Kijk, wat daar dwaalt (neen, ik heb het niet over een kangoeroe in Itegem, de eerste kangoeroe die “dwaalt” moet nog gevonden worden, zelfs al bevond die kangoeroe zich in Itegem). Dit, sh*t applicants say in a job interview:

En er komen nog afleveringen, want het is bedoeld om mensen te lokken naar een app (Dr. Job) op Facebook. Well done, Sirs. 

Alhoewel, kanttekening, het is al eens gedaan.

Al blijft het door de baardige meisjes ook wel dichter bij het origineel, Sh*t Girls Say:

Een goed half jaar geleden een meme die zo naarstig ronddwaalde dat menig land inmiddels een samenscholingsverbod voor Sh*t … say video’s werd ingesteld. 

Deze vond ik een van de betere, Sh*t Monks Say:

De meme dan ook al snel over zijn hoogtepunt heen. Metagewijs al lang opgeborgen.

Beter dan deze wordt het toch niet:

Ha.

Automatic captions op YouTube. Klonk niet zò slecht als idee. Omdat het ondertitelen van video’s een beestig werkje is, waarom de computer het werk niet laten doen? Alles wat via stemherkenning op woorden lijkt gaat in de ondertitels. Beta, maar ze worden almaar accurater, claimen ze. Toegankelijkheid FTW. Right.

Een paar voorbeelden uit de trailer van de film “Bad Teacher” (een film in aantocht deze zomer, met Cameron Diaz en Justin Timerlake, over een “Teacher who doesn’t give a F***“.
Die zoals elke zelfrespecterende film z’n trailer op YouTube zet, er vervolgens weer afhaalt en op Facebook plaatst zodat je hem nog alleen kan zien als je de film al “liket” en dan door de rest van de internetgemeenschap maar terug op YouTube wordt gezet en tegen de tijd dat u dit leest daar wellicht alweer verwijderd is).

Cameron Diaz die door een leerlinge betrapt wordt op het roken van een joint en reageert met “No, it’s medicinal marihuana“, wordt in het YouTube-captionees:

“Are – You – Fucking – Kidding – Me ?” (nadrukkelijker uitgesproken kunt ge ze niet vinden), wordt:

“From now on, my full-time job is finding a man who will take care of me“, luidt:

In de film luidt haar repliek op “I love it how his eyes sparkle when he smiles”, “I wanna sit on his face“. In het Youtubistaans gaat dat:

En als ze de man op wie ze verliefd wordt probeert af te raden te vallen op een andere vrouw, gaat het in de film van “She hates cock“. Edoch, zegt de caption:

Afijn, you get the picture. Of – in ’t geval je slechthorend of doof bent en op deze captions aangewezen – you don’t get the picture.
En dan ben je nog beter af dan de niet-engels-beheersende slechthorende medemens die dit zootje ook nog eens door de zootjesmolen van “Translate captions” moet gooien. Want dat voegt nog een “layer of incomprehensability” toe.

Enkel te vergelijken met iemand die voor duiding bij de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren geheel is aangewezen op een uitleg van Carl Decaluwé.

Stemherkenning, in 2011. 10 jaar na Lernout en Hauspie. En nog altijd een farce?

In der beschränkung zeigt sich der Meister, zei ooit iemand, maar dat was waarschijnlijk een meubelmaker, en een Duitse bovendien. Maar hij had wel een punt: perfectie, dat zit in de kleine dingen. In een onmogelijk kleine garage, meer bepaald, in Liedekerke:

Eugène, ge zijt nen held!

Treinen zijn monsters. Mastodonten die niet kunnen uitwijken en remafstanden hebben die eerder in kilometers dan in meters zijn uit te drukken. Logisch dan ook dat je op overwegen, perrons en in de buurt van treinsporen je gedachten er beter bij houdt. Tenzij je graag een morsdode kandidaat voor de Darwin Awards wordt.
Dacht ik. Maar er duikt de laatste maanden zoveel bewijs op van het tegendeel, dat ik begin te twijfelen.

Neem deze nu, stomdronken vrouw valt op het spoor van de metro: :

Enige schade: een kater, van jewelste.

Of deze, vrouw op perron met buggy. Buggy doet wat buggy’s doen, te weten: rollen. Van het perron dus:

Baby komt er naar verluidt met niks meer dan een buil van af.

