Eens een update over de staat der verzoldering dan maar.

Wat voorafging: dat we de zolder hier gingen verbouwen. Kamer per kamer. Veluxen hadden laten steken (juli 2009!). Eén kamer min of meer voorlopig gedaan hadden (november 2009!). En het gingen isoleren (februari 2010!).

En toen bleef het liggen, en kwam het er gelijk niet van, en waren er betere dingen te doen en werd het dus juli 2012 (juli 2012!).

En groeide het besef dat we het alleen niet gingen klaren. En werden de troepen geroepen. In de vorm van Artenova Construct, bouwfirma uit Uustakker (die ik trouwens in mijn bouwbookmarks had opgeslagen via de blog van i., en van wie later bleek dat het ook zij zijn die de bouwmiserie bij Michel aan het rechtrekken waren. It’s a small blogworld after all).

Offertes, plannen, budgetten, knopen doorhakken, de kinderen en onszelf naar beneden verhuizen (al sinds oktober slapen wij met 5 op 1 slaapkamer, jochei), verhuizen van alle opgestapelde dozen, en de eerste sloopwerken deden we zelf.
Maar sinds eind oktober is het dus aan Stijn en zijn troepen. En zo zijn er al een paar stukken muur gesloopt, werd de hele zolder geisoleerd, uigelat, werd er chape gelegd, elektriciteit, loodgieterij en verwarming klaargestoken en (in deze fase zitten we nu ) platen erop geslaan en bepleisterd.

En is dat zo, net voor het bouwverlof, ongeveer net voorbij halfweg op weg een geheel verbouwde zolder te worden. Met allemaal zo ongeveer net voorbij halfweg verbouwde kamers.

Hetgeen nog niks was, en de ouders-slaapkamer gaat worden:

Hetgeen de ouders-slaapkamer was, en de slaapkamer van de meisjes gaat worden:

Hetgeen nog niks was, en de slaapkamer van Daantje gaat worden:

Hetgeen de slaapkamer van de kinderen was, en een speelruimte/overloop gaat worden:

Met in die ruimte bovenin nog een luik op op de zolder van de zolder te geraken (dat wordt stapelruimte). En met een badkamer(tje) in wording.

En dat dat vooruit gaat, dus. En natuurlijk ook niet genoeg vooruit. Want het lijkt al serieus vorm te krijgen, maar is nog een hele hoop werk.

Altijd afwachten, wat het thema van de week bleek. Maar vandaag werd het duidelijk: isolatie.

Eerst met “isolation” als hoogtepunt in de schitterende muziekfilm Control van Anton Corbijn, die woensdag op Canvas werd uitgezonden.

Het leven van Ian Curtis, de zanger van Joy Division, in een notendop. Peter Hook en Bernard Sumner (het later New Order) die worden weggestuurd, en Ian die bijna ongehoord door iedereen zijn eenzaamheid tussen 2 relaties uitjankt. En wij die het “fucking genius” vinden, maar hem daarmee niet uit zijn isolement halen.
En mocht ge ge het origineel van Isolation wilt horen, dat staat ook op YouTube, en de foto’s zijn griezelig herkenbaar als je net de film zag. Hulde aan Corbijn en acteur Sam Riley.

En dan vandaag, een levering. Van Isolation in Isover-pakken. De volgende fase van de zolderverbouwingen kan beginnen. Ik weet wat gedaan. Kan haast niet wachten op het prikkelend gevoel van verse glasvezels in de lucht te ademen. En heerlijk hoe dat ’s avonds prikt in elk stukje onbeschermd vel. Nu, eenmaal het gebeurd is, is het een schone zaak natuurlijk.

Overigens: sta mij toe te zeggen dat ik dat abnormaal vind: isolatie van 17,5 cm dik voor een ganse zolder (150 m2) kost me via een straffe promotie bij Bouwpunt Wetteren maar ongeveer 1100 euro. En daar ga ik van Vlaanderen 500€ van terugkrijgen. En van de netbeheerder 2€/m2, nog eens 300€ dus.
En had ik het via een aannemer gedaan, dan was dat 4€ per m2, en dan was de btw maar 6% geweest, en dan mocht ik volgend jaar ook nog 40% van de factuur aftrekken van de belastingen. En dan heb ik nog niet eens gekeken of de gemeente ook niet een deel van zijn tekort aan centen wegschenkt aan isoleerders.
Dat lijkt mij toch overbesubsidieerd (Geert Noels zou zeggen “gewalloniseerd”). Of niet? Is mijn dak van een laag isolatie voorzien zo belangrijk voor u allen en de toekomst van de planeet dat u daar met plezier de factuur wel van wil dragen?

