Ik aarzel het toe te geven, maar ik heb nooit iets gehad met Don Van Vliet of zijn Captain Beefheart. Zat in een klasse van muzikanten waar ik de waarde wel van inzie, maar verder niet veel mee kon. Frank Zappa, Charlie Parker, Pere Ubu … zijn nog zo’n paar heilige huisjes met muzikantenschrijnen waar mijn muzieksmaak maar niet voor wil knielen.
Maar zijn invloed op veel muzikanten waar ik wel wat mee heb is natuurlijk onmiskenbaar. Eens je Captain Beefheart kent, hoor je hem terug in zoveel anderen.

Een goeie introductie tot Captain Beefheart is de documentaire die indiegod John Peel over de man, zijn muziek en zijn leven draaide in 1994: “THE ARTIST FORMERLY KNOWN AS CAPTAIN BEEFHEART”. En nu Don Van Vliet dood is, reden genoeg om deze documentaire nog eens van voor tot achter te bekijken, zelfs al is de versie met de beste video en audiokwaliteit die ik kon vinden nog altijd niet denderend.

Deel 1:

Deel 2:

Deel 3:

Deel 4:

Canvas – Virus, misschien iets voor jullie?

Ronnie James wijlen Dio. ’t Was dan toch geen hoax, de voormalige Black Sabbath zanger en hard rockende Dio-man is komen te sterven aan maagkanker.

Ik ben geen kenner. Maar ik denk dat die mens bij leven iets duidelijk probeerde te maken.

Na het zien van de Tomtesteron uitzending van vanavond (Tom Waes maakt een schlager en de bijhorende Sam Gooris choreografie) weet ik ook wat: Dos … bom bom … cervezas por favor.

Hopelijk voor Ronnie James staan er nog een paar koud in de hel.

Update: lap, nog maar pas heb ik het hier over bier in de hel, of daar komt Bobbejaan Schoepen te gaan. R.I.P. onze schoonste fluiter, cowboy en pretparkbouwer. Het café bloedt dood. Moge le temps des cérises lang en zoet smaken, vriend:

In de reeks “helden die sterven”, vandaag de beurt aan Alex Chilton. Zanger/gitarist van de Box Tops en het terecht legendarische Big Star. Kent u van dit lied:

of van dit:

En dan zijn eigen post-Big Star solo-werk natuurlijk ook, Bangkok:

Leren kennen in de jaren tachtig, via de al even verknipte Paul Westerberg en zijn Replacements. Die – toen al – de definitieve ode schreef aan Alex Chilton:

If he was from Venus, would he feed us with a spoon?
If he was from Mars, wouldn’t that be cool?
Standing right on campus, would he stamp us in a file?
Hangin’ down in Memphis all the while.

(chorus:)

Children by the million sing for Alex Chilton when he comes ‘round
They sing “I’m in love. What’s that song?
I’m in love with that song.”

Cerebral rape and pillage in a village of his choice.
Invisible man who can sing in a visible voice.
Feeling like a hundred bucks, exchanging good lucks face to face.
Checkin’ his stash by the trash at St. Mark’s place.

(chorus)

I never travel far, without a little Big Star

Runnin’ ‘round the house, Mickey Mouse and the Tarot cards.
Falling asleep with a flop pop video on.
If he was from Venus, would he meet us on the moon?
If he died in Memphis, then that’d be cool, babe.

(chorus)

Later – 2004 – nog eens gezien, op De Nachten in Antwerpen, met een Belgische begeleidingsband (o.a. Pascal Deweze, Karel Debacker en Mauro Pawlowsky) die het met een ei in de broek en een iets te vol mandje respect voor “de meester” toch niet slecht van af brachten.

Schone herinnering weeral, onder de grond.

