’s “Mijn Dorp” is de schuldige:
Wondermooie tekst. Ontroerend lied. De schoonheid én de vergankelijkheid. Maar het bestaat nog steeds. En vandaag had ik het, even dat gevoel dat ik in een “ansichtkaart” rondliep. En dat ik hoop dat hij er over twee generaties aan terug zal denken. Hoe hij in Balegem naar de bakker liep. En alles goed leek zoals het was. En dat zijn papa wilde, dan dat dit nooit voorbij zou gaan. |
![]() |