Als er een constante is in de vernieuwde layouts van Facebook, Twitter en deze week weer Friendfeed, is dat ze allemaal in dezelfde richting marcheren. Status overal. Het web wordt realtime. Lifestreaming wint veld, en iedereen wil het grootste deel van die koek. Facebook werd Twitterachtig, LinkedIn wordt almaar Facebook-achtiger … Open API’s – waardoor de data van een netwerk ook door externe services kan gebruikt worden – worden almaar essentiëler. Iedereen doet het, en de grootste zal winnen. In 2009, geen browser war, wel een social war.
Fijn.
Maar er is een probleem: de netwerken worden ook almaar talrijker, en volgen elkaar op als nieuwe modecollecties. Geen gerespecteerde site, of ze gaat sociaal. De nieuwe AB-site, Nieuws.be., tv.be, je favoriete receptensite, YouTube… overal een profiel, overal stukjes info die je achterlaat. Maar die niet verbonden is. Als ik je volg op twitter, weet ik niet dat je vaak interessante commentaren achterlaat op een knappe blog, of dat je dikwijls kickass video’s zet op Vimeo, of verdienstelijke foto’s pleurt op Flickr.
Gisteren was het Netlog, vandaag Twitter, morgen weer Facebook waar jij het meeste tijd doorbrengt. De plaats waar goud gevonden wordt vandaag, mogelijk de ghost town van morgen. We hebben zoetjesaan iets nodig dat dat overstijgt.

Een voorbeeld van het probleem: stel dat ik op Facebook iemand uit een ver verleden ontmoet (het gebeurt, en is altijd weer schrikken). Dan zou het reuze handig zijn om hem/haar in een beweging toe te kunnen voegen aan de netwerken die ik gebruik. Zijn linked-in in mijn Linked-in-contacten, zijn Last.fm muzikale ontdekkingen in mijn Last.fm radio, zijn trouvailles op het web in mijn delicious-netwerk. Want de kans is hoog dat als ge interessant zijn in op een plaats, ook interessant zijt op een ander. Als ge een knappe visitekaart op het web achterlaat – zie bvb. Tim van Damme, aka Maxvoltar – is dat te doen. Maar als je contactpersoon morgen zijn activiteit verschuift naar een andere site, ben je hem kwijt.

Een ander voorbeeld: stel dat u mijn blog interessant vindt. Wel, een van de redenen dat het hier de laatste maanden een pak rustiger is dan vorig jaar, is dat ik nu veel meer update op Twitter, en op mijn Tumblr-blog… Dus als jij “mij” wil volgen (niet enkel mijn artikels die op deze blog komen te staan), zou je dit beter doen op een ander niveau, een dat al die verschillende activiteiten aggregeert. Er bestaan hier ook al oplossingen voor, lifestreaming als bvb. chi.mp, of wordpress-plugins die al die externe info integreren op je blog – maar die nemen niet weg dat je dan nog steeds op zoek moet naar updates per contactpersoon. Doesn’t scale.

Meta-sociaal wordt volgens mij de nieuwe graal. Een service of site die de 2.0 van de dag overstijgt. En die je toelaat gebruikers die je op het ene netwerk hebt leren kennen, op een ander netwerk te volgen. Het open web, wordt de opvolger.En het nieuwe Friendfeed is iets dat aardig in de richting komt. Vandaar dat ik bij deze een lans breek voor Friendfeed.

Niet omdat “all the cool kids move to friendfeed” – niet waar volgens mij – wel omdat ze met hun laatste update daar volgens mij iets belangrijks gedaan hebben. Ze zijn realtime gegaan, dus met een berichtenstroom die update zoals Twitter en Facebook. Maar ze zijn ook nog steeds meta, aggregeerder. Het maakt niet uit op welke site je update, als het nieuws is komt het in je stroom. Dat gecombineerd met “groepen” (essentiële feature van Facebook waarbij je vrienden kan indelen in groepen – collega’s, vrienden, familie, webdesigners, hot chicks), de mogelijkheid om je contacten uit andere netwerken te importeren, en een erg krachtige zoekmotor maken dit volgens mij de tool van de toekomst.

Want op deze manier kan Friendfeed “the network that replaces all networks” worden.