Of deze, idioot steekt na het neergaan der overweg-slagbomen nog rustig even over. Waarna hij wordt gevolgd door een nog idiotere idioot:

Een schoen. Gewoon een schoen kwijt.

En nu vandaag weer deze, een dubbele narrow escape, een close shave in het kwadraat. Van een spoor-controleur die er zich blijkbaar nauwelijks van bewust is dat op de sporen die hij controleert af en toe ook treinen rijden:

Geen andere schade dan een acute hartstilstand, voor hem en voor iedereen die ernaar kijkt.

Darwin heeft afgedaan, denk ik. ’t Is niet langer “survival of the fittest”. Eerder “survival van klojo’s met hoerenchance”.

Ik spot een trend. Muziekvideo’s met censuurbalkskes.

Vorig jaar al begonnen, met the BPA (dat is Fatboy Slim, hier met gastzanger David Byrne)’s “Toe Jam”:

Dit jaar op stoom komend, met Make The Girl Dance hun video voor “Baby, Baby, Baby”:

En nu weeral, met de Russiche Nikita en haar video voor “Верёвки” (wat wellicht Russisch is voor “ik zing rotslecht maar hoop dat ge het niet door gaat hebben als ik alles uitspeel”).

Ook in parodie verkrijgbaar:

Hoogdagen voor ijverige post-productiemannen en of -vrouwen. Droomjob.

Maar ik spot nog een andere trend. Van onvolkomenheden in de bedekking. Gatenkaas in de censuur. Want nu de video’s ook in HD op internet staan, kan de oplettende censuurbalkjeswatcher geëquipeerd met een pauzeknop foutjes zien.

Het makkelijkste van de drie aangehaalde video’s is die van Nikita. Op 0’28” mikt de censuurbalkjeskleurder te hoog:

Een stuk moeilijker werd het bij “Baby, baby, baby” van Make the Girl Dance. Vakmanschap is meesterschap, moet de man met de balk gedacht hebben na afwerking. Maar geen detail is zo klein, of we kunnen het zien. En op 1’08”, na de eerste aflossing, staat het meisje dat het eerste naakt wandelde in de straten van Parijs, tussen twee voorbijgangers, voor een piepklein moment ongecensureerd:

Helemaal moelijk werd het bij “Toe Jam”. Vakwerk, van die balkjeszetter! En als hij al een steekje laat vallen, blijkt dat de dansers op hun strategische plaatsen helemaal niet bloot waren, maar van vleeskleurige strings voorzien. Maar perfectie is niet van deze wereld. Op 0’35” is er namelijk een moment waar er wild wordt ingezwaaid. Van de set naar de dansers. En dat ging deze professional blijkbaar net te rap. Het duur maar een frame of twee, maar het bewijs is er:

Kortom: al is de censor nog zo snel, de Youtube HD pauzeknop achterhaalt haar wel.

’t Viel mij hier op dat de trend van het jaar op muzikaal gebied wel de dominantie van de vrouwen is aan het worden. Talent gaat dit jaar d’office vergezeld van een paar borsten, lijkt het. Dubbele hoera! Want wat voor schoons valt er niet allemaal te horen:

’t begon al goed met met Fever Ray (hieronder video van "When I grow Up", volledige album "Fever Ray" valt ook gewoon te beluisteren op Spotify). Griezeliger dan dit komen ze niet. Deze plaat – van Karen Dreijer van The Knife – met koptelefoon in het donker beluisteren is een one-way ticket naar een paar stevige nachtmerries:

Kort gevolgd door Bat For Lashes (hieronder met "Daniel", maar ook het volledige album "Two Suns" kunt ge gerust horen op Spotify). Etherisch en exentriek, maar ineens ook aangrijpend. Natasha Khan doet het bovendien bijna allemaal alleen.

Waarna La Roux binnen huppelde (Hieronder de video van "In for the kill", volledige album "La Roux" is anders ook te beluisteren op Spotify). De bezitster van de schoonste platenhoes in jaren. En met een hele hoop fijne pop als In For The Kill, Quicksand, of Bulletproof. Knappe synthesizerpop die de jaren tachtig niet alleen in haarstijl weet te doen herleven.

Op trippelvoetjes gevolgd door Au Revoir Simone (hieronder met niks, maar hun volledige album "Still Night, Still Light" staat gewoon op Spotify). Vederlicht en lichtjes monotoon, maar daardoor natuurlijk ook licht verteerbaar. Charming!

