Sommigen die deze blog wat volgen, menen te weten dat ik een vrolijke Frans ben. Zij dwalen. Niets is namelijk verder van de waarheid. Ik ben een treurwilg. En mijn naam is allesbehalve Frans.

Of hoe kan het anders dat ik hier al een paar uur zit te worstelen. Met overijverige traanklieren.
Ik vecht, maar het lukt me niet. Kan niet verhinderen dat mijn ogen vollopen.
Gênant, want ik zit op het werk.
En waarom? Een filmpje op YouTube, dat voorbijkwam via het onuitputtelijk interessante Metafilter. Waar ze het zo zeggen, ik was dus gewaarschuwd:

“With the holiday season almost upon us … we thought it’d be kind of cool to turn you into a shivering puddle of tears. And so we present to you Michael Dudok de Wit’s Father and Daughter. It won the 2000 Best Animated Short Oscar, along with a whole crapload of other awards. There’s a reason for all those accolades: This wordless, minimalist, beautifully animated eight-minute fable, about a girl who watches her father leave and continues to wait for him, is one of the most powerful things we’ve ever seen. It’s also been a cult item among animation buffs for a long time now.”

Wees dus dubbel gewaarschuwd, vrolijk ga je er misschien niet van worden. Maar ’t is mooi, zo mooi:

Waarom die tranen? Hard in hart getroffen, zeker?
Is het omdat ik nu zelf vader ben van een dochter (en binnenkort van twee)? Vader tout court?
Omdat verliezen pijn doet, zelfs al verlies je zelf niks op dit moment?
Omdat leven loslaten is, en je alles wil vasthouden, omhelzen, altijd?
Omdat het leven rond is, er vat op krijgen onmogelijk?
Alles, allemaal.
Ze blijven stromen, de tranen. Ik wil naar huis. Mijn ziel ligt bloot, en ik wil een sjaal erom.

Update: Vreemd. Blijkbaar is 25 november een dag die werkt op mijn sentiment. De laatste keer dat ik een post deed met tranen in de ogen, blijkt nu precies dag op dat één jaar geleden. Toen over een vader en zijn zoontje. Noot voor die dag in de agenda van volgend jaar: breng meer zakdoeken mee.

Vanmorgen naar de bakker met Daantje. Tussen de velden, naar het dorp. Broek, Diepestraat, Berg, Balegem. Vogeltjes, boerderijen, een haas vlucht weg. De kerktoren blijft stil. Geen mens op de baantjes. Wegenwerken (het dorp ligt open), maar op zondag niet. De bakker nog bereikbaar. Vijf koffiekoeken zeggen, en dan pas welke, zodat ze de juiste zak kunnen kiezen. 8 pistolets. Terug naar huis. Weer tussen de velden. Een kraai krast. Ons straatje. Bij de buren is een schaap ontsnapt. Een oud mannetje was ook al gestopt: “Zeg Irène, ao schoap is deruut”. Met vereende krachten het terug in de wei geleid. Naar de warmte binnen. Sinterklaas is vannacht langsgeweest. Of zwarte Piet. Heeft de Sinterklaasbrieven meegepakt. En een chocolade eitje achter gelaten: tijgertje, winnie de pooh en een kangoeroe. De blik in de ogen van het ventje als hij het ontdekt.

Call me a sentimental old sucker, maar Sinterklaas, zo’n morgenwandeling, het dorp, daar krijg ik dus waterogen en een krop in de keel van. Wim Sonneveld’s “Mijn Dorp” is de schuldige:

“Thuis heb ik nog een ansichtkaart,
waarop een kerk, een kar met paard, slagerij J. Van Der Ven,
een kroeg, een juffrouw op de fiets,
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar het is waar ik geboren ben,
Dit dorp, ik weet nog hoe het was,
de boerenkinderen in de klas,
een kar die ratelt op de keien.
Het raadhuis met een pomp ervoor,
een zandweg tussen koren door,
het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan,
Ik was een kind en wist niet beter,
dan dat ’t nooit voorbij zou gaan.”

Wondermooie tekst. Ontroerend lied. De schoonheid én de vergankelijkheid.

Maar het bestaat nog steeds. En vandaag had ik het, even dat gevoel dat ik in een “ansichtkaart” rondliep. En dat ik hoop dat hij er over twee generaties aan terug zal denken. Hoe hij in Balegem naar de bakker liep. En alles goed leek zoals het was. En dat zijn papa wilde, dan dat dit nooit voorbij zou gaan.