Een voorbeeld: doe ik op friendfeed een search op “service:delicous friends:houbi“, dan zie ik realtime alle links die mijn contacten bewaren. Dat kon ik al (op delicious-site natuurlijk), maar op friendfeed zie ik er meer: ook de links die mijn twitter-contacten bewaarden. Of doe ik “service:YouTube“, zie ik meteen iedereens favoriete video’s, zonder dat ik ooit werk heb moeten maken van het uitbouwen van een netwerk op YouTube.
. Of doe ik “belgian firewall“, dan zie ik niet alleen de twitter-updates over dit onderwerp, maar ook de blogposts, links die er over dit thema bewaard werden, Flickr-foto’s…

Als we eens afspreken allemaal al de feeds die we genereren bij onze webactiviteiten (onze facebook, onze twitter, de agenda van de breiclub, onze blogs, onze …) te verbinden via Friendfeed, dan zijn we volgens mij een stap verder. En dan hoeven we maar één keer mekaars vriendje te worden (of hoeven we elkaar later maar één keer te de-frienden).

Go ahead. Ik ben er houbi. See you there. Of beter: here, there & everywhere dus.

Webmasters ende sitebouwers, staakt uw naarstig geüpload naar de internets. Het webfenomeen van 2009 is immers al gekend. Thru-You. Daar kan niks nog aan tippen.

Voor wie de voorbije 14 dagen onder of in een internetloze rots woonde: het gaat hier om de site van Israëlisch muzikant Kutiman. Deze fijne peer maakte 7 songs en smeet ze daarna op het internet, met als bijzonderheid dat het enige basismateriaal van deze tracks bestaat uit andermans Youtube-video’s. Een user-generated mashup van user-generated content, dus. Van thereminners en halve drummers en beginnende saxofoonspelers en zielige gitaristen maakte hij loops en beats en akkoorden en zo meer, en het resultaat is zonder meer super. Ziet ende hoort zelve naar bijvoorbeeld de eerste song, maar beter nog op de website:

Uit context, dus zonder de video of de knappe website – bijvoorbeeld gedownload als mp3 via hier – blijven de tracks helaas iets minder overeind. De belabberde geluidskwaliteit van het basismateriaal bewijst dat investeren in studiotijd wel nog zin heeft. Kutiman kan voor een opvolger misschien beter vimeo of zo afschuimen.

Waarom vind ik dit dan wel zo geweldig?

Kutiman als alchemist. Alchemisten wilden goud maken uit minder waardig materiaal. Kutiman groef in de modder, haalde er een handvol uit, en maakte met die modder iets dat misschien geen goud is, maar toch zeker iets met waarde.

Kutiman als talentscout. Hoeveel materiaal heeft hij niet weggegooid? Als jureren in een demo-wedstrijd. Uitputtend, weet ik uit ervaring. Maar hij kwam er wel uit en toont ons de weg naar knappe zangeressen, drummers, gitaristen. En verbetert ze. Zie hoe hij de drumlijn van een matig drummer in Babylon Ban” verknipt en verhakselt tot een fantastische drumlijn. En waarom zou de zangeres van “I’m New” of de mama uit “Stand By“niet stante pede overspoeld worden door aanbiedingen van groepen en platenfirma’s?

Kutiman als zingever. Zingen voor een publiek bestaande uit een webcam, uw ding doen voor een onbestaand publiek en het op YouTube zwieren: gemakkelijk er de schouders over op te halen, of lacherig over te doen. Maar door deze remix krijgt iets dat an sich eigenlijk weinig zin heeft plots heel veel zin. Produceer dus maar lustig loss. Misschien is een moment uit uw home-porno filmpke wel geschikt als shot in de heetste pornofilm aller tijden. Misschien is die Flickr-foto van uw kat wel een bijdrage tot een machtige lolcatlol. Misschien blijkt uw tweet over TEmpTaTioN-eiland later een onmisbare bijdrage tot het collectief bewustzijn.

Kutiman als debat over copyright. Heeft Kutiman het recht om jouw hoogstpersoonlijk maar op een publiek forum gegooide ding te knippen en te plakken in zijn eigen hoogstpersoonlijke en op het publiek forum gegooide ding. Wat als het niet Kutiman was, maar bijvoorbeld Lily Allen die de zanglijn van “i’m new” op haar grof geld verdienende plaat had gezet?