Hoera, hij is af. De eerste kamer, van onze hoogstpersoonlijke The Block “De verbouwing van de zolder”-edition.
En dus werd wat hier van de zomer eindelijk begon met de installatie van dakramen, ondertussen stillekens maar zekerkens afgewerkt van dit (een kamer met planchetten boven en opzij, en zonder raam, ongeïsoleerd):

naar dit (een kamer met een gapend gat en algehele wanorde erin):

naar dit (onze slaapkamer, nu):

Zelfs al is dat dezelfde kamer, het maakt nogal een verschil. En voor geen geld. De planchetten zijn dezelfde als voorheen, met lik verf. De nieuwe vloer zijn een laag isolatie en OSB-platen die liggen boven de lelijke balatum. De plafond is dezelfde als voorheen. Het grootste verschil komt door de afwerking rond de Veluxen. Doe-het-zelf gedaan, en al!

Al een geluk dat we in onze “The Block” niet af te rekenen hebben met deadlines, concurrerende koppels, Hans Otten noch Sanchez, schreeuwerige bellemannen, talloze onderbrekingen voor reclame, lelijke dialecten, keuringen op het “loftgevoel”, Prot noch Bie.
Want zo maak zelfs ik – Roger van het derde knoopsgat – kans op een kamerprijs.

Vorige week woensdag verhaalde ik u over de saga der uitblijvende Veluxen. Ik ging er al een roman over schrijven, getiteld "Dakramen waarop gewacht werd".

Maar wanhoop was nog niet op zijn plaats. Er was nog licht, aan het einde van de (licht)tunnel. Want de volgende dag blies de wind alle regenwolken behendig rond Balegem heen, kon er opeens worden doorgewerkt, en was de klus dus geklaard net voor de werkmannen (Goma-dakwerken) op vrijdagmiddag op bouwverlof vertrokken. Nog niet alles is gedaan (er moet nog een lichttunnel worden gestoken, en zonwering langs de buitenkant), maar daar waar er ’s morgens nog maar één kapotte Velux in ons dak zat, was dat ’s avonds veranderd in 7 stuks, nieuw glas.

We hebben de Veluxen in duo laten plaatsen. 3 keer 2. Zo hebben we én veel licht tot ver in de kamer én een uitzicht.
Het onderste raam komt tot ongeveer 60 cm boven de grond (wordt nog wat minder als er vloer gaat liggen), zodat je gemakkelijk kan buitenkijken, ook als je neerzit. En vermits deze ramen (type GHL) zowel langs onder (met hendel) als langs boven (met klep) kunnen opengezet worden, kan je dat zonder stokken of afstandsbedieningen toch makkelijk doen (de bovenste langs onder, en de onderste langs boven openzetten dus).

Twee dakramen van 1m14 bij 1.18 levert alleszins een behoorlijk grote glaspartij, en veranderde de donkere zolder in een klap in iets dat er al half bewoonbaar uitziet. En de uitzichten zijn wel mooi: een kamertje krijgt het mooiste overzicht over de tuin (iets zegt met dat dat de master bedroom wordt alwaar de ouders hun residentie gaan nemen), eentje kijkt uit op twee paardeweien. Een derde kijkt in de bomen, maar eenmaal de blaadjes gevallen heeft ook die een weids zicht.

Velux – The Sequel, kreeg dus een happy end.
En nu is het weer aan mij. Eerste werk: de opgebroken kamer terug dichtmaken, zodat we die weer kunnen gebruiken als opslagruimte. En dan isoleren, en dan chape gieten, en dan, en dan en dan….

Damn. Het was hier vandaag steek-eens-een-paar-Veluxen-in-uw-dak-dag. Fase 1 van het groot verbouw-eens-uw-zolder project.

Allang gepland (de offerte is van januari), maar zoals dat gaat met mannen-die-Veluxen-in-daken-komen-steken werd dat al eens uitgesteld, en nog eens, en nog eens.
Maar nu ging het er van komen.

Kinderen en vriendin waren al naar de oma geëvacueerd. Want de man-die-Veluxen-ging-steken ging al om 6 uur ’s morgens komen.
Ik gisterenavond de binnenmuren al vakkundig neergehaald.
En deze morgen opgestaan om 6 uur en al.

Maar noppes.
De man-die-de-Veluxen-ging-steken zag vanmorgen dat het teveel regende.
Morgen, zegt hij, dan is het dakraamdag.

Hopla, dan maar de rest van de week weer eens omgooien en herplannen. En de vingers kruisen zo hard vingers maar gekruist kunnen worden, want volgende week begint het bouwverlof.

Bouwen en verbouwen, het is en blijft een oefening van veel talenten: geduld, planning, planningswijziging, flexibiliteit, aanpassingsvermogen, aandringtalent, anger management en telefoonnummerherhaling, om er maar een paar te noemen.

Maar nu zit ik hier dus in een leeg huis. Zonder vriendin, zonder kinderen. Zonder vervoer en met verlof zonder schoon weer. En gesloopte binnenmuren.
Veel luxe is daar niet aan dus, aan het wachten op een Velux.