Kort erna gevolgd door Florence And The Machine (hieronder met "Dog Days Are over", ook de volledige plaat "Lungs" staat op Spotify). Een sterke plaat van een markant vrouwmens – een beetje Siouxie Sioux, een beetje Kate Bush, een beetje veel Florence Welch gelukkig ook – is wel het minste dat je hiervan kan zeggen.

En Regina Spektor haar mooie liedje van een paar jaar terug nog eens dunnetjes overdeed (hieronder met "Eet", maar ook het hele album "Far" heeft een verleden op Spotify). Bijzonder vervelend in haar zwakke momenten. Bijzonder mooi in haar sterke.

Waarna The Gossip dat hele zootje eens platwalste (hieronder met "Heavy Cross", maar ook het hele album "Music for Men" staat geduldig op u te wachten in Spotify). Deden een schitterende heruitvinding van zichzelf, en pakken met een paar joekels van … songs. En “Heavy Cross” is een klassieker – zet het gerust in lijn met het beste van Patty Smith – zoals ik dacht dat ze niet meer gemaakt werden:

En dan heb ik het nog niet gehad over de wegwerppop van Lady Gaga (van wie er trouwens wordt beweerd dat zij in het bezit is van een piemel) of Lilly Allen of de uitentreure herhaalde "I don’t wanna dance" van Lady Linn, of ander hitparadevoer dat minder smaak naar mijn bek is.
En dan moet Selah Sue nog beginnen.

Een ding lijkt zeker: in het jaar van het afscheid van Yasmine is het "Meisjes aan de Macht".

De redelijk geruisloze redesign van de VRT nieuwssites (herinner u de controverse omtrent de spuuglelijkheid ten tijde van de lancering van de vorige versie van De Redactie), kan niet verhullen dat er toch nog redelijk wat aangenaam amateurisme op de Reyerslaan aanwezig is.

Zo zagen wij onlangs bijvoorbeeld deze dappere poging een YouTube-video op eigen site te zetten:

Procedure:

1. men neme een computer,
2. men neme een camera,
3. men spele op de computer de YouTube-video af,
4. men filme met de camera het computerscherm waar op de YouTube-video afspeelt,
5. men verwerke deze opname met zijn gebruikelijke video-omzetting en zette dit op zijn website

En indien u het probleem niet ziet: in internettermen is dit ongeveer even zinvol als het laten naspelen van een knappe voetbalfase door een volleybalteam.

Maar het kan nog hilarischer. Want wat leren wij vandaag in De Rode Loper: Bob Dillen staat weer op 1. In de uitzending zelf zat het goed, maar op de website zag het er zo uit:

Hilariteit alom. Iedereen weet natuurlijk dat het eigenlijk Baawb Dillen moet zijn.

Eindelijk nog eens een trend waar wij het volmondig eens mee kunnen zijn: voortaan vervlaamsen wij iedere artiest die nog op onze velden wil komen optreden. Hebben wij soms voor niks jaren onze vaandels gezwaaid tegen de Franskiljons, om ons nu vrijwillig onder de voet te laten lopen door Obama en zijn taalgenoten. De annexatie der Anglo-Saxonen zal snel gedaan zijn.
Voortaan spreken we dan ook over de Bietels, over het olijke Gentse duo “Te veel platendraaiers”, over de verassende progammering van “nv. Melk”, en over de Maagd Maria in plaats van over Madonna.

Speaking of which: Goedele Liekens haar Goedele is ook weer in het oog van een storm in een glas mediawater terechtgekomen. Omdat ze hosties uitdeelt. “Holy Shit! Neemt en eet hiervan, want dit is mijn lichaam“, staat er op de cover.

Holy shit? Kak, ja. Qua controverse zoeken lijkt met dit net wat te makkelijk. Het is nu slechts wachten op Goedele 10, het lach-eens-met-de-Joden nummer.
Maar wel een slimme manier om over de tong te gaan, natuurlijk, uw beeltenis op hostiepapier te zetten.

(met dank aan twitteraars @dirkdigler en @stvn)

Als ge afgaat op naakte cijfers, bestaat er op deze hele wereld niks talentvollers dan de Britse madam Susan Boyle. 10 miljard keer werd er inmiddels naar haar “Britain’s got talent” gekeken.
Maar de laatste keer dat naakte cijfers enige indruk op mij maakten, was die keer dat <gecensureerd> . Ik zie alleen de format, de orchestratie. Paul Potts in een jurk. Talent voor op een cruiseschip. En over een 20 miljard YouTube views of zo krijgt u wellicht ook evenveel kokhalsneigingen als mij als Susan weer weergalmt.

