Een nieuwe dag, een nieuwe taalrel.

Gisteren nog met de hoogstaande mening van de kersverse (en toch zeer oudgediende) N-VA’er Vic Van Aelst over het afschaffen van Frans als tweede taal.

De Vlamingen moeten ophouden met de Franse lessen op school, de Vlamingen moeten ophouden met de zweep te weven die hen al 180 jaar slaat’, stelt Van Aelst. ‘Waarom zouden we in Vlaanderen niet doen wat in Wallonië al 180 jaar gebeurt? Daar onderwijzen ze toch ook Engels als tweede taal? Dat wij Frans geven, wordt door de Franstaligen als excuus gebruikt om hier Frans te spreken. De Franstaligen zullen hun strijd pas staken als de kabeljauw voor de kust van Oostende Frans spreekt.’

Gelijk heeft hem. Vette vissen Vlaams, goddorie.

En vandaag weer over het eisenpakket van de N-VA voor de nieuwe beheersovereenkomst van de VRT:

De VRT moet, aldus de N-VA-tekst, ‘een helder standaardnederlands gebruiken en propageren, ook in het fictie-aanbod’. Vandaele: ‘Dialecten hebben hun plaats, en bijvoorbeeld in de reeks De Ronde kan het functioneel zijn. Maar dat tussentaaltje dat we horen oprukken, dat is nergens goed voor”.

Awel zunne, ik durf daarover een ander meningske hebben.

Dialect dat zijn plaats heeft, dat klinkt zo:

En standaardnederlands in fictie, dat klinkt zo:

Of, recent nog, een film die voor mij bijna compleet de mist inging door het tegennatuurlijk aanvoelend taalgebruik, Noordzee-Texas:

Geef mij dan toch maar de tussentaal en de regiolecten. Het tussenin, vlaams compromis om met Antwerpenaren samen in één taalgebied te kunnen leven. Algemeen beschaafd dialects, mooi in het midden tussen de vettigheid en bekaktheid in.

Afijn, wat deze discussies voor mij nog het meest bewijzen, is dat de N-VA met elk media-optreden van een figuur uit de 2de rang duchtig gaten kapt in het voetstuk waarop Bart de Wever zich met elk (wel geslaagd) media-optreden heist.

De Heilige Clara werd geboren in 1989 en stichtte de orde der Clarissen.

Clarissen kan men herkennen aan hun rode salopet met niks eronder.
Leden van deze kloosterorde wachten tot hun 19de om ontmaagd te worden.
Wiens leer voorschrijft dat je het doet met 18 jaar oudere mannen omdat het perfect moet zijn.
Een claris wil variatie en vindt routine in bed het ergste wat haar kan overkomen.
Men denkt er net zo vaak als mannen aan seks.
Leden van deze orde vinden het prettig hun partner te verrassen met jarretellen, hoge hakken en make-up.
Een van hun geloofspunten is alles eens geprobeerd willen hebben, ja, ook de rare dingen.
In deze kloostergemeenschap maakt men af en toe wel gebruik van hulpstukken maar wil men het niet nodeloos ingewikkeld hebben.
In de geloofsleer van de clarissen is men geboeid door porno als die maar niet fake is (en liever geen dikke dames van boven de zestig die het beste van zichzelf liggen te geven, dank u vriendelijk).
In het clarissenklooster kan men er ook van genieten zonder klaar te komen.
Clarissen masturberen als ze droevig zijn.

Waar, o waar, is de eerste vestiging van dat soort clarissen in Vlaanderen? Dat ik er mijn eieren eens naartoe kan dragen.

De reden van mijn enthousiasme is uiteraard de Humo-cover met Clara Cleymans vandaag, en de bijhorende vuile praat in de 7 hoofdzonden.

Je zou er begod nog van naar Thuis beginnen kijken.
Alhoewel. Er zijn toch grenzen.

Come to think of it: willen we anders iets beter afspreken. Volgende keer laten we Jelle Cleymans de bijrolletjes in Witse en Code 37 en Vermist en Rupel en Samson en Assepoester doen.
En Clara doet naakt de afwas.
Niet omgekeerd.

Verrassing in de bus. Nu ja, verrassing. De actie, 4 maand geleden was verrassend, en sympathiek. Dat iedereen met een kindje jonger dat 1 jaar wordt/werd in 2010, van één een gratis slabbetje kon krijgen. U herinnert zich vast nog de aankondiging:

Nu ja, actie ten onder gegaan onder zijn eigen succes, zeker. Ofwel heeft één keurig gewacht tot mijn baby van minder dan één ook effectief één geworden was. Niet getreurd. En een gegeven paard moet men niet in de bek kijken, men moet er gewoon een slabbetje onderbinden.

Wat me wel verwonderde was de keuze van slogan. Blijkbaar had ik destijds voor “Zever, Gezever” (naar Franky in Het Eiland) gekozen. En nu zit ik mij dus al de hele dag al af te vragen waarom.

Ik wist in januari toch helemaal nog niet van Goeie Vrijdag met Roos van Acker en Sofie van Moll (feelgood-televisie voor mensen die zich dan toch wel bijzonder slecht moeten gevoeld hebben), of van Frieda (plezier met oude klasfoto’s en het occasionele grapje van Frieda van Wijck, om maar de enige grappige onderdelen van de hele “quiz” te vernoemen). Ik kende Goesting nog niet (de “a bridge too far” van de culinaire programmagolf, al herpakte deze reeks zich nog wat na een beschamend slechte start).
Ik had al lang niet meer naar de Zevende Dag gekeken (het zondags laxeermiddel dat steevast uitmondt in een journaal met een herhaling van de interessantste laxeermomenten uit de uitzending van net ervoor). Ik had nog niet in het snotje dat men amper 1 jaar na de oorspronkelijke uitzending met Voorbij de grens al serieus voorbij de grens van het welvoeglijke inzake herhalingen ging gaan.
In januari had ik zelfs De Kinderpuzzel van Bart de Pauw nog niet gezien (en wist dus nog niet dat de doelgroep van zondagavondprogramma’s op één tegenwoordig mensen met een autismestoornis van het type “idiot savant” zijn, die kunnen volgens mij wél goed volgen). Noch had ik mij toen al blauw geërgerd aan de wel bijzonder ongeïnspireerde plotontwikkelingen in Thuis van dit seizoen (ok, dat is een leugen, ik had me er toen wél al blauw aan geërgerd).

Kortom, ik had nog geen weet van half het “zever, gezever” dat de Reyerslaan dezer dagen op ons ging loslaten. En dan zijn ze nog niet eens begonnen met de serieuze besparingen.
Franky Loosveld, gij zijt ne visionair.