Er was het cijfer 45. En de zin om dat te vieren. Puur.

Eerst met Pure-C. Restaurant in Cadzand (Zeeuws-Vlaanderen), een idee van Sergio Herman, die er aan het hoofd zijn rechterhand Syrco Bakker plaatste. En met succes, want de man (27 maar) verdiende dit jaar zelfs al een eerste Michelinster.
We waren daar al eens geweest, een jaar of twee geleden, in de winter, en dat was een van onze beste “culinaire ervaringen” ooit. Vlotter dan de sterrenrestaurants, maar zeker even verfijnd. Prachtige setting, tof personeel, en bovenal: zeer inventieve gerechten, met zeer knap verwerkte invloeden uit allerlei wereldkeukens (Indonesisch, Marokkaan, Japans …).

Dat viel dit keer minder goed mee. De verfijning was er nog altijd, en de setting was onverkort fantastisch, de aperitief op het terras zalig. Maar de menu viel dit keer wat mis uit. Mooi allemaal (kijk niet te veel naar mijn iphone-kiekjes, die dingen verdienen Tony Le Duc), maar iets te veel van het goede allemaal. Te veel pochen met kunde, dan puur op smaak. En minder wereldkeuken dan we ons herinnerden.
Van de hapjes en de eerste gangen niks dan goeds, integendeel, maar dan toch wat achteruit (iets uitgesproken vies in het gerecht met makreel / koud vlees in het enige vleesgerecht / schimmelkaas nadat ze eerst waren komen informeren welke kazen we niet lustten  – we zeiden liefst geen schimmelkaas / een saus van roos op het dessert dat zonder de saus van roos heerlijk was geweest). Hoge verwachtingen dus, maar toch wat tegengevallen.

       

Maar niet de rest van de tweedaagse. Want na het restaurant, een nachtje puur genieten. In het Stradhotel in Cadzand-Bad. Hetzelfde gebouw waarin de Pure C zich dus gevestigd heeft. Nu nog min of meer kleinschalig, maar binnenkort een zeer groot project: de Cie het Zoute gaat dat daar verbouwen en een mastodont van een verdieping of 8 van maken. Hopelijk geen voorbode voor de rest van Cadzand. De avondwandeling in de zee, de kamer, en het ontbijt waren heerlijk.

Dan met een dagje pure ontspanning. Twee fietsen gehuurd. En – kinderloos, dat helpt – nog eens een echt flinke tocht kunnen maken. Door de duinen, langs het strand, Cadzand, Nieuwvliet, Groed-Bad, Breskens, Nummer Eén, Schoondijke, Groede, Nieuwvliet en weer terug in Cadzand. Een kilometer of 50.
Dank God voor gelzadels! Herinner God ook aan meer gel in gelzadels!

Onderweg ook zin gekregen in een vakantie volgend jaar. Men heeft daar op het strand immers een tiental prachtige huisjes neergepoot. Panoramisch zicht op de zee en niks anders. Lijkt me zalig. Te onthouden.

Dan even een ander puur. Van al dat fietsen natuurlijk zin in een plons in de zee gekregen. Van de nood (zwemkledij om een paar dagen naar de zee te gaan, wie denkt daar nu aan?) een deugd gemaakt (van de Pure C naar in onze pure in de zee dus). Even erin, en dan zalig de zeebries het opdroogwerk laten doen. Zalig, zei ik al zalig?, al was het dan met wat zand op verassende plaatsen achteraf.

En dan nog een afsluiter. Geen Pure-C meer, maar een van de vele mooie strandtenten die daar in Zeeuws-Vlaanderen om de kilometer of zo de kust markeren, en die om bij het thema te blijven zeer handig “Puur” heette. No frills, maar als ik eerlijk ben bijna net zo genoten van onze “Mixed Grill” en “Kip met pindasaus” als van de Pure-C de dag ervoor. 40 euro in de plaats van 250. Omdat er vanalles mag zijn – hoge verwachtingen en lichte tegenvallers, en lage verwachtingen en meevallers.

45 dat is er dus nu. De zon gaat al een beetje onder. Maar in schoonheid.

1 jaar geleden, was het een meisje:

En 1 jaar later, nog altijd:

Een crème van een kind, vrolijk en erg makkelijk, op de nachten en haar gezondheid na: ze wordt nog altijd het merendeel van de nachten een keer wakker, en entertaint ons wekelijks wel op een nieuwe verkoudheid, buikkrampen, koortsaanval … net voor we op skivakantie vertrokken zelfs een longontsteking.

Maar, laat dat de pret niet drukken. Dat groeit en dat bloeit, op curves en door ontwikkelingsstadia. Venitiaans en blond. En ze doet dat goed. Over een paar weken loopt ze, en loopt ze weg. Hiep hiep hoera voor Baby Flo, Hiep hiep hoera voor hoe ze Floortje wordt:

41, zei u? En hoe dat voelt?

Wel, zo ongeveer, thanks for asking:

en ook wel zo een beetje:

of misschien toch eerder zo:

alhoewel, anders geeft dit wel vrij accuraat idee:

Kortom, hiephiep en laat maar zitten. 😉

Deze en andere vreugde via happiestpeopleever.tumblr.com

Een appelcake werd gebakken. 16 auto’tjes van een strik en een kaartje voorzien. Morgen is Daantje 3 jaar, en dus moet hij nu voor het eerst ook trakteren in de klas.

Straks nog een primeur voor het manneke. Naar de cinema. Voor Willy en het Wilde Konijn. Daarna, pannekoeken en een warme choco ergens in Gent.

En woensdag een kinderfeestje. En volgende zaterdag familiefeestje. Cadeau’s en taart. Kussen en slingers. Joepie, jochei.

1 jaar na datum, wordt Maudje vandaag 1 jaar.

Een jaar van veel vertedering, lachjes, gilletjes, rollebollen, rommel maken en groeien.
Jammer genoeg ook een jaar vol slapeloze nachten, van afgebelde afspraken omdat je lastig deed of ergens last van had, van kwaaltjes en pijntjes, van honger en dorst, slaap of geen zin in slaap, van huilen en honger om aandacht.

Maar het gaat beslist de goeie kant uit: je hebt je slaapritme te pakken, je eet de oren van onze kop, je groeit uit je kleren en je kan ons al duidelijk maken wat er scheelt (honger, dorst, slapen, spelen, gedaan, joepie, kus, dada …). Je werd de laatste weken precies een nieuw kindje, een rustiger…
Dat gebleit zullen we over een paar jaar wel terug vergeten zijn, meisje.

Gelukkige verjaardag!!!