Maar gelukkig is er ook talent waar ik wel danig van onder de indruk geraak.

Neem nu de Nederlandse student Tim Smit. Die met een shoestring budget een kortfilm in elkaar stak die smaakt naar een complete filmavond. Met sequels. What’s inside the box?

(Meer over zijn project in dit interview met De Wereld Draait Door. Gevonden via @clopin.)

Of de drie gezusters Ross. Die kunnen niet alleen zingen. Maar ook nog iets anders. The fun starts na de eerste minuut.

Of Kutiman, waar ik het eerder al over had. Of Carousel, een film die de geneugten van een breedbeeld-tv met ambient light op wel erg overtuigende wijze weet te promoten. Of deze twee verse ouders die als geboortegeschenk aan hun kindje laten zien hoe het gemaakt werd.

Kijk eens, Susan Boyle, als gij dit alles kon en nog wat meer, dan stond ik paf. You could colour me impressed. Nu ben ik eigenlijk vooral onder de indruk van uw wenkbrauwen. Talent zat.

Kut zeg.
Oh kut kut kut!
Kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut, kut.
Kut, cunt. Cunt, kut!
Kut! Kut! KUT! KUT!
Kuuuuuuuuuuuuuuuut…
KKKKUUUUUUUTTTTTTTTT!
Blijkt dat ik vandaag niet dichten mag,
want ’t was gìsteren gedichtendag.
Dus hou ik het hier maar bij,
Kut voor u, en kut voor mij.

* Vrij naar Jules Deelder:

of zoals hij het zelf zegt:

Sommigen die deze blog wat volgen, menen te weten dat ik een vrolijke Frans ben. Zij dwalen. Niets is namelijk verder van de waarheid. Ik ben een treurwilg. En mijn naam is allesbehalve Frans.

Of hoe kan het anders dat ik hier al een paar uur zit te worstelen. Met overijverige traanklieren.
Ik vecht, maar het lukt me niet. Kan niet verhinderen dat mijn ogen vollopen.
Gênant, want ik zit op het werk.
En waarom? Een filmpje op YouTube, dat voorbijkwam via het onuitputtelijk interessante Metafilter. Waar ze het zo zeggen, ik was dus gewaarschuwd:

“With the holiday season almost upon us … we thought it’d be kind of cool to turn you into a shivering puddle of tears. And so we present to you Michael Dudok de Wit’s Father and Daughter. It won the 2000 Best Animated Short Oscar, along with a whole crapload of other awards. There’s a reason for all those accolades: This wordless, minimalist, beautifully animated eight-minute fable, about a girl who watches her father leave and continues to wait for him, is one of the most powerful things we’ve ever seen. It’s also been a cult item among animation buffs for a long time now.”

Wees dus dubbel gewaarschuwd, vrolijk ga je er misschien niet van worden. Maar ’t is mooi, zo mooi:

Waarom die tranen? Hard in hart getroffen, zeker?
Is het omdat ik nu zelf vader ben van een dochter (en binnenkort van twee)? Vader tout court?
Omdat verliezen pijn doet, zelfs al verlies je zelf niks op dit moment?
Omdat leven loslaten is, en je alles wil vasthouden, omhelzen, altijd?
Omdat het leven rond is, er vat op krijgen onmogelijk?
Alles, allemaal.
Ze blijven stromen, de tranen. Ik wil naar huis. Mijn ziel ligt bloot, en ik wil een sjaal erom.

Update: Vreemd. Blijkbaar is 25 november een dag die werkt op mijn sentiment. De laatste keer dat ik een post deed met tranen in de ogen, blijkt nu precies dag op dat één jaar geleden. Toen over een vader en zijn zoontje. Noot voor die dag in de agenda van volgend jaar: breng meer zakdoeken mee.

Wow. Disney leeft nog. Toch bij de jonge generatie hier in huis.
Sinds een week of twee is in het tv-uurtje op zaterdagmorgen tussen 7 en 8, het stuk dat wij opnemen op de HD-recorder en dan op verzoek opzetten – omgegooid. Het lekkere Kaatje van Ketnet presenteert er nu – naast Musti en wat Piet Piraat – nu namelijk “Het Mickey Mouse Clubhuis“. Meteen zijn Dora en de Symfollies (de vorige favorieten) naar het tweede plan verdrongen.

