Grote opschudding: Walibi gaat de Speedy Pass introduceren. Geen nieuwe overkopgaande attractie of zo (stel u voor), wel een nieuw soort pas waarmee je niet meer te hoeft aan te schuiven. 15€ bovenop de gewone inkomprijs voor 4 keer in de snelrij, of 35€ om een dag ongelimiteerd het aanschuivende plebs een neus te zetten.

De kritiek is niet mals, al is dat met een woordvoerster die de naam Caroline Crucifix draagt ergens wel te verwachten. En toch, ik vind het wel iets hebben, opvoedkundig gezien dan. Ge kunt de principes van het kapitalisme immers niet snel genoeg aan uw kinders diets maken. Duitsers langs hier, Grieken daar aanschuiven.

Die knakkers in Walibi hebben dat natuurlijk ook niet zelf uitgevonden. Het komt overgewaaid uit het buitenland, waar dat soort tweesnelhedenbeleid in pretparken al langer bestaat. In Disneyworld bijvoorbeeld. Het systeem daar kwam onlangs nog in het nieuws omdat een kleine loophole er met veel zin voor vrijemarkteconomie werd opgevuld. Mensen met een handicap mogen er immers voorsteken (allez zeg, zo sociaal van Disney), en nu hadden enkele slimmeriken een bedrijfje opgericht om daartoe gehandicapten te verhuren: neem je tegen betaling zo’n gehandicapte op in je gezelschap, steek je de hele dag lekker voorbij. Gezellig voor jezelf, en de gehandicapte. En gehandicapten zijn sowieso al specialist wachtrijenlijsten.

Neen, dat gaat natuurlijk allemaal in tegen onze idee van Gelijkheid en Broederlijkheid en We Moeten Samen Door de Miserie die Een Dagje Pretpark Is Maar We Doen Het voor de Kinderen. Zeer onsocialistisch allemaal. Daarom mijn idee. Laten we een samenaankoop van Speedy Passen doen.

We groeperen ons, beloven aan de gehandicaptenorganisatie verbonden aan het laagste biedende pretpark om allemaal naar uw pretpark te komen, op voorwaarde dat we allemaal samen in de snelle rij mogen gaan staan aanschuiven. Voor 1 euro extra of zo, dan zijn ze die bij de kassa ook content. En we geven de gehandicapte een soft ijsje of wat lauwe frieten. Iedereen blij, leve de vrij ongecorrigeerde markteconomie.

Afijn. Mij zien ze in Walibi niet meer. Zei hij ferm en vastberaden, in de hoop dat zijn kinderen daar voldoende van onder de indruk zouden zijn om niet meer “Wij willen naar Walibi, daar kunt ge zo tof voorsteken, Papa!” te jengelen.

Ooit moet ik er geweest zijn. In de dagen dat ik mijn luiers net ontgroeid was of zo. Mijn moeder verzekert me dat ze er mij heeft rondgeleid. Ik neem haar woorden voor waarheid. Maar de enige herinnering die ik er aan had, was een dik ventje dat almaar papier eist van voorbijgangers.

Kaatsheuvel, Nederland. Een onderneming in die dagen, ongetwijfeld. Met ons wit Volkswagen Kevertje, bouwjaar 1968, net als ik. Op naar Nederland, naar De Efteling. In die tijd ongetwijfeld met heel wat minder attracties als nu. Geen Python of Fata Morgana of Vliegende Hollander, misschien wel met de Droomvlucht, of toch zeker de bootjes op het meer, en de traptreintjes. Misschien daarom dat het op mij als kind blijkbaar geen onuitwisbare indruk had gemaakt.
Behalve Bolle Gijs dus. Onbeschoft stuk straatmeubilair.

En zie, wat fascineerde de kindertjes (nichtje Isra en ons Daantje) nog steeds buitengewoon, verleidde hen zelfs tot papierschooien om dat gulzige monster te kunnen blijven voeden:

Holle Bolle Gijs dus. Dat stuk vreetzak is, meer dan dertig jaar later, nog steeds niet verzadigd. “Papier… Hier! Papier… Hier!”, zijn mantra. Jeugdindoctrinatie van de afvalmaffia!

Maar er viel dus wel degelijk véél te beleven daar. Zoveel dat we op een goedgevulde dag van 11 tot 6 amper de helft van het pretpark gezien kregen.
Het parcours dat we wél deden:

• betovering in Fata Morgana (met 10 minuten gelukkig ook meteen de langste wachtrij van de dag),
• gieren in de wildwaterrivier Piraña,
• zwieren in Monsieur Cannibale en de Polka Marina,
• picknick met een flesje frisse witte wijn aan het meer
• het zich de pleuris trappen op het Kinderspoor,
• een nat pak in het Doolhof,
• griezelen in het Spookslot,
• natuurbeschermingsindoctrinatie in de Pandadroom,
• snelheid in de Bobbaan,
• verwondering in het Sprookjesbos (waar Daan de schrik van zijn leven beleefde toen hij meende dat zijn nicht ging opgeslokt worden door de Draak van de schat),
• een paar wilde rondjes op de stoomcarroussel,
• en tenslotte nog meer sprookjesbos (waar Daan een zware teleurstelling te verwerken kreeg toen bleek dat “de Sprookjesboom” – die van op Ketnet en zo – nergens te vinden was. Navraag in een winkeltje leert dat ze hem deze winter gaan bouwen. Alsof dat een troost was).

Nog meer foto’s in deze set op Flickr.

Het viel me op dat alles zo tot in de puntjes verzorgd was. Schoon op zijn Duits. Bloembollenproper. Of kwam dat omdat ik er enkele dagen vòòr Zapnimf er met haar brakende en diarree-spuitende jeugd passeerde?
Niks aftands. Betovering intact. Geen centje spijt dus van de 25 euri de man die je hiervoor moet neerdokken…

Al bij al een erg geslaagd dagje uit. Dolle pret, zoals dat heet, voor kroost én ouders. Op zulke dagen dank ik dus de hemel voor het vaderschap, zie. Om die kans m’n eigen kindertijd terug beleven, omdat ik hem al vergeten was.