Songs (klik de -icoontjes
voor audio) 1.
Sandblast
2. I Know
3. Come With the Night
4. Cry Rivers
5. We'll Never Agree
6. We're All Victims of our Own Perception
7. Hole in the Roof
8. There's Only One Girl
9. Like All the Other Clowns
10. Candle Burning
11. It's about Love
12. Lord I'm Bored
13. Closin' Lines
Songs : Derek & Vis
Muzikanten :
- Derek : vocals, guitars, bass, harmonica, percussion
- Vis : piano, organ, Fender Rhodes, bass, accordion Gasten:
- Boy : guitar, tambourine
- Philippe de Chaffoy : violin
- Frank Ghysels : acoustic upright bass
- Herman Cambré : drums, shaker, tambourine
- Bruno Deneckere : acoustic guitar
- Pim De Wolf : bass
- Guido Shiffer : violin
- Yves Fernández : brass
- Bert Embrechts : brass
Productie: Derek & Vis en Boy Opgenomen in ??
Artwork& Photography : Jo Clauwaert
Mijn Mening
Vier CD's met dezelfde bespreking, wie doet het na? Naast redenen van practische
aard (die stapel wachtende platen op mijn bureau een beetje naar beneden krijgen,
iedereen weer even doen denken dat dit een website is die barst van de activiteit,
een beetje interessant doen ...) zijn er echter tal van redenen om Derek
& Vis "Makin' Water", Tony "Love
Like Porn", The Blues-O-Matics "Rockillero"
en Bruno "Down The Road" in één
beweging en gezamenlijk van een soort bespreking te voorzien:
De eerste reden is tijdsgebonden : alle vier deze platen werden binnen een
zakdoek van enkele weken na elkaar op de wereld losgelaten.
De tweede overeenkomst tussen deze vier is geografisch : te situeren in hartje
Gent, en waarschijnlijk nog in dezelfde kroeg ook (van de Blues-O-Matics ben ik
wat dit betreft niet zeker. Indien niet, worden ze verzocht nu te verhuizen om
dit argument te doen kloppen).
De derde reden is nauw verbonden met de vorige: ze hebben verdomd veel personeel
met elkaar gemeen. Zo hebben de vier platen maar twee producers (Boy - de geluidstechicus
van das Pop - en H.T.Roberts
(de vroegere voorman van The Boxcars - verwonderlijk dat die er ook geen plaat
bij heeft gegooid, ook hij had hier niet misstaan), zo speelt Bruno Deneckere
mee op 3 van de 4 cd's, zitten Derek en Vis ook prominent in de groep van Tony
(ze zijn trouwens samen on the road momenteel in de Brusselmans vs. Bukowski tour).
Enz ... enz ...
De vierde, en wellicht de belangrijkste reden is dat ze ook muzikaal het
een en ander gemeen hebben. Op het eerste gezicht niet, nochtans : Derek &
Vis klinken akoestisch en doorleefd en poëtisch, en ze spreken zelf van
Tom Waits & Bob Dylan als inspiraties en referenties. Tony maakte dan
weer een "gitaarplaat" met de hulp van Pim de Wolf (bekend van Thou,
en in een verder verleden ook aan de slag bij Derek & the Dirt) en
kwam tot een sound die sterk doet denken aan de Smiths en door de de frasering
godbetert aan Dolores van The Cranberries. The Blues-O-Matics van hun kant
grossieren in rootsrock, gaande van de blues tot rockabilly, met stevige injecties
cajun, tex-mex en ander stomend spul. En Bruno tenslotte, die laat op zijn
nieuwste de garagerock helemaal voor wat die was, en maakte met "Down The
Road" een onvervalste en erg pure countryplaat, bij tijden vergelijkbaar
met Bruce Springsteen's Nebraska of het sobere gezicht van Green on Red. De bio
noemt de namen Townes van Zandt, Steve Earle, en dat is niet zo gek.
Qua sound & stijl is er dus wel degelijk een verschil, maar daarnaast klinken
ze alle vier erg eerlijk, en terzelfdertijd als iemand anders, alsof
ze uit enthousiasme voor hun voorbeelden diens stijl volledig hebben overgenomen.
En dat zonder dat er op de vier CD's ook maar één cover staat, of
zelfs maar een song van iemand anders staat.
Qua top 4 en als soortement besluit, zitten ze bij mij in volgende volgorde:
- op 4 : Tony. The Smiths liggen ook bij mij na
al die jaren nog steeds in de bovende schuif, maar net daardoor was ik een beetje
geschokt. En Dolores ligt in de onderste schuif. Hier en daar komt er wel een
knap stuk, zeker in het voor de rest van de CD atypische "Lasso the sun"
met de mooie lijn "all I ever feel, is Maudlin".