En p-paaa, die luistert dan mee.
En zit dan de ganse dag in zijn kop met het muziekske van dat programma.
En wil dan wel eens weten wie zoiets aanstekelijks geschreven heeft.
En is dan ontzettend blij te ontdekken dat het gaat om de kwieten van They Might Be Giants (herinner u Istanbul (not Constantinopel) of Birdhouse in your soul en zo meer).
Die de Theme song voor het begin hebben aangeleverd, en voor de eindnoot hun song “Hot Dog” leenden.

Dat klinkt zo (aan het begin, na het te voorschijn toveren van het Clubhuis met de magische woorden “Meeska Mooska Mickey Mouse”):

(in het Nederlands gaat de tekst: eM – Ie – Cee – Kaa- Ee – Ygrec eM – Oo – Uu – eS – Eeeee – In het Mickey Muis Clubhuis, is het fijn, voor groot en klein)

En aan het eind, als er met de hulp van Tootles en de Mouskatools enkele problemen uit de weg werden geholpen, zo:

Hot dog, hot dog, hot diggety dog!

En wat ben ik dan blij dat ik in 2008 leef, en niet in 1956. Want de originele Mickey Mouse Club, die bestaat al sinds toen, en dat klonk toen zo bij het afscheid:

Alhoewel, de originele intro – de Mickey Mouse Club March – had ook wel iets:

Who’s the leader of the club that’s made for me? Em-Aai-Cee Kay-Eee-Why – Em-Oo-You-See-Eee!

Look who’s late to the party.
Ik? Ja OK. Het was hier een weekje stil. Ik zat in de Ardennen. En daar waren niet alleen zoals verwacht Wi-fi en 3G onbestaande, maar bleek ook Edge langs geen kanten te werken. Verslag volgt. Of niet, natuurlijk.

Maar ook: MTV.
Daar hebben ze namelijk eindelijk ontdekt dat er waarde zit in hun muzikaal archief, en er een site aan gewijd (via, via, via).
Lang geleden dat de termen “muziek” en “MTV” nog in dezelfde zin voorkwamen! Beter laat dan nooit zeker.
Ze zijn er – naar schatting een jaar of vijf te laat – vlijtig bezig al de content die hun groot gemaakt heeft – in eerste instantie de muziekvideo’s die Radio Star killden in de jaren tachtig dus – online te zetten.
Ondertussen is de oude-muziek-video’s-markt al ongelooflijk nijver ingevuld door de gebruikers van youTube, dus het is maar de vraag of ze daar nog veel van gaan kunnen terugnemen.

The positivio:

• Ze werken mét de labels. Dus misschien gaan de video’s er langer staan dan op YouTube, waar de “Sorry, this video is no longer available” of de “embedding disabled by request” schering en inslag zijn.
• Prince staat er (nog?) op (op YouTube bijna niet te vinden).
• API en embed. De inhoud van de MTV-website kan dus ook op andere sites gebruikt worden, zodat je ze geheid op veel plaatsen gaat zien opduiken.

The negativio:

• de site sucks nog redelijk wat monkeyballs. Zoekresultaten met vijfhonderd keer het MTV-logo omdat er geen thumbnails voor artiesten of veel van de video’s zijn, alfabetische resultaten met een alfabet dat waarschijnlijk door MTV Arabië werd aangeleverd, en zo.
• Echt veel vertrouwen in de langetermijn-visie heb ik niet. ’t is slechts een kwestie van weken, vermoed ik, vooraleer hun marketing departement het nu nog cleane ding gaat monetizen en volplamuren. Er de rest van de MTV-brol mee gaat pluggen.
• het aanbod is voorlopig nog veel kleiner dan youTube. Een voorbeeld: Devo levert op MTV Music 4 video’s. Op youTube 17,000. OK, veel van dat laatste is dubbele content, tv-optredens, of “video’s” die bestaan uit niks dan één foto. Of mensen die DEVO op een ukulele naspelen, natuurlijk. Maar toch.
• Censuur. Het zijn de video’s voor de Amerikaanse markt die hier gedigitaliseerd worden. Zediger dan nodig dus.
• Weeral geen integratie met Last.Fm. Dju toch. Hoe dom kan je zijn?
• de videokwaliteit is mager. Nog wat minder dan youTube, en die site wordt tegenwoordig langs links en rechts en boven en onder voorbijgestoken door videosites die HD doen (Vimeo, Dailymotion…). Er zijn echter hints dat er ook op mtvmusic.com HD-materiaal gaat bijkomen.
  Ter illustratie:
  Devo op MTVMusic.comDevo op YouTube:
  

  Devo op DailyMotion:

Maar alla, toch weeral een site met een bijzonder hoog procrastinatie- en rickroll-potentieel.