Verdikke. Dan was ik bijna verzoend met het nieuwe jaar. Steekt het toch wel een dolk in mijn hart. Had al stiekem een lijk in de kast steken: Lhasa de Sela, zangeres, overleden in Montréal op 01 01 2010. 37 jaar, borstkanker. Fuck Fuck Fuck.

Lhasa, da’s namelijk 5 ***** materiaal in mijn iTunes. Zwaarmoedig, dat wel. Maar bloedmooi. Mexicaans, Frans, nomade. Een nimf vleesgeworden melancholie. Zoals haar in memoriam zeg:

It is difficult to describe her unique voice and stage presence, which earned her iconic status in many countries throughout the world, but some journalists have described it as passionate, sensual, untameable, tender, profound, troubling, enchanting, hypnotic, hushed, powerful, intense, a voice for all time. Lhasa had a unique way of communicating with her public. She dared to open her heart on stage, allowing her audience to experience an intimate connection and communion with her. She profoundly affected and inspired many people throughout the cities and countries she visited.

En nu al weg. Moest nog zoveel moois van komen.

2010, mijn eerste inzending voor delete2010 is al binnen. Gedraag u, de rest van uw godverdomse dagen.

Amper een dag na de teraardebestelling van Moses, de tenhemelopneming van Ramses.

Prachtige man. Had een strot van goud, en kippenvel in de vingers. Helaas ook kanker in de slokdarm, en vingers die al bibberden. Te mooi, te intens.

De man van “Doodgaan Doorgaan“, van Sammy, Pastorale (met Liesbeth List), “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”.
Allemaal liedjes van Ramses Shaffy die je vandaag kan opzetten. En die plots 100% droeviger klinken.

Woest leven. Stil sterven.

De comeback gaat voor een volgend leven zijn. Frank Vandenbroucke – die andere Frank Vandenbroucke – blijkt tijdens een reis in Senegal aan een longembolie gestorven.
Een item van 30 seconden zonet in het journaal, tussen de soep en de patatten. Maar deze mens was meer waard. Luik-Bastenaken-Luik 1999, zijn branie, zijn coke, Sarah Pinacci, zijn accent, Ploegsteert, zijn doping, de Vuelta, zijn hopeloze comebacks, en nu zijn dood op amper 34 jaar … allemaal in ons Vlaams wielergeheugen gegrift. Kippenvel. Belga Sport, een essentieel uur Frank:

Een klassieker.

—-

Nagekomen noot: Vanavond – 13 oktober 2009 – zendt Canvas als eerbetoon aan Frank Vandenbroucke deze Belga Sport documentaire opnieuw uit. Kijken om 21 uur 10.

Alweer een indiaan die het loodje legt: Willy Deville, hij is niet meer.
Kanker van de alvleesklier. Al zat er niet veel vlees aan, aan Willy. Benen als stekskes.
Een verhaal van naalden en drugs, van aders en de jaren zeventig.
Maar ook van stijl, van een snor van een milimeter of twee.

Van Mink Deville, en zijn Italian shoes. Van de Spanish Stroll. Demasiado Corazòn. Van Love & Emotion.
In elk geval een songschrijver om u tegen te zeggen.
Van Hey Joe, ook.
In elk geval een performer om u tegen te zeggen.

Wel spijt dat ik hem vorig jaar op GentJazz/BlueNote zag. Een lelijke knauw, in mijn geloof. Een wandelend lijk, toen al. Niet langer stijlvol, wel griezelig.
Niet langer latino, of italiaan, maar Mohicaan. Op weg naar het uitsterven.

Spotify Playlist: Spanish Stroll, Mazurka, Each Word’s a Beat of My Heart, Demasiado Corazòn, Love & Emotion, Caddilac Walk, Mixed Up Shook Up Girl, Just To Walk That Little Girl Home.

En omdat het nergens anders opstaat:

Yasmine overleed vandaag.
Yasmine? Yasmine!

Zelfmoord Hilde Rens, zegt het nieuwsbericht.
Onverkropte breuk in de liefde.
Dip in het leven.
Boeken toe.