Kutiman als voorbeeld. Voorbeeldig hoe hij de weg wijst naar al zijn bronnen. Die je daarna dus ook allemaal kan bekijken. Om zelf remixer te spelen, of om te zien wàt hij ermee gedaan heeft. Hoe interessant zou het niet zijn als ook andere beroepen deze aanpak zouden volgen. Als de journalist samen met zijn artikel alles wat hij las, hoorde, zag tijdens het maken ervan ter beschikking zou stellen aan zijn publiek…

Een snelle zoektocht op het web vond ik nog een aantal blogs wiens mind net als het mijne in stukskes werd geblazen door wat Kutiman ons presenteerde.

Daniel Sinker in The Huffington Post:

You can’t argue the work of Kutiman along legal lines — he treads over them so completely as to render them obsolete. Instead, you can only argue it along artistic lines. And in those lines, it’s a win. A win for culture, a win for creation, a win for anyone who’s thought about just what it is we can do exactly with this explosion of self-expression the internet has engendered. What can we do with it? Kutiman gives a simple, elegant answer: anything. It’s a river, just reach in. Journalists need to not simply reach in, but dive in headfirst. We need to build our own orchestras out of the information being created all around us. Be like Kutiman: use the millions of blog entries, photos, tweets, and videos that find themselves on the web every day to build something new.

Of Techcrunch”

The entire snowball effect that resulted in over a million views, a crashed website and a fair bit of buzz, was initiated by three people associated with the project. They emailed twenty people in total and it took a life of its own from there. From zero views to over a million in less than 7 days with no marketing dollars, blackhatting or SEO’ing involved. The team around Kutiman attribute much of this to word traveling across Twitter. If this is true, Kutiman may in fact be the first music star to be born on Twitter. There’s no question that we are sure to see other up and coming musicians harness it as well in the future.

Of muzikaal in “mp3newswire”

As I peruse the other tracks on ThruYou I am most impressed so far with Babylon Band. The video starts out with a straight clip of a novice drummer just hacking around a kit. Kutiman then transcends the moment as he transforms through editing the drummer’s unsteady rhythym into the hard fast beat from which the track will ride on. It is at first comical as you watch the edited drum video give the drummer a surrealistic speed and accuracy on the instrument. Then you realize that this opening is Kutiman’s statement of his skill, no different from Louis Armstrong’s opening trumpet solo on West End Blues. Kutiman is not physically playing the instrument, but he is controlling it with a dexterity few could have imagined a week ago when the videos first appeared. Technical pyrotechnics aside, what is most compelling about all of Kutiman’s efforts is that the music is, well compelling. Turn off the video and just listen to the music alone and you will hear what I mean. Of course, music and video are one.

Of Merlin Mann 43 Folders“:

Unsolicited tip for media company c-levels: if your reaction to this crate of magic is “Hm. I wonder how we’d go about suing someone who ‘did this’ with our IP?” instead of, “Holy crap, clearly, this is the freaking future of entertainment,” it’s probably time to put some ramen on your Visa and start making stuff up for your LinkedIn page. Because, this is what your new Elvis looks like, gang. And, eventually somebody will figure out (and publicly admit) that Kutiman, and any number of his peers on the “To-Sue” list, should be passed from Legal down to A&R. Everybody knows the business has moved from legal to binary files. The question now is how much more lead time old media companies and other IP-obsessives can afford to burn by pretending it’s otherwise.

Kortom: Voor mij is dit de essentie van web 2.0, het sociale web, of hoe je dat ook wil noemen. We pleuren er op wat we doen, belachelijk of niet, dom of niet, grappig of niet, vals of niet, zonder goed te weten waarom, wat er ooit mee zal gebeuren. We bloggen, vertellen onze status, linken, lijsten… En dan komt er gelukkig iets of iemand die uit die wirwar van meningen, die lijsten van links, die schijnbaar zinloze stukjes, iets nieuws bijeenpuzzelt, iets dat plotseling zin heeft, iets dat het individuele overstijgt en het collectief laat schitteren. De frontpagina van Digg, een nieuwsagentschap dat Twitter heet, Google zeitgeist … en Kutiman’s “Thru You”.

Photo Basement � 8 Good Examples Of What Happens When Geeks Have Children scoort hoog op de internationale lachbarometers van Digg en del.icio.us.

Ik beken. Schuldig.

Web 2.0 meets baby. Hoe schattig is dat niet?
Was hier te koop. Maar uitverkocht nu.

En hoe schattig is dat woord niet btw, “rompertje” (gebruik a.u.b. niet de proletarische alternatieven als “kruippakje” of “hemdje”).
In ’t Engels zeggen ze er “onesie” tegen, en ook dat is zoveel mooier dan het Amerikaanse “babygro” of “bodysuit”.