En dan merkte ik daarstraks dat ook Taratata (de Franse versie van Later with Jools Holland, best te genieten als het meeklappende publiek en de interviews in franglais kan wegzappen) zijn volledige archief online heeft gegooid. Houzee!

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik moest hiermee smakelijk lachen:

(update: YouTube had de video ondertussen – in de beste YouTube-traditie – verwijderd, wegens Google-weet-wat-voor-reden. Er zijn ondertussen al een stuk of 25 andere versies, ook op YouTube, dus nu werkt het weer. Indien niet: over naar VK Mag of zo…)

Benodigheden: gore XXX porno, MS Paint, en een levendige fantasie. En zo wordt bijzonder NSFW (not safe for Work) ineens toch weer SFW (safe for work dus)…

Gelukkig was daar kenner van de materie Netlash om er fijntjes te wijzen dat Diesel (die van de jeansbroeken etc…) de mosterd heeft gehaald bij www.sfw-porn.com. Een site die ondanks de gerustellende url toch best niet tijdens de werkuren of met een baas achter uw rug te bekijken is. Zelfde procédé inderdeed, maar toch iets minder “smaakvol” uitgevoerd…

The internet is for pr0n, nog steeds dus. En pr0n wordt almaar meer mainstream…

Eerder van de week een beetje aan het spelen geweest met het “jailbreaken” van de iPhone.
De app store is dan wel een fantastisch idee is dat Apple en developers een hoop geld opbrengt en zal opbrengen, schoon en wel. Maar het is ook een al te gecontroleerde omgeving is, die echt innovatieve (mogelijk wat illegale) initiatieven en applicaties af gaat remmen. I’m with Kottke on that one. Apple moet niet alles controleren wat er op mijn iPhone kan komen of niet komen, IMHO.

Hooray dus voor de hacker-community die een schone Pwnage-tool op de wereld losliet. Helemaal niet moeilijk te installeren, en zelfs zonder veel risico want via iTunes kan je met één druk op de knop “restore” terug gaan naar de iPhone zoals hij uit de fabriek kwam.
Samen met deze jailbreak komen er op je iPhone op deze manier twee platformen om – naast de app-store van Apple dus, want de apps die je daar downloadde of kocht blijven gewoon werken – apps te downloaden: Installer 4.0 (Installer was de manier om op de iPhones van de eerste generatie apps te zetten, en de uit Amerika geïmporteerde iPhones hier op het GSM-netwerk te krijgen) en Cydia (een concurrerende installer, maar of je het ene of het andere platform beter vind is voer voor specialisten – Installer zit nog in erg beta-stadium, Cydia lijkt al iets gelikter en afgewerkt).

Behalve de voldoening van “aha, het kan gekraakt”, leek het mij wel nog een theoretische oefening. Want behalve wat nuttige instellingen via BossPrefs kon je er tot vorig weekend nog niet veel programma’s mee binnenhalen. Vandaag kwamen er echter ineens twee apps uit die dit jailbreaken meer dan de moeite maken:

TuneWiki (installeren via Cydia, “featured packages”)
Een alternatieve manier om in de muziekcollectie van de iPod op de iPhone te bladeren, met als interessantste extra’s dat terwijl de song speelt de lyrics van de song over het scherm rollen – de ideale karaoke machine dus, maar ook de ideale manier om te weten te komen wat er juist alweer gezongen werd – en dat je kan switchen tussen het luisteren naar de song of het bekijken van de video ervan op YouTube.