Straffe madam, sterke vrouw, met een ironisch glimlachje dat door alle showbizz heen sneed.
Mooie stem, zeker als ze Leonard Cohen zong.
Bekende Vlaming met recht en reden, want ze kon iets.

Ik kreeg ooit nog een kus van haar (niet omdat ze me mocht, laat staan kende, maar omdat ik tussen haar vriendinnen stond). Maar vandaag voel ik die kus opnieuw, precies.

Yasmine, ik wens je rust. Een zachte droom die niet meer overgaat.

Lux Interior is niet meer.
En dan heb ik het niet over over “Lux Interior Ltd – Luxury kitchens & interior designs” uit Macclesfield, Cheshire, want daar gaat de business naar verluidt uitstekend.
En al evenmin over het lofterige interieur van het cultuurpraatprogramma op Canvas, want dat is levend en wel en postmodern bij de beesten.
Noch over de presentator van dat programma, de heer Luc “Lux” Janssen, want die maakt het naar men mij vertelt ook prima en kan hem nog uitstekend omhoog krijgen als Pascale Platel maar niet in de buurt is.

Nee peeps, ik heb het het over Lux Interior, née Erick Phurkisher, de zanger van de fijne psychoblilly-groep The Cramps, die niet meer is.

Lux Interior of The Cramps – pic by laNDN on Flickr

Vanmorgen in in Glendale Californa aan een iets hart-gerelateerds overleden. De man Рbegiftigd met meer seksuele appetijt in ̩̩n man dan normaal gezond is in een heel regiment soldaten, en meer vettige praat dan de jaarproductie van een ganse Unilever-fabriek zou weten schoon te wassen Рheeft het nog lang uitgehouden. Maar toch. Weer een brok jeugd van mij dat onder de zoden ligt.

The Human Fly, terug naar de maden:

Well I’m a human fly
It’s spelt F-L-Y
I say buzz ,buzz, buzz, and it’s just because..
I’m a human fly and I don’t know why
I got ninety six tears in my ninety six eyes.

Creepy cool, en niet voor de zwakken van hart: Portraits of Living Deads. Portretten van levende doden. Zombies met status.
Jim Morrisson komt uit zijn bad gekropen, Marilyn Monroe met het braaksel waarin ze stikte nog rond de mond. Hitler enigszins zwartgeblakerd. Saddam acteert de Thriller-video met strop om de nek. Bonnie en Clyde doorzeefd met kogelgaten …

Een project van de Zwitserse stripauteur Frederik Peeters.

Jörg Haider staat er al bij. Ziet er lief uit, zoals al de auto-ongeval-slachtoffers (Ayrton Senna, Grace Kelly, Prinses Diana). Meest zielige is Christa McCauliffe, de lerares in de ontplofte Space Shuttle.

Bettie Page (vandaag overleden, snif), Steve Fossett, Heath Ledger, François Sterchele, Bompa Pfaff en Jos Ghysen ontbreken voorlopig nog. Voorlopig…

Amai, de doden vallen – figuurlijk – als vliegen dit jaar. Het regent hier – figuurlijk – doden.
Carlos, Sir Edmond Hillary, Bobby Fischer, Freddy Nieuland, Heath Ledger, Soeharto, de Maharashi Yoghi … een inflatie van de dood.

En nu Benny Neyman weer…

Hier zijn beste nummer “Ik weet niet hoe”, op Youtube, uit 1980. Swingt nog steeds als een tiet. Figuurlijk, want de mens was andere principes toegedaan.

Kanker, op 56 jaar. En dat dat erg is. Een pijnlijke zaak.
Letterlijk.

Gisteren is Frédéric Chichin overleden. De man was de ene helft van het duo, Les Rita Mitsouko, dat hij samen vormde met de flamboyante ex-pornoster Cathérine Ringer.

