Als ge u afvraagt wat er hier de afgelopen week uitgespookt is, onderwijl passief-agressief klagend over een gebrek aan blogposts, zou ik kunnen zeuren over een griepaanval die kwam na de griepepidemie. Over het eerste lentewerk in de tuin, dat moest gebeuren. Over geboortekaartjes en adressenlijsten en snoepzakjes voor de binnenkort verwachte baby. Over beddenverhuis (de kleintjes slapen sinds deze week samen op een kamertje), en het dagelijkse heen-en-weer naar de school en kinderopvang. Maar vooral, zou ik moeten zeggen dat er hier opgeruimd werd.

Leuk, denkt u misschien. Opgeruimd staat netjes.
Inderdaad. Voor een minuut of tien.
Dweilen met de kraan open, de analogie die zich opdringt.

Voor wie het mechanisme niet kent, aanschouw deze time-lapse video met volgende ingrediënten: 1 baby, 1 beetje speelgoed, 1 kamer, 4 uur.

Fair deal, zal u zeggen. 4 uur is een redelijke tijdspanne.
Het probleem is: in het echte leven, buiten de laboratorium-situatie in deze video, zijn baby’s ofwel niet alleen, ofwel doorgegroeid naar volgende stadia van hun bestaan, te weten het peuter- en kleuterschap.

Ik heb deze problematiek voor u in een handig grafiekje gegoten:

U ziet hierop de ESTC (estimated time to utter chaos) voor de verschillende combinaties van deze niet-volgroeide bevolkingsgroepen:
1 baby: krijgt een kamer in staat van ontbinding na 4 uur (zie de eerdere video).
3 baby’s: staat van complete chaos al bereikt na 1 uur.
1 peuter: krijgt rommel in elke orde na 2 uur.
2 peuters (min of meer de situatie hier ten huize): 1 uur is all it takes
2 kleuters: klaren dit klusje al in een half uur.

Ik heb ook geprobeerd het in een wiskundige formule te gieten. Enig probleem is: als ik die consequent doordenk, is de “tijd tot chaos in de kamer” in het geval van 3 kleuters zo ongeveer negatief! Acute depressie voor de eens opgeruimde, nu immer opruimende ouder, de onvermijdelijke uitkomst.

Berusten, de enige uitweg. En voorzichtig stappen, zodat ge uw nekt niet breekt.

Sommige peuters maken op een dag de beslissing, van nu af aan stap ik. Het ene moment zit er nog geen beweging in, de volgende dag stappen ze rond op hun voetjes.
Andere peuters doen het geleidelijker. Eerst kruipen, dan schuifelen, dan één stapje, dan terug kruipen, dan twee stapjes, weer een tijdje niks dan kruipen, dan vijf stapjes, dan 10 stapjes, vallen, weer kruipen.

Dat laatste pad is de optie die Maud gekozen heeft.
De grens om “Ja” te zeggen op de levensbelangrijke vraag aan een ouder met een peuter van rond de 1 jaar “Stapt ze al?” is dan ook een beetje flou. Stapt ze nu? Of stapt ze nog niet?

Maar eens moet je de knoop doorhakken. En vanaf gisteren hebben wij hem doorgehakt: Meisje stapt.

Met stijve beentjes, een beetje als de vampieren uit Michael Jackson’s Thriller (of die Fillippijnense gevangenen die dat nadeden). Niet echt stijlvol. Maar ze maakt al bochtjes, wandelde gisteren doodleuk van de badkamer naar de keuken (toch een meter of 6). Gaat staan zonder dat er ergens een steuntje is. Kan hindernissen ontwijken. Ze valt als ze ’t niet wreed op haar gemak doet, maar dat zal wel komen met de tijd.

Wederom een gebeurtenis die de wereld niet zal schokken (neen, daarvoor moet je eerst een Pakistaanse kandidaat-premier opblazen), geen evenment waar dit land al lang naar zat te zuchten (neen, daarvoor moet je eerst zes maanden de regeringsonderhandelingen laten verrotten), geen happening waar zalen voor volstromen. Maar op de wereldschaal van dit gezinnetje, een nieuwe mijlpaal.

Welkom in de wereld der wandelenden, Maudje. Kies je bestemmingen wijs …