|
Songs (klik de  -icoontjes
voor audio)
 1.
Can't be wrong
2. Requiem
3. Thru me
4. Out of Time
5. What I wanna Say
6. Used
7. The One Inside
8. Every Little Thing
9. Future Culture
10. Come into my World
11. Is it realy nice?
Geproduceerd door Akyra
Gemixt door Georges Shilling, Tony Platt & Louis Jans
Songs : Akyra (behalve Requiem : Killing Joke)
Gepubliceerd door BMG Universal Music Publishing
Akyra =
- Marlon Waeghemans
- Mario Vaerewijck
- Karl Zosel
- Nina Babet
Bijkomende muzikanten :
- Michel Bisceglia (Rhodes) (zie o.m. Jo Lemaire
...)
- Polle van Bruysteghem (gitaar) (zie o.m. BJScott,
Neeka ...)
- Stoffel Verlackt (gitaar) (zie o.m. Flowers
For Breakfast)
- Damian Rodd (bas)
- Ragga Yves (zang)
- Dirk van Steenland (spoken words)
|
|
Mijn Mening
Een observator van een recente regionale talentenwedstrijd merkte na 12 porties
gitaren op dat de uitvinding der beats en triphop en drum'n'bass enz blijkbaar
aan alle groepjes op het podium was voorbij gegaan. De reden voor deze terechte
constatering was natuurlijk dat de groepen die dat wel ontdekt hebben ondertussen
allang een vet platencontract hebben (zie bijvoorbeeld ook Kolk, Lunascape ...).
Akyra staat immers voor tamelijk "gelikte" pop, met invloeden van triphop,
drum'n'bass, funk ... De namen die tijdens het luisteren te binnen schieten zijn
dan ook : Everything But The Girl, Madonna (uit verschillende periodes, van La
Isla Bonita tot ...), Björk, Wendy (zonder Lisa, of omgekeerd), Ginger Spice
... Niet toevallig allemaal madammen, want alhoewel er bij momenten stevig wordt
losgemusiceerd is het toch de Engelse zangeres Nina Babet die in haar verschillende
gedaantes de show opeist (net zoals die rol in het vorige project van Vaerewijck
en Waeghemans, Lowpass, werd opgenomen door
de meer onderkoelde Canadese Juliette Carion) als een soort kruising tussen Beth
Gibbons & Shirley Manson. Uitzondering op deze vrouwelijke predominantie in
de "reminds-me-off"s is de track "requiem", want alhoewel
dit een cover is van Killing Joke, zouden wij gezworen hebben dat het hier introgewijs
"My Spine is the Bassline" van Shriekback betrof.
D'r staan hier een paar nummers die hun weg naar de hitparade wel zouden vinden
(mochten ze worden omgeven met de nodige "star quality", minuscule bikini's
en bijhorende poenige video's), en d'r staan een aantal songs op die meer rockgerichte
publieken niet onberoerd kunnen laten (vb. de single "Can't be wrong").
Het meest kwamen wij onder de indruk van de dreiging op "Used",
de prachtige uitbarsting op "Come Into My World"
en de speelsheid van "Can't be wrong".
En met de ragga-zomerpop van "Future Culture"
was er ook absoluut niks mis.
De rest van "Freak Voyeurs" gaat mij het meest van de tijd als iets
te glad voorbij. Niet uit het oog verliezen echter, dit heeft potentieel.
Zelf een mening over deze plaat ? Stuur maar op, dan zet ik ze hier
bij !
|