Les Rita Mitsouko – Fred Chichin. Picture by hi-tekznologik on Flickr.

Andy, Marcia Baila, Singing in the Shower, allemaal nummers uit 1985, van hun – wat mij betreft – legendarische CD “Les Rita Mitsouko”. Later ook nog één keer fantastisch op “The no comprendo” album “Les histoires d’A” en met C’est comme ça. Nadien vooral visueel nog sterk, maar muzikaal wat meliger. In Frankrijk bleven ze aan de top.

Een groep die heengaat, een muzikant die sterft. Op zo’n moment past het niet te zeggen: ze waren fantastisch. Op zo’n moment past het te vertellen wat zij voor jou betekend hebben.

Voor mij vallen ze samen met Sylvie.

Ik schrijf 1986. Met Erasmus in Bologna, Italië. Internationaal gezelschap van studenten. Veel gezelligheid ver van huis. Lieve Portugezen, stugge Italianen, sensuele Spanjaarden, knappe Françaises. Eentje waarvan ik zot liep: Florence. Eentje die bij haar op de kamer sliep. Sylvie. Allebei goeie vriendinnen geworden, alleen jammer genoeg nèt niet goed genoeg naar m’n zin met die Florence. Maar Sylvie, dat was het omgekeerde. Die liep een beetje zot van mij. Kunststudente, specialiteit fresco’s. Best wel knap, maar met een iets te grote kin en een schilferende huid. Erg onzeker, zenuwachtig.

In totaal had ik op mijn Italiaanse avontuur 10 cassetjes meegenomen, en één walkman. En die 10 zijn stuk voor stuk erg bepalende lappen muziek geworden in mijn persoonlijk muziekgeschiedenis. Misschien omdat de wanhoop van ver van huis te zijn, de euforie van dat het er ongelooflijk goed meeviel, het dansen op het ritme van de zonovergoten dagen in Bologna en de steden in de buurt, kortom Italië, de impact van dingen groter maakte. De liefde wanhopiger. De dagen zoeter.

Les Rita Mitsouko zat erbij. David Bowie’s Best Of. David Byrne’s verzamelaar Beleza Tropical vol 1. Iets van The Smiths. The Replacements. Nick Cave’s “From her to Eternity”. Paolo Conte.

Maar dat die Rita Mitsouko daar bij zaten, daar kon ze niet aan uit. Les Ritas goed vinden, dat was in Frankrijk het ultieme bewijs van cool zijn. Only the incrowd, de illuminati, the intheknow vonden dat goed. De rest zat aan de Patrick Bruel. Dat zoiets cools tot in la Belgique was doorgedrongen. Daar kon ze niet bij. En van weeromslag was ik – petit Belge – dus cool. En werden we buddies. En werd ik – nadat de Erasmus al was gedaan en ons vrolijke gezelschap zich alweer in Europa had verspreid, op weg naar diploma’s, werk, levens en liefdes – uitgenodigd naar haar kunstenaarsloft in Orléans. Paar wilde feestjes. Zot als de muziek van Les Rita Mitsouko. Loirekastelen. En naar haar miniflat in Parijs. Mooie dagen. En ze zichzelf een paar keer naar België uitnodigde, en we naar Leuven gingen, Brussel, Antwerpen, Maastricht (Màstrisjtttt, beter dan dat kreeg ze het niet gezegd). Kunst kijken.

Later – zo gaat dat vanop afstand – elkaar weer uit het oog verloren. Alles gaat voorbij, c’est comme ça. Maar als ik Les Ritas Mitsouko hoor, dan denk ik dus nog eens terug aan Sylvie.

Adieu dus Fred. En met hun zowat laatste hit “Même si”

Si quelque vent lunaire m’emportait
Mouiller sur une étoile, je reviendrais
Même si, même si tout s’effondrait
Je serais près de toi
Même si, même si…
Même si, même si tout disparaissait
Je serais près de toi