Qik (installeren via Cydia, sections en dan “Multimedia”)
Al langer bekend op andere GSM’s met camerafunctionaliteit, kwam vandaag ook uit in een versie voor de iPhone. Live streamen van een video is niet meer werk dan de app opstarten en op “record” klikken. Het geluid en beeld worden doorgesluisd naar de Qik-site, waar ze live of na het stoppen van de opname door anderen kunnen bekeken worden. Werkt enkel als je in 3G-bereik of in het bereik van een WiFi-netwerk-bereik.
Nadelen: het eet gulzig van je batterij-inhoud en je kan de video op de iPhone zelf niet zien, vermits de website waar ze op terechtkomen flash-gebaseerd is. Je kan wel doorposten naar YouTube – nog niet geprobeerd omdat er iets mis zat met de authorization – dus met wat vertraging zal je er via die weg wel aankunnen… De resolutie is natuurlijk ook niet fenomenaal, geen HD-video hier.

Voorbeeldje: Senne de hond apporteert:

Allez, en avant la musique. Nu mèt video en lyrics dus!

Wil je ook wat controverse veroorzaken? Van je doen spreken? Wereldwijd bekend worden?
Geert Wilders, nederlands politicus, deed je voor hoe makkelijk dat wel kan.
Komaan Vlaams Belang. Komaan Jean-Marie Dedecker. Laat je niet pramen…

Benodigdheden voor je eigen “Fitna, the movie”.

• Een portie slechte wil
• Een selectief zicht op een vreemde cultuur
• Een grote boog rondom elke nuancering
• Een vergrootglas voor het uitvergroten van extremen
• YouTube voor wat videomateriaal
  Vergeet zeker niet deze op te nemen:
  • Vliegtuig vliegt in de Twin Towers
  • Onthoofding van een gijzelaar
  • Een paar radicale imans met straffe uitspraken (vergeet hen ook niet te linken aan Hitler)
  • Wat spandoeken uit anti-westerse betogingen
  • Beelden van en na de bomaanslagen in Atocha
  • Een vrouwenbesnijdenis
  • De Palestijnse Sesamstraat
  • De moordenaar van martelaar Theo Van Gogh
• Powerpoint om wat koran-teksten knullig op het scherm te toveren (Al Gore is begonnen, sindsdien mag een powerpoint-presentatie “film” genoemd worden).
• Wat gebrek aan historisch besef om koran-verzen te kaderen in hun tijd
• Sound Effects for the Hobby Film Maker, vol 3., CD1, track 22: “The Tearing of the Piece of Paper”
• Een abonnement op een persknipseldienst, of een scanner, om wat lukrake krantekoppen te knipselen
• En natuurlijk, een Deense cartoon
• Mixen met wat bange-blanke-man xenofobie, angst voor het vreemde en enkele sluimerende historische connotaties uit de tijd van de kruistochten.
• Een streepje klassieke muziek eronder

Samenklutsen.
Wat geruchten verspreiden over hoe radicaal uw film wel gaat zijn (en ondertussen met uw advocaat/bodyguard bespreken wat je er best uitlaat).
De nederlandse regering en de geschreven pers uw promotie laten doen, lang voor de film eigenlijk uitkomt.
Enkele heethoofden die aan een half woord genoeg hebben om een bedreiging van de islam te zien uw promotie laten doen.
Verspreiden via het internet (Hij zette het op Liveleak, waar de film inmiddels werd verwijderd, na doodsbedreigingen aan het personeel. De behulpzame internetgemeenschap nam het daarna van hem over via Rapidshare, torrent-sites …).
En voil�. 3 miljoen hits op een dag.

Easy as pie. Nogal een effect van iets dat naar schatting 2 uur en een kwartier werk is.
En zo komen we allemaal weer een stukje dichter bij elkaar. Dankzij Wilders en Co heerst er sinds vandaag alweer heel wat meer begrip tussen mensen. Wordt het makkelijker met de moslimgemeenschap in gesprek te gaan. Minder kans op oorlog. Vrede. Veiligheid. Brotherhood of man.

Vandaag op de voorpagina van De Morgen: “Filmpje over confituurseks op YouTube intrigeert Bende van Nijvelspeurders”

De speurders in het onderzoek naar de Bende van Nijvel zijn geïntrigeerd door een filmpje op YouTube. Daarop is de vroegere verdachte Jean Bultot te zien, tijdens een seksfuif in een confituurbad in de Brusselse privéclub Le Jonathan”, begin jaren tachtig.