- op 3 : The Blues-O-Matics. Rockillero gaat van
start als een stoomwals, maar komt helaas ergens in de loop van track 5 (the Shadows
on castagnets) jammerlijk tot stilstand, om daarna nooit meer op tempo te raken
(enkel Johnny & The Beat doet nog hard zijn best). Vooral het door een didley-beat
gedreven "Monkey Rumble", en de relativerende en rake hoesteksten zijn
echter onweerstaanbaar.
- op 2 : Derek & Vis. Ik ben geen expert
in het vakgebied, maar als Derek en Vis beweren dat dit hun beste plaat is ben
ik geneigd het te geloven. Donkere songs als "Sandblast", "Come
With the Night", of iets vrolijker tracks als "There's Only One Girl"
of de ultrakorte single "Candle Burning" geven immers ammunitie voor
die stelling.
- op 1 : Bruno. De plaat wordt beter met elke keer
dat ik hem opzet, maar had toch een paar keer nodig om de eerste indruk dat de
cd te lang is en soms een beetje zeurt uit de weg te ruimen. Ondertussen ben ik
wel doordrongen van de schoonheid van bijna alle songs en bereid iedereen die
beweert dat deze cd te lang is en een beetje zeurt een toek op z'n bakkes te verkopen.
Kitty Prins ten spijt bewijst Bruno Deneckere dat country nog leeft, en slechts
een enkele keer fingerpickend aan Willie Nelson of John Denver moet doen denken.
Dus : verschuif een stuk van uw koopkracht dit jaar maar eens van het hippe Antwerpen
naar het gekke Gent (dit jaar toch ook: Das Pop, Vive la Fête, Thou, en
nog steeds - en steeds meer - Soulwax) , want daar gebeuren mooie dingen.
Zelf een mening over deze plaat ? Stuur maar op, dan zet ik ze hier
bij !
In de pers :
- Peter van Dyck in Focus (Knack)
: "Na de franse chansons op Cabaret Sauvignon daalt het Gentse duo nu
af in de duistere krochten van de blues (zoals Bob Dylan op Time out of Mind)
en de bezopen waanzin van Tom Waits (die van de periode van Closing time) welteverstaan.
... Een kleine parel."
- Tim Coene voor Café
Belge : "Iedereen wordt ouder, ook underdogrockster Derek en die
doet dat met stijl. Door ... een dertiental waterlanders weg te pinken in de vorm
van intieme maar tien keer in de whisky ondergedompelde zeemansliederen. Je wordt
er verdomd neerslachtig van, maar Derek serveert nu eenmaal geen slagroomtaartjes"
- Harry de Bock voor het Doosje
: "Na een korte Franstalige uitstap zijn Derek & Vis er met een Engelstalige
CD. Het is een boeiende, afwisselende plaat, waarop de twee rasartiesten het beste
van zichzelf geven. De energie die hen zo kenmerkt bij hun live optredens hebben
ze met succes naar de CD weten te vertalen."
Zelf nog ergens een goeie (of slechte) recensie zien staan ? Stuur
maar op !
Waar deze cd te kopen ? :
Deze CD online bestellen kan (prijzen opgezocht op 24 oktober 2000, niets garandeert
evenwel dat deze nog zo zijn als u ze leest) :
Laagste prijs staat in het geel, hoogste in het rood. Deze prijsvergelijking
houdt geen rekening met mogelijke vermindering van kosten bij het bestellen van
meerdere CD's, bonuspunten, verschillen in levertijd e.d. Verzendingskosten zijn
deze naar een adres in België.
Heeft u deze plaat nog ergens anders goedkoper gezien, heeft u zelf een online
CD-winkel met Belgische producten erin, staat er een fout in mijn berekeningen
: laat het me weten.
Meer over deze groep :
- de officiële site is derek-vis.com
- Book 'em : KRAS ARTIST jean.tant@skynet.be
Tel: +32-9-282 9762 Fax: +32-9-282 9850 Adress: Leernsesteenweg 168 B-9800 Deinze
Het Belgisch Pop & Rock Archief was tot begin 2002 in handen van Dirk
Houbrechts. Om persoonlijke redenen (lees
hier waarom) stopte hij met deze website. Het archief is nu toevertrouwd
aan het Muziekcentrum Vlaanderen(www.muziekcentrum.be),
het steunpunt voor de professionele muzieksector. Contact: webmaster@muziekcentrum.be
of per post naar Muziekcentrum Vlaanderen, Steenstraat 25, 1000 Brussel.
Opgepast : Deze site betaalt auteursrechten, en is opgebouwd en onderhouden
conform de toelatingsvoorwaarden overeengekomen met de Belgische auteursrechtenvereniging
SABAM. Consultatie
van deze website is gratis, met uitsluiting van het downloaden, reproduceren of
verdere openbare medeling van de onderdelen van de site. Copieer a.u.b. niet,
link!