Spijtig dat er op de voorpagina van een krant zo weinig plaats is, want het volledige wekelijkse persbericht dat de speurders hadden rondgestuurd ging als volgt:

Wij, speurders in het Bende van Nijvel onderzoek, bestaan nog steeds. Deze week hebben wij ons weer nuttig beziggehouden met vanalles en nog wat na te speuren, en waren wij:

• geïntrigeerd door de filmpjes over een feest met confituursex (zou dat spul nog uit je kleren te krijgen zijn? Correctie: ze hadden geen kleren aan, dus daar was aan gedacht)
• gefascineerd door een opa die een plassend meisje verrot schopt
• geamuseerd door de filmpjes over die Nathalee Holloway-killer Joran Van der Sloot erdoor sleuren, zoals “Diep in de zee” (op de tonen van De kleine zeemeermin) of “joran van der sloot heeft een boot” (op de tonen van Boten Ana)
• geïnteresseerd een aggressief ventje dat op zijn nummer wordt gezet

Tot volgende week, voor een nieuwe portie pikante internetfun met uw BendevanNijvelSpeurders Vos en Freddy.

@Gekheid: terug! stokje!

Vandaag stond in de krant dat het filmpje reeds van YouTube verwijderd werd, maar dat “de computerjongens daar wel een weg mee zouden weten”. Ze zouden op deze blog kunnen kijken, bijvoorbeeld.

Bekijk het filmje (opgepast, het is redelijk NSFW, allemaal wriemelende blote lijven in bosbessen-zjem) hier:

Wat heeft dit te maken met de Bende van Nijvel, zegt u, want dat was toch allemaal riot-guns en extreem rechts en winkelende mensen in een plas bloed.

Al meer dan twintig jaar doet het verhaal de ronde dat in de Brusselse club ‘le Jonathan’ begin jaren 80 vooraanstaande personen stiekem werden gefilmd terwijl zij deelnamen aan een seksfeestje in een bad van bosbessenconfituur. Tot dusver had niemand die beelden echter gezien en stilaan rees de vraag of zij ooit effectief werden gedraaid. Het antwoord is nu definitief ja. De speurders in het dossier van de Bende van Nijvel –aan wie 28 doden worden toegeschreven tijdens overvallen op warenhuizen in 1983 en 1985– hebben altijd belang gehecht aan het bestaan van dat filmpje. Indien er belangrijke personen in een compromitterende situatie op te zien zijn, bestaat de mogelijkheid dat het filmpje gebruikt werd om chantage te plegen op die personen.

(bron: Het Volk)

In het dossier zit effectief een spoor naar een aantal figuren in en om de nachtclub de Jonathan.

Centraal in het rapport staat nachtclub de Jonathan, gelegen aan de Maurice Wilottestraat in Sint-Gillis. In dit rapport, dat D. overmaakt aan de gerechtelijke politie te Brussel en aan de Staatsveiligheid, brengt hij het milieu ter sprake waarin de adjunct-gevangenisdirecteur van Sint-Gillis – Jean Bultot – zich ’s nachts beweegt. Een van de eersten die het rapport leest, is Bultot zelf, die het doorgespeeld kreeg vanuit parketkringen in Brussel. De Jonathan werd op dat moment geleid door Pierre-Paul De Rycke, lid van Forces Nouvelles en een van de beste vrienden van Bultot. Vroeger al was de ‘Jonathan’ ter sprake gekomen in gerechtelijke kringen. … In de Jonathan werden regelmatig pornospektakels georganiseerd. Zo ging er ondermeer ooit een avond door van ‘Rock and Roll dans le confiture’, waarbij de bezoekers zich met bijzonder weinig om het lijf door de rode bessengelei wentelden. De Rycke nam, aldus het rapport, van deze manifestaties scabreuze foto’s, om chantage te kunnen plegen op de gefotografeerden. Onder de gefilmde personen bevond zich eveneens Bultot, tijdens zo’n confituurnacht. De Rycke zou de videocassette hebben bijgehouden, ondanks het feit dat Bultot zijn vriend was.

De Bende van Nijvel overvallen in Delhaize-warenhuizen, zouden dan eigenlijk niet meer geweest zijn dan een poging om een aantal hoofdrolspelers uit de chantage met deze films uit de weg te ruimen. Daarbij zouden ook onschuldigen omgebracht zijn om het zo op gewapende overvallen te doen lijken.
De Bende van Nijvel vermoordde 28 mensen tijdens overvallen op warenhuizen in 1983 en 1985.

Let wel, dit is maar één van de vele sporen – de roze balletten, extreem-rechts, staatsveiligheid, Benoît de Bonvoisin, Madani Bouhouche, wapentrafiek …

Aan verdachten of volle dossierkasten dan ook geen gebrek: